Reklama

Jan Paweł II

Jan Paweł II a Żydzi i judaizm - świadectwo

O stosunku Jana Pawła II do Żydów i judaizmu mówił kard. Stanisław Dziwisz 14 stycznia w Centrum Dialogu i Modlitwy w Oświęcimiu podczas promocji książki abp Henryka Muszyńskiego pt. „Początek wspólnej drogi. Dialog katolicko-żydowski w Polsce w latach 1986–1994”. W swym wystąpieniu metropolita krakowski przypomniał bliskie więzy łączące papieża z Żydami, które zaowocowały rozwojem i umocnieniem zaangażowania Kościoła katolickiego w dialog międzyreligijny. W spotkaniu w przededniu Ogólnopolskiego Dnia Judaizmu udział wzięli m.in. przewodniczący Komitetu ds. Dialogu z Judaizmem bp Mieczysław Cisło, emerytowany biskup bielsko-żywiecki Tadeusz Rakoczy i ks. dr Manfred Deselaers z Centrum Dialogu i Modlitwy.

[ TEMATY ]

Jan Paweł II

Żydzi

kard. Stanisław Dziwisz

Małgorzata Cichoń

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Podajemy tekst wystąpienia kard. Stanisława Dziwisza:

Jestem wdzięczny Organizatorom tego spotkania za zaproszenie mnie do zabrania głosu w charakterze świadka życia i śmierci świętego Jana Pawła II w ramach wspominania początków oficjalnego dialogu między Episkopatem Polski a światem żydowskim w Polsce. Rzeczywiście nie sposób mówić o tym dialogu, nie zaczynając od tła historycznego, a nawet więcej – od podstawowego punktu oparcia, jakim dla tego dialogu był wielki święty papież, wcześniej arcybiskup metropolita krakowski, Karol Wojtyła.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

W paru słowach pragnę więc przypomnieć jego relacje, a nawet powiem więcej: jego bliskie więzi z Żydami, których – od pewnego momentu – sam byłem świadkiem, a które zaowocowały rozwojem i umocnieniem zaangażowania Kościoła Katolickiego w dialog na szczeblu Stolicy Apostolskiej i w wielu Kościołach lokalnych, w szczególności na ziemi, która przez parę stuleci była jakby drugą ojczyzną dla diaspory żydowskiej – w Polsce.

Reklama

W czasie, gdy zacząłem z bliska towarzyszyć świętemu arcybiskupowi, potem papieżowi, jako jego kapelan, znał on już dobrze świat żydowski, pamiętał jego życie na polskiej ziemi, przeżywał jego tragedię podczas wojny i okupacji niemieckiej, gdyż dotknęła ona znane mu i bliskie osoby. Sam o tym wielokrotnie mówił i utrwalił swoje wspomnienia w przemówieniach i książkach-wywiadach. Wspominając lata trzydzieste, tuż przed wybuchem II wojny światowej, napisał: „Niezmiernie ważnym czynnikiem etnicznym w Polsce była także obecność Żydów. Pamiętam, iż co najmniej jedna trzecia moich kolegów w szkole powszechnej w Wadowicach to byli Żydzi. W gimnazjum było ich trochę mniej. Z niektórymi się przyjaźniłem. A to, co u niektórych z nich mnie uderzało, to był ich polski patriotyzm. A więc polskość to w gruncie rzeczy wielość i pluralizm, a nie ciasnota i zamknięcie. Wydaje się jednak, że ten «jagielloński» wymiar polskości, o którym wspomniałem, przestał być, niestety, w naszych czasach czymś oczywistym” (Pamięć i tożsamość, s. 92). W tamtym okresie doprowadzony do ekstremum narodowy egoizm, w postaci niemieckiego narodowego socjalizmu, zapisał najczarniejszą kartę w żydowskiej historii, prowadząc do próby zgładzenia z powierzchni ziemi całego narodu żydowskiego. Młody Karol Wojtyła był wówczas robotnikiem przymusowym w okupowanym przez Niemców Krakowie, oddalonym zaledwie kilkadziesiąt kilometrów od najbardziej przerażającego miejsca kaźni zbudowanego ręką człowieka, „obozu śmierci” Auschwitz-Birkenau. Hitler wyznaczył polską ziemię na pole swego ludobójstwa. Ta ziemia, którą na dobre i złe przez prawie tysiąc lat wspólnie zamieszkiwaliśmy, stała się z woli niemieckich nazistów grobem dla milionów Żydów. Wspominając pod koniec życia grozę lat okupacji, przyznawał: „To, co się widziało w tamtych latach, było okropne. A wielu wymiarów nazizmu w tamtym okresie przecież się nie widziało. Rzeczywisty wymiar zła, które przeszło przez Europę, nie wszystkim był nam znany, nawet tym spośród nas, którzy żyli w samym jego środku. Żyliśmy pogrążeni w jakimś wielkim «wybuchu» zła i dopiero stopniowo zaczęliśmy sobie zdawać sprawę z jego rzeczywistych wymiarów” (Pamięć i tożsamość, s. 22).

W okresie, gdy był arcybiskupem krakowskim, Karol Wojtyła – na ile to było możliwe – podtrzymywał kontakty z krakowską Gminą Żydowską. Sam tak o tym pisze: „było przed wojną kilkadziesiąt synagog, a niektóre z nich były wielkimi zabytkami kultury. Jako Arcybiskup Krakowski miałem żywe kontakty ze społecznością żydowską Krakowa. Bardzo serdeczne stosunki łączyły mnie z przewodniczącym gminy żydowskiej, co przetrwało jeszcze po moim przeniesieniu do Rzymu” (Przekroczyć próg nadziei, s. 86, 87).

Reklama

W czasach komunizmu obraz rzeczywistego losu Żydów w dobie Zagłady był bardzo zniekształcany, właściwie okryty milczeniem. Dlatego o tej nieodwołalnej stracie Jan Paweł II przypomniał nam w roku 1990, tuż po upadku komunizmu, jakby nam chciał uświadomić dobitnie, że to jest temat, do którego w wolnej Polsce musimy wrócić. Tak mówił: „Ten naród [naród żydowski] żył z nami przez pokolenia, ramię w ramię, na tej samej ziemi, która stała się jakby nową ojczyzną jego rozproszenia. Temu narodowi zadano straszliwą śmierć w milionach synów i córek. Naprzód napiętnowano ich szczególnym piętnem. Potem zepchnięto do getta w osobnych dzielnicach. Potem wywożono do komór gazowych, zadając śmierć tylko za to, że byli synami i córkami tego narodu. Mordercy czynili to na naszej ziemi – może po to, aby ją zhańbić. Ale nie można zhańbić ziemi śmiercią niewinnych ofiar. Przez taką śmierć ziemia staje się świętą relikwią. Lud, który żył z nami przez wiele pokoleń, pozostał z nami po tej straszliwej śmierci milionów swych synów i córek. Wspólnie czekamy Dnia Sądu i Zmartwychwstania” (26 IX 1990).

Cały pontyfikat Jana Pawła II był od początku naznaczony licznymi kontaktami ze światem żydowskim. Było to dla niego oczywiste. Pisał: „Wybrany na Stolicę Piotrową kontynuuję tylko to, co w moim życiu ma bardzo głębokie korzenie. Przy okazji moich podróży staram się zawsze spotykać z przedstawicielami wspólnot żydowskich na całym świecie” (Przekroczyć próg nadziei, s. 87). Rzeczywiście tak było. We wszystkich zakątkach świata, które odwiedzał w ramach swoich pielgrzymek, starał się o spotkanie, lub bodaj słowa pozdrowienia dla miejscowej społeczności żydowskiej, jeśli taka istniała. Ale oprócz oficjalnych kontaktów były też prywatne, które pomagały potem w nawiązywaniu inicjatyw, które przeszły do historii. Myślę zwłaszcza o odnowionej przyjaźń z dawnym kolegą szkolnym z Wadowic, Jerzym Klugerem. Dzięki niemu doszło do bezpośrednich kontaktów z rzymską wspólnotą żydowską i jej rabinem Eliem Toaffem, co zaowocowało pamiętną wizytą w synagodze Rzymu, w 1986 roku.

Reklama

Szczególne jednak miejsce w sercu świętego Jana Pawła II mieli Żydzi pozostali w Ojczyźnie. W czasie swojej pielgrzymki w roku 1991, Jan Paweł II, mówiąc do wspólnoty żydowskiej w Warszawie o nowych zadaniach, jakie czekają nas w wolnej Polsce, powiedział: „Dziś wydaje się sprawą wielkiej wagi, abyśmy z jednej i drugiej strony starali się dostrzec, ocalić i ożywić to dobro, jakie działo się między nami, a przecież przez całe stulecia działo się go wiele. I abyśmy szukali pojednania i przyjaźni pomimo zła, bo również zła było wiele w naszych dziejach” (9 VI 1991, n. 3)

Dla wielu chrześcijan i Żydów, i dla mnie samego, jednym z najbardziej poruszających momentów długiego pontyfikatu Jana Pawła II była wizyta w Namiocie Pamięci, w Jerozolimie, gdzie przy prochach zebranych z miejsc kaźni narodu żydowskiego pali się wieczny ogień. Witając papieża, premier Izraela, Ehud Barak, urodzony już po wojnie, powiedział tam wówczas: „Wasza Świątobliwość! Cykl historii trwający dwa tysiące lat, powraca w tym momencie do punktu wyjścia. (…) Rany czasu nie zaleczą się w jednej chwili, ale ścieżka, która doprowadziła Cię do tego miejsca prowadzi ku nowym horyzontom. Ten moment będzie wyryty w annałach historii jako moment dobrej woli, moment prawdy, moment triumfu sprawiedliwości i nadziei” (23 III 2000). W czasie tej samej pielgrzymki, Jan Paweł II, składając wizytę prezydentowi Izraela, powiedział: „Musimy pracować, aby nadeszła nowa era pojednania i pokoju między Żydami i chrześcijanami. Przez moją wizytę składam przyrzeczenie, że Kościół katolicki uczyni wszystko, co możliwe, aby ta wizja nie pozostała jedynie marzeniem, ale stała się rzeczywistością” (23 III 2000).

Chciałbym, aby te dwa głosy, były dla nas źródłem inspiracji w dalszych wysiłkach na rzecz pojednania. Życząc, Księdzu Prymasowi Seniorowi i wszystkim uczestnikom, by dzisiejsze spotkanie, w którym przypomina się pierwsze lata dialogu w ramach Konferencji Episkopatu Polski, zaowocowało nowymi inicjatywami na tym polu, świadomie przypominam te głosy świadczące o wielkiej nadziei z obu stron dialogu. Niech brzmią w naszych uszach, zwłaszcza wtedy, gdy przyjdzie pokusa zniechęcenia i znużenia na niełatwej i dziś często niepopularnej drodze ku zrozumieniu i zbliżeniu. Szczęść Boże!

2015-01-15 07:25

Oceń: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Kard. Dziwisz: budujmy europejski dom według wizji Jana Pawła II

[ TEMATY ]

wyróżnienie

kard. Stanisław Dziwisz

Ks. Daniel Marcinkiewicz

Janowi Pawłowi II zależało, by Europa umacniała swoją duchową tożsamość i budowała swoją przyszłość na fundamencie prawdziwych wartości – mówił kard. Stanisław Dziwisz odbierając we wtorek w Budapeszcie nagrodę im. Sándora Petőfiego, przyznawaną za wysiłki na rzecz wolności narodów Europy Środkowej. Uroczystość z udziałem przedstawicieli węgierskiego rządu i episkopatu odbyła się w Muzeum Dom Terroru.

Kard. Dziwisz przyznał, że węgierskie odznaczenie przyjmuje „ze wzruszeniem i wdzięcznością” i zdaje sobie sprawę, że przyznanie mu go wiąże się z posługą Janowi Pawłowi II. Podkreślił także wielowiekowe więzy przyjaźni i solidarności, łączące narody węgierski i polski, których symbolem jest św. Jadwiga – pochodząca z Węgier królowa Polski. Przywołał również postać króla węgierskiego św. Władysława, urodzonego w Krakowie, oraz polskiego bohatera Józefa Bema, który walczył o wolność i niepodległość Węgier w połowie XIX wieku.
CZYTAJ DALEJ

Chojnice: dziewczynka w Oknie Życia

2025-07-03 10:42

[ TEMATY ]

Okno Życia

Ks. Janusz Chyła x.com

W nocy ze środy na czwartek w oknie życia przy domu zakonnym sióstr Franciszkanek od Pokuty i Miłości Chrześcijańskiej w Chojnicach znaleziona została nowo narodzona dziewczynka. Informację, którą na Facebooku podała chojnicka Bazylika Mniejsza, potwierdziła PAP policja.

Jak przekazała PAP oficer prasowa chojnickiej policji asp. Magdalena Zblewska, o pozostawieniu noworodka w oknie życia zawiadomiła policję w czwartek, przed godziną 4.00, pełniąca dyżur siostra zakonna.
CZYTAJ DALEJ

Rocznica sakry bp. Krzysztofa Nitkiewicza

2025-07-04 09:14

Diecezja Sandomierska

4 lipca przypada 16. rocznica przyjęcia sakry biskupiej i ingresu do sandomierskiej katedry bp. Krzysztofa Nitkiewicza.

Ks. prałat Krzysztof Nitkiewicz został mianowany biskupem sandomierskim dnia 13 czerwca 2009 r. przez papieża Benedykta XVI.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję