Na ostatnich mistrzostwach świata Polscy siatkarze zdobyli brązowe medale. Wielu internautów, podających się za kibiców [tu zaznaczę, że w moim pojęciu prawdziwy kibic to ten, kto jest z drużyną na dobre i na złe] zaczęło w niewybredny sposób atakować wręcz polskich zawodników za porażkę w Włochami. Dla mnie trzecie miejsce polskich siatkarzy to powód do dumy. Wiem, że to na tej imprezie najgorszy wynik od 2014 roku, ale przecież wcześniej tak pięknie nie było - mistrzostwo świata w 1974 roku i srebro w 2006 roku. A ponieważ z lat mej młodości pamiętam te “suche” lata, cieszę się, że reprezentacja Polski nie schodzi z wysokiego poziomu. W rzeczywistości 3 miejsce w mistrzostwach świata to dowód ogromnej pracy, wytrwałości i charakteru. W przypadku siatkówki, na sukces nakłada się wiele czynników, a wysiłek, który wkłada każdy z zawodników, aby wejść na poziom reprezentacyjny jest ogromny. Naprzeciw siebie stają zawodnicy, którzy poświęcają wiele, aby sukces sportowy odnieść. Obecnie nie ma miejsca na “taryfę ulgową”. Sport ma to do siebie, że bywa nieprzewidywalny. I co jest też ważne, sport, podobnie jak życie, to nie tylko zwycięstwa, lecz także potknięcia, z których trzeba wstać. I właśnie w tym tkwi prawdziwa wartość tego sukcesu.

Myślę, że każdy kibic siatkówki przed rozpoczęciem wielkiej imprezy, czy będą to mistrzostwa świata, europy czy olimpiada wyraża pragnienie „zawsze gramy o złoto”. Gdy jednak zabraknie w tym pokory i szacunku dla poziomu rywala może pojawić się problem. Inna rzecz, że w oczach kibiców sukces drużyny bywa mierzony jedynie ostatnim meczem. A przecież droga, którą drużyna, czy zawodnik - jeśli mówimy o sportach indywidualnych jest znacznie dłuższa niż tylko “ta jedna porażka czy słabszy wynik”. Patrząc na siatkarzy i zakończone mistrzostwa świata, był to turniej pełen pasji, zwrotów akcji, walki do końca. Patrząc na wszystkie mecze i wynik końcowy, brązowy medal to nie „pocieszenie”, ale dowód na to, że Polska wciąż jest wśród najlepszych drużyn na świecie. I choć porażki bolą – bo przecież nikt nie trenuje latami, by przegrywać, to właśnie te potknięcia czynią sport prawdziwym. Bez nich mielibyśmy tyle emocji i niepewności aż do ostatniego punktu. Byłby to tylko teatr, a kibic nawet nie chciałby dopingować swoich, bo znałby wynik końcowy.

Warto jeszcze zastanowić się, dlaczego sport tak bardzo nas porusza ludzi, jednoczy ich, ale także dzieli? Spróbujmy popatrzeć na to z perspektywy lustra. Oglądając mecz widzimy w nim nie tylko drużynę na boisku, ale też siebie samych zmagających się z codziennymi trudnościami. Ile razy przygotowywaliśmy się do ważnego egzaminu, spotkania w pracy czy rozmowy, a i tak coś poszło nie tak? Ile razy wydawało się, że “idziemy na pewniaka”, że jesteśmy faworytami, że nic nie jest w stanie tego zepsuć, a jednak wystarczył drobiazg, aby wszystko się zepsuło, zakończyło porażką.

Siatkarze przegrywają set, my przegrywamy ważną sprawę. Sportowcy walczą o punkt, mają nawet piłkę setową, my już jesteśmy bliscy finalizacji naszych planów i nagle rywal budzi się i ma mocną serię - a my doświadczamy trudności, kryzysu, straty, problemów np. finansowych. Walka trwa do samego końca. Ponosisz porażkę. Sportowiec wraca do treningów, aby utrzymać dyspozycję, aby kolejnym razem odnieść sukces - my po raz kolejny wstajemy rano, aby spróbować naprawić to, co nie wyszło, może odbić się od dna.

A ile takich “meczów” rozgrywa się przy zamkniętych drzwiach domu? Nie w telewizji, nie przed publicznością, ale w czterech ścianach domu. Rodzic, który wraca zmęczony z pracy i znajduje siłę, by pomóc dziecku w lekcjach albo się z nim pobawić. Student, który oblewa kolokwium, ale podchodzi do poprawki, aby zaliczyć semestr i działać dalej. Człowiek, który stracił pracę, podejmuje wysiłek, aby znaleźć nową. Każdy z nas rozgrywa swój mecz życia. Nie zawsze wychodzimy zwycięsko, bo pokonuje rzeczywistość, zmęczenie, własne słabości. Nie przekreśla to całego meczu. I w tym właśnie sporcie odnajdujemy lekcję: że porażka jest częścią drogi, a nie końcem historii.

I tu musimy popatrzeć głębiej. Sportowe doświadczenia przypominają również o życiu duchowym. Wielu z nas chciałoby, żeby wiara była czymś naturalnym, a odczuwalność Pana Boga była zawsze w pełni. Tymczasem wiarę możemy porównać do turnieju pełnego napięć, prób, zmiennych emocji. Każdy, kto podjął wysiłek życia wiarą, wie, że to droga, na której zdarzają się upadki, zdarzają się niepowodzenia, zdarza się pustka. Są takie dni, kiedy modlitwa nie wychodzi. Są takie etapy w życiu, kiedy nasze postanowienia “biorą w łeb”. Gdy pojawia się zniechęcenie, wątpliwości, kiedy nie widzimy już drogi dla nas. Ale to wciąż będzie tylko “przegrany set”, nie mecz. Dopóki podejmujemy trud [wychodzimy na boisko] jesteśmy w stanie tę rzeczywistość przemieniać. Jeśli ktoś uważa, że przeżywanie wiary to same sukcesy, spokój, ogród pełen pięknych kwiatów, nieustanna wygrana - to może zadać sobie pytanie - czy naprawdę zanurzył się w wierze. Sukces to nie tylko złoto – to również odwaga, by wracać po upadkach.

Sport uczy, że nie da się wygrywać zawsze, a przegrywać należy z godnością. Na konkretny wynik sportowy należy patrzeć z perspektyw drogi, a nie ostatniego kroku. Polscy siatkarze wrócili z brązem - cieszmy się z tego wyniku, a my patrzmy w naszą przyszłość i troszczmy się o to, aby nasz wynik osiągnięcia życia wiecznego był co najmniej taki dobry.