W Krakowie 1 lutego br. zmarła Wisława Szymborska - poetka, laureatka Nagrody Nobla w 1996 r. Publikowała również eseje i felietony, zajmowała się krytyką i przekładami literackimi.
Urodzona w Wielkopolsce, od 1929 r. mieszkała w Krakowie, gdzie ukończyła szkołę podstawową i gimnazjum. Po wojnie podjęła studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pierwsze wiersze opublikowała w krakowskim „Dzienniku Polskim”, przez wiele lat była związana z redakcją „Życia Literackiego”. Niektóre z tomików jej poezji to: „Sól”, „Sto pociech”, „Wielka liczba”, „Ludzie na moście”, „Dwukropek” i ostatni, wydany w 2008 r., zbiór „Tutaj”. Znawcy jej twórczości obliczyli, że opublikowała 350 wierszy.
Świat interesował się poezją Szymborskiej jeszcze przed przyznaniem jej literackiego Nobla. Nagrody przyznali jej m.in. Fundacja im. Kościelskich, Polski PEN Club. Była także laureatką Nagrody Goethego i Nagrody Herdera. Należy do najczęściej tłumaczonych polskich autorów. Jej zbiory zostały przetłumaczone na 42 języki.
Wisława Szymborska rzadko wypowiadała się na temat poezji. Wyjątkiem był wykład wygłoszony w Akademii Szwedzkiej z okazji odebrania Nagrody Nobla. Poetka powiedziała tam m.in.: „Natchnienie, czymkolwiek ono jest, rodzi się z bezustannego nie wiem” oraz „Poeta również, jeśli jest prawdziwym poetą, musi ciągle powtarzać sobie «nie wiem»”.
Zarzutem stawianym Wisławie Szymborskiej jest jej postawa w czasach PRL-u. Chodzi nie tylko o wiersze popierające leninizm i stalinizm, ale również o podpisanie tzw. Rezolucji Związku Literatów Polskich w Krakowie w sprawie procesu krakowskiego. Był to proces księży Kurii Krakowskiej, oskarżonych o działalność na rzecz Stanów Zjednoczonych.
Poetka została pochowana na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Pogrzeb miał charakter świecki.
(Red.)
Pomóż w rozwoju naszego portalu