W oktawie Bożego Narodzenia 2011 r. Siostry Karmelitanki Dzieciątka Jezus obchodzą 90. rocznicę powstania zgromadzenia, którego założycielami są: sługa Boży Anzelm od św. Andrzeja Corsini (Maciej Józef Gądek 1884-1969), karmelita bosy, oraz służebnica Boża Teresa od św. Józefa (Janina Kierocińska 1885-1946).

Okoliczności historyczne

Idea założenia Zgromadzenia zrodziła się w czasie wielkiego zrywu narodowego po 1918 r., kiedy społeczeństwo polskie skupiało swe siły, by na nowo wznieść gmach ojczystego domu. Opatrzność Boża dała nam wtedy ludzi heroicznie oddanych sprawie narodowej i wielkich pasterzy, by ożywić zagrożone wartości patriotyczne i chrześcijańskie. Do takich ludzi należeli niewątpliwie założyciele polskiego Zgromadzenia karmelitańskiego, któremu patronuje Dzieciątko Jezus.
Sługa Boży o. Anzelm Gądek, pochodzący z Marszowic, wychowany w konwikcie wadowickim u boku św. Rafała Kalinowskiego, wyświęcony w Rzymie, a od 1909 r. posługując w kościele Karmelitów Bosych w Krakowie, widział potrzebę ożywienia w społeczeństwie polskim ducha modlitwy i głębszego poczucia godności dzieci Bożych. W 1920 r. został pierwszym prowincjałem odrodzonej Polskiej Prowincji Karmelitów Bosych. Odczytując „znaki czasu” oraz kierując się intencją uczczenia trzechsetnej rocznicy (1622) kanonizacji św. Teresy od Jezusa, za zgodą władz kościelnych i zakonnych, założył nowe kontemplacyjno-czynne zgromadzenie, które oddawałoby się nie tylko kontemplacji, ale także działalności apostolskiej. Takich wspólnot - jak z biegiem lat się okazało - potrzebował Kościół nie tylko wtedy i nie tylko w Polsce. Bóg pobłogosławił temu odważnemu dziełu gorliwego kapłana.

Matka Zgromadzenia i „Matka Zagłębia”

Spośród swoich długoletnich penitentek wybrał Janinę Kierocińską, wieluniankę, córkę ziemiańską, a zarazem pokorną tercjarkę karmelitańską, osobę wytrwałą, dojrzałą w życiu duchowym i ofiarną w miłości bliźniego. W dniu 31 grudnia 1921 r. zaraz po ceremonii obłóczyn współzałożycielki i pierwszej przełożonej - m. Teresy Kierocińskiej i jej pięciu towarzyszek, o. Anzelm zawiózł je do Sosnowca, gdzie zostały przyjęte nowe kandydatki, i rozpoczęły działalność w kilku placówkach Towarzystwa Dobroczynności, prowadzonych przez wielkiego społecznika, ks. Franciszka Raczyńskiego. Ubogim rodzinom Zagłębia, bez środków do życia i bez korzeni, siostry niosły konkretne wsparcie materialne i pomoc w wychowaniu dzieci i młodzieży. Młode zgromadzenie, jak Jezus - Dziecię, żyło w skrajnym ubóstwie i samo potrzebowało miejsca i czasu na gruntowną formację w duchu karmelitańskim i w duchu Bożego dziecięctwa. W 1925 r. m. Teresa nabyła dom przy ul. Wiejskiej, w najbiedniejszej dzielnicy Sosnowca, zwanej Abisynią. Tam urządziła kaplicę, zaprowadziła regularne życie zakonne i formację licznie zgłaszających się kandydatek. W domu zakonnym zorganizowała sierociniec, szkołę, bo jak mówiła: „Dzieci to fundament pod budowę naszej Ojczyzny”. Pragnęła wychować dziewczęta na dobre Polki i chrześcijanki, uczyła je nie tylko umiejętności haftu i szycia, ale również zadbała o ich rozwój duchowy. Przygotowywała dzieci i dorosłych do sakramentów świętych. Zgromadzenie rozwijało się i powoli rozszerzyło swoją działalność na inne diecezje, tak że przed wojną powstały placówki w: Wolbromiu, Polance Wielkiej i w Czernej.
Podczas II wojny światowej dom w Sosnowcu stał się ośrodkiem religijnym, dobroczynnym i patriotycznym. M. Teresa zorganizowała kuchnię dla biednych, ukrywała w klasztorze dzieci żydowskie, chroniła dziewczęta przed wywiezieniem do Niemiec, udzielała pomocy żołnierzom AK, prowadziła tajne nauczanie, zorganizowała pomoc dla uchodźców ze Śląska, wysyłała paczki do obozu w Oświęcimiu. W nowych, powojennych warunkach, kształciła siostry głównie na katechetki, wychowawczynie, przedszkolanki, by mogły na szerszą skalę podjąć pracę wśród dzieci i młodzieży. Utrudzona pracą dla Boga i bliźnich, wyczerpana chorobą, odeszła świątobliwie do wieczności 12 lipca 1946 r. Jej proces beatyfikacyjny w archidiecezji częstochowskiej trwał w latach 1983-88. Obecnie rzymska Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych bada heroiczność cnót Sługi Bożej.

Życie charyzmatem Zgromadzenia

Charyzmat Zgromadzenia jest aktualny także w naszych czasach, gdy trzeba przypominać ludziom o ich godności dzieci Bożych i pomóc kształtować postawy chrześcijańskie. Siostry przez prostotę życia, posłuszeństwo woli Bożej, ufne zawierzenie Bogu i radosną ofiarę dla bliźnich, pragną dawać świadectwo dążenia do świętości w duchu Bożego dziecięctwa i wskazywać tę drogę innym. Czynią to przez różne formy ewangelizacji, prowadzenie przedszkoli, domów rekolekcyjnych, pracę charytatywną i wszechstronną posługę misyjną w krajach Afryki.
Zgromadzenie liczy obecnie ok. 500 sióstr pracujących w 56 wspólnotach w 11 krajach świata. Na terenie Polski utworzyły trzy prowincje: wrocławską, krakowską i łódzką. Siostry modlą się szczególnie za kapłanów i misjonarzy, i gdziekolwiek pracują, starają się wprowadzać w czyn słowa patronki zgromadzenia - św. Teresy od Dzieciątka Jezus: „Niebem moim jest czynić dobro na ziemi”.