Nad wyraz czuła i wrażliwa, zawsze roześmiana, altruistka, niosąca pomoc potrzebującym, energiczna, precyzyjna. Udało jej się skupić wokół siebie ludzi dobrej woli. Nigdy nie dawała po sobie poznać, że jest śmiertelnie chora - mówiła o tej chorobie, jakby to było zwykłe przeziębienie. Diagnoza wydana 11 lat temu w związku z nowotworem piersi nie załamała jej, paradoksalnie - zadecydowała o jej nowym życiu. Małgorzata Kiesz głośno mówiła o tym, że po zdiagnozowaniu raka dostała nowe życie...
Małgorzata Kiesz (z d. Migała) urodziła się 17 lipca 1963 r. w Starachowicach, tam ukończyła szkołę podstawową i średnią. Dyplom magistra inżyniera budownictwa uzyskała na Politechnice Świętokrzyskiej w Kielcach w 1990 r. W tym samym roku wyemigrowała wraz z mężem Andrzejem - aktorem do Stanów Zjednoczonych. Zamieszkała w Chicago, w amerykańskiej, drugiej Polsce, w Wietrznym Mieście, nad jeziorem Michigan, gdzie można przeżyć całe życie po polsku. Jak Małgorzata przeżyła ten czas w Stanach? Na to pytanie bez wątpienia mogą odpowiedzieć jej najbliżsi: mąż Andrzej, córka Katarzyna, a także rodzina w Polsce - brat Robert i siostra Katarzyna - oraz przyjaciele na emigracji. Wiem jedno, do końca zachowała polską duszę, wiarę zaszczepioną w domu rodzinnym, miłość do Ojczyzny i ludzi.
Trzy miesiące przed śmiercią, podczas wywiadu, jakiego mi udzieliła, powiedziała ze łzami w oczach: „Liczy się tylko miłość do człowieka. Bo trzeba pokochać człowieka...”.

Na emigracji

Kiedy w 1990 r. Małgorzata i Andrzej przyjechali do Stanów, odkryli w sobie ogromny potencjał społecznikowski i tą drogą zaczęli dążyć do samorealizacji. Mimo że Małgorzata miała wyższe wykształcenie, jak większość imigrantów, zaczynała od ciężkiej pracy fizycznej. Podobnie jej mąż. Po jakimś czasie Andrzej zaczął brać udział w różnych słuchowiskach radiowych i tak zaczęła się ich przygoda z radiem. Małgorzata była coraz bardziej znana z porannej audycji radiowej „Sami Swoi”, którą wraz z Andrzejem prowadziła przez 17 lat na polonijnej stacji WPNA 1490 AM w Chicago. Właśnie dzięki radiu i ich współpracy z „Niedzielą” miałam okazję bliżej ją poznać. Współpraca ta rozpoczęła się 5 lat temu. W tym roku Małgorzata i Andrzej otrzymali nagrodę redaktora naczelnego „Niedzieli” ks. inf. Ireneusza Skubisia - medal „Mater Verbi”. W czerwcu tego roku byłam u Państwa Kiesz w Chicago. Małgorzata ujęła mnie. Ukazała mi się jako bezpośrednia, szczera, mówiąca wprost to, o czym myśli. O tym, że była patriotką, mogłam przekonać się osobiście, kiedy mimo nie najlepszego stanu zdrowia tuż przed wyborami prezydenckimi w Polsce wytrwale rejestrowała Polaków do głosowania tam, w Chicago, i zachęcała, by żyć sprawami Ojczyzny.
Nie użalała się nad sobą, mimo złego samopoczucia potrafiła się podnieść z łóżka i wyjść do pracy, do obowiązków, do ludzi. Choć miała prawo być zmęczona bagażem doświadczeń życiowych, do końca działała...
Kiedy Małgorzata zachorowała na raka piersi, miała zaledwie 35 lat. Leczenie było dla niej nie tylko batalią o życie, ale też wartościową lekcją, którą chciała podzielić się z innymi. Stworzyła grupę wsparcia dla polonijnych kobiet zmagających się z nowotworem piersi i innymi problemami onkologicznymi. Umiała po chrześcijańsku udźwignąć doświadczenie choroby i cierpienia.
Powtarzała: „Pan Bóg zsyła mi wspaniałych ludzi wokół, którzy służą mi swoją wiedzą i pomocą w rozwiązywaniu wielu problemów”.

Na rzecz drugiego człowieka

Fundacja „Zdrowie Plus”, założona przez Małgorzatę Kiesz, działa od 2000 r. jako organizacja non-profit. Współpracuje z lekarzami i organizacjami zajmującymi się chorobami nowotworowymi. Zrzesza kilkaset osób. Małgorzata zorganizowała coś cennego, co sama nazwała „nawigacją pacjenta”. Nigdy nie brakowało jej motywacji i zapału. Pracowała dzielnie, torując drogę świadomości kobiet i mężczyzn, aby zachorowania na raka nie traktować jako wyroku śmierci. Można tworzyć, uczyć się, żyć, kochać, pracować, osiągać zamierzone cele, mimo przeżytego „nowotworowego zakrętu”. Zapytana kiedyś przez znanego onkologa: „Pani Małgosiu, czy musi Panią spotykać to cierpienie?”, odpowiedziała: „Przecież cierpienie, które mamy tu, na ziemi, nie jest bez znaczenia, a dzięki tym doświadczeniom mogę pomagać osobom, które mają podobny problem”.
historia działalności Fundacji „Zdrowie Plus” ukazuje wielkie zaangażowanie Małgorzaty Kiesz w sprawy profilaktyki zdrowotnej. Sięgała po autorytety, zapraszała do Chicago lekarzy onkologów różnych specjalności z Polski i z Ameryki.
Za działalność na rzecz drugiego człowieka została odznaczona w 2007 r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi RP przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego, który dokonał tego osobiście w Chicago. Otrzymała również odznaczenie od prymasa Polski kard. Józefa Glempa. W 2008 r. jako pierwsza Polka została uhonorowana przez amerykańską Fundację „Jefferson Awards” za osiągnięcia na rzecz ludzi potrzebujących w swoim środowisku.
W 2006 r. została Kobietą Roku miesięcznika kobiet w Chicago - „Szikagowianka”.

Blisko życia

Kilka dni temu dostałam wiadomość od zespołu wokalno-tanecznego „Ychtis” z Polski, który w lipcu gościł w Chicago. „Otrzymaliśmy bezinteresowną pomoc od pani Małgosi - napisali. - Jeszcze tydzień temu na antenie radia w Polsce dziękowaliśmy jej za okazaną życzliwość i wsparcie w Chicago. Nie wiedzieliśmy, że pani Małgosia zmaga się ze śmiertelną chorobą”.
Właśnie taka była. Mówiła, że nie martwi ją rak. „Wierzę w Boga. On ma mnie w swych rękach. Pokazuję Mu, że nie marnuję życia. Pomagam ludziom i to jest coś, co czynię na rzecz mojej przyszłości w niebie” - odnotował „Chicago Sun-Times”.
Pięknie i aktywnie żyła do końca. W przyszłym roku mieli z mężem obchodzić 25. rocznicę ślubu. Byli dla siebie ogromnym wsparciem...
Ostatnie dwa tygodnie przed odejściem Małgorzata przebywała w hospicjum. Otrzymałam e-maila od zaprzyjaźnionej rodziny z Chicago: „Właśnie wróciliśmy z hospicjum, gdzie leży p. Małgosia. Odchodzi. Mnóstwo ludzi ją odwiedza, modlą się w pokoju, czuwają. Niesamowite, jak dobro, którym dzieliła się przez tyle lat, teraz wraca. W tych najtrudniejszych chwilach nie jest sama, ale wśród tłumu przyjaciół”.
Małgorzata Kiesz odeszła tylko fizycznie. Została jako zwiastun nadziei dla załamanych chorobą. Skończyła się tylko jej ziemska pielgrzymka.
Moim pożegnaniem Małgosi niech będą słowa ks. Jana Twardowskiego: „Śmierć miłości potrzebna jak sól ją utrwala/ukochani umarli są z nami już blisko/w śnie na palcach podchodzą/czytamy ich listy/dopiero po rozstaniu pamięta się wszystko (...) życie miłość umniejsza, znieważa odbiera/śmierć ocala na zawsze i teraz”.
Dziękuję, Małgosiu, za spotkanie.

Panu Andrzejowi Kiesz z Chicago
składamy wyrazy serdecznego współczucia z powodu śmierci żony -
śp. Małgorzaty Kiesz
zm. 22 października 2010 r.
Zapewniamy o modlitwie w intencji Zmarłej
Ks. inf. Ireneusz Skubiś Redaktor Naczelny
Tygodnika Katolickiego „Niedziela” wraz z Zespołem redakcyjnym