I tak, po raz pierwszy od początku pontyfikatu, Jan Paweł II po powrocie do Watykanu nie mógł przewodniczyć uroczystościom Triduum Paschalnego. Pomimo to w Wielki Piątek pragnął śledzić nabożeństwo Drogi Krzyżowej w Koloseum za pośrednictwem telewizora umieszczonego w jego prywatnej kaplicy. Przy czternastej Stacji wziął w dłonie krzyż, jakby pragnął zbliżyć swą twarz do oblicza Chrystusa, łącząc swoje cierpienia z cierpieniem Syna Bożego umęczonego na krzyżu.
Czułem, że nadchodzi jego czas. Pan wzywał go do siebie...
W Niedzielę Wielkanocną Ojciec Święty pragnął przynajmniej udzielić błogosławieństwa „Urbi et orbi”. Starannie się do tego przygotował, chwilę wcześniej próbował powtórzyć słowa błogosławieństwa i wydawało się, że wszystko będzie dobrze. Potem jednak, po zakończeniu przemówienia kard. Sodano, odczytanego na Placu, stojący w oknie Papież, czy to na skutek wzruszenia, czy cierpienia, nie zdołał udzielić błogosławieństwa. Wyszeptał: „Nie mam głosu”, a następnie, w ciszy, uczynił potrójny znak krzyża, pozdrowił rzeszę wiernych i spojrzeniem dał nam do zrozumienia, że chce odejść od okna.
Był głęboko poruszony, rozgoryczony, a zarazem wyczerpany daremnym wysiłkiem. Ludzie na Placu, wzruszeni, bili brawo, wołali go, a on czuł na sobie cały ciężar swej bezsilności i cierpienia. Spojrzał mi w oczy: „Byłoby chyba lepiej, żebym umarł, skoro nie mogę pełnić powierzonej mi misji”. Chciałem odpowiedzieć, a on dodał: „Bądź wola Twoja... Totus Tuus”. To nie był wyraz rezygnacji, ale poddania się Bożej woli.

Za: Kard. Stanisław Dziwisz, „Świadectwo”