3. Pierwsze Placówki duszpasterskie

a) Borysław (1932-35)
Święcenia kapłańskie otworzyły nowy etap w życiu Władysława Findysza, a mianowicie etap posługi duszpasterskiej. Pierwsze doświadczenia kapłańskie zdobywał już w rodzinnej parafii podczas miesięcznych wakacji. Pomagał wówczas miejscowym duszpasterzom w ich posługiwaniu. Wkrótce jednak władza duchowna przydzieliła mu pierwsze zadanie. Była nim od 1 sierpnia 1932 r. posada wikariusza w parafii pw. św. Barbary w Borysławiu (Wolance).
Parafia ta położona była w południowo-wschodniej części diecezji przemyskiej, była stosunkowo młodą jednostką administracyjną. Powstała bowiem dopiero 25 września 1928 r. na mocy zarządzenia bp. Anatola Nowaka. Wcześniej, przez wiele stuleci jej terytorium wchodziło w skład parafii łacińskiej w Drohobyczu. Proces jej usamodzielniania rozpoczął się dopiero pod koniec XIX w., kiedy Borysław stał się dużym ośrodkiem wydobycia ropy naftowej, co pociągnęło za sobą rozwój miasta i szybki wzrost liczby jego mieszkańców. W następstwie tego procesu w roku 1890 władze kościelne ustanowiły w Borysławiu filię parafii Drohobycz, którą później 1 stycznia 1920 r. podniosły najpierw do rangi ekspozytury parafialnej, a następnie - jak wyżej wspomniano - samodzielnej parafii. Mimo iż parafia borysławska posiadała krótką historię, to należała do największych w diecezji przemyskiej. W roku 1932, czyli w tym czasie kiedy pracę duszpasterską rozpoczął w niej ks. Findysz, liczyła ona ok. 17 081 wiernych. Na jej terenie mieszkało nadto: 10 549 grekokatolików, 10 743 żydów oraz 257 osób innych wyznań lub bezwyznaniowców. Liczba mieszkańców parafii nieustannie wzrastała, co spowodowane było stałym rozwojem tamtejszego przemysłu naftowego. W roku 1935 było już 20 582 łacinników, 12 900 grekokatolików, 12 342 żydów oraz 437 innowierców. Liczebność oraz duże zróżnicowanie narodowe i wyznaniowe mieszkańców Borysławia i jego okolic bez wątpienia były utrudnieniem w pracy duszpasterskiej.
Dodatkowe problemy wynikały ze znacznej rozległości terytorialnej parafii. Obejmowała ona bowiem swymi granicami nie tylko miasto Borysław (tzw. Wielki Borysław), złożony z dzielnic: Borysław, Tustanowice, Wolanka, Mraźnica, ale także kilka okolicznych wsi: Bania Kotowska, Horodyszcze, Hubicze i Popiele. Najdalej od kościoła parafialnego położona była miejscowość Popiele - ok. 6 km. Chcąc rozwiązać problemy wynikające z liczebności i rozległości parafii, w latach 30. XX w. wybudowano dwa kościoły filialne w Mraźnicy (poświęcony w 1934 r.) i w Hubiczach (poświęcony w 1936 r.). Nadto opiece duszpasterskiej służyły 3 kaplice - dwie w szkołach i jedna w ochronce pw. św. Barbary. W latach 30. XX w. na terenie parafii funkcjonowało kilka różnego rodzaju szkół, np. w roku 1934 były tam: gimnazjum prywatne, 4 szkoły przemysłowe, 5 szkół powszechnych w mieście (2 męskie, 2 żeńskie i mieszana) oraz 5 szkół powszechnych wiejskich.
Parafia Borysław była więc wielką, bardzo zróżnicowaną narodowościowo i wyznaniowo oraz posiadającą wybitnie robotniczy charakter placówką duszpasterską. Stanowiła więc bez wątpienia wielkie wyzwanie dla młodego księdza, jakim w 1932 r. był ks. Władysław Findysz. Wśród jego zajęć duszpasterskich była oczywiście posługa w kościele, obejmująca służbę Bożą, szafarstwo sakramentów świętych i kaznodziejstwo oraz nauka religii w szkole. Nadto udzielał się w organizacjach katolickich, istniejących na terenie parafii. Realizację rozlicznych zadań ułatwiały mu dobre relacje z proboszczem ks. Andrzejem Osikowiczem, wzorowym, energicznym i bardzo gorliwym duszpasterzem. Kapłan ten był niewiele starszy od swego wikariusza, miał bowiem wówczas zaledwie 32 lata. Cieszył się jednak bez wątpienia dużym zaufaniem władz kościelnych, które w tak młodym wieku powierzyły mu bardzo wymagającą parafię (o jego wielkości świadczy fakt, iż został zaliczony do świadków wiary diecezji przemyskiej. W czasie II wojny światowej rozwinął bowiem bardzo rozległą działalność dobroczynną. Opieką swą otoczył również wielu przedstawicieli narodowości żydowskiej. Skazany za to został przez niemieckie władze okupacyjne na pobyt w obozie koncentracyjnym w Majdanku. Tam zginął 29 grudnia 1943 r.). Wziąwszy to pod uwagę można rzec, iż ks. Findysz uczył się praktycznego duszpasterstwa w dobrej szkole. Dobrze układały się również jego relacje z pozostałymi duszpasterzami, tak z drugim wikariuszem, które to stanowisko kolejno piastowali dwaj jego rodacy z ziemi krośnieńskiej, ks. Józef Miezin, pochodzący z Krosna (1932/33) i ks. Andrzej Moskal z podkrośnieńskich Białobrzegów, jak i z księżmi katechetami: ks. Józefem Dąborowskim, ks. Franciszkiem Markowiczem, ks. Michałem Wawro, ks. Antonim Szynalem, ks. Stanisławem Sołtysikiem i ks. Józefem Miezinem (katecheta od 1933 r.).
Wymienione wyżej okoliczności stanowiły tło pracy duszpasterskiej ks. Findysza na pierwszej placówce kościelnej, na której posługiwał przez 3 lata - do 1935 r. Na niej uczył się podstaw pracy kapłańskiej. Napotykane utrudnienia nie zniechęcały go, ale wprost przeciwnie mobilizowały do większego wysiłku. Parafia borysławska bez wątpienia pozytywnie zapisała się w jego pamięci i mocno zaważyła na jego dalszej posłudze duszpasterskiej.

cdn.