W homilii abp Józef Michalik, szafarz święceń prezbiteratu sprzed ćwierć wieku, przypomniał zebranym jubilatom dzień ich święceń. – Przez to włożenie rąk nastąpiła nowa rzeczywistość duchowa. Ontycznie staliśmy się nowi, przemienieni – powiedział poprzedni metropolita przemyski.

– Dzisiaj, w dwudziestą piątą rocznicę tego szczególnego związku z Chrystusem, ma On wam drodzy bracia coś bardzo ważnego – dodał nawiązując do perykopy ewangelii o winnym krzewie i latoroślach.

Arcybiskup senior przypominał kapłanom, że tylko zjednoczenie z Chrystusem jest gwarancją i jednocześnie warunkiem owocnej pracy duszpasterskiej. – To na dziś i teraz nasza siła i skuteczność w posługiwaniu – przekonywał.

Dalej w swojej jubileuszowej refleksji abp Michalik zwrócił uwagę, że związek z Jezusem realizuje się nie tylko poprzez samą wiarę, ale także przez wynikające z niej uczynki. – To czyny miłość. Tylko one mogą wypełnić pustkę słów i deklaracji. Tylko czysta, bezinteresowna, ofiarna miłość ma wartość przed Bogiem i ludźmi – wyjaśniał i dodał, że kapłaństwo powinno być oparte właśnie na miłości.

Niestety, według kaznodziei, współcześnie manipuluje się znaczeniem miłość. – Od tego niebezpieczeństwa nikt nie jest wolny. Wszyscy jesteśmy narażeni na zakłamanie nawet podstawowych prawd i zasad tworzących podstawy naszego myślenia i naszego sumienia – ostrzegał arcybiskup.

Lekiem na tę sytuację jest formacja ludzka. – Chodzi o te zwykłe, codzienne przyzwyczajenia, o cnoty naturalne, o umiejętność wytrwania w realizacji celu, o stały rozwój w duchu wiary – tłumaczył dodając, że wówczas to, co ludzkie staje się zarazem Boże i odwrotnie.

Według abp. Michalika, ważnym elementem tej ludzkiej formacji jest wspólnota. – Jakże ważne są te nasze koleżeńskie spotkania. Także i to dzisiejsze spotkanie – mówił hierarcha. – Ta tej ludzkiej drodze nie ma spraw nieważnych, małych, bo nawet to, co najmniejsze ma wartość w oczach Bożych – przekonywał.

Zwracając się do księży jubilatów, arcybiskup mówił, że kapłan powołany jest, żeby nieść ludziom prawdę odwieczną, Jezusa Zbawiciela. – Czyni to skutecznie, jeśli pomija siebie, swoje „ja”. A tu konieczna jest zdrowa dojrzałość uczuciowa. Chodzi o stałe dojrzewanie uczuciowe, które prowadzi do duchowego ojcostwa, do odpowiedzialności za zbawienie powierzonych nam ludzi. Także powierzonego nam brata kapłana – mówił.

Zdaniem abp. Michalika pierwszą wspólnotą dla kapłana powinna być rodzina. – W niej zyskujemy lub tracimy to, co najważniejsze – powiedział – Czy przez twoje spotkanie bracie, ubogacasz wiarą swego ojca, matkę, brata, siostrę i ich dzieci? Czy nasze spotkanie z rodzinami, które odwiedzamy w parafii czy poza nią, ubogaca wiara ich członków? Czy są to apostolskie odwiedziny czy tylko egoistyczny przystanek w moim kapłańskim życiu? – pytał zebranych księży.

Na zakończenie swojej homilii były metropolita przemyski gratulował jubilatom, że doczekali tej pięknej rocznicy i wytrwali w swoim powołaniu – Dołączam też życzenia, które za wzorem św. Pawła kieruję w dziękczynieniu za to wasze powołanie, za waszą służbę, za ofiarną miłość do Boga i ludzi. Niech będzie błogosławiony Bóg, że wybrał was przed założeniem świata; że wybrał was, abyście byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Że przeznaczył was dla siebie, jako przybranych synów według bogactwa swej łaski, którą szczodrze na was wylał w postaci wszelkiej mądrości – życzył arcybiskup parafrazując słowa św. Pawła.