Podsumowaniem jasnogórskiej drogi Jana Pawła II oraz jego ustawicznego wskazywania na „jasnogórskie światła” była pielgrzymka w 1997 r., kiedy kończył się we Wrocławiu 46. Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny. Podczas krótkiego pobytu na Jasnej Górze, 4 czerwca, Papież wypowiedział swoje maryjne serce najpierw w modlitwie zawierzenia w Kaplicy Cudownego Obrazu, a potem w homilii, podczas liturgii słowa na Szczycie Jasnogórskim.
Przed Ikoną Bogarodzicy Jan Paweł II modlił się: „Jasnogórska Matko i Królowo, przychodzę dziś do Ciebie w pielgrzymce wiary, aby podziękować za Twoją nieustanną opiekę nad całym Kościołem i nade mną. (...) Z wielką ufnością staję na tym świętym miejscu, na jasnogórskim wzgórzu, tak bliskim memu sercu, żeby raz jeszcze zawołać: Matko Boga i nasza, dziękuję Ci, że jesteś Gwiazdą Przewodnią w budowaniu lepszej przyszłości dla świata, że jesteś Patronką w budowaniu ogólnoludzkiej cywilizacji miłości”.
W dalszej części modlitwy Papież powierzył Maryi przygotowania do Wielkiego Jubileuszu i wołał: „Matko Kościoła, Dziewico Wspomożycielko, w pokorze wiary Piotra przynoszę Ci cały Kościół, wszystkie kontynenty, kraje i narody, które uwierzyły w Jezusa Chrystusa i rozpoznały w Nim swój znak przewodni w wędrówce przez dzieje”. Ojciec Święty zawierzył też szukających jeszcze Boga, ludy Wschodu i Zachodu, Północy i Południa oraz wszystkie rodziny narodów. „Matko wiary Kościoła, tak jak w Wieczerniku jerozolimskim trwałaś z uczniami Chrystusa - wołał Piotr naszych czasów - tak dzisiaj bądź z nami w wieczerniku Kościoła przy końcu drugiego tysiąclecia wiary i upraszaj łaskę otwarcia się na dar Ducha Bożego”.
Kolejnym elementem papieskiej modlitwy jest podziękowanie Maryi Jasnogórskiej za wszelkie dobro, jakie dzieje się na polskiej ziemi, oraz prośba, żeby Polacy dobrze zagospodarowali odzyskaną wolność w duchu chrześcijańskiej tradycji oraz by byli zdolni wejść w postawę sług z Kany Galilejskiej, którzy ochotnie spełnili polecenie Jezusa.
Jan Paweł II polecił Maryi cały Kościół i świat współczesny, wołając do Jasnogórskiej Pani: „Tobie zawierzam całą posługę Kościoła w świecie, który tak bardzo potrzebuje miłości. (...) Uproś nam, abyśmy stali się budowniczymi solidarnego świata, w którym wojnę zwycięży pokój, a cywilizację śmierci zastąpi umiłowanie życia. Matko Jedności i Pokoju, umacniaj więź wspólnoty w Kościele Twego Syna, ożywiaj wysiłki ekumeniczne, tak aby wszyscy chrześcijanie, mocą Ducha Świętego, stali się jedną rodziną sióstr i braci Jezusa Chrystusa. (...) Bogarodzico Dziewico, pomóż nam wkroczyć w trzecie tysiąclecie chrześcijaństwa przez święte drzwi wiary, nadziei i miłości”.
Modlitwę przed Cudownym Obrazem należałoby właściwie przytoczyć w całości i powiedzieć, że jest to program Jana Pawła II dla Kościoła w Polsce na trzecie tysiąclecie.
Po tej modlitwie zawierzenia w Cudownej Kaplicy Ojciec Święty wyszedł na jasnogórski Szczyt i spotkał się pielgrzymami. W homilii podczas liturgii Słowa Bożego powiedział: „Jasna Góra jest tym miejscem, gdzie naród nasz gromadził się przez wieki, aby dawać świadectwo swojej wierze i przywiązaniu do wspólnoty Kościoła Chrystusowego. Tu przychodziliśmy wiele razy prosić Maryję o pomoc w walce o dochowanie wierności Bogu, Krzyżowi, Ewangelii, Kościołowi świętemu, jego pasterzom. Tu podejmowaliśmy zadania życia chrześcijańskiego. U stóp Maryi Jasnogórskiej trwaliśmy wiernie przy Kościele, który wpisał się na zawsze w dzieje naszego narodu, czuwał z troską nad losem swoich dzieci, zwłaszcza w chwilach upokorzeń, wojen i prześladowań czy utraty wolności. Tutaj, u stóp Maryi, wciąż na nowo «uczymy się Kościoła», który Chrystus powierzył Apostołom i nam wszystkim”.
Papież powiedział też, że cieszy się, iż na szlaku jego pielgrzymki znalazła się Jasna Góra i zacytował swoją wypowiedź z 4 czerwca 1979 r. o przykładaniu ucha do Serca Matki i Królowej. Następnie powiedział: „Pragnę dzisiaj na nowo zawierzyć Jasnogórskiej Pani wszystkie prośby rodaków, a zarazem wszystkie potrzeby i intencje Kościoła powszechnego i wszystkich na świecie ludzi - znanych mi i nieznanych”.
Na zakończenie spotkania z pielgrzymami Jan Paweł II poprosił o pieśń Z dawna Polski Tyś Królową, mówiąc, że „jest to może jakaś Bogurodzica naszych czasów”. Ten drobny szczegół jest bardzo znaczącym drogowskazem, że należy pamiętać o rodzimej tradycji, o dorobku duchowym ojców, na którym trzeba budować naszą przyszłość, w jakże niekiedy trudnych czasach przemian w Europie, która w swojej konstytucji nie uznaje Boga i Jego wpływu na dzieje narodów.