Z Polski

Zmarł Czesław Miłosz

14 sierpnia 2004 r. zmarł w Krakowie Czesław Miłosz - poeta, pisarz, eseista, laureat literackiej Nagrody Nobla (1980) za całokształt swej twórczości

Czesław Miłosz urodził się w 1911 r. w Szetejniach na Litwie. Jako poeta zadebiutował podczas studiów prawniczych na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie wierszami opublikowanymi w piśmie uniwersyteckim. Był jednym ze współzałożycieli grupy poetyckiej „Żagary”. Jego książkowym debiutem jest Poemat o czasie zastygłym (1933 r.).
Podczas okupacji Miłosz uczestniczył w podziemnym życiu kulturalnym stolicy. Po wojnie pracował jako dyplomata. W 1951 r. poprosił o azyl na Zachodzie. Przebywał we Francji, a w 1960 r. przeniósł się do USA, gdzie został profesorem na Wydziale Literatur Słowiańskich Uniwersytetu w Berkeley. Na początku lat 90. zamieszkał w Krakowie, dzieląc odtąd czas między Krakowem a Berkeley.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Nowi biskupi dla Krakowa

Ks. Jan Zając urodził się 20 czerwca 1939 r. w Libiążu Małym w archidiecezji krakowskiej. Ukończył Wyższe Seminarium Duchowne Archidiecezji Krakowskiej. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk kard. Karola Wojtyły w katedrze wawelskiej 23 czerwca 1963 r. Do 1971 r. pracował jako wikariusz w parafiach w Międzybrodziu Żywieckim, Chełmku oraz Wadowicach. Następnie pełnił obowiązki ojca duchownego w Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie. W latach 1977-80 był duszpasterzem III rejonu parafii pw. Matki Bożej Królowej Polski w Nowej Hucie, a do 1984 r. - proboszczem parafii pw. św. Szczepana w Krakowie. W 1984 r. został mianowany rektorem Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej. W 1993 r. objął stanowisko dyrektora Wydziału Koordynacji Duszpasterstwa Archidiecezji Krakowskiej. Od czerwca 1998 r. pełni również posługę ojca duchownego w ramach Studium Formacji Stałej Kapłanów Archidiecezji Krakowskiej. Należy do Rady Kapłańskiej, Rady Duszpasterskiej i Kolegium Konsultorów. Jest kanonikiem Kapituły Metropolitalnej na Wawelu i protonotariuszem apostolskim. Od 1999 r. jest wikariuszem biskupim ds. duszpasterstwa. W 2002 r. został kustoszem sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie Łagiewnikach.
Ks. Józef Guzdek urodził się 18 marca 1956 r. w Wadowicach w archidiecezji krakowskiej. W 1975 r. zdał maturę w liceum wadowickim, do którego uczęszczał też Karol Wojtyła. Ukończył Wyższe Seminarium Duchowne Archidiecezji Krakowskiej. 17 maja 1981 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk kard. Franciszka Macharskiego. Do 1994 r. pracował jako wikariusz i katecheta w parafiach w Trzebini, Wieliczce oraz w kolegiacie akademickiej św. Anny w Krakowie. W latach 1994-98 pełnił obowiązki prefekta w Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Krakowskiej. W tym czasie odbył studia doktoranckie na Wydziale Teologicznym Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, zakończone w 1998 r. uzyskaniem tytułu doktora teologii. Od sierpnia 1998 r. do chwili obecnej pełni obowiązki kierownika Studium Formacji Stałej Kapłanów Archidiecezji Krakowskiej. Od 1999 r. należy do Sekcji Stałej Formacji Kapłańskiej, działającej przy Komisji Duchowieństwa Episkopatu Polski, oraz do Rady Kapłańskiej Kolegium Konsultorów Archidiecezji Krakowskiej. W latach 1999-2001 pełnił funkcję dyrektora archidiecezjalnego Wydawnictwa św. Stanisława Biskupa i Męczennika. Od 2001 r. jest rektorem Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej.

(KEP)

Wieża - symbol miasta miłosierdzia

17 sierpnia br. kard. Franciszek Macharski poświęcił wieżę widokową przy bazylice Miłosierdzia Bożego w Krakowie Łagiewnikach. Przed otwarciem wieży, o godz. 15.00, z udziałem setek pielgrzymów z kraju i zagranicy, odbyło się nabożeństwo Godziny Miłosierdzia i została odprawiona Msza św.
Pierwsi na wieżę weszli dziennikarze zaproszeni na konferencję prasową w przeddzień uroczystości. O znaczeniu wieży i jej symbolice opowiedział im kustosz sanktuarium - biskup nominat Jan Zając. „Spełniło się marzenie Ojca Świętego - zauważył - który przed dwoma laty mówił: «Niech światła padające z wieży łagiewnickiej świątyni, które przypominają promienie z obrazu Jezusa Miłosiernego, rzucają duchowy blask na całą Polskę: od Tatr do Bałtyku, od Bugu po Odrę, i na cały świat!»”.
Wieża wznosi się na wysokość 310 m n.p.m. Wysokość samego obiektu wynosi 76,18 m. Jej zwieńczeniem jest krzyż, pod którym umieszczona została kula, a w niej hermetyczna puszka z dokumentami i Dzienniczkiem św. s. Faustyny Kowalskiej. Taras widokowy mieści się na wysokości 42, 6 m. Aby tam dotrzeć, trzeba pokonać 315 schodów albo skorzystać z jednej z dwóch wind.
Z wieży można podziwiać panoramę Krakowa, a przy dobrej pogodzie zobaczyć Tatry i Groń Jana Pawła II na Leskowcu.
Wieża dostępna jest dla pielgrzymów codziennie w godz. od 9.30 do 17.30.

(TAJ)

Tydzień w Polsce

Do laski marszałkowskiej wpłynął projekt uchwały autorstwa Ligi Polskich Rodzin proponującej ogłoszenie roku 2005 Rokiem Ojca Augustyna Kordeckiego, słynnego obrońcy Klasztoru Jasnogórskiego w czasie potopu szwedzkiego. W przyszłym roku będziemy obchodzić 350. rocznicę tego wydarzenia.

Watykańska Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów ustanowiła na 2 lipca obowiązkowe wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Licheńskiej.

W Iraku zginęło 2 polskich żołnierzy, a 5 zostało rannych. To tragiczne konsekwencje wypadku samochodowego, do którego doszło po ostrzale polskiego konwoju w okolicy al Hilli. Wcześniej 20 polskich żołnierzy było obleganych przez kilkuset rebeliantów radykalnego szyickiego duchownego Muktady al-Sadra na jednym z posterunków policji w al Hilli, 5 km od obozu Babilon.

Premier Marek Belka zapowiedział, że rząd nie poprze eseldowskiej nowelizacji ustawy o kombatantach, przywracającej uprawnienia odebrane za pracę w peerelowskich organach represji. Może to dodatkowo pogorszyć stosunki szefa rządu z największym popierającym go klubem, naruszone już nominacją Andrzeja Ananicza na szefa Agencji Wywiadu i zapowiedzią powołania Anny Radziwiłł na wiceministra edukacji.

Minister sprawiedliwości Marek Sadowski oddał się do dyspozycji premiera. Wcześniej prokuratura wznowiła śledztwo w sprawie wypadku samochodowego, w którym uczestniczył (wówczas chronił go immunitet sędziowski).

Nowym pełnomocnikiem rządu ds. równego statusu kobiet i mężczyzn została Magdalena Środa, filozof i publicystka.

W Sejmie trwają prace nad tzw. dużą nowelizacją ustawy o rtv, która ma doprowadzić m.in. do zwiększenia ściągalności abonamentu radiowo-telewizyjnego. Każdy dostanie wezwanie do zapłaty, a jeśli nie posiada odbiornika, będzie musiał to udowodnić. Na razie kontrolerzy sprawdzają, czy abonament płacą firmy i instytucje.

Monika Olejnik i Jacek Żakowski będą prowadzić od jesieni programy publicystyczne I Programu TVP. To pierwsze ważne decyzje dotyczące zmian personalnych w telewizyjnej Jedynce. W telewizji trwają rozmowy w sprawie obsady szefa redakcji Wiadomości.

15 osób - wśród których są byli prezydenci Opola, przewodniczący rady miasta, radni, z członkami SLD na czele - objął akt oskarżenia w głównym wątku afery ratuszowej, który prokuratura okręgowa przesłała do sądu. Dwaj główni oskarżeni mieli otrzymać w sumie 2 mln zł łapówek.

Co roku zmniejsza się liczba uczniów i szkół w Polsce. W tym roku szkolnym naukę rozpocznie we wszystkich typach szkół ok. 6,8 mln uczniów. Jest to o 155 tys. mniej niż w roku ubiegłym - poinformowali przedstawiciele resortu edukacji.

Zgodnie z decyzją Ministerstwa Infrastruktury, Polska przez najbliższe 2-3 lata nie dokona wymiany tablic rejestracyjnych samochodów obowiązujących obecnie na wzór zawierający znak z flagą Unii Europejskiej.

4-5 września - odbędzie się Pielgrzymka Rolników na Jasną Górę - Jasnogórskie Dożynki; godz. 11.00 - transmisja Mszy św. w I Programie Telewizji Polskiej. Program Pielgrzymki na stronie 28.

Drodzy Bracia i Siostry! Pojutrze, 9 października, minie 400 lat od śmierci św. Jana Leonardiego, założyciela Zgromadzenia Kleryków Regularnych Matki Bożej, kanonizowanego 17 kwietnia 1938 r. i ogłoszonego 8 sierpnia 2006 r. patronem farmaceutów. Wspominamy go także ze względu na wielki zapał misyjny. Wraz z ks. Juanem Bautistą Vivesem i jezuitą Martinem de Funesem zaprojektował i przyczynił się do powołania specjalnej kongregacji Stolicy Apostolskiej do spraw misji, czyli przyszłej Propaganda Fide, i do późniejszych narodzin Collegium Urbanianum, które w ciągu wieków przygotowało tysiące kapłanów, w tym wielu męczenników, do ewangelizowania narodów. Mamy zatem do czynienia ze świetlaną postacią kapłana, którego chciałbym postawić za wzór wszystkim prezbiterom w tym Roku Kapłańskim. Zmarł w 1609 r. na grypę, którą zaraził się, gdy w rzymskiej dzielnicy Campitelli opiekował się ofiarami tej epidemii. Jan Leonardi urodził się w 1541 r. w Diecimo w prowincji Lukka jako ostatni z siedmiorga rodzeństwa. Okres dojrzewania wyznaczał mu rytm wiary przeżywanej w zdrowym i pracowitym ognisku domowym, jak również stałe uczęszczanie do pracowni ziół i lekarstw w rodzinnej miejscowości. Gdy miał siedemnaście lat, ojciec zapisał go na kurs zawodowy w Lukce, aby został aptekarzem, a raczej zielarzem, jak się wówczas mówiło. Młody Jan Leonardi pilnie i gorliwie uczęszczał na zajęcia prawie dziesięć lat, ale gdy, zgodnie z przepisami prastarej Republiki Lukki, zdobył oficjalny dyplom, upoważniający go do otwarcia własnej placówki, zaczął zastanawiać się, czy nie nadeszła chwila spełnienia planów, które zawsze nosił w sercu. Po dojrzałej refleksji zdecydował się na kapłaństwo. I tak, porzuciwszy zielarnię i zdobywszy odpowiednie przygotowanie teologiczne, przyjął święcenia kapłańskie i w dniu Ofiarowania Pańskiego 1572 r. odprawił swoją prymicyjną Mszę św. Nie zarzucił jednak swej pasji dla farmakopei, czuł bowiem, że wiedza zawodowa aptekarza może mu pomóc w pełnym urzeczywistnieniu swego powołania, czyli przekazywania ludziom, przez święte życie, „Bożego lekarstwa”, którym jest Jezus Chrystus ukrzyżowany i zmartwychwstały, „miara wszech rzeczy”. Ożywiany przekonaniem, że takiego lekarstwa wszystkie ludzkie istoty potrzebują ponad wszystko, św. Jan Leonardi starał się uczynić z osobistego spotkania z Jezusem Chrystusem podstawową rację własnego istnienia. „Koniecznie trzeba zaczynać od Chrystusa” - lubił często powtarzać. Prymat Chrystusa nad wszystkim stał się dla niego konkretnym kryterium ocen i działania oraz zasadą pobudzającą jego działalność kapłańską, którą pełnił w okresie szerokiego i powszechnego ruchu odnowy duchowej w Kościele, dzięki rozkwitowi nowych instytutów zakonnych i świetlanemu świadectwu takich świętych, jak Karol Boromeusz, Filip Nereusz, Ignacy Loyola, Józef Kalasancjusz, Kamil de Lellis, Alojzy Gonzaga. Z entuzjazmem oddał się duszpasterstwu wśród chłopców przez Stowarzyszenie Nauki Chrześcijańskiej, gromadząc na nowo wokół siebie grupę młodych ludzi, z którymi 1 września 1574 r. założył Zgromadzenie Księży Reformowanych Maryi Panny, nazwane następnie Zakonem Kleryków Regularnych Matki Bożej. Swoim uczniom zalecał, by mieli „przed oczyma umysłu jedynie cześć, służbę i chwałę Ukrzyżowanego Jezusa Chrystusa”, a - jak przystało na dobrego aptekarza, nawykłego do dozowania dawek w zależności od ścisłych potrzeb - dodawał: „Unieście nieco swe serca ku Bogu i z Nim odmierzajcie wszystko”. Powodowany zapałem apostolskim, w maju 1605 r. wystosował do nowo wybranego papieża Pawła V Memoriał, w którym sugerował kryteria prawdziwej odnowy w Kościele. Zauważając, jak było „niezbędne, aby ci, którzy domagają się reformy ludzkich obyczajów, szukali, i to na początku, chwały Boga”, dodawał, że muszą oni wyróżniać się „prawością życia i doskonałością obyczajów, tak aby bardziej niż przymusem przyciągać łagodnością do reformy”. Zwracał ponadto uwagę, że „ten, kto chce dokonać poważnej reformy religijnej i moralnej, musi przede wszystkim, jak dobry lekarz, postawić właściwą diagnozę chorób, jakie trawią Kościół, aby na każdą z nich umieć przepisać najodpowiedniejsze lekarstwo”. I zauważał, że „odnowa Kościoła musi dokonywać się tak u przywódców, jak i u podwładnych, na górze i na dole. Musi zaczynać się od tego, kto rządzi, i objąć poddanych”. Dlatego też, zachęcając papieża do wspierania „powszechnej reformy Kościoła”, troszczył się o chrześcijańską formację ludu, a zwłaszcza chłopców, których należy wychowywać „od najwcześniejszych lat (...) w czystości wiary chrześcijańskiej i w świętych obyczajach”. Drodzy Bracia i Siostry, świetlana postać tego Świętego zachęca w pierwszej kolejności kapłanów i wszystkich chrześcijan, by stale dążyli do „wysokiej miary życia chrześcijańskiego”, którą jest świętość, każdy oczywiście stosownie do swego stanu. Tylko bowiem z wierności Chrystusowi może wypłynąć autentyczna odnowa kościelna. W owych latach, na kulturalnym i społecznym przełomie wieków XVI i XVII, zaczęły się zarysowywać przesłanki późniejszej kultury współczesnej, którą cechuje nieuzasadniony rozłam między wiarą a rozumem, którego ujemnymi następstwami są marginalizacja Boga wraz ze złudzeniem ewentualnej i całkowitej niezależności człowieka, który postanawia żyć tak, „jakby Boga nie było”. Jest to kryzys współczesnej myśli, o którym wielokrotnie miałem okazję wspominać i który przybiera często postać relatywizmu. Jan Leonardi wyczuwał, co jest prawdziwym lekarstwem na te bolączki duchowe, i zawarł to w stwierdzeniu: „Chrystus przede wszystkim”, Chrystus w centrum serca, w centrum historii i wszechświata. To Chrystusa - stwierdzał z mocą - ludzkość tak bardzo potrzebuje, ponieważ On jest naszą „miarą”. Nie ma dziedziny, której nie mogłaby dosięgnąć Jego moc; nie ma choroby, na którą nie znalazłoby się w Nim lekarstwo, nie ma problemu, którego w Nim nie dałoby się rozwiązać. „Albo Chrystus, albo nic!”. Oto jego recepta na wszelką reformę duchową i społeczną. Istnieje jeszcze jeden aspekt duchowości św. Jana Leonardiego, który chciałbym podkreślić. Przy wielu okazjach powtarzał on, że do żywego spotkania z Chrystusem dochodzi w Jego Kościele, świętym, choć kruchym, zakorzenionym w historii i w jej niekiedy niezbadanych kolejach, gdzie razem rosną zboże i kąkol (por. Mt 13, 30), lecz zawsze będącym sakramentem zbawienia. Mając jasną świadomość, że Kościół jest polem Bożym (por. Mt 13, 24), nie gorszył się jego ludzkimi słabościami. Dla zwalczenia kąkolu zdecydował się być dobrym zbożem: postanowił mianowicie miłować Chrystusa w Kościele i przyczyniać się do tego, aby stawał się on coraz bardziej Jego przejrzystym znakiem. Z wielkim realizmem patrzył na Kościół, na jego ludzką kruchość, ale też na to, że jest „polem Bożym”, narzędziem Boga dla zbawienia ludzkości. Ale nie tylko. Z miłości do Chrystusa pracował z zapałem nad oczyszczeniem Kościoła, aby był piękniejszy i święty. Rozumiał, że wszelka reforma ma dokonywać się wewnątrz Kościoła, a nigdy przeciwko Kościołowi. Pod tym względem św. Jan Leonardi był rzeczywiście niezwykły, a jego przykład pozostaje wciąż aktualny. Każda reforma dotyczy niewątpliwie struktury, przede wszystkim jednak musi dotykać serc ludzi wierzących. Tylko święci mężczyźni i kobiety, którzy dają się prowadzić Duchowi Bożemu, gotowi do radykalnych i śmiałych wyborów w świetle Ewangelii, odnawiają Kościół i przyczyniają się w decydujący sposób do budowy lepszego świata. Drodzy Bracia i Siostry, życiu św. Jana Leonardiego przyświecał zawsze blask „Świętego Oblicza” Jezusa, przechowywanego i czczonego w kościele katedralnym w Lukce - wymowny symbol i niepodlegająca dyskusji synteza wiary, jaka go ożywiała. Zdobyty przez Chrystusa jak apostoł Paweł, wskazywał on swoim uczniom i nadal wskazuje nam wszystkim chrystocentryczny ideał, dla którego „należy ogołocić się z wszelkiego własnego interesu i troszczyć jedynie o służbę Bogu”, mając „przed oczyma umysłu tylko cześć, służbę i chwałę Chrystusa Jezusa Ukrzyżowanego”. Obok oblicza Chrystusa nie spuszczał wzroku z macierzyńskiego oblicza Maryi. Ta, którą wybrał na Patronkę swego zakonu, była dla niego nauczycielką, siostrą i matką, i doświadczał Jej nieustannej opieki. Przykład i wstawiennictwo tego „fascynującego męża Bożego” niech będą, szczególnie w tym Roku Kapłańskim, wezwaniem i zachętą dla kapłanów i dla wszystkich chrześcijan, by z zapałem i entuzjazmem przeżywali swoje powołanie.