"Radujcie się zawsze w Panu, raz jeszcze powiadam: radujcie się! Pan jest blisko" (Flp 4,4.5)
Każdego roku w Antyfonie na trzecią niedzielę Adwentu
czytamy te pocieszające słowa z Listu do Filipian Św. Pawła.
Są one dla nas wszystkich źródłem pociechy i radości
z tego faktu, że nasz Pan i Zbawiciel przychodzi,
aby nas zbawić od wszelkiego złego i «jest już blisko».
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Słowa te wyrażają całą prawdę o Ewangelii Chrystusa,
rodzącej nadzieję pośród smutków tego świata,
pogrążonego w grzechu pychy z powodu samouwielbienia,
w realizacji siebie poprzez szeroko rozumiany indywidualizm
w wybiórczej akceptacji tylko tego, co mu się podoba.
Wszystkie inne prawdy nie mają dla niego znaczenia,
gdyż wymagają akceptacji norm, które zdają się ograniczać
jego rozpasaną w samozadowoleniu wolność realizacji siebie
bez liczenia się z dobrem wspólnoty innych osób,
z którymi jest się, gdyż żyje się na tym samym świecie.
Co innego mówi nam dzisiaj namiestnik Chrystusa na ziemi,
Papież Franciszek w pierwszej swojej adhortacji:
«Radość Ewangelii napełnia serce oraz całe życie tych,
którzy spotykają się z Jezusem.
Ci, którzy pozwalają, żeby ich zbawił,
zostają wyzwoleni od grzechu, od smutku,
od wewnętrznej pustki, od izolacji.
Z Jezusem Chrystusem rodzi się zawsze i odradza radość»
(Evangelii Gaudium, 1).
Tak było w mesjańskich czasach Syna Człowieczego,
czego potwierdzenie znajdujemy w dzisiejszej Ewangelii.
Oto Wielki Prorok czasów ostatecznych Św. Jan Chrzciciel
przebywa w więzieniu zagrożony utratą życia,
dlatego szuka u samego Chrystusa odpowiedzi na pytanie:
«Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść,
czy też innego mamy oczekiwać?» (Mt 11,3).
Słyszał bowiem wiele o Jego czynach.
Jego uczniowie - posłani z tym pytaniem do Mistrza z Nazaretu -
nie otrzymają bezpośredniej odpowiedzi, lecz słowa,
które dobrze są im znane z proroctwa Izajasza, że:
«niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą,
trędowaci zostają oczyszczeni, głusi słyszą,
umarli zmartwychwstają, a ubogim głosi się Ewangelię»
(Mt 11,5; por. Iz 26,19; 35,5n; 61,1).
Reklama
Ta prorocka zapowiedź czasów mesjańskich
potwierdza się w czynach Jezusa Chrystusa,
który nie przyszedł, by nas uwodzić pięknymi słowami,
retorycznymi wielkimi przemówieniami,
jak współcześni nam przywódcy państw i narodów,
lecz czynami, które znaczą o wiele więcej.
Słowa pouczają, czyny zaś pociągają do naśladowania
podobnego stylu życia, zasad, które uznaje naśladowany,
jego moralności, sposobu postępowania i myślenia,
wartościowania prawd, które są dla niego szczególnie cenne,
także tego wszystkiego, co składa się na tzw. światopogląd
we współczesnym tego słowa znaczeniu.
W kontekście tych rozważań warto spytać samego siebie,
jaki jest mój światopogląd - czyli ogląd rzeczy i spraw,
które są i dzieją się na świecie, wokół mnie i we mnie.
Czy bezkrytycznie idę za trendami i modami współczesności,
przyjmuję „pseudoprawdy” i „pseudowartości”
za busolę mego codziennego życia, bo tak mi wygodnie,
nic mnie to nie kosztuje, więcej nawet MI SMAKUJE!
Tymczasem w kontekście dzisiejszej Ewangelii
«błogosławiony jest ten, kto w [Boga] nie zwątpi» (Mt 11,6)
pośród pokus tego świata, jego kłamstw i zafałszowań,
jego zbytku i rozpasania, jego przestępstw i wykroczeń
przeciw odwiecznym prawom Boga
zapisanym w naturze człowieka
i objawionym mu w księgach świętych.
W takim kontekście nie dziwią słowa Jezusa o Janie Chrzcicielu
skierowane do współczesnych Mu słuchaczy
- świadków Jego Ewangelii życia:
«Coście wyszli obejrzeć na pustyni?
Trzcinę kołyszącą się na wietrze?
Ale coście wyszli zobaczyć?
Człowieka w miękkie szaty ubranego?
Oto w domach królewskich są ci, którzy miękkie szaty noszą.
Po coście więc wyszli? Proroka zobaczyć?
Tak, powiadam wam, nawet więcej niż proroka…
[gdyż] miedzy narodzonymi z niewiast
nie powstał większy od Jana Chrzciciela» (Mt 11,7-9.11).
Reklama
My współcześni podobnie szukamy sensacji
na pustyniach tego świata, pośród zgiełku ulic
w wielkich miastach i na skrzyżowaniach myśli,
które uciekają w pustkę naszego istnienia.
Tak jesteśmy sami - rozdarci nomadowie współczesności -
w rozpaczy, której nie ma końca.
Tymczasem jest nadzieja dla nas wraz z przyjściem na świat Boga,
ponieważ «najmniejszy [człowiek] w [Jego] królestwie,
większy jest» od Proroka Adwentu - Św. Jana Chrzciciela,
gdyż on poprzedza Zbawiciela przygotowując Mu drogę
do naszych serc i dusz, które oczekują wyzwolenia
z małoduszności i zakompleksienia, by wejść na drogę życia,
którą dla każdego człowieka jest On, Jezus Chrystus:
«Droga, Prawda i Życie» (por. J 14,6).
Stąd to adwentowe zaproszenie Papieża Franciszka,
skierowane do każdego z nas w tym czasie zbawienia i łaski,
byśmy «niezależnie od miejsca i sytuacji -
w jakiej się znajdujemy - odnowili dzisiaj
swoje osobiste spotkanie z Jezusem Chrystusem,
albo przynajmniej podjęli decyzję
gotowości spotkania się z Nim,
szukania Go nieustannie każdego dnia» (Evangelii Gaudium, 3).
Wtedy będzie ta chwila i sposobność, aby na osobności
powiedzieć swojemu Panu i Zbawicielowi:
«Panie pozwoliłem się oszukać,
znalazłem tysiące sposobów, by uciec przed Twoją miłością,
ale jestem tu znowu, by odnowić moje przymierze z Tobą.
Potrzebuję Cię. Wybaw mnie ponownie, Panie,
weź mnie w swoje odkupieńcze ramiona» (Evangelii Gaudium, 3).
