Reklama

Ks. Jana Balickiego droga do Świętości

Niedziela Ogólnopolska 37/2002

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Święci to ludzie, w których sercu zawsze odnosiła zwycięstwo łaska Chrystusowa. Takim powołaniem do świętości został obdarzony ks. Jan Balicki, kapłan diecezji przemyskiej, rektor Seminarium Duchownego, człowiek, do którego można było w pełni zastosować adagium teologiczne: contemplatione activus, czyli kapłan kontemplacyjnoczynny, ceniony kaznodzieja, konferencjonista, niezmordowany szafarz sakramentu pojednania, a zarazem mąż wielkiej pobożności i pokory. Bliscy jego sercu byli wszyscy ubodzy i chorzy, a najbardziej te osoby, które potrzebowały Bożego Miłosierdzia. Z takiej pokornej służby składało się jego życie, na tym opierała się opinia o świętości, wydana przez naocznych świadków jego życia.

Kapłan Modlitwy I Pokory

Czy można z pokory uczynić oręż świętości? Można. Świadczy o tym życie nowego polskiego błogosławionego - ks. Jana Balickiego.
Pochodził spod Rzeszowa, z biednej, ale głęboko religijnej rodziny. Ukończył z wyróżnieniem prestiżowe gimnazjum w Rzeszowie. Od wczesnej młodości marzył o kapłaństwie. Marzenie to spełniło się w 1892 r., kiedy po ukończeniu Seminarium Duchownego w Przemyślu został wyświęcony na kapłana. Przez rok duszpasterzował w Polnej k. Sanoka. Już wówczas w przedziwny sposób ludzie garnęli się na jego kazania, a nierzadko pod wpływem spowiedzi zmieniali życie. Zanotowano przypadki m.in. mężczyzn nadużywających alkoholu, którzy pod wpływem młodego kapłana wyzwolili się ze straszliwego nałogu. W związku z tym miejscowi Żydzi musieli zlikwidować karczmy, a jedną z nich zamieniono nawet na szkołę.
W 1893 r. ks. Balicki rozpoczął studia teologiczne na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, uwieńczone doktoratem w 1897 r. Po powrocie do kraju podjął pracę prefekta i wykładowcy w przemyskim Seminarium. Z polecenia biskupa duszpasterzował wśród młodych robotników i rzemieślników. Musiała ta działalność przynosić owoce, skoro rozdrażnieni socjaliści kilka razy siłą rozpędzili prowadzone przez ks. Jana spotkania. A należy dodać, że praca społeczna była wówczas inspirowana nauczaniem wielkiego papieża Leona XIII.

Dom Bożego Miłosierdzia

Profesor seminarium, intelektualista, kapłan bardzo pokorny i cichy, był człowiekiem o bardzo wrażliwym sercu. Nie przeszedł obojętnie obok potrzebującego pomocy duchowej czy materialnej. Potrafił nawet solidarnie zapłakać z płaczącymi, co nierzadko doprowadzało kogoś do nawrócenia. Oczywiście, nie poprzestawał na samym tylko wzruszeniu. Za tym szły czyny miłosierdzia. Ile i komu pomagał, tylko Bóg sam wie. Musiał zapewne wydawać wszystko, co miał, ponieważ opinia o jego dobroczynności była powszechnie znana. Sam chodził w wytartej sutannie i starych butach z cholewami.
W wolnych chwilach nawiedzał z posługą sakramentalną przemyski szpital. Tam właśnie zetknął się z młodymi, moralnie upadłymi kobietami. Biedne i wykorzystane przez mężczyzn, znalazły się w trudnej sytuacji. Ks. Balicki postanowił ufundować dla nich dom, by można było, po odzyskaniu zdrowia ciała, przywrócić im zdrowie duszy i w ten sposób uchronić je przed czekającymi w życiu nowymi niebezpieczeństwami. Na początku wynajął dwa niewielkie domki przy ul. Tatarskiej w Przemyślu, gdzie od 20 października 1916 r. z pomocą sióstr zakonnych dom rozpoczął działalność.
Gdy pierwsza inicjatywa nie powiodła się, ks. Balicki wydzierżawił majątek ziemski w Kruhelu Wielkim k. Przemyśla. Tam 1 marca 1920 r. zakład dla dziewcząt rozpoczął działalność pod nazwą "Dom Bożego Miłosierdzia". Prowadziły go siostry ze Zgromadzenia Opatrzności Bożej, przygotowane do takiej pracy jeszcze w XIX wieku na terenie Lwowa pod kierunkiem matki Antoniny Mirskiej. Dziewczęta uczyły się w zakładzie krawiectwa, haftu, bieliźniarstwa, gotowania i innych robót potrzebnych im do samodzielnego życia. Ponadto pracowały w polu, ogrodzie, oborze, przy obsłudze bydła i drobiu, w kuchni i pralni. Poza nauczaniem zawodu siostry starały się wychowywać dziewczęta w duchu religijnym i patriotycznym, budziły w nich poczucie godności osobistej. Obok zakładu siostry prowadziły także szkołę podstawową dla dzieci mieszkańców wsi. W szkole uzupełniały także naukę dziewczęta nie posiadające pełnego wykształcenia.
Niewielkie gospodarstwo nie zaspokajało w pełni potrzeb przebywających w zakładzie osób, dlatego należało zabiegać o wsparcie życzliwych ludzi w Przemyślu i okolicy. Pomagał w tym niezmordowanie ks. Balicki, przynosząc ofiary pieniężne, a także chleb, cukier, masło, ser czy słodycze kupowane za własne pieniądze. Wychowanki garnęły się do niego, szukały porady, pociechy, spowiadały się, uzyskując pokrzepienie ducha. 90 proc. z nich nie wracało na poprzednią drogę życia. I to sprawiało ks. Balickiemu największą radość, sprawdzały się bowiem jego
pragnienia ratowania nieszczęśliwych dziewcząt. Choć, jak to zazwyczaj bywa, prowadzenie Domu dla upadłych dziewcząt sprowokowało wiele oszczerstw pod adresem ks. Balickiego. W 1939 r., po zajęciu tych terenów przez armię radziecką, dziewczęta rozpędzono, a siostry zakonne przeniosły się do Przemyśla. Sługa Boży boleśnie to przeżył.

Wzór kapłana

Przez 6 lat ks. Balicki był rektorem seminarium duchownego, troszcząc się o formację duchową alumnów. Pouczał ich, że życie kapłana ma być dla wiernych świadectwem, żywą księgą, drogowskazem. Starał się poznać problemy i przymioty wstępujących do seminarium kandydatów, a następnie towarzyszył im w długim procesie rozwoju i dojrzewania osobowości. Dzięki wrodzonej intuicji, a przede wszystkim Bożej łasce wyproszonej na modlitwie, potrafił bezbłędnie oceniać powierzoną mu duchowną młodzież. Sam wymagający od siebie, umiał też stawiać wymagania swoim wychowankom. Np. każdemu było wiadome, że jeśli rektora nie ma w mieszkaniu, na pewno znajduje się w kaplicy.
Praca dydaktyczna, intelektualna, wychowawcza nie zaspokajała jego kapłańskich pragnień. Wraz z bp. Fischerem oddał się całą duszą działalnoś-ci misyjnej, rekolekcyjnej. Ten bardzo aktywny i owocny czas łaski został jednak przerwany wielkim cierpieniem. Napadowe bóle głowy, prowadzące aż do utraty świadomości, uniemożliwiły mu posługę misyjną i rektorską. Postępująca choroba oczu skazała niestarego jeszcze człowieka na pomoc innych. Nie było to łatwe doświadczenie. Odtąd przez wiele lat ks. Jan Balicki prowadził codziennie krótkie, duchowe notatki, zaczynające się zawsze od słów: "Dobrze, Panie, żeś mnie upokorzył". Pewnie wiele czasu zajęło mu dojrzewanie do tego stwierdzenia o wartości upokorzenia. W jednej z notatek zapisał: " Bez Krzyża nie ma życia duchowego. Najlepszy jest ten, który Pan Bóg nam daje bez naszego wyboru. Kto ucieka od tego Krzyża, zwykle wpada w większy i boleśniejszy, gdyż nie ma tej łaski, która była przywiązana do pierwszego Krzyża".
Dzięki tym notatkom można zajrzeć dzisiaj w głąb jego duszy, odkryć, co znaczy nazwanie go "mocarzem pokory". Przede wszystkim było to przyjęcie w duchu wiary zrządzenia Opatrzności jako najlepszej drogi dla człowieka. Odtąd, nie mogąc aktywnie działać, ks. Jan Balicki stał się znanym i poszukiwanym spowiednikiem. Jego konfesjonał był zawsze oblegany przez penitentów. I to bynajmniej nie z powodu pobłażliwości dla nich. Przeciwnie, tępił surowo grzech, ale też wskazywał na Miłosierdzie Boże. Wiedziano również o tym, że sam podejmował akty pokutne za swoich penitentów. Kiedy obchodził złoty jubileusz kapłaństwa, wierni z wdzięczności udekorowali kwiatami jego konfesjonał.
Ks. Jan Balicki zmarł w 1948 r. Przed złożeniem jego śmiertelnych szczątków do grobu wdzięczni wierni ocierali różne dewocjonalia o jego kapłańskie ręce. Pogrzeb był wielką manifestacją tych, którzy doznali od niego pomocy. Wkrótce przy jego grobie zrodził się zwyczaj pozostawiania karteczek z prośbami, wielu też pisało listy do rektoratu Seminarium Duchownego, polecając wstawiennictwu byłego Rektora swoje problemy lub też informując o otrzymanych łaskach. Proces informacyjny ukazał w całej pełni przekonanie wiernych co do świętości życia ks. Balickiego, nazwanego "polskim księdzem Vianneyem".

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2002-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Sercanie: niepokoją nas doniesienia o sposobie prowadzenia postępowania w sprawie ks. Michała O.

2024-03-28 19:21

Red.

Niepokoją nas doniesienia płynące od pełnomocnika ks. Michała, mecenasa Krzysztofa Wąsowskiego, dotyczące sposobu prowadzenia postępowania - piszą księża sercanie w opublikowanym dziś komunikacie. To reakcja zgromadzenia na działania prokuratury związku z postępowaniem w sprawie Funduszu Sprawiedliwości. Dementują pogłoski, jakoby ich współbrata zatrzymano w niejasnych okolicznościach w hotelu. Wzywają do modlitwy za wszystkich, których dotknęła ta sytuacja.

Publikujemy treść komunikatu:

CZYTAJ DALEJ

8 lat temu zmarł ks. Jan Kaczkowski

2024-03-27 22:11

[ TEMATY ]

Ks. Jan Kaczkowski

Piotr Drzewiecki

Ks. dr Jan Kaczkowski

 Ks. dr Jan Kaczkowski

28 marca 2016 r. w wieku 38 lat zmarł ks. Jan Kaczkowski, charyzmatyczny duszpasterz, twórca Hospicjum św. o. Pio w Pucku, autor i współautor popularnych książek. Chorował na glejaka - nowotwór ośrodka układu nerwowego. Sam będąc chory, pokazywał, jak przeżywać chorobę i cierpienie - uczył pogody, humory i dystansu.

Ks. Jan Kaczkowski urodził się 19 lipca 1977 r. w Gdyni. Był bioetykiem, organizatorem i dyrektorem Puckiego Hospicjum pw. św. Ojca Pio. W ciągu dwóch lat wykryto u niego dwa nowotwory – najpierw nerki, którego udało się zaleczyć, a później glejaka mózgu czwartego stopnia. Po operacjach poddawany kolejnym chemioterapiom, nadal pracował na rzecz hospicjum i służy jego pacjentom. W BoskiejTV prowadził swój vlog „Smak Życia”.

Podziel się cytatem

CZYTAJ DALEJ

Całun Turyński – badania naukowe potwierdzają, że nie został wyprodukowany

2024-03-28 22:00

[ TEMATY ]

całun turyński

Adobe.Stock

Całun Turyński

Całun Turyński

W Turynie we Włoszech zachowało się prześcieradło, w które według tradycji owinięto ciało zmarłego Jezusa - Święty Całun. W ostatnich latach tkanina ta została poddana licznym, nowym badaniom naukowym. Rozmawialiśmy o tym z prof. Emanuelą Marinelli, autorką wielu książek na temat Całunu - niedawno we Włoszech ukazała się publikacja „Via Sindonis” (Wydawnictwo Ares), napisana wspólnie z teologiem ks. Domenico Repice.

- Czy może pani profesor wyjaśnić tytuł swojej nowej książki „Via Sindonis”?

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję