Reklama

Kolędnicy misyjni w parafii Sadowne po raz dziesiąty

Niedziela podlaska 4/2011

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Zwyczaj kolędowania misyjnego narodził się w krajach niemieckojęzycznych, gdzie kolęduje się z okazji uroczystości Trzech Króli.

Kolędnicy misyjni w Polsce - trochę historii

W Polsce został podjęty w 1993 r. z inicjatywy centrali krajowej Papieskich Dzieł Misyjnych. Polskie dzieci, przebrane za postaci z jasełek, kolędują tuż po Bożym Narodzeniu. Udają się do rodzin swojej parafii i głoszą im radość z narodzenia Chrystusa, mówiąc też o trudnej sytuacji swoich rówieśników w krajach misyjnych. W zespole kolędniczym jest także osoba reprezentująca kraj misyjny, do którego w danym roku kierowana jest pomoc. Każdego roku Sekretariat Generalny PDMD w Rzymie wyznacza kraj, do którego trafiają ofiary kolędników na realizację ważnych projektów dla wielu potrzebujących dzieci.
Dzieci z parafii Sadowne w Ogólnopolską Akcję Kolędników Misyjnych włączyły się już po raz dziesiąty. W tym roku otaczały swoją modlitwą dzieci z Ugandy. Dla nich też zostały przeznaczone ofiary zebrane podczas tegorocznej kolędy misyjnej.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Na pomoc ugandyjskim dzieciom

Ugandyjskie dzieci borykają się z wieloma problemami. Uganda zajmuje 47. miejsce wśród najbiedniejszych państw świata. Niektóre rodziny muszą przeżyć dzień za równowartość jednego dolara. Ubóstwo rodzin najbardziej odbija się na dzieciach. Niedożywienie i głód sprawiają, że choroby z łatwością atakują ich wycieńczone organizmy, co niejednokrotnie prowadzi do śmierci. Opieka zdrowotna w Ugandzie jest na bardzo niskim poziomie. Brakuje lekarzy, pielęgniarek oraz podstawowych leków. Największą śmiertelność wśród dzieci powodują malaria, biegunka oraz infekcje dróg oddechowych. W Ugandzie jest bardzo wysoki odsetek chorych na AIDS, w tym również dzieci. Według statystyk, liczba dzieci osieroconych z powodu tej choroby doszła do 3 mln. Zwykle opiekę nad sierotami przejmuje bliższa lub dalsza rodzina. Jednak nie zawsze jest ona odpowiednia. Wiele z nich w nowej rodzinie doświadcza przemocy. Bywa, że dzieci te są głodzone, bite i zmuszane do pracy. Często więc uciekają na ulicę i same starają się zatroszczyć o siebie.
Mówi się, że Uganda jest krajem z największą liczbą sierot. Dzieci ulicy można podzielić na dwie kategorie. Do pierwszej należą dzieci, które pracują na ulicy, ale mieszkają w domu rodzinnym, druga zaś to dzieci pracujące i mieszkające na ulicy. Dzieci pozbawione opieki często schodzą na złą drogę, kradną, sprzedają swe ciało i handlują narkotykami. Tworzą grupy przestępcze, które ze sobą walczą. Uganda, jako jeden z pierwszych afrykańskich krajów, wprowadziła powszechny obowiązek szkolny, ale nie jest on przestrzegany. Obecnie wskaźnik analfabetyzmu wynosi tam ponad 60%. Największym problemem jest odpłatność za szkoły. Czesne, w zależności od standardu, wynosi od 12 zł do 1600 zł za semestr, a rok szkolny składa się z trzech semestrów. Brakuje wykwalifikowanej kadry pedagogicznej, pomocy naukowych, a często nawet tablicy i kredy. Dużym problemem są też duże odległości pomiędzy wioskami a szkołą, a także praca dzieci. Ubóstwo ugandyjskich rodzin powoduje, że wiele dzieci podejmuje pracę. Dzieci pracują w kamieniołomach i ubojniach, sprzedają owoce na poboczach dróg, zbierają śmiecie, drewno opałowe i złom.
To właśnie tym dzieciom przyszły z pomocą dzieci z parafii Sadowne, poświęcając swój czas i trud związany z kolędowaniem.

Wszyscy włączają się w akcję kolędników

Kolędowanie w naszej parafii zawsze odbywa się za zgodą Księdza Proboszcza. W przygotowanie do akcji angażują się również dorośli. Pomagają w przygotowaniu strojów, gwiazd, skarbonek i w nauce ról. 26 grudnia podczas uroczystego rozesłania kolędników misyjnych proboszcz ks. Stanisław Wojciechowski udzielił dzieciom szczególnego błogosławieństwa na czas kolędowania, a także ogłosił parafianom, kiedy i gdzie dzieci będą kolędować. Zawsze z kolędą misyjną dzieci w naszej parafii wyruszają w okresie pomiędzy świętami Bożego Narodzenia a Nowym Rokiem. Jest to czas radości bożonarodzeniowej, a także czas wolny od nauki sprzyjający do zaangażowania się w akcję kolędniczą. Wchodząc do domu, kolędnicy pozdrawiają mieszkańców w imię Jezusa, przedstawiają przygotowany krótki program kolędniczy i zostawiają pamiątkę kolędowania.
W tym roku w akcję kolędników misyjnych zaangażowało się 107 dzieci w 16 grupach kolędniczych z trzech Szkół Podstawowych w: Sadownem, Grabinach i Kołodziążu. Podczas kolędowania dzieci zebrały ofiary na rzecz dzieci w Ugandzie w kwocie 5100 zł. Nie chcemy jednak, żeby przyjście do domu z kolędą misyjną kojarzyło się tylko ze zbiórką pieniędzy. Wartość akcji nie mierzymy sumą zebranych pieniędzy. Przede wszystkim chcemy wnieść w progi domów naszych parafian ewangeliczną radość. Cieszymy się bardzo, gdy parafianie chętnie zapraszają nas do swoich domów, są dla nas życzliwi, chcą wysłuchać tego, co przygotowaliśmy, zaśpiewają z nami kolędę czy po prostu porozmawiają. Uroczyste podsumowanie akcji kolędników misyjnych odbyło się 6 stycznia w uroczystość Objawienia Pańskiego, a zarazem Misyjny Dzień Dzieci. Dzieci w strojach kolędniczych czynnie uczestniczyły w liturgii Mszy św. W modlitwie powszechnej pamiętały o tych, którzy otwierają drzwi swoich domów i włączają się w pomoc dzieciom misji. W procesji z darami poszczególne grupy kolędnicze przyniosły skarbonki z ofiarami zebranymi podczas kolędowania.
Dzieci z parafii Sadowne bardzo chętnie uczestniczą w kolędowaniu, ponieważ wiedzą, że w ten sposób pomagają swoim potrzebującym rówieśnikom. Udowadniają, że nie jest im obojętny los innych dzieci. Są też wdzięczne Panu Jezusowi, że mogły w ten sposób stawać się Jego małymi misjonarzami.

2011-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Uroczystości odpustowe w Czerwieńsku

2024-04-24 10:54

[ TEMATY ]

Czerwieńsk

parafia św. Wojciecha

Waldemar Napora

Po zakończonej Eucharystii wokół kościoła parafialnego przeszła uroczysta procesja z relikwiami św. Wojciecha

Po zakończonej Eucharystii wokół kościoła parafialnego przeszła uroczysta procesja z relikwiami św. Wojciecha

Parafianie z Czerwieńska 23 kwietnia przeżywali odpust ku czci św. Wojciecha.

CZYTAJ DALEJ

Marcin Zieliński: Znam Kościół, który żyje

2024-04-24 07:11

[ TEMATY ]

książka

Marcin Zieliński

Materiał promocyjny

Marcin Zieliński to jeden z liderów grup charyzmatycznych w Polsce. Jego spotkania modlitewne gromadzą dziesiątki tysięcy osób. W rozmowie z Renatą Czerwicką Zieliński dzieli się wizją żywego Kościoła, w którym ważną rolę odgrywają świeccy. Opowiada o młodych ludziach, którzy są gotyowi do działania.

Renata Czerwicka: Dlaczego tak mocno skupiłeś się na modlitwie o uzdrowienie? Nie ma ważniejszych tematów w Kościele?

Marcin Zieliński: Jeśli mam głosić Pana Jezusa, który, jak czytam w Piśmie Świętym, jest taki sam wczoraj i dzisiaj, i zawsze, to muszę Go naśladować. Bo pojawia się pytanie, czemu ludzie szli za Jezusem. I jest prosta odpowiedź w Ewangelii, dwuskładnikowa, że szli za Nim, żeby, po pierwsze, słuchać słowa, bo mówił tak, że dotykało to ludzkich serc i przemieniało ich życie. Mówił tak, że rzeczy się działy, i jestem pewien, że ludzie wracali zupełnie odmienieni nauczaniem Jezusa. A po drugie, chodzili za Nim, żeby znaleźć uzdrowienie z chorób. Więc kiedy myślę dzisiaj o głoszeniu Ewangelii, te dwa czynniki muszą iść w parze.

Wielu ewangelizatorów w ogóle się tym nie zajmuje.

To prawda.

A Zieliński się uparł.

Uparł się, bo przeczytał Ewangelię i w nią wierzy. I uważa, że gdyby się na tym nie skupiał, to by nie był posłuszny Ewangelii. Jezus powiedział, że nie tylko On będzie działał cuda, ale że większe znaki będą czynić ci, którzy pójdą za Nim. Powiedział: „Idźcie i głoście Ewangelię”. I nigdy na tym nie skończył. Wielu kaznodziejów na tym kończy, na „głoście, nauczajcie”, ale Jezus zawsze, kiedy posyłał, mówił: „Róbcie to z mocą”. I w każdej z tych obietnic dodawał: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych” (por. Mt 10, 7–8). Zawsze to mówił.

Przecież inni czytali tę samą Ewangelię, skąd taka różnica w punktach skupienia?

To trzeba innych spytać. Ja jestem bardzo prosty. Mnie nie trzeba było jakiejś wielkiej teologii. Kiedy miałem piętnaście lat i po swoim nawróceniu przeczytałem Ewangelię, od razu stwierdziłem, że skoro Jezus tak powiedział, to trzeba za tym iść. Wiedziałem, że należy to robić, bo przecież przeczytałem o tym w Biblii. No i robiłem. Zacząłem się modlić za chorych, bez efektu na początku, ale po paru latach, po którejś swojej tysięcznej modlitwie nad kimś, kiedy położyłem na kogoś ręce, bo Pan Jezus mówi, żebyśmy kładli ręce na chorych w Jego imię, a oni odzyskają zdrowie, zobaczyłem, jak Pan Bóg uzdrowił w szkole panią woźną z jej problemów z kręgosłupem.

Wiem, że wiele razy o tym mówiłeś, ale opowiedz, jak to było, kiedy pierwszy raz po tylu latach w końcu zobaczyłeś owoce swojego działania.

To było frustrujące chodzić po ulicach i zaczepiać ludzi, zwłaszcza gdy się jest nieśmiałym chłopakiem, bo taki byłem. Wystąpienia publiczne to była najbardziej znienawidzona rzecz w moim życiu. Nie występowałem w szkole, nawet w teatrzykach, mimo że wszyscy występowali. Po tamtym spotkaniu z Panem Jezusem, tym pierwszym prawdziwym, miałem pragnienie, aby wszyscy tego doświadczyli. I otrzymałem odwagę, która nie była moją własną. Przeczytałem w Ewangelii o tym, że mamy głosić i uzdrawiać, więc zacząłem modlić się za chorych wszędzie, gdzie akurat byłem. To nie było tak, że ktoś mnie dokądś zapraszał, bo niby dokąd miał mnie ktoś zaprosić.

Na początku pewnie nikt nie wiedział, że jakiś chłopak chodzi po mieście i modli się za chorych…

Do tego dzieciak. Chodziłem więc po szpitalach i modliłem się, czasami na zakupach, kiedy widziałem, że ktoś kuleje, zaczepiałem go i mówiłem, że wierzę, że Pan Jezus może go uzdrowić, i pytałem, czy mogę się za niego pomodlić. Wiele osób mówiło mi, że to było niesamowite, iż mając te naście lat, robiłem to przez cztery czy nawet pięć lat bez efektu i mimo wszystko nie odpuszczałem. Też mi się dziś wydaje, że to jest dość niezwykłe, ale dla mnie to dowód, że to nie mogło wychodzić tylko ode mnie. Gdyby było ode mnie, dawno bym to zostawił.

FRAGMENT KSIĄŻKI "Znam Kościół, który żyje". CAŁOŚĆ DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI!

CZYTAJ DALEJ

Co nam w duszy gra

2024-04-24 15:28

Mateusz Góra

    W parafii Matki Bożej Częstochowskiej na osiedlu Szklane Domy w Krakowie można było posłuchać koncertu muzyki gospel.

    Koncert był zwieńczeniem weekendowych warsztatów, podczas których uczestnicy doskonalili lub nawet poznawali tę muzykę. Warsztaty gospelowe to już tradycja od 10 lat. Organizowane są przez Młodzieżowy Dom Kultury Fort 49 „Krzesławice” w Krakowie. Ich charakterystycznym znakiem jest to, że są to warsztaty międzypokoleniowe, w których biorą udział dzieci, młodzież, a także dorośli i seniorzy. – Muzyka gospel mówi o wewnętrznych przeżyciach związanych z naszą wiara. Znajdziemy w niej szeroki wachlarz gatunków muzycznych, z których gospel chętnie czerpie. Poza tym aspektem muzycznym, najważniejszą warstwą muzyki gospel jest warstwa duchowa. W naszych warsztatach biorą udział amatorzy, którzy z jednej strony mogą zrozumieć swoje niedoskonałości w śpiewaniu, a jednocześnie przeżyć duchowo coś wyjątkowego, czego zawodowcy mogą już nie doznawać, ponieważ w ich śpiew wkrada się rutyna – mówi Szymon Markiewicz, organizator i koordynator warsztatów. W tym roku uczestników szkolił Norris Garner ze Stanów Zjednoczonych – kompozytor i dyrygent muzyki gospel.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję