Reklama

Nie mogę się nadziwić

Niedziela warszawska 52/2010

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Milena Kindziuk: - Pamięta Ksiądz Biskup, kiedy jako proboszcz w Pyrach chciał wyrwać kwiaty z ogrodu, a jedna z zakonnic na to nie pozwoliła?!

Bp Marian Duś: - Oczywiście, że pamiętam. Z tym że chodziło o ścięcie, a nie wyrwanie. Pewnego dnia siostra zakonna oznajmiła, że nie ma czym przystroić ołtarza w kościele. Poradziłem jej, by po prostu ścięła trochę kwiatów rosnących wokół świątyni. Ku mojemu zaskoczeniu pomysł ten wywołał niemalże oburzenie zakrystianki. Rzekła mi: „Jak to!? Ściąć kwiaty z klombów przy kościele!? Przecież te klomby są jakby przedłużeniem ołtarza! One także chwalą Stwórcę!”. Dobrze zapamiętałem tę, jakże oryginalną, lekcję na progu mojego proboszczowania.

- Czy praca duszpasterska dawała radość? Jak dziś, z perspektywy lat, wspomina Ksiądz Biskup posługę proboszczowską?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

- Bycie proboszczem ogromnie mnie satysfakcjonowało. Wspólnota parafialna to jedna wielka rodzina. Duszpasterz po jakimś czasie zna wielu ludzi osobiście. Spotyka się z nimi niemalże codziennie, odwiedza w ich domach, w konfesjonale poznaje problemy ich życia. Parafia to splot radości i smutków dzieci, młodzieży, ludzi w sile wieku i osób starszych. Proboszcz w tym wszystkim jakoś uczestniczy: wspierając, pocieszając, napominając, omadlając te ludzkie troski. W Pyrach czułem się bardzo potrzebny i doświadczałem bardzo dużo ludzkiej życzliwości. Nie był to jednak raj na ziemi. Bywały sytuacje także trudne, kiedy doświadczałem poczucia bezradności. Wtedy szczególnie starałem się pamiętać, że pierwszym pasterzem w parafii jest Pan Jezus, a dla Niego nie ma rzeczy niemożliwych.

- Łatwiej być biskupem czy proboszczem?

- Chyba proboszczem. Choć może gdybym dziś był proboszczem, miałbym odmienne zdanie. Proboszcz jest bliżej konkretnej wspólnoty ludzi. Razem z nimi przeżywa święta, dni powszednie, jest przy nich, kiedy są niemowlakami, kiedy idą na ślubny kobierzec, kiedy chorują i umierają. Jest przy nich jak najprawdziwszy ojciec i brat. Przez cały czas posługi biskupiej współpracowałem z ludźmi świeckimi, ale były to kontakty nieco inne, bardziej oficjalne niż te parafialne. Wspomnę rzecz chyba oczywistą, że osoby duchowne są zawsze jakoś szczególnie obserwowane, ale biskupi chyba jeszcze bardziej niż księża. Takie bycie na świeczniku bywa czasami nieco męczące. Trzeba jednak pamiętać, że każde miejsce w Kościele ma swoje radości i smutki. Z nich utkane jest życie wszystkich nas.

- Jak przyjął Ekscelencja wiadomość o nominacji biskupiej, kiedy 12 grudnia 1985 r. zadzwonił Prymas Józef Glemp i poprosił o rozmowę na ten temat?

Reklama

- Byłem przekonany, że chodzi o jakiś problem związany z życiem dekanatu. Ku memu zaskoczeniu zostałem poinformowany, że Ojciec Święty mianował mnie biskupem. W pierwszym odruchu wyraziłem pewne wątpliwości, czy będę mógł podołać nowej misji. Wtedy Ksiądz Prymas z ojcowską serdecznością wsparł mnie i dodał otuchy. 6 stycznia 1986 r. przyjąłem sakrę biskupią. Kilka miesięcy później Prymas osobiście przedstawił mnie Papieżowi.

- Jakie wyzwania postawił sobie Ekscelencja? Co udało się zrealizować?

- Wyzwanie postawił przede mną Pan Jezus. Zdawałem sobie sprawę, że rozpoczynam pracę u boku Ordynariusza, który nie dość, że zarządzał dwiema diecezjami - gnieźnieńską i warszawską - jako Prymas Polski brał na siebie ogromną odpowiedzialność za cały Kościół w naszej Ojczyźnie. Społeczeństwo było w tamtych latach przygnębione kryzysem społecznym i gospodarczym przenikającym wszystkie wymiary życia Narodu. Polacy zwracali się ze szczególnym oczekiwaniem wobec Kościoła, licząc, że przyniesie im duchową ulgę. Ludzie wsłuchiwali się uważnie w nauczanie swoich pasterzy, zwracając zawsze szczególną uwagę na słowa Prymasa Polski. Niejednokrotnie w tych dniach widziałem na twarzy Arcybiskupa Warszawy zmęczenie, czasami przygnębienie, zwłaszcza gdy wracał z trudnych rozmów z przedstawicielami władz czy różnych środowisk społecznych. Swoje zadanie odczytywałem jasno: wspierać Księdza Prymasa. Wykonywać swoje obowiązki tak, by mógł być spokojny o bieg spraw, które powierzył mojej trosce. Czy to się udało? Może Ksiądz Kardynał mógłby to lepiej dziś ocenić.

- Czego Ksiądz Biskup dzisiaj żałuje? Czy jest coś, czego nie udało się zrealizować?

Reklama

- Dzięki Bogu podczas tego dwudziestopięciolecia moje życie chyba było wolne od zawinionych przeze mnie jakichś spektakularnych porażek czy błędów. Z perspektywy czasu myślę, że mogłem być bardziej stanowczy w głoszeniu słowa Bożego. Inaczej, niż przed laty, poprowadziłbym dzisiaj niejedną rozmowę z delegacją parafialną, która przyszła do kurii w sprawie, która leżała jej na sercu. Może w tych rozmowach trzeba było głębiej wniknąć w ich argumentację, niekiedy zawiłą. Być może? Jedno mogę powiedzieć: starałem się każdą delegację traktować uważnie. Czy się to udało?

- Warszawscy księża mówią, że jako biskup jest Ekscelencja dla nich wyrozumiały. Czy dlatego, że był Ksiądz Biskup przez dziewięć lat proboszczem?

- Jestem przekonany, że na taki osąd wpływa perspektywa mego jubileuszu, a jubilatów ocenia się zazwyczaj bardziej ulgowo. Kapłani i ich biskupi tworzą jedną rodzinę i, jak w każdej wspólnocie, również w naszym gronie zdarzają się różnice zdań. Zapewne i moje decyzje i oceny nie wszystkim się podobały. Ale rzeczywiście, w swojej biskupiej posłudze starałem się pamiętać, iż Jezus uczył, że im ktoś przez Boga jest wyżej wśród ludzi postawiony, tym bardziej ma się nad bliźnim pochylać. Wracając do pytania: rzeczywiście, byłem bogatszy w doświadczenie pracy proboszczowskiej w Pyrach i wiedziałem z doświadczenia, jakie obowiązki należą do proboszcza, a jakie do wikariusza. To mnie broniło przed apodyktycznym stawianiem spraw podczas rozmowy z proboszczami i wikariuszami.

- Czym różniło się sprawowanie funkcji biskupa ćwierć wieku temu od zadań, jakie trzeba podejmować dzisiaj?

Reklama

- Sakrę biskupią przyjmowałem w okresie wielkiego niepokoju i przygnębienia, jakie wywołały w społeczeństwie stłamszenie „Solidarności” i wprowadzenie stanu wojennego. Sytuacja była patowa. Trudno było przewidzieć, w jakim kierunku się rozwinie. Ten niepokój mocno przenikał życie Kościoła w Ojczyźnie. Czasy były trudne, ale wspólny przeciwnik jednoczył Polaków. Dziś jest inaczej. Ludzie też nierzadko żyją w lęku i rozterce, ale źródłem niepokoju nie jest już totalitarny system. Nie wszyscy potrafią radzić sobie z zawrotnym tempem życia. Rzeczywistość stawia dziś nam, biskupom, poprzeczkę zdecydowanie wyżej. Wierni przyjdą nas słuchać, gdy zainteresujemy ich słowem Bożym, naszymi homiliami, a zwłaszcza gdy będą one zawierały odpowiedzi na problemy, z jakimi ludzie zmagają się na co dzień. Sama godność hierarchy już nie wystarczy.

- Jak zmienił się Kościół warszawski w tym czasie?

- W wyniku nowego podziału administracyjnego z roku 1992 bardzo zmniejszyło się terytorium archidiecezji warszawskiej. Wydzielone zostały z niej diecezje łowicka i warszawsko-praska. Dla nas, biskupów posługujących w Warszawie, oznacza to w praktyce znaczne skrócenie naszych duszpasterskich podróży. W tym czasie powstawały w Warszawie i w jej okolicach nowe osiedla, a wraz z nimi budowano nowe kościoły, organizowano nowe parafie. W pejzaż stolicy coraz wyraźniej wpisuje się wznoszona Świątynia Opatrzności Bożej. Powstały nowe inicjatywy duszpasterskie, wspomnę tylko Wielkopiątkową Drogę Krzyżową czy Dzień Dziękczynienia. Powstał Papieski Wydział Teologiczny w Warszawie, Akademia Teologii Katolickiej zmieniła się w Uniwersytet Stefana Kardynała Wyszyńskiego. Przez ten czas odeszło od nas kilku biskupów, wielu kapłanów, na ich miejsce przyszli nowi duszpasterze. Archidiecezją kieruje nowy ordynariusz - kard. Kazimierz Nycz. Wymieniłem tylko kilka zmian, ale ta lista byłaby naprawdę długa. Przemija postać tego świata, Kościół warszawski przeżywa swoje „agiornamento”, ale Chrystus pozostaje ten sam, na wieki.

Reklama

- Kiedy kilka lat temu rozmawialiśmy na temat kapłaństwa, powiedział Ksiądz Biskup, że kapłan XXI wieku powinien być taki, jak kapłan w każdych czasach. Czy dziś tak samo Ekscelencja uważa? Jaki jest wzór księdza na współczesne czasy?

- Niezmienne - moim zdaniem - pozostają duchowe fundamenty kapłaństwa. Bez nich ksiądz staje się tylko urzędnikiem czy najemnikiem. Mam tu na myśli bliską relację do Jezusa, umiłowanie modlitwy, Eucharystii, oddanie dla swoich wiernych, szanowanie ludzi, ale i zachowywanie ojcowskiego dystansu do swoich owieczek oraz pokorę. Przy całym doświadczaniu, że kapłaństwo to wielka sprawa.

Nie wyobrażam sobie też, by współczesny kapłan nie znał na przykład psychicznych uwarunkowań kłopotów w dziedzinie czystości seksualnej czy źródeł konfliktów małżeńskich. Psychologia nie może zastąpić życia religijnego, ale umiejętnie stosowana, może je skutecznie wspierać.

- A najbardziej pamiętne wydarzenie w całym okresie sprawowania posługi biskupiej?

- To, że zostałem biskupem, bardzo zmieniło perspektywę mojego życia. Poznałem wielu ludzi, także tych z pierwszych stron gazet. Byłem bezpośrednim świadkiem wielu wydarzeń o znaczeniu wręcz historycznym. Ale trudno mi wskazać, w tej wielości wspomnień, jakieś absolutnie wyjątkowe. Dlatego na to pytanie odpowiem może tak: Jest w moim życiu biskupim jedno wydarzenie, które ciągle trwa. Kiedy wróciłem ze wspomnianej rozmowy z Księdzem Prymasem w grudniu 1985 r., byłem z lekka oszołomiony. Pytałem sam siebie: „Ja mam być biskupem?”. Wspomniałem wioskę, w której się urodziłem, moich rodziców, moje najzwyklejsze życie. „Ja mam być biskupem?” I to zamyślenie jakoś we mnie pozostało przez te 25 lat do dziś. Ks. Jan Twardowski napisał kiedyś, że on sam klęka przed swoim kapłaństwem. Ja podobnie, jak kapłan poeta, nie mogę się nadziwić drodze mego powołania. I już chyba tu, na ziemi, tego wszystkiego do końca nie zrozumiem. Modlę się bardziej o to, by wytrwać w wierności Chrystusowi. I dobiec do mety.

* * *

BP MARIAN DUŚ
rocznik 1938, święcenia kapłańskie przyjął w roku 1968 w Warszawie, przez wiele lat był prefektem i wykładowcą warszawskiego seminarium, długoletnim proboszczem parafii świętych Apostołów Piotra i Pawła. W 1985 r. został biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej, 6 stycznia 1986 przyjął sakrę biskupią. Doktor socjologii.

2010-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Żywy Różaniec to największy ruch modlitewny w Polsce i na świecie

2025-10-01 07:20

[ TEMATY ]

różaniec

Żywy Różaniec

Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej

Różaniec jest moją codzienną modlitwą. To była nasza codzienna modlitwa wieczorna. W domu rodzinnym wspólnie klękaliśmy do modlitwy różańcowej - o roli Żywego Różańca, dziedzictwie bł. Pauliny Jaricot oraz osobistym doświadczeniu wyniesionym z domu rodzinnego opowiedział w rozmowie z Polskifr.fr ks. Jacek Gancarek, krajowy moderator Stowarzyszenia Żywego Różańca.

W kontekście rozpoczynającego się października szczególnie poświęconego Różańcowi, ks. Gancarek przypomniał, że „modlitwa różańcowa od wieków stanowi serce duchowości katolickiej. Jest nie tylko osobistym aktem pobożności, ale i wspólnotową siłą Kościoła”. Dodał, że dla człowieka wierzącego Różaniec jest „szkołą kontemplacji i przede wszystkim spotkania z Bogiem przez Serce Maryi”.
CZYTAJ DALEJ

Św. Teresa od Dzieciątka Jezus - "Moim powołaniem jest miłość"

Niedziela łódzka 22/2003

[ TEMATY ]

św. Teresa z Lisieux

Adobe Stock

Św. Teresa z Lisieux

Św. Teresa z Lisieux

O św. Teresie od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, karmelitance z Lisieux we Francji, powstały już opasłe tomy rozpraw teologicznych. W tym skromnym artykule pragnę zachęcić czytelników do przyjaźni z tą wielką świętą końca XIX w., która także dziś może stać się dla wielu ludzi przewodniczką na krętych drogach życia. Może także pomóc w zweryfikowaniu własnego stosunku do Pana Boga, relacji z Nim, Jego obrazu, który nosimy w sobie.

Życie św. Teresy daje się streścić w jednym słowie: miłość. Miłość była jej głównym posłannictwem, treścią i celem jej życia. Według św. Teresy, najważniejsze to wiedzieć, że jest się kochanym, i kochać. Prawda to, jak może się wydawać, banalna, ale aby dojść do takiego wniosku, trzeba w pełni zaakceptować siebie. Św. Teresie wcale nie było łatwo tego dokonać. Miała niesforny charakter. Była bardzo uparta, przewrażliwiona na swoim punkcie i spragniona uznania, łatwo ulegała emocjom. Wiedziała jednak, że tylko Bóg może dokonać w niej uzdrowienia, bo tylko On kocha miłością bez warunków. Dlatego zaufała Mu i pozwoliła się prowadzić, a to zaowocowało wyzwoleniem się od wszelkich trosk o samą siebie i uwierzeniem, że jest kochana taką, jaka jest. Miłość to dla św. Teresy "mała droga", jak zwykło się nazywać jej duchowy system przekonań, "droga zaufania małego dziecka, które bez obawy zasypia w ramionach Ojca". Św. Teresa ufała bowiem w miłość Boga i zdała się całkowicie na Niego. Chciała się stawać "mała" i wiedziała, że Bogu to się podoba, że On kocha jej słabości. Ona wskazała, na przekór panującemu długo i obecnemu często i dziś przekonaniu, że świętość nie jest dostępna jedynie dla wybranych, dla tych, którzy dokonują heroicznych czynów, ale jest w zasięgu wszystkich, nawet najmniejszych dusz kochających Boga i pragnących spełniać Jego wolę. Św. Teresa była przekonana, że to miłosierdzie Boga, a nie religijne zasługi, zaprowadzi ją do nieba. Św. Teresa chciała być aktywna nie w ćwiczeniu się w doskonałości, ale w sprawianiu Bogu przyjemności. Pragnęła robić wszystko nie dla zasług, ale po to, by Jemu było miło i dlatego mówiła: "Dzieci nie pracują, by zdobyć stanowisko, a jeżeli są grzeczne, to dla rozradowania rodziców; również nie trzeba pracować po to, by zostać świętym, ale aby sprawiać radość Panu Bogu". Św. Teresa przekonuje w ten sposób, że najważniejsze to wykonywać wszystko z miłości do Pana Boga. Taki stosunek trzeba mieć przede wszystkim do swoich codziennych obowiązków, które często są trudne, niepozorne i przesiąknięte rutyną. Nie jest jednak ważne, co robimy, ale czy wykonujemy to z miłością. Teresa mówiła, że "Jezus nie interesuje się wielkością naszych czynów ani nawet stopniem ich trudności, co miłością, która nas do nich przynagla". Przykład św. Teresy wskazuje na to, że usilne dążenie do doskonałości i przekonywanie innych, a zwłaszcza samego siebie, o swoich zasługach jest bezcelowe. Nigdy bowiem nie uda się nam dokonać takich czynów, które sprawią, że będziemy w pełni z siebie zadowoleni, jeśli nie przekonamy się, że Bóg nas kocha i akceptuje nasze słabości. Trzeba zgodzić się na swoją małość, bo to pozwoli Bogu działać w nas i przemieniać nasze życie. Św. Teresa chciała być słaba, bo wiedziała, że "moc w słabości się doskonali". Ta wielka święta, Doktor Kościoła, udowodniła, że można patrzeć na Boga jak na czułego, kochającego Ojca. Jednak trwanie w takim przekonaniu nie przyszło jej łatwo. Przeżywała wiele trudności w wierze, nieobce były jej niepokoje i wątpliwości, znała poczucie oddalenia od Boga. Dzięki temu może być nam, ludziom słabym, bardzo bliska. Jest także dowodem na to, że niepowodzenia i trudności są wpisane w życie każdego człowieka, nikt bowiem nie rodzi się święty, ale świętość wypracowuje się przez walkę z samym sobą, współpracę z łaską Bożą, wypełnianie woli Stwórcy. Teresa zrozumiała najgłębszą prawdę o Bogu zawartą w Biblii - że jest On miłością - i dlatego spośród licznych powołań, które odczuwała, wybrała jedno, mówiąc: "Moim powołaniem jest miłość", a w innym miejscu: "W sercu Kościoła, mojej Matki, będę miłością".
CZYTAJ DALEJ

USA: za przykładem Eriki Kirk aktor Tim Allen wybaczył zabójcy swego ojca

2025-10-01 19:17

[ TEMATY ]

świadectwo

świadectwa

adobe Stock

Amerykański aktor i komik Tim Allen, znany z ról w ponad 30 filmach i w kilku serialach telewizyjnych, wyznał, że wybaczył zabójcy swego ojca sprzed ponad 60 laty. Na stronie X napisał, że do podjęcia tej decyzji skłonił go "przejmujący gest" Eriki Kirk, która niedawno oświadczyła przed milionami widzów w Stanach Zjednoczonych i w innych krajach, iż wybacza mordercy jej męża Charliego. Aktor zapewił, że jej przykład sprawił, iż znalazł w sobie siłę, aby przebaczyć człowiekowi, który pozbawił życia jego ojca, gdy on sam miał 11 lat.

Podziel się cytatem Przywołał w tym kontekście niedawne "poruszające" słowa wdowy po zamordowanym 10 września działaczu chrześcijańskim Charlie Kirku, która przez łzy powiedziała m.in.: "Ten człowiek... ten młody człowiek... wybaczam mu". Aktor oświadczył, że właśnie te słowa głęboko go poruszyły i to pod ich wpływem postanowił po ponad 60 latach przebaczyć temu, kto zabił jego ojca.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję