Kościuszko wraca z Ameryki

I choć niektórzy varsavianiści są zbulwersowani, że to kopia monumentu z Waszyngtonu i że stanie przed pałacem Lubomirskich, obracanym specjalnie w latach 60. ub. wieku kolumnadą w stronę ul. Marszałkowskiej, to jednak warszawiacy cieszą się, że pomnik w końcu będzie. Czy taki zły?

Przysięgam w obliczu Boga

„Przysięgam całemu narodowi polskiemu, iż powierzonej mi władzy na niczyj prywatny ucisk nie użyję. Lecz jedynie jej dla obrony całości granic, odzyskania samowładności Narodu, ugruntowania powszechnej wolności używać będę. Tak mi Panie Boże dopomóż i niewinna Męka Syna Jego”. To słowa przysięgi, które wypowiedział Tadeusz Kościuszko 24 marca 1794 r. na rynku krakowskim jako Najwyższy Naczelnik Siły Zbrojnej Narodowej. Od tego momentu mija ponad 200 lat.
Twórcą pierwowzoru „warszawskiego Kościuszki” jest Antoni Popiel, znakomity polski rzeźbiarz (1865-1910), autor m.in. pomników: Kościuszki na wzgórzu wawelskim i Adama Mickiewicza we Lwowie. Monument przedstawia Kościuszkę w mundurze amerykańskiego generała. W ręce - plan fortyfikacji miasta Saratoga. W jego najbliższych okolicach, w roku 1777 toczyły się decydujące bitwy między Amerykanami a Brytyjczykami o niepodległość Stanów Zjednoczonych.
Kościuszko to bohater obydwu narodów - Polski i Ameryki. Dobrze, że pomnik o tym przypomina. W Krakowie jest nie tylko pomnik, ale i kopiec Kościuszki. Kopce Kościuszki usypano także w Olkuszu i Połańcu. Na Wawelu znajduje się jego grób. W Warszawie na Zamku Królewskim mamy jego serce. Pomnik jednak staje dopiero teraz. A przecież Kościuszko jest jednym z najważniejszych naszych bohaterów narodowych. Urodzony w 1746 r. w Mereczowszczyźnie na Polesiu, był w Korpusie Kadetów Szkoły Rycerskiej, powstałej z inicjatywy Stanisława Augusta Poniatowskiego, placówki mającej na celu przygotowanie kadry oficerów, ludzi światłych, postępowych i dobrych obywateli. Kończy ją w stopniu kapitana. Wyjeżdża do Paryża na stypendium królewskie. Pięcioletni pobyt w stolicy Francji, owładniętej duchem rewolucji, wywiera wpływ na przekonania młodego Tadeusza.

Reklama

Bóg - Honor - Ojczyzna

W 1774 r. - dwa lata po I rozbiorze Polski - wraca do kraju. Nie znajduje miejsca w Wojsku Polskim. Pod koniec 1775 r. wyjeżdża do Drezna, następnie do Paryża, a na wieść o wojnie w Ameryce i podjęciu walki kolonii z Anglią o niepodległość wyrusza do Ameryki.
List polecający od księcia Czartoryskiego zapewnia mu nominację na inżyniera armii amerykańskiej. Otrzymuje zadanie opracowania fortyfikacji Filadelfii. Fortyfikuje wiele obozów armii północnej (Saratoga, twierdza West Point nad rzeką Hudson). Za swe umiejętności uchwałą Kongresu zostaje awansowany na generała armii amerykańskiej. Rok później wraca do Polski.
12 października 1789 r. otrzymuje nominację na generała majora wojsk koronnych. Spisek części magnaterii w 1792 r. przeciwko Konstytucji 3 Maja, zwany Targowicą, powoduje, że 100-tysięczna armia rosyjska - na prośbę targowiczan - uderza na Rzeczpospolitą. Kościuszko odznacza się w wielu bitwach, m.in. pod Zieleńcami, za co otrzymuje order Virtuti Militari. Przystąpienie króla do Targowicy to cios w plecy. Większość patriotycznych działaczy opuszcza wtedy kraj. Tworzy się emigracyjny ośrodek przeciwników konfederacji targowickiej. 13 stycznia 1793 r. Prusy podpisują z Rosją porozumienie w sprawie II rozbioru Polski. Polacy rozumieją tragizm sytuacji. Nadszedł czas podjęcia walki zbrojnej o niepodległość.
24 marca w Krakowie Kościuszko składa przysięgę narodowi polskiemu. Wybucha powstanie. Zwycięstwo pod Racławicami podnosi ducha narodu. W Warszawie Polacy ruszają do boju pod wodzą Jana Kilińskiego. Insurekcja nie ma szans na zwycięstwo, a Kościuszko po przegranej pod Maciejowicami zostaje uwięziony w twierdzy w Petersburgu. Opuszcza ją w roku 1796. Umiera w Szwajcarii w Solurze. Serce w urnie wraca do Warszawy. Teraz w postaci kopii z Waszyngtonu wraca jego pomnik.

Akt ofiarowania poprzedziły 33-dniowe rekolekcje, które rozpoczęły się w parafii 31 maja. Zorganizowała je ksiądz proboszcz razem ze Wspólnotą Duchowych Niewolników Maryi „Ad Iesum per Mariam”.

Fotorelacja z uroczystości:

Zobacz zdjęcia: Parafia Miłosierdzia Bożego w Brzegu

Legalne niewolnictwo

Rekolekcje odbywają się według autorskiego programu pt. „Jedynemu Bogu przez Niepokalaną Maryję” opartego na wskazaniach św. Ludwika Marii de Montforta wyłożonych w „Traktacie…” oraz na wezwaniu Matki Bożej z Fatimy do modlitwy, ofiary i pokuty. Do zawierzenia może przystąpić każdy, niezależnie czy jest osobą świecką, konsekrowaną, czy też kapłanem. Istotne jest głębokie przygotowanie.

W ramach każdej edycji wspólnota zaprasza uczestników na 6 wspólnych spotkań, 2 nabożeństwa pokutne, przygotowanie do spowiedzi generalnej oraz uroczystą Mszę św. z Aktem Ofiarowania.

Misją WDNM jest propagowanie duchowej i apostolskiej drogi niewolnictwa maryjnego. Wspólnota realizuje ją m.in. przez przygotowywanie i towarzyszenie wiernym, którzy zostali zaproszeni na tę drogę przez Matkę Najświętszą i zaangażowanie w przygotowywanie oraz prowadzenie grup dorosłych i młodzieży do całkowitego oddania się Maryi w macierzyńską niewolę miłości. Wspólnota podejmuje swoją posługę na zaproszenia kierowane przez kapłanów, bądź to prowadząc przygotowania, bądź pomagając kapłanowi. Członkowie wspólnoty służą swoim doświadczeniem, animacją nabożeństw rekolekcyjnych, posługą muzyczną oraz świadectwem życia oddanego Maryi.

Uroczysta Eucharystia

Przed Eucharystią w parafii Miłosierdzia Bożego w Brzegu prowadzący przygotowanie Anna i Zbigniew Kozikowscy dokonali wprowadzenia do mającego nastąpić Aktu Ofiarowania. – Kiedy będziecie wypowiadać słowa zawierzenia, przejdzie między Wami Maryja. Zasieje w waszych sercach ziarenka, z których wyrosną owoce miłości. Aby to nastąpiło trzeba było swoje serce przygotować, tak jak przygotowuje się rolę – właśnie przez 33-dniowe rekolekcje, nabożeństwo pokutne, spowiedź generalną. W akcie oddania staniemy wszyscy razem, nawet jeśli nasz współmałżonek czy współmałżonka są przeciwni, musimy o nich pamiętać i modlić się za nich. To, co kiedyś tak bardzo mocno mnie uderzyło, to stwierdzenie, że dusza poświęcona Maryi jest stracona dla szatana i tym samym wyciąga kolec z Serca Maryi – mówiła Anna Kozikowska.

Zachęciła następnie do modlitwy za wszystkich swoich bliźnich. – Jeśli modlimy się za męża, to módlmy się za wszystkich mężów. Jeśli modlimy się za żonę, módlmy się za wszystkie żony. Módlmy się za kapłanów. Kapłani potrzebują naszej modlitwy a my tak bardzo potrzebujemy kapłanów. A Kościół jest dzisiaj tak mocno zraniony. Módlmy się i ofiarowujmy nasze posty i cierpienia. Dzisiaj jest taki dzień, w którym powinniśmy złożyć Bogu daninę. Nie musi to być danina finansowa, może być duchowa. Maryja nam pokaże, gdzie i w jaki sposób. A dziś świętujmy to, co się już dokonało i to, co Bóg dla nas jeszcze przygotował – mówiła Anna Kozikowska.

Eucharystię rozpoczęła procesja, w której parafianie szli z białymi różami i składali je przed ołtarzem, przed figurą Matki Bożej Fatimskiej. Swoją różę złożył również ksiądz proboszcz, który przewodniczył Mszy św. Jak powiedział w homilii: – Jesteśmy uczestnikami i świadkami wyjątkowego nabożeństwa, które kończy 33-dniowe rekolekcje i 24-godzinne nabożeństwo pokutne. Każdy z nas jest tutaj z potrzeby serca. To, że zdecydowaliśmy się tutaj być, znaczy, że chcemy zrobić krok do przodu, chcemy głębszej więzi z Bogiem. Jest to więź z Ojcem, więź z Odkupicielem, który dotknął naszej rzeczywistości.

Następnie ksiądz proboszcz nawiązał do czytań i do historii Izraela, który nie zawsze był wierny Bogu. – Ale Bóg nie zapomniał o Izraelu. Nawet wówczas, gdy prorok Eliasz prosił Go o śmierć. I przez słowo Boga otrzymał nadzieję. Jakże to aktualne w sytuacji wiszącego nad nami lęku związanego z epidemią. Historia Izraela pokazuje nam Boga, który mówi, że przyjdzie czas na odbudowę wszystkiego – mówił ksiądz proboszcz. Następnie zauważył, że Jezus nam mówi, że czas Jego obecności z nami to czas wesela. Gdy Go dotykamy, przyjmujemy do serc, jesteśmy na weselu. – Pewnie przyjdzie choroba, cierpienie, krzyż. Tak też było w życiu Świętej Rodziny. Maryja z Józefem zmagali się z cierpieniem aż po śmierć i krzyż. Jeśli popatrzymy na życiorysy świętych, to też widzimy, że ich droga życia nie była łatwa. Ale z nami od dzisiaj jest Maryja, nie jesteśmy sami – zakończył ks. Marcin Czerepak.

Parafianie uroczyście odczytali Akt Ofiarowania, własnoręcznie napisany i podpisany, po czym każdy osobiście złożył go w ręce księdza proboszcza. Na zakończenie Eucharystii ksiądz proboszcz poświęcił łańcuszki niewolnika Maryi, które otrzymali wierni i udzielił uroczystego błogosławieństwa relikwiami I stopnia św. Ludwika Marii Grignion de Montforta.

Źródła

W „Traktacie o doskonałym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny” św. Ludwika M. Grignion de Montforta czytamy: „Bóg pragnie, by Jego Najświętsza Matka była obecnie więcej znana, bardziej kochana i czczona bardziej niż kiedykolwiek. Bez wątpienia nastąpi to, gdy wybrani rozpoczną za łaską Ducha Świętego tę wewnętrzną i doskonałą praktykę; którą im zaraz przedstawię. Wtedy ujrzą, o ile wiara na to pozwala, tę piękną Gwiazdę Morza, by pod Jej kierunkiem mimo burz i rozbojów morskich dopłynąć szczęśliwie do portu. Wtedy poznają wspaniałość tej Królowej i poświęcą się całkowicie Jej służbie jako poddani i niewolnicy z miłości. Doświadczą Jej słodyczy i pieszczot matczynych i kochać Ją będą czule jako ukochane dzieci. Poznają miłosierdzie, którego Maryja jest pełna; poznają, jak bardzo potrzebują Jej pomocy i będą we wszystkim uciekać się do Niej, jako do swojej ukochanej Orędowniczki i Pośredniczki u Jezusa Chrystusa. Zrozumieją, że Maryja jest najpewniejszym, najkrótszym i najdoskonalszym środkiem, by dojść do Jezusa Chrystusa, i oddadzą się Jej z duszą i ciałem, niepodzielnie i bez zastrzeżeń, by zupełnie i niepodzielnie należeć do Jezusa Chrystusa.”

Słowa te potwierdziła sama Matka Boża podczas drugiego objawienia w Fatimie, 13 czerwca 1917:

„Pan Jezus pragnie się tobą posłużyć, abym była bardziej znana i kochana. Pragnie ustanowić na świecie kult mojego Niepokalanego Serca. Tym, którzy przyjmą to nabożeństwo obiecuje zbawienie. Te dusze będą przez Boga kochane, jak kwiaty przeze mnie postawione dla ozdoby Jego tronu”.