Reklama

Zatrzymała mnie mapka Afryki

Niedziela zielonogórsko-gorzowska 34/2010

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Ks. Dariusz Gronowski: - Pracuje Siostra w Oranie. Gdzież to jest i jak się tam Siostra znalazła?

S. Małgorzata Popławska: - Tak, jestem tutaj od kilku miesięcy. Oran jest to drugie co do wielkości miasto w Algierii, położone na zachodzie kraju, tuż przy Morzu Śródziemnym. Zostałam tutaj posłana do pracy misyjnej zaraz po złożeniu moich pierwszych ślubów zakonnych u Sióstr Białych.

- Dlaczego w Algierii?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

- Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Najświętszej Maryi Panny Królowej Afryki (zwane często siostrami białymi) zostało założone w 1969 r. właśnie tutaj, w Algierii, przez kard. Charlesa Lavigerie, który bardzo mocno wierzył, że kraj ten jest bramą do ewangelizacji kontynentu afrykańskiego.
Zgromadzenie wyrosło z silnego przekonania kard. Lavigerie, że „mimo całego zapału misjonarzy ich wysiłki nigdy nie przyniosą oczekiwanych owoców, jeśli nie pomogą im w tym kobiety apostołujące wśród kobiet”.
Arcybiskup Algieru, arcybiskup Kartaginy i prymas Afryki, założyciel Zgromadzenia Ojców Białych, wyraził to przekonanie jeszcze dobitniej, stwierdzając, że działalność apostolska sióstr wśród ludu afrykańskiego jest o wiele ważniejsza niż praca mężczyzn, gdyż to one rozpoczną prawdziwe nawrócenie Afryki w jej sferze najbardziej podstawowej, to znaczy w kobietach, które staną się matkami i głowami rodzin chrześcijańskich. Pracę tę pojmował w jasny sposób. Siostry miały żyć wśród Afrykańczyków i pomagać im, szanując ich tożsamość, także religijną.
Nasze zgromadzenie jest misyjne, międzynarodowe i poświęcone wyłącznie Afryce. Również większa część formacji odbywa się na tym kontynencie.

- Jak to się stało, że z parafii pw. Najświętszego Zbawiciela w Gorzowie trafiła Siostra do Sióstr Białych?

- Kiedy byłam w szkole średniej (liceum plastycznym), zaczęłam interesować się rzeźbą afrykańską i z czasem czytałam coraz więcej książek o rożnych kulturach i religiach tradycyjnych w Afryce. Wtedy zaczęłam zdawać sobie sprawę, że w wielu religiach i wierzeniach jest mnóstwo wspólnych cech, jest coś uniwersalnego, coś, co czasami bardziej łączy, niż dzieli.
To mnie tak zafascynowało, że powoli zaczęłam myśleć, że te rzeźby afrykańskie, które widzę w książce, któregoś dnia mogłabym zobaczyć na żywo, co więcej - mogłabym spotkać ludzi tam żyjących i rozmawiać z nimi o ich przekonaniach i wierze.
Po paru latach poszukiwań i po kilku spotkaniach z misjonarzami i misjonarkami zaczęłam zdawać sobie sprawę, że nie chciałabym wyjechać tam jako osoba świecka, która angażuje się na kilka lat, ale pragnęłam „pójść na całość”. Zaczęłam myśleć o zakonie, chociaż początkowo bałam się tej myśli i walczyłam z nią przez dłuższy czas. Któregoś dnia poszłam do księgarni, gdzie znalazłam „Leksykon zgromadzeń zakonnych”, który po kryjomu kupiłam. Kiedy przyszłam do domu, zaczęłam go przeglądać i coś zatrzymało mnie przy Zgromadzeniu Sióstr Białych. Nie było to zdjęcie sióstr, tak jak przy innych zakonach, lecz mapka Afryki.
Kiedy zaczęłam czytać o duchowości i działalności sióstr, natknęłam się na zdanie, którego nigdy nie zapomnę: „Prowadzimy dialog miedzy muzułmanami a chrześcijanami”. To było tak mocne doświadczenie, że od razu łzy mi pociekły i głęboko w sobie poczułam, że to jest to, czego szukam, oczywiście nie rozumiejąc jeszcze wiele albo raczej rozumiejąc wszystko, do czego byłam zdolna w tym momencie.
Powoli nawiązałam kontakt z siostrami w Lublinie, wyjechałam na obóz powołaniowo-misyjny i tam też podjęłam decyzję, że chciałabym zacząć formację w tym zgromadzeniu. Już przy pierwszym spotkaniu z jedną z sióstr zauważyłam tam ogromną prostotę i jednocześnie bliskość.
W Lublinie przygotowywałam się prawie 3 lata, m.in. ucząc się języka angielskiego. We wrześniu 2004 r. wyjechałam do Ugandy do postulatu, później na kilka miesięcy do Tanzanii, na rok do Kenii, by po trzech latach pobytu we wschodniej Afryce zacząć mój nowicjat w Tanzanii. Tam też 21 marca 2009 r. w Arusha w Tanzanii złożyłam moje pierwsze śluby zakonne i zostałam posłana do Oranu, do Algierii.

Reklama

- Jak wygląda złożenie ślubów zakonnych w Afryce?

- W nowicjacie było nas pięć: Lina Siabana (Zambijka), Vickness Muleya Nangongo (również Zambijka), Lucy Nabweteme (Ugandyjka) i Brygitta Gremm (Niemka) i ja.
Śluby odbyły się na zewnątrz naszego domu, gdzie wszyscy goście siedzieli pod wielkim namiotem, ponieważ było bardzo gorąco. Było wiele osób z naszej parafii, przyjaciele z małych wspólnot chrześcijańskich, do których każda z nas należała, ojcowie biali, nasi współbracia, i wiele innych osób. Msza św. była sprawowana w dwóch językach, angielskim i suahili, a śpiewy były w dziesięciu językach, w tym polskim.
Każda z nas podchodziła do ołtarza, przy którym stał duży bęben, klękała, robiąc znak krzyża, kładła rękę na Biblii i ślubowała posłuszeństwo, ubóstwo i czystość oraz całkowite oddanie się służbie Kościołowi w Afryce, według Konstytucji naszego zgromadzenia. Podpis formuły ślubów i złożenie jej na ołtarzu był jakby widocznym przypieczętowaniem naszych słów. Nasze śluby przyjmowała s. Helen Mbuyamba (Kongijka), która reprezentowała s. Piluke, naszą przełożoną generalną. Po poświęceniu krzyży zgromadzenia przez głównego celebransa s. Helen nałożyła je nam jako widoczny znak naszego wolnego wyboru pójścia za Chrystusem oraz jako znak przynależności do Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Najświętszej Maryi Panny Królowej Afryki. Był to niesamowity dzień radości, ale i ogromnego pokoju.

- Jakim krajem jest Algieria?

- Jest to kraj ogromnie zróżnicowany. Do tej pory nie miałam okazji, aby odwiedzić południe czy zachód tego kraju, ale to, co widziałam i doświadczyłam, pozwala mi stwierdzić, że jest to kraj paradoksów i niespodzianek. Z jednej strony widać pewne zamknięcie, np. niektóre kobiety są ubrane od stop aż po czubek głowy i czasami nawet trudno zobaczyć oczy, a z drugiej strony ogromną otwartość i gościnność tutejszych ludzi, jakiej chyba nigdzie dotąd nie doświadczyłam. To dzięki nim moje wyobrażenie Boga zaczęło się zmieniać, przez doświadczenie tutejszej gościnności i dobra zaczęłam zdawać sobie sprawę, jak nasz Pan jest wielki i dobry.

- Co robi misjonarka w takim kraju?

- Zaraz po przybyciu zaczęłam pracować w jednym z tutejszym szpitali, na oddziale chirurgii dziecięcej, gdzie zajmuję się animacją plastyczną dzieci, czyli kolorujemy, wycinamy różnego rodzaju prace plastyczne, czasami z dziećmi, które w miarę się poruszają, gramy w piłkę czy tańczymy.
Dzieci spędzają w szpitalu od kilku dni do nawet czasami kilku miesięcy. Są to najczęściej dzieci z rodzin najuboższych, czasami zdarza się, że do niektórych rodzice ani rodzina nie przychodzą w odwiedziny albo przychodzą bardzo rzadko, ponieważ są z daleka.
Moja praca polega na tym, aby dzieci czymś zająć, żeby zapomniały na chwilę, gdzie są. Czasami próba wyrażenia swoich uczuć i emocji za pomocą papieru i kredek jest dobrą terapią. Te dzieci często stają się moimi nauczycielami arabskiego, zazwyczaj jest przy tym dużo śmiechu.
Zajmuję się też animacją dzieci w naszej diecezji. Jest taki klub dla dzieci, do którego przychodzą raz w tygodniu po lekcjach na zajęcia plastyczne, francuskiego, sportu i zabawy.
Podczas wakacji mamy też co roku trzytygodniowe półkolonie, na których prowadzimy mnóstwo ciekawych zajęć.

- Jak wygląda Kościół w Algierii?

- Wyobraźmy sobie, że Algieria to kraj ponad siedem razy większy od Polski, ale są tutaj tylko cztery albo aż cztery diecezje. Każda diecezja jest różna i ich problemy są nieco inne.
Tutejszy Kościół to przede wszystkim studenci i emigranci z Afryki Subsaharyjskiej, cudzoziemcy, którzy przyjeżdżają do pracy na kontrakt, parę osób zakonnych, księży, no i oczywiście chrześcijanie Algierczycy. Kościół tutaj to zazwyczaj małe chrześcijańskie wspólnoty, ale za to bardzo żywe.
Naszą misją jako Kościoła jest obecność wśród muzułmanów, z którymi na co dzień pracujemy i żyjemy.

- Czy „Przyjaciele Paradyża” z Siostry parafii w Gorzowie modlą się także za Siostrę, choć Oran nie leży blisko Paradyża?

- Myślę, że tak. Często dochodzą do mnie pozdrowienia z mojej rodzinnej parafii, często słyszę zapewnienia o pamięci i modlitwie. Wiem, że jest to niezmiernie potrzebne. W mojej rodzinnej parafii zawsze spotykam się z ogromną gościnnością i otwartością, zwłaszcza ze strony księdza proboszcza. I bardzo to cenię.
Wierzę, że to właśnie Kościół, z którego pochodzę, posyła mnie na misje, więc wiem, że nie jestem sama, że należę, jak my wszyscy, do Kościoła apostolskiego i powszechnego.

- Kiedy przyjeżdża Siostra do Gorzowa?

- Mam nadzieję, że za rok przyjadę na urlop, „Insza’allah” (co znaczy po arabsku - „jak Bóg da”) oczywiście.

2010-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Tajemnica Wielkiego Czwartku wciąga nas w przepastną ciszę Ciemnicy

[ TEMATY ]

Wielki Czwartek

Karol Porwich/Niedziela

Święte Triduum – dni, których nie można przegapić. Dni, które trzeba nasączyć modlitwą i trwaniem przy Jezusie.

Święte Triduum to dni wielkiej Obecności i... Nieobecności Jezusa. Tajemnica Wielkiego Czwartku – z ustanowieniem Eucharystii i kapłaństwa – wciąga nas w przepastną ciszę Ciemnicy.

CZYTAJ DALEJ

Historia według Kossaka

2024-03-28 10:54

[ TEMATY ]

Materiał sponsorowany

fot. Armando Alvarado

Mało która postać historyczna odcisnęła tak mocno swój ślad w dziejach świata, i tak bardzo wpływa na wyobraźnię współczesnych ludzi, jak Napoleon. Pisano o nim książki, wiersze, kręcono filmy, ale bodaj żadne z tych dzieł nie jest tak wymowne jak obraz Wojciecha Kossaka poświęcone temu geniuszowi wojny.

Mowa, oczywiście, o powstałym w 1900 r. dziele „Bitwa pod piramidami”. Obraz mimo upływu lat nadal wywiera ogromne wrażenie na widzach, pobudzając nie tylko ich „estetyczne synapsy”, ale i zmuszając do głębszej refleksji nad dziejami okresu, który został przedstawiony na płótnie i tego, jak wpłynął Napoleon na ukształtowanie się świata. Malowidło Kossaka intryguje nie tylko widzów, ale i ekspertów, od dawna jest obiektem wnikliwych analiz wielu badaczy. Bank Pekao S.A. zaprasza do obejrzenia krótkiego filmu pt. „Okiem liryka”, który przybliża fascynującą historię tego monumentalnego płótna.

CZYTAJ DALEJ

Rozważania na Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego: szatan połknął haczyk

2024-03-28 23:26

[ TEMATY ]

rozważania

ks. Marek Studenski

Materiał prasowy

Jak wygląda walka dobra ze złem na zupełnie innym, nieuchwytnym poziomie? Jak to możliwe, że szatan, będący ucieleśnieniem zła, może zostać oszukany i pokonany przez dobro?

Zagłębimy się w niezwykłą historię i symbolikę Hortus deliciarum (grodu rozkoszy) Herrady z Landsbergu (ok. 1180). Ten odcinek to nie tylko opowieść o starciu duchowych sił, ale także głębokie przemyślenia na temat tego, jak każdy z nas może stawić czoła pokusom i trudnościom, wykorzystując mądrość przekazywaną przez wieki.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję