Reklama

Nie nawracamy, raczej dzielimy się wiarą

Niedziela przemyska 32/2010

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Marek Przybylski: - Należy Ojciec do zgromadzenia księży misjonarzy werbistów. Jest to najprężniej działające zgromadzenie na polu misyjnym w Kościele katolickim.

O. Leszek Wilman: - Nasze zgromadzenie powstało w Holandii w 1875 r, założycielem był obecnie już święty o. Arnold Janssen. Wszystko zaczęło się w 1872 r. Obecnie mamy około 65 tys. misjonarzy, pracujemy w ponad 60 krajach, nasi współbracia wywodzą się z 60 narodowości.

- A Polacy stanowią w Waszym zgromadzeniu jakąś znaczną grupę?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

- Kiedyś dawaliśmy bardzo dużo powołań. W latach osiemdziesiątych XX wieku w jednym roku nasze seminarium kończyło 30 kapłanów. Obecnie tych powołań jest znacznie mniej - kilka w roku. Teraz takim światowym dostarczycielem powołań w naszym zgromadzeniu jest Azja.

- Jak wyglądała Ojca formacja przed święceniami?

- Od 18 lat jestem już poza krajem. Moja droga do kapłaństwa wyglądała następująco: roczny nowicjat w Chludowie koło Poznania, 2 lata studiów filozoficznych w Nysie na Śląsku i 4 lata teologii w Pieniężnie na Warmii. Później już wyjechałem na misje.

Reklama

- A kiedy Ojciec odkrył swoje powołanie i w jaki sposób wybrał akurat ten zakon?

- To wszystko dokonało się w latach wczesnej młodości. Praktycznie od zawsze fascynowała mnie geografia, podróże, filmy przyrodnicze. W ten sposób Pan Bóg posłużył się moją pasją, by doprowadzić mnie do powołania misyjnego. Kiedy kończyłem Technikum Geodezyjne, wpadł mi w ręce obrazek płaczącej dziewczynki. Było tam zdanie, że „nikt nie ma prawa być szczęśliwy w oderwaniu od innych”. Ten obrazek bardzo zaważył na moim życiu. Przez niego Pan Bóg dał mi znak: jeśli chcę być szczęśliwy, muszę się dzielić tym szczęściem z innymi. Znalazłem też na nim zaproszenie na rekolekcje księży werbistów do Pieniężna. To było moje pierwsze spotkanie z tym zgromadzeniem. Zrozumiałem, że Bóg woła mnie na taką drogę. Pojechałem na rekolekcje i... zostałem werbistą. Moim wcześniejszym marzeniem było studiować architekturę, już miałem przygotowane papiery do zawiezienia na uczelnię. Zmieniłem jednak decyzję.

- Gdzie Ojciec pracował po otrzymaniu święceń kapłańskich?

- Pojechałem do Hiszpanii na półroczny kurs języka hiszpańskiego, stamtąd wyjechałem od razu do Argentyny. Argentyna jest bardzo duża, ma 23 prowincje. Tam poznałem, jak różnorodna jest praca misyjna. Na początku trafiłem do Misiones Corrientes, w górach Andach. Teraz wróciłem w to miejsce. Przeszedłem przez kilka różnych województw. Przed dwoma laty wróciłem z Andów, gdzie pracowałem na wysokości 6000 m n.p.m. wśród Indian Koguis. Teraz jestem jakby w dolinach. Pracuję wśród Indian Guarani ze szczepu Mby’a w prowincji Misiones. To województwo jest wciśnięte pomiędzy Paragwaj i Brazylię - przy słynnych wodospadach Iguaçu.

- Jak scharakteryzowałby Ojciec swoją posługę?

- Polacy często myślą schematycznie: misjonarze jadą nawracać. My nikogo nie nawracamy na siłę, raczej dzielimy się naszą wiarą. Najczęściej myślimy, jak tu głodnemu mówić o niebie, gdy on myśli o chlebie. Dlatego nasza misja zaczyna się najczęściej od spraw socjalnych, od bronienia praw tych Indian. W moim przypadku, walczę o prawo dla tych ludzi do ziemi i do szkolnictwa, którego państwo normalnie im nie gwarantuje. Ta miłość, którą pragniemy im przekazać, musi przejść najpierw przez żołądek, przez rozum. Dopiero później zaczynają pytać, dlaczego jesteś z nami, jaki jest twój Bóg?

- Co najbardziej cieszy, a co jest najtrudniejsze w tego typu pracy?

- Trudne zawsze jest zaaklimatyzowanie się, wejście w nową kulturę, odmienne jedzenie i ubranie, nowy sposób myślenia, inne schematy życiowe. To zawsze stwarza pewne trudności. Ja jednak widzę, że w życiu Pan Bóg daje mi łaskę, że aklimatyzuję się bardzo szybko. Kłopot sprawia też język. Najpierw miałem problemy z hiszpańskim, a teraz szlifuję język Indian Koguis i Guarani ze szczepu Mby’a. Tylko Pan Bóg wie, do jakiego jeszcze szczepu mnie pośle i jakiego języka będę musiał uczyć się od podstaw.

- Zakończyliśmy nie tak dawno Rok Kapłański. W jego centrum stała wybitna postać kapłana z czasów rewolucji francuskiej św. Jana Marii Vianneya. Czy coś z tego wzoru dla wszystkich kapłanów Ojciec widzi w sobie i swojej działalności?

- Myślę, że ks. Jan Maria Vianney wraca nas do tego, co jest sercem naszego kapłaństwa. Ten sakrament pozwala nam sprawować Mszę św. i spowiadać. To jest najważniejsze, wszystko inne może wykonać świecki. Na misjach musimy się oczywiście zająć też sprawami socjalnymi, które często są bardzo palące. W indiańskich szczepach Indian Guarani Mby’a wiele osób wciąż nie jest jeszcze ochrzczonych. Mają już w sobie wiarę w Boga - Stworzyciela, ale jeszcze nie sprawujemy wśród nich Eucharystii. Dlatego Msze św. mogę na razie odprawiać tylko dla ludności białej pochodzenia europejskiego. Końcem tygodnia docieram z posługą do 5 wiosek zamieszkałych przez taką ludność.

- Jak z odległej, misyjnej perspektywy Ojciec patrzy na Kościół w Polsce; na tutejsze życie w poszczególnych parafiach, które Ojciec odwiedził?

- W zasadzie to jestem wyobcowany z polskiej rzeczywistości. Żyję Argentyną. Dostrzegam jednak, że Kościół w Polsce jest tradycyjny. Kościół Ameryki Łacińskiej jest bardziej wypełniony ludźmi świeckimi, którzy tam znajdują swoje miejsce. W Polsce jeszcze jest małe zaangażowanie ludzi świeckich. Widzę jednak dużo wiosny w polskim Kościele, np. Kościół Domowy, różne grupy oazowe, włączanie się świeckich w przygotowanie liturgii. Liturgia Ameryki Łacińskiej jest bardziej rozśpiewana, roztańczona, z większym właśnie udziałem osób niekonsekrowanych.

- Czego można życzyć Ojcu - misjonarzowi, który przyjechał po iluś latach do Polski i już wraca do miejsca, gdzie służy Bogu i bliźnim?

- Myślę, że wytrwałości, siły i zdrowia. Jeśli człowiekowi tego nie brakuje, to może jeszcze trochę pociągnąć. Mam 48 lat. Jak Pan Bóg da mi jeszcze z 30 lat życia, by popracować wśród tych ludzi, to będę szczęśliwy.

2010-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Triduum Paschalne - trzy najważniejsze dni w roku

Niedziela legnicka 16/2006

Karol Porwich/Niedziela

Monika Łukaszów: - Wielkanoc to największe święto w Kościele, wszyscy o tym wiemy, a jednak wielu większą wagę przywiązuje do świąt Narodzenia Pańskiego. Z czego to wynika?

CZYTAJ DALEJ

Pogrzeb bez Mszy św. w czasie Triduum Paschalnego

[ TEMATY ]

duszpasterstwo

pogrzeb

Eliza Bartkiewicz/episkopat.pl

Nie wolno celebrować żadnej Mszy świętej żałobnej w Wielki Czwartek - przypomina liturgista ks. Tomasz Herc. Każdego roku pojawiają się pytania i wątpliwości dotyczące sprawowania obrzędów pogrzebowych w czasie Triduum Paschalnego i oktawie Wielkanocy.

Ks. Tomasz Herc przypomniał, że w Wielki Czwartek pogrzeb odbywa się normalnie ze śpiewem. Nie wolno jednak tego dnia celebrować żadnej Mszy Świętej żałobnej. W kościele sprawuje się liturgię słowa i obrzęd ostatniego pożegnania. Nie udziela się też uczestnikom pogrzebu Komunii świętej.

CZYTAJ DALEJ

Całun Turyński – badania naukowe potwierdzają, że nie został wyprodukowany

2024-03-28 22:00

[ TEMATY ]

całun turyński

Adobe.Stock

Całun Turyński

Całun Turyński

W Turynie we Włoszech zachowało się prześcieradło, w które według tradycji owinięto ciało zmarłego Jezusa - Święty Całun. W ostatnich latach tkanina ta została poddana licznym, nowym badaniom naukowym. Rozmawialiśmy o tym z prof. Emanuelą Marinelli, autorką wielu książek na temat Całunu - niedawno we Włoszech ukazała się publikacja „Via Sindonis” (Wydawnictwo Ares), napisana wspólnie z teologiem ks. Domenico Repice.

- Czy może pani profesor wyjaśnić tytuł swojej nowej książki „Via Sindonis”?

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję