Kończy się czerwiec - miesiąc w sposób szczególny poświęcony Najświętszemu Sercu Jezusa. Oprócz codziennego nabożeństwa czerwcowego przyglądamy się innym jeszcze formom uczczenia miłości naszego Zbawiciela. Wyrazem czci Serca Jezusowego, oprócz modlitwy, są zawsze uczynki miłosierdzia. To także codzienna praca wierzących, ofiarowywana Panu Jezusowi. Wyjątkową wspólnotą zakonną, która w swoim charyzmacie ma kult Serca Jezusowego, jest Instytut Oblatek Serca Jezusowego, którego dom mieści się w podkrakowskim Tyńcu.

W całości Jezusowe

Sama nazwa „oblatki” mówi o powołaniu sióstr - oblacja to inaczej dobrowolne ofiarowanie swojego życia Bogu. Oblatki Serca Jezusa starają się rozpoznawać miłość Serca Jezusowego w całym swoim życiu, w ludziach i konkretnych sytuacjach. Ich powołaniem jest również rozszerzanie kultu Serca Jezusowego w środowiskach, w których żyją i pracują. Oblatki Serca Jezusowego są bowiem zgromadzeniem bezhabitowym. Jak na początku swojej działalności, tak i dziś żyją normalnym życiem, pozornie nie wyróżniając się wśród społeczeństwa. Jednak w sercach noszą wielką miłość do Pana Jezusa. Swoim ukrytym życiem, poświęconym Bogu, chcą odwzajemniać wielką miłość, którą Jezus umiłował każdego człowieka. Wzorem życia zakonnego oblatek jest relacja Pana Jezusa do Boga Ojca i Jego postawa wdzięczności Bogu za wielką miłość.

Trzy gałęzie

Oblatki Serca Jezusowego dzielą się na trzy gałęzie: zakonną, świecką oraz tzw. oblatki zjednoczone. Oblatki zakonne żyją we wspólnotach zakonnych i składają wszystkie śluby zakonne: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Gałąź świecką zgromadzenia stanowią kobiety konsekrowane, które - podobnie jak siostry zakonne - składają śluby, ale żyją w swoich dotychczasowych środowiskach, gdzie podejmują pracę i działalność społeczną. Gałąź oblatek zjednoczonych stanowią osoby, które nie składają ślubów, a także te, które zawarły związki małżeńskie. Żyją one duchowością Oblatek Serca Jezusowego w swoich środowiskach.

U początków

historia Oblatek Serca Jezusowego sięga XIX wieku. Założycielką zgromadzenia była Francuzka - Ludwika Teresa de Montaignac. Jako mała dziewczynka została oddana na wychowanie swojej matce chrzestnej - pani de Raffin, która w dużej mierze wpłynęła na kształtowanie się duchowości małej Ludwiki Teresy. Pani de Raffin wielką czcią otaczała Serce Jezusa. Podejmowała także działania, by przez kult Serca Jezusowego zjednoczyć wszystkie kobiety chrześcijańskie we Francji. Była to odpowiedź na destrukcyjny wpływ Rewolucji Francuskiej na życie religijne w tym kraju. Podopieczna pani de Raffin czynnie włączała się w poczynania ciotki. W czerwcu 1843 r. złożyła ślub Sercu Jezusa - ta data jest uznawana za początek Zgromadzenia. Po śmierci pani de Raffin w 1845 r. Ludwika postanowiła kontynuować podjęte przez nią działania, choć wcześniej planowała wstąpić do zakonu karmelitanek.

Pobożne Stowarzyszenie

Ludwika Teresa de Montaignac rozpoczęła działalność zakonu od konkretnych uczynków miłosierdzia - założyła sierociniec oraz ośrodek katechetyczny dla osób najbiedniejszych i odrzuconych przez społeczeństwo. Organizowała rekolekcje, wspierała kościoły. Ważnym doświadczeniem okazała się dla Ludwiki Teresy opieka nad trójką dzieci jej zmarłej siostry - pozwoliło jej to na głębsze zrozumienie problemów matek i rodzin. W grudniu 1874 r. powstało oficjalne zgromadzenie zakonne pod nazwą: Pobożne Stowarzyszenie Oblatek Serca Jezusa. Stowarzyszenie zostało zatwierdzone przez papieża Leona XIII w 1881 r. Założycielka Oblatek zmarła w opinii świętości 27 czerwca 1885 r. Jest jedną z błogosławionych, wyniesionych na ołtarze przez Papieża Jana Pawła II - beatyfikacja miała miejsce 4 listopada 1990 r. w Rzymie. W 1994 r. zgromadzenie przyjęło nazwę „Instytut Oblatek Serca Jezusa”.

Miłość to konkrety

Bł. Ludwika Teresa nie przygotowała specjalnej reguły dla swoich sióstr - jej ideą było to, by oblatki Serca Jezusowego żyły w świecie i głosiły Ewangelię tam, gdzie mieszkają i pracują. Do dziś siostry odpowiadają na potrzeby Kościoła, pracując z młodzieżą, katechizując, podejmując wiele prac społecznych. Szczególną uwagę siostry przywiązują do pomocy najuboższym. Współcześnie w 13 krajach świata mieszka i pracuje ok. 300 oblatek Serca Jezusowego, wśród nich 24 siostry pochodzące z Polski. W Polsce Instytut ma 4 domy zakonne - w Tyńcu, Częstochowie, Jaworkach k. Szczawnicy i Poznaniu. Siostry oblatki rozpoczynały swoją pracę w Krakowie w 1894 r. przy obecnej ul. Pędzichów. Tyniecki dom istnieje od 28 lat.
Instytut pełnił szczególną misję w Polsce jeszcze w czasie zaborów - poprzez ukryte życie konsekrowane oblatki mogły docierać z Dobrą Nowiną wszędzie tam, gdzie oficjalna katechizacja była niemożliwa. Swoją formację zakonną w Instytucie Oblatek zaczynała także polska błogosławiona - s. Sancja Szymkowiak, serafitka, beatyfikowana w 2002 r. przez Papieża Jana Pawła II.