Wędrowanie jest ważnym przejawem ludzkich dążeń i bardzo często ma wymiar religijny. Właśnie podjęcie drogi w imię Boże nazywamy pielgrzymowaniem. To bardzo ważny sposób, pokazujący, że człowiek chce być blisko Boga. Istotą aktu wędrowania jest świadomość, że to sam Bóg wyznacza nam tę drogę. Można tu mówić o ciekawym sprzęgnięciu tego, co Boże, z tym, co ludzkie. Homo viator – człowiek w drodze uświadamia sobie, że jego sercu jest obecny Bóg. Przeżywa on łaskę obecności Boga, a jednocześnie w tymże człowieku – pielgrzymie budzi się gotowość spotkania z Nim. To spotkanie ma charakter wewnętrzny, a nawet intymny, i dzieje się w sumieniu i sercu człowieka. Skądinąd mówimy, że w sumieniu i sercu człowieka mieszka Bóg.
