Dzień 11 listopada 1918 r. Po 123 latach niewoli Polska powróciła na mapy Europy. Mogło się tak stać dlatego, że polski żołnierz na wszystkich frontach świata przelewał za nią krew, ale również dlatego, że nigdy nie znikła z serc tych, dla których zawsze była Ojczyzną. Chociaż tyle wycierpiała, nie zginęła, bo żyła w swych synach, którzy kochali ją jak matkę, którzy nie bali się dla niej umierać i nie wstydzili się przed nią klękać: „Pocałunek złożony na ziemi polskiej ma dla mnie sens szczególny - mówił Jan Paweł II w Warszawie, w 1983 r. - Jest to jakby pocałunek złożony na rękach matki, albowiem Ojczyzna jest naszą matką ziemską”.
Matka rodzicielka przekazała nam życie, Matka Najświętsza przyniosła nam zbawienie, a Ojczyzna pozwoliła nam zbudować naszą tożsamość. To w jej historii zapuszczamy korzenie i czerpiemy soki z bogactwa jej kultury, z jej tradycji, a niosąc ją w sercu jak skarb przed całym światem wyrażamy samych siebie. Jakże świadomy tej prawdy był Papież Polak, który swego pochodzenia nigdy się nie zaparł, który swą ziemską Ojczyznę prawdziwie kochał, był dumny z jej dziedzictwa i wdzięczny za to wszystko, co od niej otrzymał. W 1999 r. w Gnieźnie zwrócił się do młodzieży: „Te słowa mówi do was człowiek, który swoją duchową formację zawdzięcza od początku polskiej kulturze, polskiej literaturze, polskiej muzyce, plastyce, teatrowi - polskiej historii, polskim tradycjom chrześcijańskim, polskim szkołom, polskim uniwersytetom”.
W postawie Jana Pawła II przyglądnijmy się dzisiaj naszej matce Ojczyźnie. Popatrzmy na jej przeszłość i teraźniejszość. Ona jest naszym miejscem życia, pracy i modlitwy. To jej drogi powinny prowadzić nas do świętości. Ona jest naszym rodzinnym domem, który aby mieć bezpieczną przyszłość, powinien oprzeć się na mocnych fundamentach podstawowych wartości, takich jak bezwarunkowa ochrona ludzkiego życia od poczęcia do naturalnej śmierci, troska o godność i rozwój każdego obywatela, uczciwość, sprawiedliwość i solidarność społeczna. Niech nas ogarnie nowa, odmłodzona miłość do naszej Ojczyzny, w stylu wielkich Polaków, tych zmarłych i tych żyjących - miłość, która jest postawą zobowiązującą do czynów, budzącą gotowość poświęcenia dla niej swych sił i zdolności, a także do wyrzeczeń i ofiar oraz bohaterskiej służby w obronie zagrożonych wartości.
Miłość do Ojczyny nierozerwalnie łączy się również z odpowiedzialnością „za to wielkie wspólne dziedzictwo, któremu na imię Polska”. Aby nie odciąć się od korzeni, aby nie zagubić prawdy o nas samych, nie zatracić tożsamości, aby nie roztrwonić swego dziedzictwa, spełnijmy prośbę, jaką skierował do nas Jan Paweł II: „Pozostańcie wierni temu dziedzictwu! Uczyńcie je podstawą swojego wychowania! Uczyńcie je przedmiotem szlachetnej dumy! Przechowajcie to dziedzictwo! Pomnóżcie to dziedzictwo! Przekażcie je następnym pokoleniom!”.