Krakowski duszpasterz młodzieży: niebezpieczne w obecnej sytuacji może być poczucie osamotnienia

Łukasz Kaczyński (KAI): Jak to się stało, że to właśnie duszpasterze wyszli do młodych z bardzo wymowną akcją #mimoDrzwiZamknietych? I skąd pomysł na taką nazwę?

Ks. Marcin Filar: Czwartek nie był łatwy dla mnie jako księdza - normalnie miałbym 8 lekcji w szkole i spotkanie z kręgiem rodzin, tymczasem większość czasu spędziłem na odwoływaniu spotkań zaplanowanych na najbliższe dni. Podzieliłem się z ks. Sebastianem refleksją, że przecież musi być coś, co zrobimy, żeby być blisko tych wszystkich ludzi - przecież Pan Jezus przyszedł do apostołów “mimo drzwi zamkniętych”!

Ks. Sebastian Kowalczyk: Zaczęliśmy szukać jakiegoś rozwiązania. W naszej współpracy startujemy zawsze od modlitwy, w tym przypadku poszliśmy o krok dalej - słuchając Pana Jezusa - do modlitwy potrzebny jest również post. Szybka wymiana zdań i tak powstała krucjata postna. Główną rolę odegrał tutaj na pewno Duch Święty.

- Podkreślacie, że wspólnota ludzi wierzących to coś więcej niż spotkanie w rzeczywistości. Jak ten wymiar duchowy jedności ma umocnić łączność przez media społecznościowe?

- Ks.SK: W chwili kiedy mamy ograniczyć kontakt z drugim człowiekiem do minimum możemy wykorzystać dostępne nam narzędzia. Wymiar duchowy jest ponad wymiarem wirtualnym - krucjata pokazuje to wyraźnie.

- Ks.MF: Wszyscy mamy takie doświadczenie, że obecnie można przebywać obok siebie, a w ogóle się nie spotkać. To Duch Święty tworzy te więzi, które są najbardziej realne. Media społecznościowe stają się tu tylko narzędziem do tego, żeby wzajemnie się mobilizować do modlitwy w poczuciu “oni też się modlą, też poszczą, nie jestem sam”. Najbardziej niebezpieczne w obecnej sytuacji może być poczucie osamotnienia.

- Czy Koronka do Bożego Miłosierdzia, do której odmawiania w domu zachęcacie, jest w stanie zjednoczyć młodsze pokolenia i czy taka intencja tej modlitwy – o ochronę przed wirusem – poruszy młodych?

- Ks.SK: W mieście i diecezji św. Jana Pawła II, św. Siostry Faustyny, w mieście Sanktuariów Miłosierdzia Bożego i naszego Papieża jest czymś naturalnym uciekać się do tej modlitwy. Myślę, że sytuacja w której się znajdujemy może poruszyć wiele młodych serc w stronę Bożego Miłosierdzia, którego - bardziej niż kiedykolwiek - potrzebujemy.

- Ks.MF: Właściwie intencją naszej modlitwy nie jest tylko ochrona przed wirusem, ale też ochrona przed duchowymi skutkami obecnej sytuacji. Obserwujemy kłótnie, osądzanie, rozłamy - także wśród ludzi wierzących. Znajomi z Włoch piszą do mnie, jak wielkie duchowe spustoszenie odbywa się u nich przez odcięcie ludzi od sakramentów. Musimy modlić się o to, żeby cała epidemia poza niszczeniem zdrowia nie uszkodziła czegoś nieodwracalnie w naszych relacjach i wierze.

- Co ma dać post ścisły, który proponujecie jako jedną z form bycia razem, mimo pozostawania w domach?

- Ks.MF: Niedawno podczas spotkania z grupą młodzieży w Myślenicach wysłuchałem kilku świadectw dotyczących wspólnotowego postu, w którym uczestnicy dzielą między siebie kolejne dni. Dzięki takiemu rozwiązaniu można odkryć nie tylko walory postu indywidualnego - poznanie siebie, pokonanie swoich słabości, oczyszczenie z grzechu i tego, co oddala od Boga - ale także wzmocnić wzajemne więzi. Zawsze łatwiej jest walczyć, gdy wiem, że gdzieś tam ktoś też wyszedł na tą „pustynię”. Może być wiele kilometrów ode mnie, ale nagle dzięki wyrzeczeniu - i działaniu Bożej łaski, która jest szczególna podczas postu - staje się bardzo, bardzo bliski.

- A jak się do tego postu przygotować i jak w nim wytrwać, bo przecież nie chodzi tu tylko o dzień spędzony o chlebie i wodzie?

- Ks.SK: Chyba nie trzeba się przygotowywać. Forma postu znana jest od dawna. Odmawiamy sobie jakiegoś dobra - również kulinarnego - w konkretnej intencji i to jest najważniejsze przygotowanie. Nie pościmy dla ciała, ale dla ducha. Każdy przeżywa Wielki Post na swój sposób, jednak przy krucjacie zachęcamy, aby wybrać jeden dzień - między 13 a 29 marca, bo na ten czas póki co jesteśmy zachęcani do pozostania w domach - i przeżyć go w formie postu ścisłego - jak w Środę Popielcową czy Wielki Piątek.

- Ten czas swego rodzaju izolacji - przebywania w domu bez codziennych przyzwyczajeń - będzie niełatwy, szczególnie chyba dla ludzi młodych. Jak im pomóc zrozumieć, że nie nasz aktywizm tak codzienny, jak i duchowy, a właśnie oddanie się woli Bożej ułatwi przeżycie najbliższych dni?

- Ks.MF: Myślę, że każdy z nas ma takie sprawy, które odkłada na później, “gdy będzie czas”. Teraz właśnie mamy ten czas. Nie tylko na nadrobienie lekcji, ale też sięgnięcie po książkę, Pismo Święte, nadrobienie rozmów z rodzicami i rodzeństwem, posprzątanie tych szuflad, do których się nigdy nie zagląda. I tak po prostu - na odpoczynek. Dla mnie ogromną inspiracją był powrót do zapisków więziennych kardynała Wyszyńskiego, które jasno pokazują, jak ważny jest rytm dnia i dyscyplina, aby nie utracić samego siebie.

- Ks.SK: Zgodzę się w 100%. To czas, aby pozamykać zaległe sprawy i bez pośpiechu - który bardzo dotyka współczesnego człowieka - zastanowić się nad tym, co ważne.

- Zachęcacie do informowania siebie nawzajem o rekolekcjach internetowych czy innych inicjatywach modlitewnych dostępnych w sieci. Czyżby Internet w dobie epidemii stał się areopagiem wiary?

- Ks.SK: Żyjemy w bardzo ciekawych czasach, mimo sytuacji bardzo nieciekawej. Rozwiązania techniczne, które daje Internet są często wykorzystywane do swoistego “spustoszenia” w naszych głowach. Może właśnie ten czas jest nam dany, aby zauważyć przestrzeń dobra w Internecie?

- Ks.MF: To niełatwa perspektywa dla nas - duszpasterzy. Cały czas zastanawiamy się, co robić, żeby młodzież wyciągnąć z Internetu przeróżnymi akcjami. Dzisiaj staje się on przestrzenią, w której nie tylko informujemy, ale jest jedynym miejscem ewangelizacji. Myślę, że wielu księży dobrze się odnalazło w tej rzeczywistości, a ich profile wypełniają się naprawdę wartościowymi treściami. Ufam, że to okazja do zbudowania relacji, które kiedyś - w spokojniejszym czasie - przeniesiemy znów na płaszczyznę duszpasterską w realnym życiu.

- Pod względem realnego przebywania w kościele to może być jeden z trudniejszych Wielkich Postów na przełomie ostatnich dziesięcioleci - jak sobie z tym poradzić, by nie zamknąć się w lęku, ale jednocześnie postępować odpowiedzialnie?

- Ks.MF: Od wieków podstawą funkcjonowania i trwałości Kościoła było posłuszeństwo. Niełatwo odnaleźć się w gąszczu informacji i komentarzy, które często zawierają w sobie wiele wyższości i pogardy dla innych, niezależnie od poglądów. Moim zdaniem główny sprawdzian, który nas czeka w tej sytuacji, to sprawdzian naszej wiary, której wyznacznikiem nie jest sposób przyjmowania Komunii Świętej czy obecności na Eucharystii, ale odpowiedź na pytanie: czy podejmując decyzję mam na uwadze mój kontakt z Jezusem-Osobą, czy jako ideę, dodatek, łatwo wkładam go na półkę pomiędzy kino a teatr. To trudny sprawdzian tej relacji - i weryfikacja, czy ona w ogóle istnieje.

- Ks.SK: Tegoroczny Wielki Post nauczy nas zapewne odpowiedzialności. W obecnej sytuacji odpowiadamy nie tylko za siebie, ale i za drugiego człowieka, którego spotykamy w tramwaju, aptece, piekarni czy kościele. Kościół to szpital dla ducha - o tym musimy teraz pamiętać, jednak nie ze ślepotą padać na kolana, ale ze wspomnianą odpowiedzialnością uklęknąć w pokorze przed Bogiem.

Oto artykuł kard. Kocha w tłumaczeniu na język polski:

Pandemia koronawirusa wywołała szok, który może przypominać katastrofę wielkiego trzęsienia ziemi w Lizbonie w 1755 r., które radykalnie podważyło wiele pewników. W kategoriach religijnych pojawiły się wątpliwości, odnośnie dobroci Boga, a przede wszystkim, co do jego wszechmocy. Straszne cierpienia i śmierć tak wielu ludzi stały się o wiele większym pytaniem o istnienie Boga, niż wszystkie oświeceniowe teorie filozoficzne i traktaty epistemologiczne. „Możesz zaprzeczyć złu, ale nie bólowi i cierpieniu” - napisał Georg Büchner w 1835 r .: „To jest fundament ateizmu". To nowe credo jest nie do pomyślenia bez Lizbony i jej konsekwencji.

Z drugiej strony, dziś przeciętna reakcja społeczeństwa na koronawirusa jest bardzo różna od reakcji na Lizbonę w XVIII wieku. Ogólnie rzecz biorąc, istnieje duża niechęć do interpretowania kryzysu koronawirusa w perspektywie religijnej, a pewien brak słów dotyczący kwestii wiary jest zauważalny nawet w Kościołach. Najczęściej słychać przesłanie, że kryzys koronawieusa nie jest w żadnym przypadku Bożą karą. Fakt, że to ponure słowo jest odrzucane przez karzącego Boga, jest już właściwy, ponieważ kryzys koronawirusa, podobnie jak wiele katastrof minionych i obecnych uderza najbardziej w ludzi ubogich i już cierpiących; obecnie ma to miejsce znowu w Afryce, a zwłaszcza w Amazonii. Idea, że Bóg, który jako „Pater pauperum" ma szczególne upodobanie do ubogich, miałby wymyślić wirusa, żeby ukarać ludzkość, a zwłaszcza ubogich, jest rzeczywiście nie do zaakceptowania.

Wraz z odrzuceniem mrocznego przesłania o Bożej karze, nie da się odsunąć kwestii religijnej. Pozostają przynajmniej pytania, w jaki sposób miłujący Bóg może pozwolić na taką plagę jak koronawirus i jak się do niej odnosi oraz jakie przesłanie dla nas, ludzi, jest z nią związane.

Pod tym względem stwierdzam ogólnie, że aby podkreślić dobrą nowinę o miłującym Bogu i zbawieniu, niejako w obliczu cierpienia spowodowanego koronawirusem, jesteśmy natychmiast gotowi pójść na kompromis wobec wszechmocy Boga lub w ogóle odmówić odniesienia do Boga w związku z koronawirusem i odważyć się na religijną interpretację kryzysu. Kto chce jednak hermetycznie oddzielić Boga od groźnych zjawisk w przyrodzie i powodowanych przez nie cierpień ludzi, temu grozi niebezpieczny dualizm w tym sensie, że wszystko, co pozytywne, przypisuje się zasadzie dobra, czyli Bogu, zaś wobec tego, co negatywne przyjmuje się zasadę zła od Złego. Oczywiście, dziś nikt nie myśli o demiurgu, jak we wcześniejszych dualizmach, wręcz przeciwnie, raczej postrzega się cierpienie jako spowodowane przez naturę i obecne w samej naturze, ale z którym Bóg nie jest i nie może być wiązany.

Dlatego przypuszczenie to sugeruje mi, że za tymi nawykami myślowymi kryje się ponownie to założenie, które staje się coraz bardziej akceptowane we współczesnej teologii i które mówi, że Bóg jest zdolny tylko do działania w głębi ducha człowieka, że nie jest związany ze wszystkimi rzeczami fizycznymi i materialnymi ani nie jest w stanie się nimi zajmować. Ta mentalność, która pozwala Bogu działać jednie w duchu, ale nie uznaje człowieka za byt materialny i fizyczny, była powodem, że papież Benedykt XVI wezwał do nowego podejścia do duchowości, trafnie oceniając tę tendencję jako „subtelny nowy gnostycyzm”, który zasadniczo odbiera Bogu i jego władzy materię, a który jest dziś propagowany pomimo wszelkiej pochwały tego, co materialne i fizyczne. Działanie Boga sprowadza się do wewnętrznej subiektywności ludzkiej, nie ma dla niego miejsca w świecie materii, ponieważ świat obiektywny podlega zupełnie innym prawom.

Nie jest jednak jasne, jak przy takich wstępnych decyzjach światopoglądowych można jeszcze mówić w ogóle o cudach, a tym bardziej w sposób wiarygodny o największym cudzie zmartwychwstania Jezusa Chrystusa po swej śmierci. Mając na uwadze Zmartwychwstanie Pańskie, wtedy też konsekwentnie oczekuje się jedynie boskiego wpływu na ducha i nie można już głosić, że Chrystus żyje, a jedynie mówić o tym że "sprawa Jezusa trwa”. A co z obietnicą życia wiecznego, jako udziału człowieka w zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, gdyby Bóg musiał przestrzegać jedynie praw natury? Czyż nie jest to paradoksalne, gdy takie poglądy wyrażane są w imię wiary, która wyznaje Boga jako Stwórcę nieba i ziemi, wcielenie Jego Syna oraz odkupienie a nawet doskonałość ciała?

O fakcie, że taki gnostycyzm nadal dzisiaj istnieje, świadczy na przykład zarzut teologa oskarżającego papieża Franciszka o udzielenie eucharystycznego błogosławieństwa Urbi et Orbi na placu św. Piotra nazywając go nieoświeconym światopoglądem, ponieważ kryzys koronawirusa przezwycięża się postępem medycyny, a nie prośbą do Boga. Nawet jeśli to proste stwierdzenie teologa może na pierwszy rzut oka wydawać się wiarygodne, okazuje się bardziej fundamentalistyczne, podobnie jak zachowanie tych, którzy zasadniczo odmawiają przestrzegania wszelkich zasad higieny i środków medycznych i oczekują przezwyciężenia kryzysu koronawirusa jedynie przez samą modlitwę. Dla katolika, który kieruje się podstawowym przekonaniem swojej wiary, że łaska zakłada i doskonali naturę („Gratia supponit naturam et perficit eam”), oczywiste jest, że modlitwa nie zastępuje koniecznego poszukiwania skutecznej szczepionki. Jest dla niego też oczywiste, że wszelkie higieniczne i zdrowotne środki ostrożności nie zastępują modlitwy.

Jest to szczególnie prawdziwe, gdy modlitewna prośba opiera się na podstawowym przekonaniu, które Papież Franciszek wyraził w swojej pięknej modlitwie do Maryi, którą napisał specjalnie na maj: „wiesz czego potrzebujemy i jesteśmy pewni, że sprawisz aby tak jak Kanie Galilejskiej, mogła powrócić radość i święto po tej chwili próby". Ponieważ na weselu w Kanie Galilejskiej Maryja nie prosi o nic konkretnego; nie prosi Jezusa, aby wytworzył wino i w ten sposób dokonał cudu. Maryja widzi swoje zadanie jedynie w powierzeniu trosk ludzi obecnych na weselu Jezusowi, a następnie pozostawiając jego decyzji, co zechce następnie uczynić. W tej zasadniczej postawie Maryjnej jest oczywiste, że wierzący chrześcijanie stoją przed Bogiem w obliczu poważnych trudności, jakie przyniósł koronawirus, przyjmują Jego błogosławieństwo, zwłaszcza błogosławieństwo eucharystyczne, i mają nadzieję oraz wielkie zaufanie do Bożej wszechmocy.

Trzeba powiedzieć „tak”, dla wszechmocy Boga i to nie bez powodu. Fakt, że dziś nawet w sferze życia chrześcijańskiego istnieje skłonność do ograniczania wszechmocy Boga, aby ocalić Jego miłość, wynika prawdopodobnie z tego, że ludzie mają skłonność do wychodzenia od świeckiej myśli o wszechmocy i dlatego nie patrzą na myśl o wszechmocy, którą daje nam objawienie chrześcijańskie. Albowiem moc, która jest nam ukazana w Jezusie Chrystusie, jest miłością Boga, która sięga aż do cierpienia za nas. Bóg, który jest miłością, jest mocą, jest mocą miłości, której możemy się powierzyć, nawet i przede wszystkim w poważnej potrzebie kryzysu koronawirusa. Miłość nie jest antytezą wszechmocy Boga, ale jej konkretnym sposobem działania, ponieważ nie trzyma się z dala od ludzkiego cierpienia i jęków stworzenia, ale pozwala się jej dotknąć.

Wiara chrześcijańska we wszechmoc Boga głosi nam, że Jezus Chrystus jest Dobrym Pasterzem, który sam stał się barankiem i stanął po stronie uciśnionych jagniąt, aby z nimi cierpieć i ich odkupić. W tej bezbronnej miłości pokonał śmierć i dał nam ludziom nowe życie, a zwłaszcza życie wieczne. Ponieważ Bóg jest miłością życia zwracamy się do Niego z naszymi prośbami, tak jak Maryja w Kanie, w czasie ciężkiego kryzysu koronawirusa, wiedząc, że dzięki naszym modlitwom uczyni dla nas to, co najlepsze.

W samym środku kryzysu koronawirusa możemy na nowo doświadczyć piękna i trwałości wiary chrześcijańskiej i to jest prawdziwa pociecha, którą daje nam wiara w tym trudnym czasie.

Z tym znakiem musimy wrócić do idei kary. Ponieważ w Piśmie Świętym często mówi się o karze Bożej, oczywiście w tym sensie, że Bóg pozwala ludziom stawić czoła konsekwencjom ich własnych wykroczeń i że ludzie w tym względzie karzą się, jeśli nie postępują zgodnie z zaleceniami Boga, i dlatego są wezwani do nawrócenia. W tym sensie należy również z religijnego punktu widzenia zapytać, co Bóg chce nam powiedzieć poprzez dzisiejszy kryzys i czego musimy się od niego nauczyć. W każdym razie czasy kryzysu są zawsze godzinami prawdy, które ujawniają priorytety w naszym życiu ludzkim i życiu wiary.

W ten sposób na pierwszy plan wysuwa się lekcja, którą powinniśmy wziąć sobie do serca. W związku z rosnącą liczbą zakażeń i licznymi ofiarami śmiertelnymi spowodowanymi przez koronawirusa, różne rządy pod naszymi szerokościami geograficznymi uciekły się do nadzwyczajnego ustawodawstwa, wprowadziły surowe środki i poważnie ograniczyły wolnościowe prawa ludzi, do czasu ich zawieszenia. Bez przesady można powiedzieć, że od zakończenia reżimów totalitarnych w ubiegłym stuleciu podstawowe prawa i wolności ludzi nigdy nie były tak poważnie naruszone, jak w przypadku obecnego kryzysu koronawirusa.

Ograniczenia te zostały uzasadnione tym, że państwo jest odpowiedzialne za ochronę życia, zdrowia i integralności fizycznej obywateli, a zatem w związku z tym swobody muszą ustąpić przed prawem do życia. Odzwierciedla to wysoki poziom odpowiedzialności, który rządy przyjęły w czasie kryzysu koronawirusa.

Rządy oczywiście podjęły decyzje, które są sprzeczne z wieloma innymi decyzjami i aktami prawnymi, które zostały wprowadzone w życie przed kryzysem koronawirusa. Ogólną tendencją jest to, że prawo człowieka do życia w imię wolności jest coraz częściej kwestionowane. Interwencje medyczno-techniczne w prenatalną fazę życia człowieka, takie jak selekcja w diagnostyce przedimplantacyjnej, są coraz bardziej uzasadniane swobodą badań. Zagadnienie aborcji jest powszechnie postrzegane przez ogół społeczeństwa jako kwestia wolności kobiet, a ta mentalność wpływa na ustawodawstwo. Na tej samej niebezpiecznej linii znajduje się wyrok niemieckiego Federalnego Trybunału Konstytucyjnego z 26 lutego 2020 r., w którym „zakaz promowania samobójstw w celach biznesowych” został oceniony jako naruszenie niemieckiej konstytucji, i który uchylił ten zakaz i zdecydował, że człowiek ma prawo do decydowania o własnej śmierci. Katolicki teolog i bioetyk Ralph Weimann słusznie uznał tę decyzję najwyższego niemieckiego sądu za „całkowite pęknięcie tamy”, a tym samym 26 lutego 2020 r. za „ciemny dzień niemieckiego orzecznictwa sądowego”. Czy nie należy pomyśleć, że autonomia człowieka w odniesieniu do jego własnej śmierci, która została uznana tą decyzją sądu, podjęta tuż przed wybuchem kryzysu koronawirusa, została wkrótce potem masowo podważona przez kryzys koronawirusa, który zabija tak wielu ludzi?

Te kilka przykładów potwierdza istniejącą w naszych społeczeństwach tendencję do coraz większego kwestionowania życia ludzkiego w imię wolności, zwłaszcza jeśli chodzi o życie nienarodzonych, niepełnosprawnych, słabych, starych i umierających. Czyż rządy, które w czasie kryzysu koronawirusa przywiązywały tak dużą wagę do życia ludzi i w tym celu masowo ingerowały w prawa do wolności, nie powinny teraz na nowo przemyśleć swojego poprzedniego stanowiska i zrewidować swoich priorytetów w zakresie wolności?

I czy ci biskupi, którzy dobrowolnie przyjęli surowe państwowe ograniczenia wolności, w tym przede wszystkim podstawowe prawo do wolności religii, zakazując publicznych celebracji samej Eucharystii, powinni być pierwszymi, którzy dają pierwszeństwo życiu ludzkiemu, także w innych kwestiach życia społecznego i współistnienia oraz zdecydowanie promować „kulturę życia”, do której wzywał Papież Jan Paweł II i co było tak bliskie jego sercu? Również pod tym względem czasy kryzysu są godzinami prawdy.