Franciszek u św. Marty przestrzega przed zatraceniem poczucia grzechu

Franciszek zauważył, że Dawid popadając w życie wygodne zapomniał, iż został wybrany przez Boga i zatracił świadomość grzechu. Dodał, że również dzisiaj żyjemy w atmosferze duchowej, kiedy zdaje się, że wszystko jest dozwolone.

Papież przypomniał grzechy Dawida: przeprowadzenie spisu ludności oraz historię Uriasza, którego kazał zabić, aby ukryć grzech, jakiego dopuścił się z jego żoną Batszebą, która zaszła w ciążę. Ojciec Święty podkreślił zatwardziałość serca Dawida, który żył, jakby nic się nie wydarzyło.

„Jak to było możliwe, aby wielki Dawid, który jest święty, który uczynił wiele rzeczy dobrych, był tak bardzo zjednoczony z Bogiem, potrafił to uczynić? Nie dzieje się to z dnia na dzień. Wielki Dawid powoli popadł w grzech. Są grzechy chwili: grzech gniewu, zniewaga, których nie potrafię kontrolować. Ale są grzechy, w które człowiek popada powoli, w duchu światowości. To duch świata prowadzi cię do robienia tych rzeczy, jakby były normalne. Morderstwo ...” – zaznaczył Ojciec Święty.

Reklama

Franciszek zauważył, że w grzech popada się powoli, a człowiek traktuje go jako coś normalnego, gdy na przykład nie płacimy pracownikom należnej im pensji. Dopuszczają się tego ludzie często uważani za dobrych, regularnie chodzący do kościoła, deklarujący się jako chrześcijanie. Przypomniał słowa Pius XII, który mówił o zatraceniu poczucia grzechu.

Papież podkreślił, że także dzisiaj mamy do czynienia ze znieczuleniem sumień, jak to miało niedawno miejsce w jego ojczyźnie Argentynie, gdzie młodzi gracze rugby zabili po libacji swego kolegę. Zachęcił w związku z tym do zastanowienia się nad wychowaniem młodzieży. Zauważył, że czasami konieczny jest „policzek od życia”, aby powstrzymać to powolne popadanie w grzech. Trzeba kogoś takiego, jak prorok Natan, posłany przez Boga do Dawida, żeby ukazał jemu jego grzech.

„Zastanówmy się trochę: jaka jest duchowa atmosfera mojego życia? Czy czuwam, czy zawsze potrzebuję kogoś, kto powie mi prawdę, czy też nie? Czy słucham napomnień któregoś z przyjaciół, spowiednika, męża, żony, dzieci, które mi trochę pomagają?"

Reklama

"Patrząc na tę historię Dawida - świętego króla Dawida - zadajmy sobie pytanie: jeśli jakiś święty mógł upaść tak bardzo, to uważajmy, bracia i siostry, bo może się to zdarzyć także nam. Zadajmy sobie również pytanie: w jakiej żyję atmosferze? Niech Pan obdarzy nas łaską posyłając do nas zawsze jakiegoś proroka – może to być sąsiad, syn, matka, ojciec - który wymierzy nam policzek, gdy popadamy w tę atmosferę, w której wydaje się, że wszystko jest dozwolone” – powiedział Ojciec Święty kończąc swe rozważanie.

Swój list Franciszek skierował na ręce kard. Kurta Kocha odpowiedzialnego za watykańską dykasterię ekumeniczną, czyli Papieską Radę ds. Jedności Chrześcijan. Za soborowym dekretem o ekumenizmie papież przypomina, że pragnienie jedności zostało wzbudzone przez Ducha Świętego, który zarazem jest jej źródłem. Cytując encyklikę „Ut unum sint” zauważa, że „uprawniona różnorodność nie sprzeciwia się bynajmniej jedności Kościoła, ale przeciwnie — przysparza mu chwały i przyczynia się znacznie do wypełnienia jego misji”.

Dziękując za to, co już udało się dokonać na drodze poszukiwania pełnej jedności Ojciec Święty pisze, że „podziela zdrową niecierpliwość tych, którzy czasami uważają, że można i powinno zrobić się więcej”. Wyraża zarazem przekonanie, że nie może nam zabraknąć wiary i wdzięczności za to, iż w ciągu ostatnich dziesięcioleci podjęto wiele kroków, by zaleczyć wielowiekowe rany. W tym kontekście wylicza, że „wzrosły wzajemna znajomość i szacunek, pomagając przezwyciężyć głęboko zakorzenione uprzedzenia; rozwinął się dialog teologiczny i dialog miłosierdzia, a także różne formy współpracy w dialogu życia, na poziomie duszpasterskim i kulturowym”.

Franciszek wyraża też wdzięczność za dwie ekumeniczne inicjatywy podjęte przez Papieską Radę ds. Jedności Chrześcijan. Chodzi o zapowiedziane na jesień Ekumeniczne wademekum dla biskupów oraz odnowienie pisma Acta ŒcumenicaSwój list Franciszek skierował na ręce kard. Kurta Kocha odpowiedzialnego za watykańską dykasterię ekumeniczną, czyli Papieską Radę ds. Jedności Chrześcijan. Za soborowym dekretem o ekumenizmie Papież przypomina, że pragnienie jedności zostało wzbudzone przez Ducha Świętego, który zarazem jest jej źródłem. Cytując encyklikę „Ut unum sint” zauważa, że „uprawniona różnorodność nie sprzeciwia się bynajmniej jedności Kościoła, ale przeciwnie — przysparza mu chwały i przyczynia się znacznie do wypełnienia jego misji”.

W swym jubileuszowym liście Papież dziękuje za wszelkie ekumeniczne działania i pozdrawia przedstawicieli różnych Kościołów i wspólnot chrześcijańskich, będących towarzyszami na drodze ku jedności. Przypomina, że w oczekiwaniu na wspólne sprawowanie Eucharystii jest z nami Chrystus, który tak jak uczniom z Emmaus tłumaczy Pisma, i którego można poznać po łamaniu chleba. Franciszek wyraża też wdzięczność za dwie ekumeniczne inicjatywy podjęte przez Papieską Radę ds. Jedności Chrześcijan. Chodzi o zapowiedziane na jesień Ekumeniczne wademekum dla biskupów oraz odnowienie pisma Acta ŒcumenicaSwój list Franciszek skierował na ręce kard. Kurta Kocha odpowiedzialnego za watykańską dykasterię ekumeniczną, czyli Papieską Radę ds. Jedności Chrześcijan. Za soborowym dekretem o ekumenizmie Papież przypomina, że pragnienie jedności zostało wzbudzone przez Ducha Świętego, który zarazem jest jej źródłem. Cytując encyklikę „Ut unum sint” zauważa, że „uprawniona różnorodność nie sprzeciwia się bynajmniej jedności Kościoła, ale przeciwnie — przysparza mu chwały i przyczynia się znacznie do wypełnienia jego misji”.

W swym jubileuszowym liście papież dziękuje za wszelkie ekumeniczne działania i pozdrawia przedstawicieli różnych Kościołów i wspólnot chrześcijańskich, będących towarzyszami na drodze ku jedności. Przypomina, że w oczekiwaniu na wspólne sprawowanie Eucharystii jest z nami Chrystus, który tak jak uczniom z Emmaus tłumaczy Pisma, i którego można poznać po łamaniu chleba. Franciszek wyraża też wdzięczność za dwie ekumeniczne inicjatywy podjęte przez Papieską Radę ds. Jedności Chrześcijan. Chodzi o zapowiedziane na jesień „Ekumeniczne wademekum dla biskupów” oraz odnowienie pisma „Acta Œcumenica”.

„Ut unum sint” z 25 maja 1995 r. to dwunasta encyklika Jana Pawła II, a zarazem to pierwszy w dziejach Kościoła dokument papieski tej rangi poświęcony ekumenizmowi. Papież omawia w nim zagadnienia dialogu katolików z chrześcijanami prawosławnymi i protestanckimi. Padają w nim m.in. takie stwierdzenia, że ekumenizm jest „imperatywem chrześcijańskiego sumienia” i „drogą Kościoła Chrystusowego” oraz „nie można być autentycznym chrześcijaninem, jeśli jest się ekumenicznie zamkniętym”.

Encyklika ta jest kluczem do rozumienia papieskiej wizji jedności Kościoła, mocno osadzonej w nauczaniu Soboru Watykańskiego II. Tę wizję można streścić następująco: celem ekumenii nie jest ujednolicenie i zjednoczenie Kościołów, albo ich jakiś synkretyczny uniformizm, lecz osiągnięcie poprzez braterski dialog „pojednanej różnorodności”, bez uszczerbku własnej tożsamości.

„Wierzyć w Chrystusa znaczy pragnąć jedności; pragnąć jedności znaczy pragnąć Kościoła; pragnąć Kościoła znaczy pragnąć komunii łaski, która odpowiada zamysłowi Ojca, powziętemu przed wszystkimi wiekami” - napisał Jan Paweł II. Podkreśla on, że wszelkie zaangażowanie na rzecz komunii wypływa z odpowiedzi na gorące pragnienie Chrystusa „aby byli jedno”. Papieżowi nie chodzi o „jakąś niewyraźną relację dobrego sąsiedztwa, ale o nierozerwalną więź wiary teologalnej, przez którą jesteśmy przeznaczeni nie do podziału, ale do wspólnoty”.

Jan Paweł II w sposób pełen prostoty i pokory zwraca się do chrześcijan z innych Kościołów o wspólną dyskusję nad najbardziej spornym dziś zagadnieniem ekumenicznym - kwestią prymatu papieża.