Ks. Krzysztof Sudoł: - W darze życia konsekrowanego dostrzegamy, że naśladowanie Chrystusa w dzisiejszym świecie jest możliwe i wcale nie takie skomplikowane...

S. Klara Radczak CFS: - Życie konsekrowane jest bezcennym darem dla Kościoła, a nawet dla całego świata. Zostało to mocno wyakcentowane w dokumentach Soboru Watykańskiego II oraz w posoborowym nauczaniu papieży. Szczególnym promotorem życia konsekrowanego w naszych czasach okazał się sługa Boży Jan Paweł II. Pochwałę oraz wielkość misji tego życia znajdujemy w licznych jego wypowiedziach i dokumentach. Życie konsekrowane przez profesję rad ewangelicznych jest trwałą formą życia, w której wierni pod działaniem Ducha Świętego, naśladując dokładniej Chrystusa, oddają się całkowicie umiłowanemu nade wszystko Bogu.
W Kościele są bardzo liczne instytuty życia konsekrowanego, które posiadają różne dary, według udzielonej im łaski: naśladując Chrystusa czy to modlącego się, czy głoszącego królestwo Boże, czy czyniącego ludziom dobrze, czy też obcującego z nimi w świecie, zawsze jednak wypełniającego wolę Ojca. Wielość form życia konsekrowanego można porównać do drzewa o wielu gałęziach, które tkwi korzeniami w Ewangelii i przynosi obfite owoce. „Żadne naśladowanie Chrystusa nie przyniosło Kościołowi tyle dobra, co życie konsekrowane” - powiedział 14 stycznia br. abp Ivan Jurkowiè, nuncjusz apostolski na Ukrainie.

- Proszę przybliżyć, jak wygląda sytuacja osób konsekrowanych na naszym rodzimym gruncie.

- Nasza diecezja liczy niespełna 500 osób życia konsekrowanego. Najliczniejsze w tym gronie są siostry zakonne - bez mała 400. Ojcowie i bracia zakonni to ponad 70 osób. Mamy też jednego pustelnika, Wspólnotę „Chleb życia” oraz świeckich konsekrowanych, którzy ze względu na specyfikę swej konsekracji są anonimowi i zewnętrznie nierozpoznawalni. Wspólnotę „widzialną” osób konsekrowanych w naszej diecezji tworzy aktualnie 9 instytutów męskich i 17 żeńskich. Zakony męskie prowadzą parafie i duszpasterstwa specjalistyczne zgodnie ze swoimi charyzmatami oraz opiekują się diecezjalnymi sanktuariami. Siostry zakonne są obecne we wszystkich sektorach życia duszpasterskiego diecezji: w służbie zdrowia, w wychowaniu i edukacji, w pracy parafialnej, kancelaryjnej i charytatywnej.
Każda rodzina zakonna ma swoją określoną duchowość i charyzmat, swój specyficzny sposób realizowania rad ewangelicznych i zadań apostolskich. Troszczy się o doskonalenie życia ewangelicznego oraz kompetencji i dyspozycyjności zawodowej. Podobnie z formacją duchową i intelektualną. Niemniej wspólnoty te wszystkie razem tworzą diecezjalną rodzinę osób życia konsekrowanego, pozostającą pod szczególną opieką biskupa diecezjalnego, który realizuje tę pieczę osobiście oraz przez wyznaczonego przez siebie duszpasterza.
Za osoby życia konsekrowanego w naszej diecezji aktualnie odpowiedzialny jest wikariusz biskupi ks. dr Leon Siwecki. Jego współpracownikiem jest diecezjalna referentka zakonna. W trosce o budowanie międzyzakonnej komunii i współpracy wszystkich sióstr w diecezji organizowane są comiesięczne spotkania formacyjne oraz inne okolicznościowe. Poza tym siostry uczestniczą we wszystkich ważniejszych wydarzeniach w życiu diecezji.

- Osoby konsekrowane spotykają się ze sobą nie tylko 2 lutego, ale też na comiesięcznych spotkaniach, o których Siostra wspomniała. Proszę przybliżyć ich ideę i sposób ich przeżywania.

- Mają one swoisty charakter i bogatą tradycję. Tematyka pracy formacyjnej każdego roku proponowana jest przez Konsultę Konferencji Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych Polsce. Na rok duszpasterski 2006/2007 zalecane jest zgłębienie tematyki kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa. Bierze się też pod uwagę program duszpasterski Kościoła w Polsce, czyli w tym roku będziemy pochylać się nad tajemnicą chrześcijańskiego powołania. Na nasze diecezjalne spotkanie formacyjne składa się referat bądź wykład oraz konferencja ascetyczna, Msza św. z homilią, adoracja Najświętszego Sakramentu i możliwość skorzystania ze spowiedzi. Zawsze jest też nieco czasu na elementy integracyjne, rekreację i wymianę doświadczeń.
Szczególnie uroczysty charakter ma wspólne świętowanie wszystkich osób konsekrowanych z diecezji pod przewodnictwem pasterza diecezji w święto Ofiarowania Pańskiego. Siostry i bracia konsekrowani gromadzą się w bazylice katedralnej, gdzie jest sprawowana uroczysta Msza św. koncelebrowana pod przewodnictwem Biskupa Sandomierskiego i z jego specjalnym orędziem do osób konsekrowanych. Podczas nabożeństwa konsekrowani odnawiają swoje przyrzeczenia i śluby. Odnawianie zobowiązań mobilizuje i od nowa motywuje raz powziętą decyzję. Jerzy Liebert pisał: „dokonawszy wyboru na wieki, wciąż od nowa wybierać muszę”.
Na świętowanie Dnia Życia Konsekrowanego zawsze też składa się prelekcja lub wykład i odświętna agapa. Myślę, że szczególnie mocno będziemy przeżywać tegoroczny, już XI Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. Tematyka pracy duszpasterskiej tego roku „Przypatrzymy się powołaniu naszemu” zbieżna jest z refleksją instytutów życia konsekrowanego nad swoją tożsamością w 40-lecie dekretu soborowego „Perfectae caritatis”.
Jesienią 2005 r. Kongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego zorganizowała w Watykanie sympozjum z racji tej rocznicy. Uczestniczył w nim bp Andrzej Dzięga, jako przewodniczący Komisji KEP ds. Instytów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego oraz nasz diecezjalny duszpasterz - ks. Leon Siwecki. Zasadnicze nurty tamtych refleksji usłyszeliśmy w referacie ks. Siweckiego podczas ubiegłorocznego Dnia Życia Konsekrowanego. W tym roku podobne sympozjum zostało wspólnie zorganizowane przez cztery Konferencje Wyższych Przełożonych Instytutów Życia Konsekrowanego w Polsce (męską, żeńską, kontemplacyjną i instytutów świeckich). Gościem specjalnym był prefekt Kongregacji Życia Konsekrowanego kard. Franc Rodè. Tematykę obrad z tegoż sympozjum przybliży nam znowu ks. Siwecki 2 lutego.

- Dzisiaj coraz częściej mówi się o kryzysie powołań, o trudnościach życia zakonnego. Jak Siostra patrzy na przyszłość życia konsekrowanego?

- Świadomość, że życie konsekrowane ma wielkie znaczenie dla Kościoła i świata, budzi we mnie wielką radość, ale i niepokój. Jako jedna z tej wielkiej rodziny też stawiam sobie pytania: Kim jesteśmy 40 lat po Soborze? Czy zakony są dziś jeszcze potrzebne? Czy właściwie odczytujemy nasze charyzmaty? Czy sprostamy oczekiwaniom? To pytania retoryczne, jednak chciałabym na nie odpowiedzieć słowami Prefekta naszej Kongregacji: „Kościół potrzebuje osób konsekrowanych, które karmiąc się relacją z Chrystusem, potrafią świadczyć wobec świata o prymacie Boga. Mężczyźni i kobiety naszych czasów potrzebują doświadczać tego, że zaciśnięte pięści mogą przekształcić się w szeroko otwarte ramiona kogoś, kto potrafi przygarnąć, kto umie przebaczyć, kto kocha. Kościół i świat potrzebuje ludzi z sercem autentycznie otwartym na potrzeby człowieka i historii, ludzi otwartych na autentyczną wspólnotę i trwałą komunię. W chwilach, kiedy czujemy się sparaliżowani przez nasze troski i zmartwienia, zagubieni i załamani, może nawet zgorszeni, wtedy właśnie potrzebujemy świadectwa życia i modlitwy osób konsekrowanych. Potrzebujemy klasztorów - miejsc, w których Bóg jest u siebie”. To piękne i ważne słowa. Życzę sobie i wszystkim konsekrowanym w naszej diecezji, aby nasze serca i wszystkie nasze domy były miejscami, gdzie Bóg jest u siebie.