2019-07-10 09:42

Joanna Stefańska
Edycja szczecińsko-kamieńska (Kościół nad Odrą i Bałtykiem) 28/2019, str. VII

Jak co roku w ostatni weekend przed wakacjami odbyła się Góra Tabor Junior – spotkanie dla dzieci z parafii prowadzonych przez księży chrystusowców. Jest to forma podsumowania kolejnego roku duszpasterskiej pracy, dlatego też oprócz modlitwy i Mszy św. jest też czas na festyn oraz zabawę. W tym roku ponownie Góra Tabor Junior odbyła się w Brojcach Gryfickich w parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa na zaproszenie ks. prob. Mirosława Czerwińskiego TChr. Głównym organizatorem był ks. z Maciej Onaszkiewicz TChr oraz pozostali duszpasterze dzieci. W organizację imprezy zaangażowali się także – podobnie jak w zeszłym roku – mieszkańcy gminy Brojce na czele z jej wójtem Michałem Zinowikiem.

W spotkaniu wzięło udział 410 dzieci oraz blisko 200 dorosłych z wielu parafii: z Poznania, z Najświętszego Serca Pana Jezusa w Szczecinie, z parafii pw. Ducha Świętego w Szczecinie-Zdrojach, z parafii św. Ottona w Pyrzycach, z parafii pw. św. Michała Archanioła w Dobrzanach, ze stargardzkich parafii pw. św. Józefa i Chrystusa Króla Wszechświata, z parafii pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Goleniowie, parafii pw. Przemienienia Pańskiego w Płotach oraz z miejscowej, brojeckiej parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa. Wszystkich połączyła wspólna modlitwa, a dorosłych motywowała jeszcze chęć pomocy w organizacji tak dużej imprezy dla dzieci.

W tym roku hasłem przewodnim były słowa: „Twoje Serce, mój dom”, by przybliżyć dzieciom w czerwcu, w parafii Serca Jezusowego – kult Serca Pana Jezusa. Na początku uczestnicy GTJ obejrzeli przedstawienie o św. Małgorzacie Marii Alacoque przygotowane przez dzieci z Pyrzyc. Było to wprowadzenie do Mszy św., której przewodniczył ks. Krzysztof Musiałek TChr – proboszcz parafii z Goleniowa, a słowo Boże o kulcie Serca Jezusowego i sile dziewięciu pierwszych piątków miesiąca głosił ks. Krzysztof Wąchała TChr.

Po Mszy św. rozpoczął się wielki festyn. Dzieci mogły skorzystać z licznych atrakcji. Niezliczone ilości warkoczyków pojawiły się na głowach dziewcząt. Można było stworzyć balonikowe zwierzątko, namalować na folii streczowej świat Boga widziany oczyma dziecka, poeksperymentować pod czujnym okiem chemika ks. Grzegorza Suskiego TChr, zatańczyć tańce nie tylko lednickie razem z ks. Łukaszem Klimkiem TChr, najeść się i ugasić pragnienie. Największą atrakcją była jednak Ochotnicza Straż Pożarna z Brojc, która jak zawsze stanęła na wysokości zadania i nie tylko zorganizowała gry i zabawy, ale także w czasie upalnego południa urządziła wielkie lanie wody, dające dzieciakom niesamowitą frajdę. Oprócz tego odbyły się aż cztery konkursy dla uczestników Góry Tabor Junior: tradycyjne przeciąganie liny (zwycięstwo drużyny z Chrystusa Króla), bieg w workach (I miejsce parafii z Goleniowa) oraz po raz pierwszy konkurs pt. Dom Boga – z recyklingowych materiałów, w którym zwyciężył zespół z Dobrzan. Dzieci kolorowały także obraz Serca Jezusowego – kolorowanki wzorowanej na wizerunku ze szczecińskiej parafii Serca Jezusowego.

Ilość atrakcji, a przede wszystkim wielka radość i ponadparafialna odpowiedzialność za Górę Tabor Junior to chyba największe atuty tej cyklicznej imprezy duszpasterstwa księży i braci chrystusowców.

Ks. Paweł Staniszewski
Edycja łowicka 49/2004

6 grudnia cały Kościół wspomina św. Mikołaja - biskupa. Dla większości z nas był to pierwszy święty, z którym zawarliśmy bliższą znajomość. Od wczesnego dzieciństwa darzyliśmy go wielką sympatią, bo przecież przynosił nam prezenty. Tak naprawdę zupełnie go wtedy jeszcze nie znaliśmy. A czy dziś wiemy, kim był Święty Mikołaj? Być może trochę usprawiedliwia nas fakt, że zachowało się niewiele pewnych informacji na jego temat.

Wyproszony u Boga

Około roku 270 w Licji, w miejscowości Patras, żyło zamożne chrześcijańskie małżeństwo, które bardzo cierpiało z powodu braku potomka. Oboje małżonkowie prosili w modlitwach Boga o tę łaskę i zostali wysłuchani. Święty Mikołaj okazał się wielkim dobroczyńcą ludzi i człowiekiem głębokiej wiary, gorliwie wypełniającym powinności wobec Boga.
Rodzice osierocili Mikołaja, gdy był jeszcze młodzieńcem. Zmarli podczas zarazy, zostawiając synowi pokaźny majątek. Mikołaj mógł więc do końca swoich dni wieść dostatnie, beztroskie życie. Wrażliwy na ludzką biedę, chciał dzielić się bogactwem z osobami cierpiącymi niedostatek. Za swoją hojność nie oczekiwał podziękowań, nie pragnął rozgłosu. Przeciwnie, starał się, aby jego miłosierne uczynki pozostawały otoczone tajemnicą. Często po kryjomu podrzucał biednym rodzinom podarki i cieszył się, patrząc na radość obdarowywanych ludzi.
Mikołaj chciał jeszcze bardziej zbliżyć się do Boga. Doszedł do wniosku, że najlepiej służyć Mu będzie za klasztornym murem. Po pielgrzymce do Ziemi Świętej dołączył do zakonników w Patras. Wkrótce wewnętrzny głos nakazał mu wrócić między ludzi. Opuścił klasztor i swe rodzinne strony, by trafić do dużego miasta licyjskiego - Myry.

Biskup Myry

Był to czas, gdy chrześcijanie w Myrze przeżywali żałobę po stracie biskupa. Niełatwo było wybrać godnego następcę. Pewnej nocy jednemu z obradujących dostojników kościelnych Bóg polecił we śnie obrać na wakujący urząd człowieka, który jako pierwszy przyjdzie rano do kościoła. Człowiekiem tym okazał się nieznany nikomu Mikołaj. Niektórzy bardzo się zdziwili, ale uszanowano wolę Bożą. Sam Mikołaj, gdy mu o wszystkim powiedziano, wzbraniał się przed objęciem wysokiej funkcji, nie czuł się na siłach przyjąć biskupich obowiązków. Po długich namowach wyraził jednak zgodę uznając, że dzieje się to z Bożego wyroku.
Biskupią posługę pełnił Mikołaj ofiarnie i z całkowitym oddaniem. Niósł Słowo Boże nie tylko członkom wspólnoty chrześcijańskiej. Starał się krzewić Je wśród pogan.
Tę owocną pracę przerwały na pewien czas edykty cesarza rzymskiego Dioklecjana wymierzone przeciw chrześcijanom. Wyznawców Jezusa uczyniono obywatelami drugiej kategorii i zabroniono im sprawowania obrzędów religijnych. Rozpoczęły się prześladowania chrześcijan. Po latach spędzonych w lochu Mikołaj wyszedł na wolność.
Biskup Mikołaj dożył sędziwego wieku. W chwili śmierci miał ponad 70 lat (większość ludzi umierała wtedy przed 30. rokiem życia). Nie wiemy dokładnie, kiedy zmarł: zgon nastąpił między 345 a 352 r. Tradycja dokładnie przechowała tylko dzień i miesiąc tego zdarzenia - szósty grudnia. Podobno w chwili śmierci Świętego ukazały się anioły i rozbrzmiały chóry anielskie.
Mikołaj został uroczyście pochowany w Myrze.

Z Myry do Bari

Wiele lat później miasto uległo zagładzie, gdy w 1087 r. opanowali je Turcy. Relikwie Świętego zdołano jednak w porę wywieźć do włoskiego miasta Bari, które jest dzisiaj światowym ośrodkiem kultu św. Mikołaja. Do tego portowego miasta w południowo-wschodniej części Włoch przybywają tysiące turystów i pielgrzymów. Dla wielu największym przeżyciem jest modlitwa przy relikwiach św. Mikołaja.

Międzynarodowy patron

Biskup z Myry jest patronem Grecji i Rusi. Pod jego opiekę oddały się Moskwa i Nowogród, ale także Antwerpia i Berlin. Za swego patrona wybrali go: bednarze, cukiernicy, kupcy, młynarze, piekarze, piwowarzy, a także notariusze i sędziowie. Jako biskup miasta portowego, stał się też patronem marynarzy, rybaków i flisaków. Wzywano św. Mikołaja na pomoc w czasie burz na morzu, jak również w czasie chorób i do obrony przed złodziejami. Opieki u niego szukali jeńcy i więźniowie, a szczególnie ofiary niesprawiedliwych wyroków sądowych. Uznawano go wreszcie za patrona dzieci, studentów, panien, pielgrzymów i podróżnych. Zaliczany był do grona Czternastu Świętych Wspomożycieli.

Święty zawsze aktualny

Od epoki, w której żył św. Mikołaj, dzieli nas siedemnaście stuleci. To wystarczająco długi czas, by wiele wydarzeń z życia Świętego uległo zapomnieniu. Dziś wiedza o nim jest mieszaniną faktów historycznych i legend. Trudno jednak oprzeć się wrażeniu, że nawet w fantastycznie brzmiących opowieściach o św. Mikołaju tkwi ziarno prawdy.
Święty Mikołaj nieustannie przekazuje nam jedną, zawsze aktualną ideę. Przypomina o potrzebie ofiarności wobec bliźniego. Pięknie ujął to papież Jan Paweł II mówiąc, że św. Mikołaj jest „patronem daru człowieka dla człowieka”.

2019-12-06 17:29

Paweł Pasierbek SJ/vaticannews.va / Watykan (KAI)

O potrzebie słuchania, które jest postawą człowieka pragnącego zrobić coś dla drugich, oraz o dialogu mówił Papież w spontanicznym przemówieniu skierowanym do członków redakcji czasopisma „Aggiornamenti sociali” prowadzonego przez włoskich jezuitów. Przygotowane przemówienie wręczył redaktorowi naczelnemu periodyku do pogłębionej lektury.

Franciszek podkreślił, że słuchać drugiego człowieka trzeba zawsze z sercem i umysłem otwartym, bez żadnych uprzedzeń. Rzeczywistość wokół nas jest bowiem autonomiczna, jest taka, jaka jest. Trzeba więc jej wysłuchać i wejść z nią w dialog, wychodząc od wartości ewangelicznych, od tego, czego nauczył nas Jezus.

„Nigdy, nigdy nie ukrywajcie rzeczywistości. Mówcie zawsze: «Jest właśnie tak». Nigdy jej nie ukrywajcie z rezygnacją: «zobaczymy..., może potem się zmieni...». Nigdy nie zakrywajcie jej: rzeczywistość jest taka, jaka jest – podkreślił Ojciec Święty. - A potem próbujcie ją zrozumieć w jej interpretacyjnej autonomii, gdyż także rzeczywistość ma swój sposób rozumienia samą siebie. Trzeba ją zrozumieć. I wreszcie dialog poprzez Ewangelię, z chrześcijańskim przesłaniem. Modlitwa, rozeznanie i tak wydeptywać małe ścieżki, aby iść dalej. Dziś nie ma «autostrad» dla ewangelizacji, nie ma ich. Tylko pokorne ścieżki, pokorne, one mogą nas prowadzić naprzód”.

Papież przestrzegł także przed postawą człowieka, który z obawy przed popełnieniem błędu lub pomyłki nie podejmuje życiowych wyzwań. „Jeśli upadniesz to podziękuj Bogu – powiedział Franciszek – bo dzięki temu masz możliwość podniesienia się i powrotu na właściwą ścieżkę. Jeśli krytyka jest dobra, to pozwoli wam wzrastać. Pomoże zobaczyć, gdzie zbłądziliście”.

Franciszek zachęcił także członków redakcji „Aggiornamenti sociali” do pielęgnowania wewnętrznej wolności. Posiada ją tylko ten, kto się modli, kto staje w prawdzie przed Bogiem i trzyma w ręku Ewangelię.