Droga do poznania Boga jest dostępna dla każdego człowieka. Biegnie ona przez cały stworzony świat, który jest żywą księgą pisaną palcem Bożym. Księga ta zawiera wiele wspaniałych rozdziałów, zawiera prawdę dostępną dla każdego, czy to uczonego czy też prostego człowieka. „Czytaliśmy” tę księgę na pielgrzymce do Grecji, zorganizowanej dla księży i osób świeckich z USA i Polski przez ojców Pallotynów. Niezrozumiałe strony owej „księgi” wyjaśniali nam przewodnicy - ks. Piotr z Częstochowy i pani Kasia, mieszkająca na stałe w Grecji. Pielgrzymka ta była podróżą śladami św. Pawła i stanowiła dla nas włączenie się w nurt ludzi szukających Boga.
Kiedyś zapytano Arystotelesa - od kogo nauczył się tyle pięknych prawd - odpowiedział: „od samych rzeczy, gdyż one nie umieją kłamać”. Księga Mądrości zaś mówi: „Głupi z natury są wszyscy ludzie, którzy nie poznali Boga; z dóbr widzialnych nie zdołali poznać tego, który jest, patrząc na dzieła, nie poznali Twórcy” (Mdr 13, 1). historia różnych narodów wykazuje, jak człowiek w oparciu o własny rozum dochodził do poznania Boga. Dawał temu wyraz w całej swej twórczości i kulturze religijnej. Historyk grecki Plutarch kilka tysięcy lat temu pisał: „Możesz znaleźć miasta bez murów, bez domów, bez gimnazjów, bez praw, bez używania pieniędzy, bez nauk, lecz nigdy nikt nie widział narodu bez Boga, bez modlitwy, bez przysięgi, bez obrzędów religijnych, bez ofiary”.
W zależności od stopnia rozwoju człowiek swoja tęsknotę za prawdziwym Bogiem przejawiał tworząc mity i epopeje o jego prapoczątkach. Przyjrzyjmy się tym tęsknotom ludzkiego umysłu i serca, i udajmy się w podróż śladami szukających prawdziwego Boga.
Naszą wędrówkę rozpoczęliśmy od ojczyzny Sokratesa, Arystotelesa, Platona, do której przybył św. Paweł. Grecy, używając wspaniałej swojej wyobraźni próbowali rozwiązywać problemy ludzkiej egzystencji, tworząc różnorodność bóstw i bogów, włączali ich w swoją historię. Szukając prawdziwego Boga Grecy przypisywali swoim bogom cechy ludzkie, obarczali ich zarówno wadami jak i cnotami. Bogini Gaja - Ziemia, jak pisze w swej Teogonii Hezjod, powstała wkrótce po Chaosie, ale przed Erosem i jest uosobieniem płodności oraz macierzyństwa. Wydała ona na świat bogów Uranosa - Niebo i Pontos - Morze, razem z tymi bogami urodziła 6 Tytanów (Okeanos, Kojos, Krios, Hyperion, Japet i najmłodszy Kronos) i 6 Tytanid (Teja, Rea, Temis, Mnemosynes, Fojbe, Tethys). Gaja uważana była za pierwotną siłę o niewyczerpanej płodności. Czczono ją jako matkę bogów i wszechrzeczy. Głównym ośrodkami jej kultu były: Dodona, Ateny, Sparta i Kratis.
Czy można się dziwić starożytnym Grekom tak bardzo rozumnym, a jednocześnie zapatrzonym w wymyślone bóstwa, kiedy nawet dziś wielu niechrześcijańskich filozofów o pogańskim rodowodzie, wraca do bogini greckiej Matki Ziemi, snując swoje teorie? James E. Lovelock wysunął w 1970 r. „Gaj-hipotezę”, według której cały wszechświat - oceany, gleby i atmosfera - to jeden żywy organizm, nazywany przez niego Gają. System ten ma własności samoregulacyjne w odniesieniu do klimatu i składu chemicznego środowiska. „Gaja podlega ustawicznej ewolucji także przez naturalną selekcję organizmów żywych”. Na takiej właśnie drodze nastąpiło ewolucyjne wytworzenie istoty rozumnej. Hipoteza ta przypisuje Gai cechy samoistnego bytowania i celowego działania. Teoria ta ma wciąż swoich zwolenników wśród ekologów i „zielonych”.
Bez wątpienia człowiek od zarania stawiał sobie pytania skąd pochodzi i co oznacza to wszystka wokół. Tak zaczęła się jego twórczość. Rozumem próbował wykreować świat na swój użytek. Za pomocą informacji przyswojonych z otoczenia, porządkował swoją znajomość świata. I tak tęsknota za nieśmiertelnością umieściła Zeusa na Olimpie. Trud pracy obrazował Syzyf, a winą za nieszczęścia obarczono ciekawą tajemnicy Pandorę. Dobroczyńcą ludzi był Prometeusz, a rządcą mórz i otchłani morskich Posejdon. Dwunastu bogów Olimpu rządziło światem i ludzkimi losami.
Opowieści mityczne łączono z historycznymi faktami. Homerowe opowieści są nie tylko owocem spuścizny kulturowej czy fantazji ludzi żyjących trzy tysiące lat temu. Świadczą one o duchowym rozwoju ludzi tamtych epok. Wykopaliska w Troi i Mykenach ukazały dowody istnienia tych miast, a Troja Priama pokazała się w całej swej krasie. Jak wiele zawdzięczamy starożytnym Grekom widać, kiedy zaczynamy studiować filozofię, teologię czy sztukę. Pochylenie się nad pięknem wykutym w kamieniu wzywa do wdzięczności tym ludziom, którzy szukali prawdziwego Boga, który jest Pięknem, Dobrem i Prawdą. Człowiek starożytny nie znając prawdziwego Boga swoją twórczością oddawał Mu cześć. Chociaż nie znał Boga z Objawienia to swoim rozumem dochodził do progu tej wielkiej Tajemnicy. Św. Paweł wyraził tę religijność Greków w Atenach, kiedy powiedział: „Widzę, że jesteście pod każdym względem bardzo religijni. Przechodząc bowiem i oglądając wasze świętości jedną po drugiej, znalazłem też ołtarz z napisem: «Nieznanemu Bogu». Ja wam głoszę to, co czcicie, nie znając. Bóg, który stworzył świat i wszystko, co w nim istnieje, On, który jest Panem nieba i ziemi, nie mieszka w świątyniach ręką zbudowanych i nie odbiera posługi z rąk ludzkich, jak gdyby czegoś potrzebował, bo sam daje wszystkim życie i tchnienie, i wszystko. On z jednego człowieka wywiódł cały rodzaj ludzki. (...) Określił właściwe czasy i granice zamieszkania, aby szukali Boga; może dotkną Go i znajdą niejako po omacku. Bo w rzeczywistości jest On niedaleko od każdego z nas” (Dz 17, 22-27). O takim Bogu mówił do Ateńczyków św. Paweł, pielgrzymując po całej Grecji i Azji Mniejszej.