Kiedy w 2000 r. odbywałam pielgrzymkę do Rzymu, było to dla mnie przeżycie niezwykłe i do niczego nieporównywalne. Pierwszy raz poza krajem, do tego w miejscu nabrzmiałym historią, jak może nigdzie indziej. Chodziłam śladami starożytnych cesarzy i śladami pierwszych chrześcijan. Kondensacja wrażeń i emocji była tak ogromna, że jeszcze dziś z łatwością mogę je przywołać. Jednak to najważniejsze, na co czekałam, z obawą czy na pewno będzie możliwe, to spotkanie z Ojcem Świętym. To samo zresztą odczuwały wszystkie osoby z mojej grupy pielgrzymkowej. Sala Klementyńska i Ojciec Święty na swoim tronie miały być ukoronowaniem tej wyprawy. To do Niego przyjechaliśmy, to w Jego oczy pragnęliśmy spojrzeć. Udało się, chociaż już wtedy Ojciec Święty był bardzo schorowany i starano się coraz bardziej Go oszczędzać.
Teraz w czasie Jego ostatniej choroby i śmierci wielokrotnie wracałam do tego osobistego spotkania i zawsze gdy o Nim myślę, tamten obraz mam przed oczami. Pochylona do przodu postać w papieskim fotelu. Widać utrudzenie, zmęczenie. Jednak tylko do momentu, gdy do jego kolan przypadły dzieci a potem zaczęła się rozmowa. To była niezwykła przemiana, jakby nagłe przebudzenie. I to łagodne, żywe i przenikliwe spojrzenie, które każdy choćby na sekundę chciał przytrzymać na sobie.
Chociaż czasem narzekamy na media, to w ostatnich dniach cieszyłam się bardzo, że żyję w czasach radia i telewizji. To dzięki nim wiele milionów ludzi mogło uczestniczyć w największych, do głębi przejmujących rekolekcjach świata. Chociaż skończyło się już triduum cierpienia i śmierci Ojca Świętego, te rekolekcje trwają nadal. Dzięki nim na nowo przeżywamy pielgrzymki Papieża, słuchamy Jego nauczania. Z tą samą mocą przemawiają do nas obrazy, na których jest młody, energiczny, silny jak i te, na których widoczny jest wysiłek każdego kroku i każdego słowa. Te ostatnie może jeszcze bardziej nas przejmują i wzruszają. Zwłaszcza serca ludzi w starszym wieku wzbierają wdzięcznością za to, że Papież pozwalając uczestniczyć całemu światu w swojej starości, chorobie i powolnym odchodzeniu przywrócił mu na nowo takie wartości jak godność życia w każdym wieku i każdym stanie oraz godność umierania.
Wierzę, że świat nie będzie już mógł o tym zapomnieć.
Tak więc cieszę się, że żyję w czasach mediów i przez te ostatnie dni mogłam uczestniczyć w życiu Ojca Świętego niemal tak, jakby wszystko działo się na moim podwórku, że mogłam też uczestniczyć w tym wspólnym milionom ludzi przeżywaniu straty i bólu po Jego śmierci. Jednak kiedy myślę o Ojcu Świętym zawsze widzę tę pochyloną, znużoną postać zagłębioną w swoim fotelu, ożywiającą się i zawsze gotową na kolejne spotkanie ze swoimi dziećmi - tak jak zapamiętałam Go z osobistego spotkania.
Wierzę, że Ojciec Święty, tak jak za życia, wciąż swoje dzieci błogosławi.