Słowo „ewangelizacja” oznacza wszelką działalność, której istotą jest misja głoszenia Dobrej Nowiny Jezusa Chrystusa o Królestwie Bożym w celu realizacji zbawienia człowieka. Przekazywanie chrześcijańskiego objawienia Bożego dotyczy zarówno niechrześcijan (chrystianizacja), jak i chrześcijan (pogłębienie wiary).
Termin „ewangelizacja” stał się modny w związku z apelami Jana Pawła II do „ponownej ewangelizacji” w Europie oraz „nowej ewangelizacji” na całym świecie. Po raz pierwszy terminu „nowa ewangelizacja” użył Ojciec Święty Jan Paweł II w czasie swej pielgrzymki do Polski 9 czerwca 1979 r. W czasie homilii podczas Mszy św. w sanktuarium Krzyża Świętego w Nowej Hucie Papież powiedział: „Na progu nowego Tysiąclecia - w te nowe czasy i nowe warunki - wchodzi na nowo Ewangelia. (…) Rozpoczęła się nowa ewangelizacja, jak gdyby druga, a przecież ta sama, co pierwsza”.
Papież Jan Paweł II poucza, że ewangelizacja polega na głoszeniu Ewangelii w nowych warunkach. Nowa era trzeciego tysiąclecia chrześcijaństwa stawia przed nami nowe problemy i wyzwania. Głoszenie Chrystusa w nowej kulturze wymaga zaangażowania w nową ewangelizację. Jej nowość przejawia się w gorliwości, metodach i wyrazie.
Chrześcijaństwo na początku XXI w. staje w obliczu wyzwania, jakie stawia mu ruch New Age. Wobec ekspansji ery wodnika nasza postawa winna składać się z trzech podstawowych części: osobiste poznanie prawd naszej wiary, służba ludziom i zaniesienie Dobrej Nowiny tym, którzy chodzą w ciemnościach.
Za wszelką cenę musimy powrócić do swoich własnych źródeł i ponownie odkryć fakt, iż Ewangelia Jezusa Chrystusa to odwieczna Mądrość, objawienie Boga transcendentnego, Dobra Nowina. W New Age bardzo często jest wykorzystywana Biblia, jednakże jej interpretacja odbywa się w perspektywie typowo gnostyckiej, immanentnej, naturalistycznej i „fizycznej”. Jezus Chrystus nie jest ukazywany jako Syn Boży, lecz jako jedno z wielu wcieleń Chrystusa kosmicznego, zaś Bóg nie jest Osobą, lecz potężną Energią ożywiającą cały Wszechświat (por. D. Groothuis, Jezus w świetle New Age).
W naszych praktykach religijnych więcej miejsca musi znaleźć się na lekturę Pisma Świętego, by jeszcze lepiej poznać Chrystusa, naszego Zbawiciela. Musimy także pogłębić w sobie znajomość podstawowych prawd wiary i aktualnego nauczania Kościoła katolickiego. Musimy również dokonać umocnienia naszego życia w Chrystusie, poprzez uaktywnienie życia sakramentalnego i codzienną modlitwę.
Służba ludziom to nie tylko codzienna dobroć i działalność charytatywna. Chrześcijanie powinni brać aktywny udział w realizowaniu programów społecznych, ekonomicznych, które odzwierciedlają Boży plan zbawienia, jakim jest troska o dobro wspólne.
Istotną misję w świecie ma dzieło ewangelizacji, czyli głoszenie Dobrej Nowiny o Chrystusie, Jego życiu, śmierci i zmartwychwstaniu. Głównym celem ewangelizacji jest przekazanie, że Jezus umarł na krzyżu za nasze grzechy i że jako Pan obdarowuje wszystkich ludzi przebaczeniem grzechów. Naszym szczególnym zadaniem jest dzielenie się Ewangelią z tymi, którzy do tej pory nie uznali Jezusa za swego Pana i Zbawiciela (por. J. Vernette, New Age. U progu ery wodnika).
Ewangelizacja musi dotyczyć także samych chrześcijan, albowiem wielu z nich w swoim życiu praktykuje podwójną przynależność: z jednej strony deklarują się jako zwolennicy Różowego Krzyża, antropologii czy też spirytyzmu, a z drugiej - jako chrześcijanie. Nieustannie powinniśmy się uczyć bezkompromisowego pójścia za naszym Mistrzem z Nazaretu. Musimy uczyć się także odważnego wyrażania swej tożsamości chrześcijańskiej.
Jak długo my, chrześcijanie, będziemy całkowicie przeświadczeni o prawdziwej wielkości i wartości naszej religii, dopóki będziemy w niej widzieć drogocenną perłę, dla której warto wszystko rzucić i poświęcić, tak długo ruch New Age nie będzie miał dla nas nic ciekawego do zaproponowania.
Jakość naszego życia jest najważniejszym i najlepszym argumentem na potwierdzenie prawdziwości i nieustannej „nowości” Chrystusa w dzisiejszym świecie. Tak bowiem się składa, że we współczesnym świecie najbardziej do ludzi przemawia osobisty przykład i zgodność głoszonych zasad z postępowaniem. Nasze świadectwo będzie pociągające dopiero wtedy, gdy potrafimy ukazać w nim związek pomiędzy wartościowością i atrakcyjnością życia danej osoby a jej żywą wiarą. Taka sytuacja domaga się prawdziwego nawrócenia i autentycznego życia wewnętrznego. Tak więc początek XXI w. stawia przed chrześcijanami trudne, ale i w najwyższym stopniu porywające zadanie.