Nowymi kardynałami zostali: 1. Patriarcha Babilonii dla Chaldejczyków Louis Raphaël I Sako, (Irakijczyk). 2. Prefekt Kongregacji Nauki Wiary - Luis Francisco Ladaria Ferrer SJ, (Hiszpan) 3. Wikariusz Ojca Świętego dla Rzymu i Archiprezbiter bazyliki św. Jana na Lateranie Angelo De Donatis (Włoch) 4. Substytut ds. ogólnych w Sekretariacie Stanu, a od 1 września prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, Giovanni Angelo Becciu, (Włoch). 5. Papieski jałmużnik apostolski Konrad Krajewski 6. Arcybiskup Karaczi w Pakistanie Joseph Coutts 7. Biskup Leirii-Fátimy w Portugalii António Augusto dos Santos Marto 8. Arcybiskup Huancayo w Peru Pedro Ricardo Barreto Jimeno SJ 9. Arcybiskup Toamasiny na Magadaskarze Désiré Tsarahazana 10. Arcybiskup L’Aquila we Włoszech Giuseppe Petrocchi 11. Arcybiskup Osaki w Japonii Thomas Aquinas Manyo Maeda A także kardynałowie-nieelektorzy 12. Arcybiskup-senior archidiecezji Xalapa w Meksyku Sergio Obeso Rivera 13. Emerytowany przełożony prałatury terytorialnej Corocoro w Boliwii Toribio Ticona Porco 14. Klaretyn hiszpański Aquilino Bocos Merino

W imieniu nominatów papieżowi podziękował Ojcu Świętemu Patriarcha Babilonii dla Chaldejczyków Louis Raphaël I Sako. Wyraził wdzięczność za zaufanie papieża do nowych kardynałów. Zaznaczył, że ta nominacja purpuratów pochodzących z różnych krajów wyraża żywotność i otwartość Kościoła katolickiego służącego wszystkim ludziom. „Niektórzy muzułmanie, przybywając, by złożyć mi życzenia wyrażali swój podziw dla otwartości Kościoła i za bliskość Waszej Świątobliwości wobec ludzi w ich troskach, obawach i nadziejach” – wyznał iracki purpurat. Jednocześnie podziękował Ojcu Świętemu za troskę, jaką Franciszek otacza jego ojczyznę a także Kościoły wschodnie.

Podkreślił potrzebę modlitwy, aby wysiłek Ojca Świętego przemienił serca i zapewnił godne życie wszystkim ludziom. W imieniu nowych kardynałów zapewnił o ich zaangażowaniu w głoszenie Ewangelii i ich gotowości do coraz bardziej ofiarnej służby. „Nominacja kardynalska nie jest nagrodą czy zaszczytem, ale posłaniem na misję, by dawać swe życie, aż do przelania krwi, niosąc Ewangelię radości wszystkim” – stwierdził iracki patriarcha. Zaznaczył, że krew męczenników nie została przelana na marne. Wskazał na konieczność krzewienia kultury dialogu, poszanowania i pokoju – zwłaszcza w Iraku, Syrii i na Bliskim Wschodzie i zapewnił, że nowi kardynałowie będę w tym dziele wspierali Franciszka.

„Jesteśmy świadomi zagrożeń i wyzwań, przed którymi stoimy, ale nasza wiara w Pana daje nam odwagę, aby nadal mieć nadzieję na lepszą przyszłość dla wszystkich. Dzisiaj, w obecności Waszej Świętobliwości pragniemy ponowić naszą wierność, naszą miłość do Kościoła i naszych ludzi, obiecując zarazem uczynimy, co w naszej mocy, aby być radosnymi świadkami naszej wiary, naszej miłości, bezinteresowności, przebaczenia i budowania pokoju w świecie współczesnym, który żyje w obojętności, konsumpcjonizmie i konfliktach władzy i interesów. Dziękujemy, Ojcze Święty” – powiedział kard. Sako.

Po krótkiej Liturgii Słowa homilię wygłosił Ojciec Święty. Nawiązał w niej do czytanego wcześniej fragmentu Ewangelii św. Marka (10,32-45) - trzeciej zapowiedzi męki i zmartwychwstania Pana Jezusa. Franciszek zauważył, że „ewangelista nie boi się ujawniać pewnych tajemnic serca uczniów: dążenie do pierwszych miejsc, zazdrość, intrygi, kompromisy i układy; logika, która nie tylko niszczy i przeżera relacje między nimi, ale także zamyka ich i pochłania w bezużytecznych i nie liczących się dyskusjach”. Stanowczo im mówi: „Nie tak będzie między wami. Lecz kto by między wami chciał się stać wielkim, niech będzie sługą waszym” (Mk 10,43). Jezus pragnie, aby jałowe i zamykające się w sobie dyskusje nie znalazły miejsca w łonie wspólnoty. Dodał, że w sytuacji kryzysu można by już przewidywać intrygi pałacowe, nawet w kuriach kościelnych. Tymczasem Pan Jezus mówi: „Nie tak będzie między wami”.

Zatem – wskazał papież - Jezus uczy nas, że nawrócenie, przemiana serca i reforma Kościoła jest i zawsze będzie w kluczu misyjnym, ponieważ wymaga zaprzestania patrzenia i troski o własne interesy, aby wpatrywać się i dbać o interesy Ojca. „Nawrócenie z naszych grzechów, z naszych skłonności egoistycznych nie jest i nigdy nie będzie celem samym w sobie, ale przede wszystkim ma na celu wzrost wierności i gotowości do podjęcia misji. I to w taki sposób, abyśmy w godzinie prawdy, zwłaszcza w chwilach trudnych naszych braci, byli gotowi i dyspozycyjni, żeby towarzyszyć i przyjąć wszystkich i każdego, a nie zamieniali się w doskonałe bufory, czy to ze względu na ograniczoność spojrzenia, czy co gorsza, dlatego, że spieramy się czy też myślimy między sobą, kto jest najważniejszy” – stwierdził Ojciec Święty.

Franciszek przypomniał słowa Pana Jezusa: „A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem wszystkich” (Mk 10, 44). Jest to zachęta, abyśmy nie zapominali, że władza w Kościele rozwija się wraz z ową zdolnością do krzewienia godności drugiego, namaszczenia drugiego, aby uleczyć jego rany i jego wielokrotnie zranioną nadzieję – powiedział papież.

„Pan idzie przed nami, aby przypomnieć nam raz jeszcze, że jedyną wiarygodną władzą jest ta, która rodzi się ze stawania u stóp innych, aby służyć Chrystusowi. To ta, która wypływa z pamięci, że Jezus, zanim pochylił głowę na krzyżu, nie bał się schylić przed uczniami i umył im stopy. To najwyższy zaszczyt, jaki możemy uzyskać, najwspanialszy awans, jaki może nam przypaść w udziale: służyć Chrystusowi w wiernym ludzie Bożym, w głodnym, zapomnianym, w uwięzionym, chorym, uzależnionym, opuszczonym, w konkretnych osobach z ich historiami i nadziejami, z ich oczekiwaniami i rozczarowaniami, z ich cierpieniami i urazami. Tylko w ten sposób autorytet pasterza będzie miał smak Ewangelii, a nie będzie jak «miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący» (1 Kor 13,1). Nikt z nas nie powinien czuć się „lepszy” od nikogo. Nikt z nas nie powinien patrzeć na innych z góry. Możemy w ten sposób patrzeć na jakąś osobę tylko wtedy, gdy pomagamy jej wstać” – powiedział kardynałom Ojciec Święty. Na zakończenie przytoczył słowa Jana XXIII z jego testamentu duchowego, który dziękował Bogu za łaskę ubóstwa.

Następnie papież odczytał listę nowych purpuratów, którzy złożyli wyznanie wiary i przysięgę wierności Franciszkowi i jego prawnie wybranym następcom. Ojciec Święty ogłosił, że wszyscy mianowani dziś kardynałowie będą kardynałami-prezbiterami.

Każdy z nowych purpuratów podchodził kolejno do Ojca Świętego, który nakładał im na głowy birety kardynalskie, na palce - pierścienie i wręczał bullę z wyznaczonym kościołem tytularnym w Rzymie (jest to symboliczne włączenie kardynała do prezbiterium diecezji rzymskiej). Kreując nowych kardynałów Ojciec Święty przydzielił im także kościoły tytularne i diakonie.

1. Patriarcha Babilonii dla Chaldejczyków Louis Raphaël I Sako został włączony do grona-kardynałów-biskupów. W przypadku zwierzchników Kościołów wschodnich nie otrzymują oni kościołów tytularnych. 2. Prefekt Kongregacji Nauki Wiary - Luis Francisco Ladaria Ferrer SJ, (Hiszpan) otrzymał diakonię św. Ignacego Loyloi na Polu Marsowym. 3. Wikariusz Ojca Świętego dla Rzymu i Archiprezbiter bazyliki św. Jana na Lateranie Angelo De Donatis (Włoch) – kościół tytularny św. Marka Ewangelisty na Kapitolu. 4. Substytut ds. ogólnych w Sekretariacie Stanu, a od 1 września prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, Giovanni Angelo Becciu, (Włoch) – diakonię św. Linusa 5. Papieski jałmużnik apostolski Konrad Krajewski – diakonię Matki Bożej Niepokalanej na Eskwilinie (Santa Maria Immacolata all’Esquilino) 6. Arcybiskup Karaczi w Pakistanie Joseph Coutts – tytuł św. Bonawentury z Bagnoregio 7. Biskup Leirii-Fátimy w Portugalii António Augusto dos Santos Marto – tytuł Santa Maria Sopra Minerva 8. Arcybiskup Huancayo w Peru Pedro Ricardo Barreto Jimeno SJ – tytuł świętych Piotra i Pawła przy via Ostiense 9. Arcybiskup Toamasiny na Magadaskarze Désiré Tsarahazana – tytuł św. Grzegorza Barbarigo alle Tre Fontane 10. Arcybiskup L’Aquila we Włoszech Giuseppe Petrocchi – tytuł św. Jana Chrzciciela Florentyńczyków 11. Arcybiskup Osaki w Japonii Thomas Aquinas Manyo Maeda – tytuł św. Pudencjany A także kardynałowie nie-elektorzy 12. Arcybiskup-senior archidiecezji Xalapa w Meksyku Sergio Obeso Rivera – tytuł św. Leona I 13. Emerytowany przełożony prałatury terytorialnej Corocoro w Boliwii Toribio Ticona Porco – tytuł świętych Joachima i Anny al Tuscolano 14. Klaretyn hiszpański Aquilino Bocos Merino – diakonia Santa Lucia al Gonfalone

Przez dłuższy czas nowi purpuraci wymieniali uściski z obecnymi w bazylice dotychczasowymi członkami Kolegium Kardynalskiego, którzy w ten sposób witali ich w swoim gronie. Po wspólnym odmówieniu przez wszystkich po łacinie modlitwy Ojcze nasz Franciszek udzielił zebranym błogosławieństwa. Na zakończenie uroczystości podszedł do figury św. Piotra, oddając hołd Księciu Apostołów.

W godz. 18-20 w atrium Auli Pawła VI nowi purpuraci będą przyjmowali życzenia i pozdrowienia od krewnych, znajomych i przyjaciół. Kardynał Konrad Krajewski – w Sali Książęcej (Sala Ducale) Pałacu Apostolskiego.

Nawiązując do czytanego wcześniej fragmentu Ewangelii św. Marka (10,32-45) - trzeciej zapowiedzi męki i zmartwychwstania Pana Jezusa Ojciec Święty zauważył, że „ewangelista nie boi się ujawniać pewnych tajemnic serca uczniów: dążenie do pierwszych miejsc, zazdrość, intrygi, kompromisy i układy; logika, która nie tylko niszczy i przeżera relacje między nimi, ale także zamyka ich i pochłania w bezużytecznych i nie liczących się dyskusjach”. Stanowczo im mówi: „Nie tak będzie między wami. Lecz kto by między wami chciał się stać wielkim, niech będzie sługą waszym” (Mk 10,43). Jezus pragnie, aby jałowe i zamykające się w sobie dyskusje nie znalazły miejsca w łonie wspólnoty. Dodał, że w sytuacji kryzysu można by już przewidywać intrygi pałacowe, nawet w kuriach kościelnych. Tymczasem Pan Jezus mówi: „Nie tak będzie między wami”.

Zatem – wskazał Franciszek - Jezus uczy nas, że nawrócenie, przemiana serca i reforma Kościoła jest i zawsze będzie w kluczu misyjnym, ponieważ wymaga zaprzestania patrzenia i troski o własne interesy, aby wpatrywać się i dbać o interesy Ojca. „Nawrócenie z naszych grzechów, z naszych skłonności egoistycznych, nie jest i nigdy nie będzie celem samym w sobie, ale przede wszystkim ma na celu wzrost wierności i gotowości do podjęcia misji. I to w taki sposób, abyśmy w godzinie prawdy, zwłaszcza w chwilach trudnych naszych braci, byli gotowi i dyspozycyjni, żeby towarzyszyć i przyjąć wszystkich i każdego, a nie zamieniali się w doskonałe bufory, czy to ze względu na ograniczoność spojrzenia, czy co gorsza, dlatego, że spieramy się czy też myślimy między sobą, kto jest najważniejszy” – stwierdził papież.

Ojciec Święty przypomniał słowa Pana Jezusa: „A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem wszystkich” (Mk 10, 44). Jest to zachęta, abyśmy nie zapominali, że władza w Kościele rozwija się wraz z ową zdolnością do krzewienia godności drugiego, namaszczenia drugiego, aby uleczyć jego rany i jego wielokrotnie zranioną nadzieję – powiedział Franciszek.

„Pan idzie przed nami, aby przypomnieć nam raz jeszcze, że jedyną wiarygodną władzą jest ta, która rodzi się ze stawania u stóp innych, aby służyć Chrystusowi. To ta, która wypływa z pamięci, że Jezus, zanim pochylił głowę na krzyżu, nie bał się schylić przed uczniami i umył im stopy. To najwyższy zaszczyt, jaki możemy uzyskać, najwspanialszy awans, jaki może nam przypaść w udziale: służyć Chrystusowi w wiernym ludzie Bożym, w głodnym, zapomnianym, w uwięzionym, chorym, uzależnionym, opuszczonym, w konkretnych osobach z ich historiami i nadziejami, z ich oczekiwaniami i rozczarowaniami, z ich cierpieniami i urazami. Tylko w ten sposób autorytet pasterza będzie miał smak Ewangelii, a nie będzie jak «miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący» (1 Kor 13,1). Nikt z nas nie powinien czuć się „lepszy” od nikogo. Nikt z nas nie powinien patrzeć na innych z góry. Możemy w ten sposób patrzeć na jakąś osobę tylko wtedy, gdy pomagamy jej wstać” – powiedział kardynałom Ojciec Święty. Na zakończenie przytoczył słowa z testamentu duchowego Jana XXIII, który dziękował Bogu za łaskę ubóstwa.

Oto tekst papieskiej homilii w tłumaczeniu na język polski:

„Kiedy byli w drodze, zdążając do Jerozolimy, Jezus wyprzedzał ich” (Mk 10,32).

Początek tego paradygmatycznego fragmentu Marka pomaga nam zawsze dostrzegać, jak Pan troszczy się o swój lud, posługując się niezrównaną pedagogiką. W drodze do Jerozolimy Jezus nie zaniedbuje uprzedzania swoich uczniów (primerear).

Jerozolima przedstawia godzinę wielkich determinacji i decyzji. Wszyscy wiemy, że w życiu chwile ważne i kluczowe pozwalają mówić sercu oraz ukazują istniejące w nas intencje i napięcia. Te rozdroża życiowe stawiają nam wyzwanie i sprawiają, iż ujawniają się pytania i pragnienia, które nie zawsze są czytelne dla ludzkiego serca. I to właśnie z wielką prostotą i realizmem ujawnia nam usłyszany właśnie fragment Ewangelii. W obliczu trzeciej i najtrudniejszej zapowiedzi męki, ewangelista nie boi się ujawniać pewnych tajemnic serca uczniów: dążenie do pierwszych miejsc, zazdrość, intrygi, kompromisy i układy; logika, która nie tylko niszczy i przeżera relacje między nimi, ale także zamyka ich i pochłania w bezużytecznych i nie liczących się dyskusjach. Jezus jednak na tym się nie zatrzymuje, ale idzie naprzód, uprzedza ich (primerea) i stanowczo im mówi: „Nie tak będzie między wami. Lecz kto by między wami chciał się stać wielkim, niech będzie sługą waszym” (Mk 10,43). Poprzez taką postawę Pan stara się skoncentrować spojrzenie i serce swoich uczniów, nie pozwalając, aby jałowe i zamykające się w sobie dyskusje znalazły miejsce w łonie wspólnoty. Cóż znaczy zyskać cały świat, skoro jesteśmy przeżarci wewnątrz? Cóż znaczy zyskać cały świat, jeśli żyjemy wszyscy ogarnięci dławiącymi intrygami, które znieczulają i powodują bezowocność serca misji? W tej sytuacji – jak ktoś zauważył – można by już przewidywać intrygi pałacowe, nawet w kuriach kościelnych.

„Nie tak będzie między wami”: odpowiedź Pana jest przede wszystkim zachętą i wyzwaniem, by odzyskać to, co najlepsze w uczniach, i w ten sposób nie dać się zniszczyć i uwięzić przez logiki światowe, które odwracają spojrzenie od tego, co ważne. „Nie tak będzie między wami”: to głos Pana, który ocala wspólnotę, by nie patrzyła zbytnio na siebie, zamiast skierować spojrzenie, zasoby, oczekiwania i serce na to, co się liczy: na misję.

Zatem Jezus uczy nas, że nawrócenie, przemiana serca i reforma Kościoła jest i zawsze będzie w kluczu misyjnym, ponieważ wymaga zaprzestania patrzenia i troski o własne interesy, aby wpatrywać się i dbać o interesy Ojca. Nawrócenie z naszych grzechów, z naszych skłonności egoistycznych nie jest i nigdy nie będzie celem samym w sobie, ale przede wszystkim ma na celu wzrost wierności i gotowości do podjęcia misji. I to w taki sposób, abyśmy w godzinie prawdy, zwłaszcza w chwilach trudnych naszych braci, byli gotowi i dyspozycyjni, żeby towarzyszyć i przyjąć wszystkich i każdego, a nie zamieniali się w doskonałe bufory, czy to ze względu na ograniczoność spojrzenia, czy co gorsza, dlatego, że spieramy się czy też myślimy między sobą, kto jest najważniejszy. Kiedy zapominamy o misji, gdy tracimy z oczu konkretną twarz naszych braci, nasze życie zamyka się w poszukiwaniu własnych korzyści i naszych własnych zabezpieczeń. I tak zaczynają narastać urazy, smutki i niesmak. Krok po kroku brakuje miejsca dla innych, dla wspólnoty kościelnej, dla ubogich, aby słuchać głosu Pana. W ten sposób zatraca się radość a serce w końcu wysycha (por. Adhort. ap. Evangelii gaudium, 2).

„Nie tak będzie między wami” – mówi nam Pan [...] A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem wszystkich” (Mk 10, 43. 44). Jest to błogosławieństwo i Magnificat do którego wznoszenia codziennie jesteśmy powołani. To zaproszenie, jakie Pan kieruje do nas, abyśmy nie zapominali, że władza w Kościele rozwija się wraz z ową zdolnością do krzewienia godności drugiego, namaszczenia drugiego, aby uleczyć jego rany i jego wielokrotnie zranioną nadzieję. I pamiętać, że jesteśmy tutaj, ponieważ zostaliśmy posłani, aby „ubogim nieść dobrą nowinę, więźniom głosić wolność, a niewidomym przejrzenie; aby uciśnionych odsyłać wolnymi, aby obwoływać rok łaski od Pana” (Łk 4, 18-19).

Drodzy bracia, kardynałowie i nowi kardynałowie! Gdy jesteśmy na drodze do Jerozolimy, Pan idzie przed nami, aby przypomnieć nam raz jeszcze, że jedyną wiarygodną władzą jest ta, która rodzi się ze stawania u stóp innych, aby służyć Chrystusowi. To ta, która wypływa z pamięci, że Jezus, zanim pochylił głowę na krzyżu, nie bał się schylić przed uczniami i umył im stopy. To najwyższy zaszczyt, jaki możemy uzyskać, najwspanialszy awans, jaki może nam przypaść w udziale: służyć Chrystusowi w wiernym ludzie Bożym, w głodnym, zapomnianym, w uwięzionym, chorym, uzależnionym, opuszczonym, w konkretnych osobach z ich historiami i nadziejami, z ich oczekiwaniami i rozczarowaniami, z ich cierpieniami i urazami. Tylko w ten sposób autorytet pasterza będzie miał smak Ewangelii, a nie będzie jak „miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący” (1 Kor 13,1). Nikt z nas nie powinien czuć się „lepszy” od nikogo. Nikt z nas nie powinien patrzeć na innych z góry. Możemy w ten sposób patrzeć na jakąś osobę tylko wtedy, gdy pomagamy jej wstać.

Chciałbym przypomnieć wam fragment testamentu duchowego św. Jana XXIII, który postępując w pielgrzymowaniu mógł powiedzieć: „Urodziłem się biedny, lecz ze godnej i skromnej rodziny, i jestem szczególnie szczęśliwy, że umieram biedny, rozdawszy, wedle potrzeb i okoliczności mego prostego i skromnego życia, na rzecz ubogich i Kościoła św., który mnie żywił, wszystko, co mi wchodziło w ręce – zresztą w bardzo ograniczonej mierze – podczas lat mego kapłaństwa i biskupstwa. Pozory dostatku często zasłaniały ukryte ciernie dotkliwego ubóstwa i uniemożliwiały mi dawanie zawsze z taką hojnością, jakiej byłbym pragnął. Dziękuję Bogu za tę łaskę ubóstwa, które ślubowałem w młodości, ubóstwa ducha, jako kapłan Serca Bożego, i ubóstwa rzeczywistego, co mi dopomogło, by nigdy o nic nie prosić, ani o stanowiska, ani o pieniądze, ani o względy, nigdy, ani dla siebie, ani dla mojej rodziny czy przyjaciół” (29 czerwca 1954 r.).