Lubelski oddział Katolickiego Stowarzyszenia Farmaceutów Polskich za jedną z form działalności przyjął spotkania mające charakter pielgrzymek połączonych z częścią towarzysko integracyjną. W tym roku organizatorami i sponsorami pielgrzymki farmaceutów byli Państwo Zofia i Stanisław Chmurowie, a trasa wiodła po ich rodzinnym Podlasiu.

Wyruszyliśmy z Lublina wczesnym majowym rankiem, nie sposób było patrząc na zielone pola i ukwiecone łąki powstrzymać się od rozpoczęcia nabożeństwa majowego. Chwalcie łąki umajone - śpiewało się samo. Śpiewom i porannej modlitwie przewodniczył duszpasterz farmaceutów ks. Mirosław Bielecki. Z ogromnym wdziękiem i profesjonalizmem pełnił funkcję pilota pielgrzymki, w doskonałych proporcjach dozując czas na modlitwę, informacje turystyczne, luźne pogawędki i relaks.

Podlasie to ziemia pogranicza dwu wyznań: katolicyzmu i prawosławia. Jest to święta ziemia nasiąknięta krwią męczenników za wiarę. Tutaj dopełniły się tragiczne losy Unitów. Unici byli to wyznawcy prawosławia, którzy na mocy unii brzeskiej w 1596 r. przyjęli zwierzchnictwo papieża, zachowując przy tym prawosławną liturgię. Przez kościół prawosławny i władze carskie traktowani byli jako odszczepieńcy i z tego tytułu zostali ogarnięci prześladowaniem. Miejscem męczeństwa jest wioska Pratulin, w której w 1874 r. Unici nie chcąc oddać swojej świątyni, wyszli z krzyżami naprzeciw oddziału carskiego wojska. Trzynastu z nich zginęło od kozackich kul. W kościele w Pratulinie znajduje się jeden z tych krzyży i szczątki męczenników przeniesione przed ich beatyfikacją w 1996 r. Znani są w Kościele Katolickim jako męczennicy podlascy - Wincenty Lewoniuk i dwunastu towarzyszy. Obok pratulińskiego sanktuarium umieszczono przeniesiony z Siedlec ołtarz papieski, jego charakterystycznym elementem są stylizowane kłosy zbóż. Ziemia podlaska słynie z manifestowania swojej wiary poprzez przydrożne krzyże i kapliczki. Na przestrzeni przejechanych kilkudziesięciu kilometrów można ich policzyć dosłownie tyle samo. Pochodzą z różnych epok, są kamienne drewniane, metalowe. Krzyże katolickie sąsiadują bezpośrednio z prawosławnymi. Widzi się bardzo dużo najnowszych figur ustawionych w ogrodach przydomowych.

Na tej ziemi mają swój dom zakonny Ojcowie Paulini z Jasnej Góry, opiekują się sanktuarium w Leśnej Podlaskiej. Znajduje się w nim obraz, który w 1683 r. zauważyli na polnej gruszy trzej chłopcy. Po zdjęciu z drzewa utracił swój niezwykły blask i piękność, umieszczono go w zbudowanym obok miejsca objawienia kościele. Obraz ma wyjątkową postać, jest kamiennym blokiem o wymiarach 20 na 30 cm, przedstawia Matkę Bożą z Dzieciątkiem na ręku, oblicze Matki promienieje "uśmiechem z nieba". Sanktuarium w Leśnej Podlaskiej jest też miejscem pamięci Armii Krajowej, znajdują się w nim pamiątkowe tablice, corocznie odbywają się tu uroczystości z udziałem żołnierzy AK.

Perłą wśród podlaskich sanktuariów maryjnych jest Kodeń, słynący z wydarzeń opisanych przez Z. Kossak - Szczucką w książce Błogosławiona wina. W 1630 r. Mikołaj Sapieha pielgrzymując do Rzymu w nadziei uzdrowienia dostąpił go podczas Mszy św. odprawianej w prywatnej kaplicy papieża Urbana VIII przed wizerunkiem Matki Bożej. Zapragnął go mieć za wszelką cenę, gdy jednak starania nie dały rezultatu, przekupił zakrystiana, który dla niego ukradł ten obraz. Za ten czyn został ekskomunikowany, po kilku latach papież cofnął karę i oficjalnie podarował Mikołajowi obraz. W Kodniu obraz zasłynął cudami i łaskami, w 1723 r. otrzymał złote korony papieskie. Barokową bazyliką ufundowaną przez Sapiehów opiekują się obecnie ojcowie ze Zgromadzenia Misyjnego Oblatów Maryi Niepokalanej. Dzięki nim powstało Muzeum Misyjno -Ornitologiczne, w którym można obejrzeć egzotyczne eksponaty oraz kolekcję jaj i gniazd ptasich. Do Kodnia warto wybrać się na dłużej, bazylika i muzeum nie są jedynymi obiektami godnymi zainteresowania.

Niedaleko Kodnia leży Jabłeczna, gdzie znajduje się cerkiew i prawosławny klasztor św. Onufrego. Jeden z klasztornych budynków to typowy rosyjski dom ozdobiony koronkami z drewna, a sama cerkiew to piękna świątynia, jarząca się od cieniutkich, płonących świec, ze wspaniałymi ikonami, przed którymi bili pokłony i pobożnie żegnali się prawosławni pielgrzymi.

Zwiedziliśmy jeszcze muzeum Józefa Ignacego Kraszewskiego w Romanowie i pojechaliśmy na zakończenie dnia do rodzinnego domu pana Stanisława Chmury w Opolu koło Parczewa. Doświadczyliśmy wielkiej gościnności i życzliwości, czuliśmy się jak w swoim rodzinnym domu, niedzielny wieczór tam spędzony przywołał wspomnienia z młodości i dzieciństwa wielu z nas. Z całego serca podziękowaliśmy gospodarzom wspólną modlitwą, a w drodze powrotnej odmówiliśmy w ich intencji różaniec.

Gdy słońce zachodziło, nadając zieloności pól złocisty koloryt, a zaoranym ziemiom odcień lawendy, przyszła pora na wieczorną majówkę, litanię do Matki Bożej i najpiękniejsze pieśni maryjne. To był wspaniały dzień, wśród świetnych ludzi, pięknej przyrody i przenikającej wszystko Bożej obecności. Już wprosiłem się na następny wyjazd, do sanktuariów i cerkwi Chełmszczyzny i Roztocza.