Autorzy twórczości prezentowanej w Galerii Sceny Plastycznej KUL na ogół „zanurzali” swe prace w bardzo stonowanej gamie kolorystycznej. Płótna przemawiały treścią, formą, natomiast kolor był jakby dopełnieniem, znaczącym, ale nie wysuwającym się na pierwszy plan. Leszek Mądzik, twórca teatru Sceny Plastycznej KUL, sam prezentuje podobną postawę artystyczną. Od lat mówi konsekwentnie o problemach egzystencjalnych, które każdy z nas odczuwa nie tylko w postaci konkretnych myśli, nazywających to, co właśnie czujemy, ale także w postaci stanów zawahań, napięć, niepokojów, mniejszych i większych zaskoczeń i radości. Tych stanów poruszeń duszy, pojawiających się gdy nasza refleksja dotyczy spraw i wartości najważniejszych, dotykających tajemnicy życia i śmierci. Mądzik operuje szeregiem dość zwyczajnych, ale nieprzypadkowo wybranych przedmiotów, które zestawione w pewne układy, poruszając się dzięki aktorom na tle dźwięków często zaczerpniętych z natury, stają się jakby takimi bergmanowskimi szeptami i krzykami o naszej egzystencji. Całość niemal zawsze tonie w czerni i szarości.
Tymczasem Marian Czapla swymi wielkimi barwnymi płaszczyznami wydaje się rozrywać tę ciszę naszego wnętrza, którą przy Złotej 5 spodziewamy się znaleźć. Kładzione szerokimi impastami ostre barwy przywodzą na myśl obrazy „Dzikich” (awangardy malarskiej z lat 80. XX w.), ale może też amerykańską krzykliwość pop i op-artu lat 50. i 60. XX w. Jak zauważyli krytycy, w trudnej epoce postmodernizmu M. Czapla wypracował własny styl nowoczesnego malarstwa sztalugowego w oparciu o żywy, fakturalny kolor i zmysłową figurację. Wychodząc od ciepłozimnej abstrakcji, zawsze metaforycznie tytułowanej, a bliskiej warsztatowo europejskim mistrzowskim dokonaniom Nicolasa de Staëla czy Serge’a Poliakoffa, doszedł do osobistego figuralnego wariantu malarstwa-moralitetu, które śmiało można porównać formalnie ze sztuką abstrakcyjnego ekspresjonisty Willelma De Kooninga, a bardziej całościowo, biorąc pod uwagę duchową motywację, ze sztuką autentycznie religijnego katolika i paryżanina George’a Roualta, syna stolarza, autora, podobnie jak Czapla, licznych nieortodoksyjnych, czarnokonturowych, gwałtownych, bogatych malarsko pasyjnych przedstawień Chrystusa i Madonny.
Kilkanaście płócien, powstałych na początku lat 90., przedstawia Mękę Pańską. Wystawa uczy pokory wobec Boga i wobec sztuki; akcentuje czas Wielkiego Postu oraz czas Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Czapla przez obrany przez siebie temat, ekspresyjno-realistyczną formę, mocną kolorystykę niejako przypomina, że sztuka nie jest narzędziem zabawy dla niedojrzałych dorosłych, którzy wiaderko i łopatkę zamienili na pędzel i paletę, lecz dla ludzi, których stać na refleksję, wyrażaną dzięki talentowi.

Marian Czapla urodził się w 1946 r. w Gackach k. Szydłowa na Kielecczyźnie. Absolwent Państwowego Liceum Technik Plastycznych w Kielcach w pracowni drewna i ASP w Warszawie (dyplom 1972); studiował w pracowniach Stefana Gierowskiego (malarstwo), Haliny Chrostowskiej i Józefa Pakulskiego (grafika). Współzałożyciel grupy artystycznej „Sympleks S4”. Profesor malarstwa w macierzystej uczelni.