Preludium do treści tomu poezji stanowi okładka. Już sam tytuł Miejsca i Twarze stanowi odniesienie do dwóch imion Boga. On objawia się w konkretnym miejscu i pod postacią określonej twarzy. Nawiązując
do tego, Martin Buber mówi, że najważniejszą sprawą w życiu jest spotkanie się z Wszechmogącym w bliźnim. Ponadto oczy w kształcie ryb pokazują pragnienie patrzenia na świat w optyce chrześcijańskiej,
tak jak chce Bóg. Sitowie przedstawione na okładce ma wydźwięk biblijny i przypomina przejście Izraelitów przez morze sitowia, od którego zaczyna się wyjście z niewoli pod przewodnictwem Mojżesza. Istotę
przesłania całego zbioru zapowiada pierwszy wiersz Zgubionymi kredkami. Pozwala zauważyć, że poeta wyraża poprzez estetyczne obrazy określony świat wartości rządzony przez miłość. Staje się na nowo uczniem
pierwszej klasy, aby na nowo odkryć rzeczywistość. Zastanawia się nad tym, co jest nieśmiertelne i nieprzemijalne. Miejsca i Twarze są rodzajem autobiografii, w której podmiot liryczny zaprasza do podróży
w czasie i przestrzeni do wnętrza samego siebie. Idzie on przez świat jako pielgrzym-turysta. Podobnie jak Abraham wyrusza z rodzinnego Ur, żeby podążać w nieznane za głosem Tego, któremu zaufał. Wspomnienia
Rzymu, Mediolanu czy Nałęczowa są okazją do sformułowania wniosków ważnych dla siebie i zainteresowanie nimi czytelnika. Spotkania na tej drodze przysparzają mu doświadczenia różnych twarzy ludzkich:
matki, ks. Mieczysława Brzozowskiego, Gustawa Herlinga-Grudzińskiego i wielu innych. Zastanawia się, jaką rolę te postacie odegrały w jego egzystencji i jakie przesłanie niosą dla współczesnego człowieka.
Autor wyznaje, że w swojej poezji lubi być wzniosły i przekorny, w przeciwieństwie do codziennego życia. Proklamowanie homilii wymaga od niego bardzo dużo odwagi, natomiast w twórczości poetyckiej czuje
się śmielej. Nie lubi jednoznaczności. Przybiera figurę ucznia i pielgrzyma-turysty, aby na nowo przyjrzeć się przeszłości i teraźniejszości oraz wysnuć wnioski na przyszłość.
Religijne aspekty twórczości człowieka są nieodłącznymi elementami literatury polskiej i światowej. Przykuwają uwagę zwłaszcza w sytuacji zeświecczenia kultury. Kapłani piszący poezję starają się
ukazać obraz duchownego posiadającego bogate wnętrze, wrażliwe na piękno. Na płaszczyźnie ogólnoludzkich wartości i głębokiego doświadczenia Boga chcą nawiązać dialog z drugim człowiekiem. Nie wystarcza
im kościół, ołtarz i ambona, ale poszukują bliźniego w jego codziennym życiu. Próbują znaleźć wspólny język z różnymi grupami osób, odpowiadając na ich duchowe potrzeby i pytania. Patrząc z pozycji brata
towarzyszy współczesnym ludziom w ich radościach i smutkach, obawach i nadziejach.
Pomóż w rozwoju naszego portalu