Tymi słowami Ojca Świętego pragnę złożyć podziękowanie za uzdrowienie za wstawiennictwem św. s. Faustyny Kowalskiej. Bóg w swoim niezgłębionym Miłosierdziu przychodzi nam zawsze z pomocą, a szczególnie w najtrudniejszych momentach życia.
Taką najtrudniejszą chwilą w moim życiu była śmierć ojca. Przyszła tak nagle - po tygodniowym pobycie w szpitalu. Zmarł zaraz po wysłuchaniu niedzielnej Mszy św. Nie byłam na to przygotowana i nie umiałam pogodzić się z jego śmiercią. Wtedy podczas pogrzebu ktoś zaczął odmawiać słowa Koronki do Miłosierdzia Bożego: „Dla Jego bolesnej męki, miej miłosierdzie dla nas i całego świata”. Ogarnął mnie pokój i pewność, że tymi słowami pełnymi miłosierdzia wyproszę spokój dla duszy mojego zmarłego ojca. Ta żarliwa modlitwa, którą wtedy po raz pierwszy w życiu słyszałam, stała się naszą wspólną modlitwą rodzinną. Polecaliśmy w niej Bogu wszystkie nasze sprawy, a przed świętem Bożego Miłosierdzia odprawialiśmy Nowennę - począwszy od Wielkiego Piątku - za wstawiennictwem s. Faustyny. Tak też było w tym roku... Jednak zaraz w Poniedziałek Wielkanocny znalazłam się w szpitalu i niezwłocznie przygotowano mnie do operacji.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Wcześniej sama myśl o pobycie w szpitalu napawała mnie lękiem, jednak wtedy, w Tygodniu Bożego Miłosierdzia, odczuwałam dziwny pokój, który udzielał się innym chorym. Wszyscy razem na sali modliliśmy się Koronką za oczekujących na operację, a ponieważ stan mojego zdrowia zagrażał życiu - pierwsza zostałam jej poddana.
Kilka dni później z powodu powikłań była kolejna i kiedy znowu znalazłam się na sali operacyjnej, zauważyłam skupioną twarz lekarza - on się modlił. Później dowiedziałam się również, z relacji rodziny, że lekarz ten po wyjściu z sali operacyjnej bezradnie rozłożył ręce w stronę oczekującego męża i niepełnoletnich dzieci i powiedział: „Zrobiłem wszystko, co w mojej mocy, a reszta należy do Boga”.
Zaraz po operacji przewieziono mnie na salę intensywnej terapii, gdyż stan był bardzo ciężki. Niedługo potem poczułam na czole i rękach znak krzyża, to kapłan udzielał mi sakramentu chorych. Byłam
w pełni świadoma, odczuwałam wielką radość wewnętrzną, ale nie byłam w stanie dać jakiegokolwiek znaku zewnętrznego. Trzeciego dnia odwiedził mnie lekarz, który mnie operował, aby przygotować mnie na
najgorsze. Mówiłam mu wtedy, że w Tygodniu Bożego Miłosierdzia nie obawiałam się śmierci, ale teraz się boję. Uspokajał mnie, mówiąc, że wtedy zwykle traci się przytomność. Po tej rozmowie nie mogłam
zasnąć. Myślałam, w jaki sposób mam przygotować męża i dzieci na moje odejście. Ale rano, kiedy kapłan przyszedł z Komunią św., nie bałam się już niczego - poddałam się całkowicie woli Bożej.
Reklama
Na sali intensywnej terapii nie myślałam o sobie, ale o tych, którzy żegnali się z tym światem, i polecałam ich Bogu w Koronce. Wiedziałam, że jest to najskuteczniejsza modlitwa za konających.
Cały ten dwumiesięczny pobyt w szpitalu to najwspanialsze rekolekcje o Bożym Miłosierdziu. Tak bardzo mocno doświadczyłam wtedy, jak ogromną łaską jest cierpienie. Siłę czerpałam z modlitwy mojej najbliższej rodziny i bliskich znajomych, którzy polecali mnie Bogu przez wstawiennictwo s. Faustyny. W kilka lat później mogłam osobiście być w Rzymie i cieszyć się Jej beatyfikacją, a później kanonizacją w Krakowie.
Podczas ostatniego spotkania z Ojcem Świętym w sanktuarium Bożego Miłosierdzia mocno poruszyły mnie Jego słowa. Powiedział, że konsekrując tę świątynię, czyni to z gorącym pragnieniem, aby orędzie
o miłosiernej miłości Boga dotarło do wszystkich mieszkańców ziemi i napełniało serca nadzieją. To zadanie powierzył Kościołowi w Krakowie i w Polsce oraz wszystkim czcicielom Bożego Miłosierdzia, którzy
tu będą przybywać z Polski i z całego świata. Zakończył słowami: „Bądźcie świadkami Miłosierdzia”.
Cieszyłam się bardzo, gdy po tygodniu od spotkania z Ojcem Świętym dostałam wizę do USA. Pragnęłam zawieźć wiele pamiątek z miejsca, gdzie żyła św. Faustyna, do kraju, w którym było tyle bólu i cierpienia po zamachu terrorystycznym. Pragnęłam, aby każdy dowiedział się o wielkiej Miłości Boga do każdego z nas, o Jego ogromie Miłosierdzia, aby wszyscy zakosztowali nadziei płynącej z orędzia tej skromnej siostry zakonnej, orędzia, które okazało się Bożym promieniem rozświetlającym ziemię.
Pragnę nieustannie dziękować Bogu, który jest bogaty w Miłosierdzie, za wszystkie łaski, którymi obdarza mnie i moją rodzinę, a szczególnie za dar mojego uzdrowienia.
