W kameralnej uroczystości wzięła udział najbliższa rodzina jubilata, ojcowie bernardyni z kalwaryjskiego klasztoru, siostry zakonne i przyjaciele kard. Jaworskiego. Podczas Mszy św. modlono się szczególnie w intencji przebywającego w szpitalu kard. Franciszka Macharskiego, który zwykle wraz z kard. Marianem Jaworskim pielgrzymował do Kalwarii Zebrzydowskiej.

W okolicznościowej homilii kustosz kalwaryjskiego sanktuarium o. Azariasz Hess OFM podkreślił, że uczestnictwo w jubileuszu 66-lecia święceń kapłańskich sędziwego hierarchy jest wielką, szczególną łaską dla samego jubilata, ale także dla wszystkich biorących udział w uroczystości, która jest świadectwem, że „z Bogiem człowiek może bardzo wiele”. „Codziennie odprawiając Eucharystię wraca ksiądz kardynał do tego dnia, kiedy tu, na posadzce kalwaryjskiej bazyliki, leżąc wsłuchany w wezwania Litanii do wszystkich świętych, oczekiwał przyjęcia święceń kapłańskich” - mówił kaznodzieja. „Jak bardzo Kalwaria wycisnęła swoje znamię w sercu i w życiu ks. kardynała, wiedzą ci wszyscy, którzy go znają” - dodał, wspominając, że jubilat często podkreśla, że wszystko zawdzięcza Matce Bożej Kalwaryjskiej. Emerytowany metropolita lwowski wielokrotnie składał dowody swojej miłości i przywiązania do Kalwarii Zebrzydowskiej: ofiarował Matce Bożej swój biskupi pierścień, krzyż-pektorał, który otrzymał z rąk św. Jana Pawła II w dniu nominacji kardynalskiej i wiele innych cennych pamiątek. „Dziękujemy za to wspaniałe świadectwo wiary, bo tak najkrócej można określić 66 minionych lat. To świadectwo wiary naznaczone ofiarą i cierpieniem. Jesteś, księże kardynale, kalwaryjskim kardynałem!” - podkreślał o. Hess.

Kardynał Marian Jaworski przyjął święcenia kapłańskie 25 czerwca 1945 r. w Kalwarii Zebrzydowskiej, gdzie przeniesiono seminarium lwowskie po wysiedleniu przez władze sowieckie. Po święceniach został wikarym w parafii Basznia Dolna na terenie archidiecezji w Lubaczowie, a potem kapelanem abp. Eugeniusza Baziaka - ostatniego polskiego arcybiskupa koadiutora Lwowa, który w 1946 musiał przenieść się do Polski. Jednocześnie kontynuował studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, ukończone doktoratem z teologii w 1952 r. Dwa lata później uzyskał doktorat z filozofii na KUL-u, a w 1965 - habilitację z filozofii religii na Akademii Teologii Katolickiej (obecnie Uniwersytet Kard. Stefana Wyszyńskiego) w Warszawie.

W latach 1970-84 był sekretarzem Rady Naukowej Konferencji Episkopatu Polski, a w latach 1976-81 - dziekanem Papieskiego Wydziału Teologicznego w Krakowie. Gdy 8 grudnia 1981 r. Jan Paweł II przekształcił oficjalnie Wydział w Papieską Akademię Teologiczną, ks. prof. Jaworski został jej pierwszym rektorem. Na tym stanowisku zastała go 24 maja 1984 nominacja na biskupa - administratora apostolskiego archidiecezji w Lubaczowie. Sakrę przyjął 23 czerwca tegoż roku na Wawelu. W 1987 r. papież mianował go konsultorem Kongregacji Wychowania Katolickiego, a 16 stycznia 1991 r. - pierwszym po wojnie arcybiskupem metropolitą lwowskim. W rok później abp Marian Jaworski stanął na czele utworzonej Ukraińskiej Konferencji Biskupiej obrządku łacińskiego. W latach 1996-98 był także administratorem apostolskim diecezji łuckiej. W 1997 r. został rektorem powstałego wówczas Wyższego Seminarium Duchownego w Brzuchowicach pod Lwowem. W 1999 r. Jan Paweł II mianował go członkiem Komitetu Prezydialnego Papieskiej Rady ds. Rodziny. 28 stycznia 2001 mianowany przez Ojca Świętego kardynałem. Obecnie sędziwy kardynał mieszka w Krakowie. Często pielgrzymuje do Kalwarii Zebrzydowskiej.