Bóg, stwarzając człowieka, włożył w jego ręce i usta wielką siłę. Współczesny człowiek, nawet chrześcijanin, często nie umie albo wręcz nie chce wykorzystać jej do czynienia dobra, budowania i pocieszania - nierzadko używając tej siły do niszczenia lub siania strachu.
W Ewangelii na tę niedzielę Jezus przestrzega nas, abyśmy nie byli gorszycielami. Kieruje do nas ostre słowa: „Kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą, temu byłoby lepiej uwiązać kamień młyński u szyi i wrzucić go w morze” (Mk 9, 42).
Łatwo jest niszczyć, gorszyć - trudniej odbudować. Słowa Jezusa ostrzegają przed zgorszeniem, szczególnie dzieci i młodzieży, oraz dawaniem im złego przykładu. Ludźmi, którzy są najbardziej odpowiedzialni przed Bogiem za właściwe wychowanie dzieci, są ich rodzice. Patrząc na nich, dziecko uczy się postępować dobrze lub źle.
Obserwując współczesny świat, łatwo można dostrzec rodziców, którzy nie rozumieją słów Jezusa. Brak miłości, zainteresowania, przemoc, alkohol w rodzinie, a także „popularne” ostatnio molestowanie seksualne, to tylko niektóre z powodów do zgorszenia młodego pokolenia. Trzeba niezwykłej czujności i odpowiedzialności za wspólne wychowanie ku dobru. Pomyślmy, ilu jest młodych ludzi, którzy zagubili się w życiu i są nieszczęśliwi, bo ich rodzice, opiekunowie czy wychowawcy nie potrafili ukazać im właściwej drogi? Iluż jest dorosłych, którzy zamiast ukazywać drogę w kierunku Boga - najwyższego Dobra, pokazują drogę do zła i grzechu?
Jednak owi „mali” z Ewangelii, to nie tylko dzieci, które bardzo łatwo można zgorszyć niewłaściwym zachowaniem i sposobem bycia, ale także ludzie o słabej, jeszcze niedojrzałej wierze. Oni właśnie potrzebują wskazania właściwego kierunku, pomocnej dłoni, która ich podtrzyma w każdej trudnej sytuacji; potrzebują skierowania ich na lepszą ścieżkę. Ważne jest, abyśmy w kontakcie z bliźnimi nie stawali się jak szatan - kusiciel. Samo życie chrześcijanina powinno wskazywać innym właściwą, ewangeliczną postawę w codziennym kroczeniu za Jezusem.
Wierność Jezusowi i Jego Ewangelii to sprawa niezwykle trudna i wymaga wielu wyrzeczeń i poświęcenia, a także radykalizmu. Należy jednak zrobić wszystko, aby nie pociągać innych do zła i nie być powodem zgorszenia, wciąż na nowo ucząc się wierności Bogu. To On, Pan naszego życia, jeśli tylko przylgniemy do Niego i zanurzymy się w Jego miłości, da nam moc i siłę do wytrwania w dobru.
Warto wskazać na jeszcze jeden ważny element nauki Jezusa. Pan mówi: „Kto bowiem nie jest przeciwko nam, ten jest z nami” (Mk 9,40). W ten sposób Chrystus zaprasza nas do szacunku, dialogu i tolerancji względem tych, którzy myślą inaczej niż my. Zachęca nas do zdobywania braci w wierze. Często zdarza się, że z naszej wiary czynimy pewnego rodzaju przywilej, nie zaś okazję do pełnienia dobrych uczynków. „Także od pychy broń swojego sługę, by nie panowała nade mną” (Psalm 19).
Istnieje pewna pokusa w naszym myśleniu: skoro jestem osobą wierzącą, chodzę co niedzielę i w święta na Mszę św., modlę się, uczestniczę aktywnie w życiu Kościoła, to na pewno jestem lepszy, lub lepsza, od innych. Praktyka życia codziennego udowadnia nam, że nie zawsze tak musi być. Zasmuca fakt, że wielu chrześcijan po wyjściu z Kościoła staje się, niestety, innymi ludźmi - wkładają swój odświętny „garnitur chrześcijaństwa” do szafy, aż do kolejnej Mszy św. Powinniśmy pamiętać, że ci wszyscy, którzy nie wybierają świadomie zła, ale poświęcają się dobru i umacnianiu człowieka pod względem materialnym i duchowym, są niejako przy boku Chrystusa i także mogą nas ubogacić, wnosząc w nasze życie wiele dobroci. Niech szacunek do każdego człowieka i troska o niego znajdą się w centrum naszych chrześcijańskich działań.