Izabela nie pochodzi z bardzo religijnej rodziny. Kiedy wraz z rodzicami i młodszą siostrą przeprowadziła się do Warszawy, jej niewierząca wtedy babcia zorganizowała spotkanie z siostrzeńcami znajomej. Babcia chciała zapewnić wnuczce odpowiednie towarzystwo. Traf chciał, że chłopcy ci należeli do wspólnoty „Domek” przy klasztorze Ojców Dominikanów na Służewie. Izabela miała wtedy ok. 12 lat. Wspólnota przeznaczona była dla dzieci ze szkoły podstawowej, w swej formule podobna była do wspólnot oazowych, można też było odnaleźć w niej elementy skautingu. Akceptacja przez tę grupę rówieśniczą, której nie doświadczyła w szkole, pozwoliła jej rozwinąć się jako osobie. Właśnie po wstąpieniu do tej wspólnoty świadomie zaczęła kształtować swoją wiarę. Cotygodniowe spotkania wypełniały modlitwa, dzielenie się słowem Bożym, zabawa. Wspólne wyjazdy i wędrówki po górach, dyskusje filozoficzne pod doskonałą opieką dominikańskich duszpasterzy pociągały.

W liceum Izabela związała się z jedną ze wspólnot ruchu „Wiara i Światło”, zrzeszającą osoby niepełnosprawne intelektualnie i ich przyjaciół. Wspólnota ta działała również przy dominikanach. Właśnie tu Izabela poznała swojego przyszłego męża. Najpierw połączyła ich przyjaźń, potem miłość. Michał nadal jest jej najlepszym przyjacielem, a ich związek opiera się na głębokiej więzi, zaufaniu i wzajemnym zrozumieniu.

Pisanie ikon a doświadczenie Jezusa

Na studiach Izabela zaczęła pisać ikony. Zainteresowała się duchowością chrześcijańskiego Wschodu i teologią ikony, a że malowała „od zawsze”, zapisała się na kurs ikonograficzny przy parafii św. Andrzeja Boboli na ul. Rakowieckiej w Warszawie. Jako młoda mama także jeździła na te spotkania. – Pisanie ikon to dar, a najważniejsze w tym jest osobiste spotkanie z Jezusem – podkreśla.

Na świat przychodziły kolejne dzieci, a macierzyństwo, jak wiadomo, wiąże się z wieloma obowiązkami i wymaga zmiany priorytetów. Izabela na jakiś czas zrezygnowała więc z pasji malarskiej. Jednak, jak tłumaczy, za pisaniem ikon się tęskni, tak jak za modlitwą. Izabela powróciła do swojej pasji w 2013 r. Była wtedy w ciąży z córką Marysią.

Pewnego dnia zaprosiła przyjaciela, który prowadzi pracownię, i zorganizowała z nim trzymiesięczny kurs ikonograficzny w Grodzisku Mazowieckim. – Pan Bóg podsyłał do mnie ludzi, którzy prosili mnie, bym coś dla nich namalowała. Przez dłuższy czas zastanawiałam się nad tym, co chciałabym robić w życiu. Wychowując czwórkę dzieci, nigdy nie podjęłam pracy zawodowej na etat – opowiada.

Izabela posłuchała Jego cichego głosu i poszła za tym wewnętrznym wezwaniem. W tej chwili współprowadzi pracownię ikonograficzną „Eleusa” przy kościele św. Anny w Grodzisku Mazowieckim.

Żona, mama, tercjarka

Od ponad 10 lat kobieta należy do Związku Dużych Rodzin „Trzy Plus”, koordynowała również projekty dotyczące wzmacniania roli i funkcji rodziny. Obecnie służy pomocą oraz zaangażowaniem tym, którzy prowadzą projekty, i stara się dbać o rozwój polityki prorodzinnej, aby potrzeby rodzin wielodzietnych były zauważane i brane pod uwagę w lokalnej społeczności.

Jest również świecką dominikanką. Izabela złożyła już przyrzeczenie wieczyste. Głównymi źródłami, z których czerpie siłę do życia wiarą, są: słuchanie Słowa Bożego, i na ile to możliwe – codzienna Eucharystia, Różaniec, brewiarz. Ważne są też częsta spowiedź i życie sakramentalne. – Staram się zapoznawać z dokumentami Kościoła, aby pogłębiać swoją wiedzę, i rozmawiać z innymi ludźmi na temat prawd wiary. Bycie apostołem, zwłaszcza współcześnie, to przede wszystkim świadectwo własnego życia z Bogiem. To nie przypadek, nie los, ale właśnie Bóg stawia na naszej drodze ludzi i to On stawia cię w tym miejscu, w którym jesteś – tłumaczy.

Ciche cuda

W rozmowie z tygodnikiem Bliżej Życia z Wiarą kobieta wspomina o cudach, jakich Jezus dokonał w jej życiu. – Miałam już troje dzieci, gdy straciłam swoje czwarte dziecko. Serduszko naszego synka przestało bić w 12. tygodniu. Doświadczenie utraty przyniosło ogromny ból i intensywne emocje. Chcieliśmy godnie pochować nasze dziecko. Nadaliśmy mu imię Teofil – Umiłowany przez Boga. Wiedziałam, jakie mam prawa. Poprosiłam o przygotowanie grobu. W pogrzebie uczestniczyli ksiądz i cała nasza rodzina, starsze dzieci również. One wiedzą, że mają w niebie brata, swojego własnego orędownika. To przeżycie, mimo wszystko, pozwoliło nam doświadczyć ogromnej Bożej miłości i otulenia Jego bliskością – mówi Izabela.

Bóg interweniował również wtedy, gdy kobieta była w ciąży z młodszą córką, Marią. – Rok po opisanych wyżej doświadczeniach wzięłam udział w rekolekcjach Odnowy w Duchu Świętym zorganizowanych w naszej parafii. Na zakończenie była modlitwa o wylanie darów Ducha Świętego i tydzień po tym wydarzeniu dowiedziałam się, że jestem w ciąży – wspomina. Od samego początku Izabela czuła spokój. Zwłaszcza wtedy, gdy po odbyciu własnych rekolekcji mąż przywiózł jej prorocze słowa z Księgi Izajasza: „Twe słońce nie zajdzie już więcej i księżyc twój się nie zaćmi, bo Pan ci będzie światłością wieczną i skończą się dni twej żałoby”(60, 20).

Dla niej i jej męża nadeszła jednak chwila próby. Badanie USG pokazało rozejście się blizny po cesarskim cięciu. Lekarze wypisali natychmiastowe skierowanie do szpitala. – Postanowiłam jednak odłożyć wizytę w szpitalu do poniedziałku. Była Niedziela Bożego Miłosierdzia. Do klasztoru Sióstr Opatrzności Bożej w Grodzisku Mazowieckim zostały przywiezione relikwie św. Jana Pawła II. Poszliśmy tam wraz z mężem, żeby się pomodlić za jego wstawiennictwem o cud. Potem spędziłam tydzień na oddziale patologii ciąży i okazało się, że objawy rozejścia się blizny zniknęły – opowiada Żylińska. Córka urodziła się całkowicie zdrowa i na chrzcie otrzymała imię Maria, na cześć Matki Bożej.

Ostatnio starsza córka cierpiała na zawroty głowy. Lekarze zalecali kolejne, coraz bardziej szczegółowe badania. Wstępna diagnoza wykazała, że dziewczynka ma tętniaka. – Postanowiliśmy, że będziemy działać szybko. Udaliśmy się do specjalistów. Chcieliśmy się dowiedzieć, czy córkę czeka operacja. Jednocześnie zawierzyliśmy, po raz kolejny, nasze dziecko Bogu i Maryi. Tomograf komputerowy wykazał brak tętniaka w głowie – wyznaje.