Kaszubszczyzna jest wciąż żywa, obecna, nie dała się zamknąć w skansenie. Gdzie jej szukać? – pytał bp Zbigniew Zieliński podczas uroczystości odpustowych.
Jubileuszowy – X Odpust Kaszubski ku czci Matki Bożej Pani Pomorza miał w tym roku wyjątkową formę z racji obchodów 900. rocznicy misji chrystianizacyjnej św. Ottona na Pomorzu. Wydarzenie rozpoczęło się przy figurze św. Ottona w Polanowie, skąd pielgrzymi wyruszyli na Świętą Górę Polanowską, po drodze odmawiając Różaniec w języku kaszubskim.
Mszy św. sprawowanej na dziedzińcu kaplicy Matki Bożej Bramy Niebios przewodniczył bp Zbigniew Zieliński, a w koncelebrze byli kapłani katoliccy, franciszkanie z Kenii oraz kapłani prawosławni. Wśród pielgrzymów nie zabrakło przedstawicieli samorządu lokalnego, członków różnych kaszubskich stowarzyszeń i zespołów artystycznych, a nawet górali z okolic Limanowej. Zgodnie z kaszubską tradycją gościnności księdza biskupa poczęstowano tabaką.
W homilii bp Zieliński mówił o odpowiedzialności Kaszubów za ich tradycję. – Wizytówką kaszubskiej kultury jest żywy regionalny język, z żywą regionalną spuścizną. Kaszubszczyzna jest wciąż żywa, obecna, nie dała się zamknąć w skansenie. Gdzie jej szukać? Na terenie Kaszub w sklepach, szkole, w kościele – wymieniał ksiądz biskup. Wskazał przejawy kultury bliskie codziennemu życiu, dotyczące także sfery religijnej, szczególnie język kaszubski wprowadzony do liturgii Kościoła.
Wśród Ottonowych akcentów tegorocznego odpustu znalazły się nowa kapliczka św. Ottona z Bambergu, pobłogosławiona na zakończenie odpustowej Eucharystii, a także utwory muzyczne poświęcone misjonarzowi Pomorza – pieśń liturgiczna wyśpiewana przez zespół z Przodkowa oraz Akatyst ku czci św. Ottona, który powstał w klasztorze Klarysek w Słupsku, a został zaprezentowany na zakończenie dwudniowego odpustu.
Coraz wyraźniej widoczne są dzisiaj tendencje do dłuższych i „głębszych” spowiedzi. To zresztą dzisiaj swego rodzaju moda. Ludzie wychodzą poza sztampę i chętnie spowiadają się poza Mszą św., co widać choćby po kolejkach, jakie ustawiają się do konfesjonałów w kościołach, w których są cało-dzienne dyżury. Ale nawet taka spowiedź nie jest formą ani namiastką terapii. Podobnie jak wyznawa-nie grzechów u stałego spowiednika.
Dzisiaj istnieje coraz większe zapotrzebowanie na łączenie duchowości i psychologii. Ale czym innym jest spowiedź, a czym innym psychoterapia.
Gdy trzydziestoletnia Anna zabiła swoje nienarodzone dziecko, za wszelką cenę starała się o tym nie myśleć, nie mówić, nie wspominać. Ale coraz częściej dręczyły ją nocne koszmary. Nie mogła jeść, śmiać się, normalnie funkcjonować. Aż w końcu trafiła do spowiedzi. Przez dwie godziny nie mogła wydusić z siebie ani jednego pełnego zdania. Wyznania przerywał szloch.
Rozgrzeszenie otrzymała. Jednak problemy się nie skończyły. Psychosomatyka dawała o sobie znać, objawy syndromu poaborcyjnego nie ustępowały. Nie mogła się wyzwolić z poczucia winy. Doszło do tego, że co dwa tygodnie klękała przy kratkach konfesjonału. I za każdym razem na pierwszym miejscu powtarzała ten sam grzech: aborcję. Aż w końcu jeden ze spowiedników, dominikanin, zaproponował jej terapię. I tak naprawdę od wizyty w gabinecie terapeuty zaczęło się dla niej nowe życie. Psychoterapia przełamała barierę. Pozwoliła wniknąć w głąb siebie, zobaczyć, dlaczego doszło do takiej tragedii; pomogła przeżyć żałobę, nazwać swoje nienarodzone dziecko, symbolicznie je pochować i nauczyć się z tym wszystkim żyć dalej. – Trwało to wprawdzie dwa lata, ale było warto – mówi kobieta.
O swej modlitwie za chorych i cierpiących a także za pracowników służby zdrowia zapewnił Ojciec Święty w opublikowanym przez Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej przesłaniu przed modlitwą „Anioł Pański”. Franciszek zaapelował także o pokój, tam gdzie toczone są wojny.
Ewangelia tej piątej niedzieli Wielkiego Postu przedstawia nam historię kobiety przyłapanej na cudzołóstwie (J 8, 1-11). Podczas gdy uczeni w Piśmie i faryzeusze chcą ją ukamienować, Jezus przywraca tej kobiecie utracone piękno: ona upadła w proch ziemi, a Jezus, na tym prochu, kreśli dla niej swym palcem nową historię - to „palec Boży”, który zbawia swoje dzieci (por. Wj 8, 15) i uwalnia je od zła (por. Łk 11, 20).
Pracownicy i wolontariusze "Źródełka" z bpem Jackiem Kicińskim.
Centrum Rozwoju Dzieci i Młodzieży „Źródełko” od 25 lat działa przy parafii św. Jadwigi na wrocławskiej Leśnicy.
Nową wyremontowaną siedzibę poświęcił bp Jacek Kiciński. – To bardzo ważne miejsce dla wszystkich dzieci, które przychodziły kiedyś i będą tu jeszcze przychodzić. Pięknie wyremontowane pomieszczenia na pewno zachęcają, ale tym, co tworzy największą wartość tego miejsca są ludzie: opiekunowie i same dzieci – mówił biskup pomocniczy archidiecezji wrocławskiej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
