Poszukują talentów

Nie od dziś wiadomo, że do szlifowania talentów poza zapałem potrzebne są również środki finansowe. W zdobyciu tego ostatniego elementu recepty na sukces pomocny jest program stypendialny Enea Akademia Talentów. Na najzdolniejszych uczniów czeka czterdzieści osiem stypendiów po 3 tys. zł, a dla instytucji wspierających rozwój młodzieży – dwadzieścia grantów po 10 tys. zł. Być może w gronie tegorocznych laureatów znajdzie się druga Maria Skłodowska-Curie, następca Roberta Lewandowskiego, a może pianista, który dorówna sławie Fryderykowi Chopinowi – warto więc przyjrzeć się bliżej tej inicjatywie, która zmienia oblicze polskiej nauki, kultury i sportu.

Pomysły na wysokim poziomie

Reklama

– Enea Akademia Talentów to niepowtarzalna okazja do pokazania swoich zdolności i osiągnięć ludziom, którzy chcą je dostrzec, docenić i pomóc w ich rozwoju – stwierdziła Paulina Suchecka, stypendystka II edycji tego programu stypendialnego. Akademia jest autorską inicjatywą Enei i Fundacji Enea. Program skierowany jest do uczniów, szkół i innych instytucji wspierających rozwój młodych ludzi. W trzech poprzednich edycjach programu stypendia przyznano sześćdziesięciu utalentowanym uczniom. Wśród nich znaleźli się m.in. młodzi ludzie uprawiający lekkoatletykę i sporty walki, pasjonaci historii i matematyki, konstruktorzy oraz programiści, muzycy, miłośnicy tańca, rysunku, a także fotografii. Granty zdobyło dwadzieścia siedem szkół i organizacji; dzięki tym środkom ich uczniowie i podopieczni brali udział w dodatkowych zajęciach sportowych, teatralnych i tanecznych oraz realizowali projekty z dziedziny robotyki czy też fizyki. Każda kolejna odsłona Enei Akademii Talentów cieszyła się jeszcze większym zainteresowaniem, o czym świadczyła zarówno liczba napływających zgłoszeń, jak i internautów oddających swoje głosy na najciekawsze projekty. – Cieszymy się, że praca włożona w przygotowanie projektu i zadanie konkursowe zaowocowały zajęciem premiowanego miejsca w finale konkursu. Tym bardziej że jesteśmy przekonani, iż jego realizacja przyniesie naszym uczniom dużo radości (...). Dziękujemy wszystkim, którzy się zaangażowali, głosowali, a także Enei za pomysł wspierania tego i podobnych projektów – powiedziała Joanna Dłuska, koordynatorka projektu ze Szkoły Podstawowej nr 53 w Bydgoszczy, do której uczęszczają uczniowie niewidomi i słabo widzący, laureat I edycji programu. Dzięki środkom pozyskanym z programu stypendialnego finaliści poszczególnych edycji konkursu mogli spełnić swoje marzenia, a organizacje mogłyby pomóc swoim podopiecznym w realizacji ich pasji.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Szansa na rozwój talentów

Reklama

– Sukces poprzednich edycji pokazał, jak ważne jest wspieranie obszaru edukacji i rozwoju szkół oraz organizacji. Tegoroczna odsłona programu to kolejne szanse na pozyskanie środków na wysokiej jakości edukację młodych ludzi. Granty w kategoriach: nauka, sztuka, sport, ekologia mogą trafić do szkół, organizacji, domów dziecka, klubów sportowych i innych placówek, które stawiają sobie za cel rozwój młodzieży – komentuje Artur Murawski, dyrektor Departamentu Sponsoringu, Promocji i Zarządzania Marką w Enei. Tegoroczna – IV edycja Akademii Talentów wystartowała 14 listopada. Konkurs stypendialny został podzielony na trzy etapy. W pierwszym – zainteresowani mogą rejestrować chęć udziału w rywalizacji o pulę nagród, która łącznie przekroczy 300 tys. zł. Rejestracja jest możliwa do 11 grudnia. Do drugiego etapu jury wybierze maksymalnie sześćdziesiąt cztery najlepsze zgłoszenia w każdej z czterech kategorii. Przed finalistami zostanie postawione jeszcze jedno zadanie konkursowe – zostaną poproszeni o przygotowanie krótkiego filmiku o swojej pasji, w którym opowiedzą o tym, dlaczego właśnie im należy się stypendium. W trzecim etapie laureaci zostaną wyłonieni przez jury oraz internautów w drodze głosowania na stronie konkursowej. Internauci będą mogli oddać głos na najciekawsze zgłoszenia w dniach od 20 do 29 stycznia 2023 r. Aby nie przegapić najnowszych informacji na temat konkursu, warto śledzić stronę internetową: akademiatalentow.enea.pl .

Impuls dla lokalnych społeczności

Enea Akademia Talentów przekłada się na praktyczne korzyści – nie tylko dla nagrodzonych, ale także dla lokalnych społeczności, w których żyją finaliści. Joanna Mularczyk, kierownik Biura Społecznej Odpowiedzialności Biznesu w Enei zauważa: – Udział w naszym programie nie tylko daje organizacjom wsparcie finansowe, ale przede wszystkim wpływa na ich rozwój oraz motywację do nowych działań. W poprzednich edycjach podjęły się one organizacji turniejów, warsztatów malarskich wspierających osoby z wadami słuchu i mowy czy też stworzenia mobilnych stanowisk do warsztatów z programowania i tworzenia elektroniki użytkowej. Do konkursu można zgłosić zarówno nowe projekty, jak i te, które organizacja realizuje od lat. Cel jest jeden – wsparcie edukacji i zachęcanie dzieciaków do odkrywania nowych pasji i zainteresowań.

Wśród odpowiedzialnych społecznie pomysłów zgłoszonych przez szkoły i organizacje znalazły się m.in. koncepcja wykorzystania pszczół do wykrywania zapachów i zmian nowotworowych przez oddech osób chorych, projekt warsztatów teatralnych oraz dziennikarskich, a także działania popularyzujące wiedzę przyrodniczą i ekologiczną. Każde z tych przedsięwzięć jest niczym ziarno zasiane w społeczeństwie, które może poprawić jakość życia wielu osobom żyjącym w lokalnych społecznościach, jak np. w Międzyrzeczu, gdzie dzięki grantom pozyskanym z Enei Akademii Talentów dzieci mogły badać jakość wody w pobliskich rozlewiskach. Enea Akademia Talentów jest inwestycją w przyszłe pokolenia, w naszą przyszłość, która przez wsparcie pasji młodych ludzi zaowocuje nowymi sportowcami, naukowcami i twórcami sztuki. – Największą wartością projektów jest to, że stworzyły one przestrzeń zaangażowania dla młodzieży z naszej szkoły. Młodzi ludzie brali udział zarówno w tworzeniu koncepcji projektów, jak i w ich realizacji. Środki pozyskane w ramach Enei Akademii Talentów pozwoliły na zrealizowanie pomysłów na bardzo wysokim poziomie. Młodzież, biorąc odpowiedzialność za przedsięwzięcia, czerpała z nich bardzo dużo radości i satysfakcji. Polecamy innym szkołom włączenie się w program Enea Akademia Talentów – zachęca Jakub Kozikowski, wicedyrektor Katolickiego Centrum Edukacji i Kultury, laureat II edycji programu. Enea Akademia Talentów jest niewątpliwie realnym wsparciem dla rozwoju młodych talentów, a tym samym sprzyja budowaniu potencjału społecznego na przyszłość.

Cykl „Niedziela z dobrą energią” powstał we współpracy z Enea

Red.

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93). W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć. Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów. Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu. W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła. W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11). Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe. W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy. Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy. Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność. Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie. W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa. Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”