Autor Listu do Hebrajczyków nazywa Chrystusa przewodnikiem wiary. Określenie to z jednej strony podsumowuje dotychczasowe rozważania, zawierające przykłady wiary bohaterów Starego Testamentu, z drugiej zaś – otwiera nowy wątek, w którym uwaga skupia się już nie na poszczególnych świadkach wytrwałości w wierze, ale na samym Jezusie jako na fundamencie wiary i jej wzorze.
Greckie słowo przetłumaczone jako „ten, który przewodzi”, ma szeroki zakres znaczeniowy. Może oznaczać przywódcę, władcę, twórcę czy założyciela. W Starym Testamencie odnosi się do przywódców Izraela w czasie jego wędrówki na pustyni, do przełożonych pokoleń, a także do sędziów sprawujących rządy nad Izraelem. W Nowym Testamencie termin ten zawsze używany jest w odniesieniu do Jezusa: „Dawca życia” (Dz 3, 15), „Władca i Zbawiciel” (Dz 5, 31), „przewodnik zbawienia” (Hbr 2, 10). Nowy Testament podkreśla zatem nie tylko wymiar władzy i panowania, ale także aspekt pochodzenia i początku. Jezus panuje jako dawca, a jednocześnie rękojmia udzielonego daru.
List do Hebrajczyków akcentuje bardzo wyraźnie ścisły związek między wiarą i wytrwałością w przeciwności i cierpieniu. Wytrwałość jest naturalnym kontekstem, w którym wiara nie tylko może być zachowana, ale przede wszystkim może się rozwijać. Jezus – uniżony w śmierci na krzyżu i wywyższony na prawicę Ojca uosabia w najpełniejszy sposób postawę wytrwałości i związaną z nią obietnicę. Jako prawdziwy Mistrz nie tylko do niej wzywa, ale przede wszystkim ukazuje ją własnym życiem. Właśnie dlatego autor Listu do Hebrajczyków zachęca adresatów do wpatrywania się w przykład Jezusa.
Jezus jest przewodnikiem tych, którzy podążają drogą wiary. Jako przewodnik jest przede wszystkim fundamentem tej wiary. To jednak nie wszystko. Jezus przewodzi swoim uczniom na drodze wiary, ponieważ jako pierwszy osiągnął ostateczny horyzont wiary – pełnię Bożej obietnicy. Stoi On zatem u początku wiary jako jej gwarant. Wiara ta jest jednak nie statycznym, jednorazowym wydarzeniem, lecz konkretną drogą i na tej drodze Jezus jest najpewniejszym przewodnikiem.
Chrześcijanin ma zatem spoglądać na Jezusa jako na źródło swojej wiary. Jezus jest obecny na drodze wiary ucznia jako przewodnik, wskazujący jednocześnie ostateczny cel oraz sposoby jego osiągnięcia. Z tej perspektywy wiara jawi się przede wszystkim jako osobista relacja łącząca Mistrza i ucznia. Jezus staje się najdoskonalszym przewodnikiem wiary, ponieważ jest także towarzyszem swoich uczniów. Na swojej drodze wiary uczniowie nie konfrontują się z abstrakcyjnym nauczaniem czy nieosiągalnymi ideałami. Na tej drodze spotykają kogoś bliskiego – Jezusa, który do wiary zaprasza, pobudza do jej rozwijania i pomaga w jej pełnej realizacji. Wiara to spotkanie z Jezusem – przewodnikiem i towarzyszem.
Biblia terminem „przymierze” określa zbawczą relację między Bogiem a Izraelem, zaś w szerszym znaczeniu – z całą ludzkością. Relacja ta zawsze jest inicjowana przez Boga, nigdy przez człowieka. Człowiek jest obdarowywany szczególnymi zbawczymi darami, w zamian natomiast powinien okazać Bogu posłuszeństwo. W Starym Testamencie możemy znaleźć opisy wielu przymierzy, chociażby układ Boga z Noem, któremu Bóg obiecał, że już nigdy nie ukarze ludzkości potopem. Kolejnym paktem, istotnym dla religii żydowskiej i całego Izraela, jest przymierze Boga z Abrahamem, choć modelowym przymierzem Starego Testamentu jest przymierze synajskie. Przymierze z Abrahamem jest dla ludu Bożego wręcz fundamentalne, gdyż to właśnie Abrahamowi Bóg złożył obietnice: licznego potomstwa, ziemi na własność i szczególnego błogosławieństwa (stąd zarówno to przymierze, jak i przymierze noachickie nazywa się przymierzem obietnicy). Te trzy obietnice tak mocno zaważyły na historii Izraela, że stały się podstawą zbawczej relacji. Każdy, kto był potomkiem Abrahama, miał przywilej należeć do ludu przymierza przez znak obrzezania, a ziemię Kanaan, którą Bóg wskazał Abrahamowi i dał mu na własność, każdy Izraelita uznawał za „swoją”. Wreszcie – każdy Izraelita mógł także w sposób wyjątkowy liczyć na Boże błogosławieństwo, bardziej niż inne narody. Warto jednak zaznaczyć, że Księga Rodzaju przekazuje nam dwa opisy zawarcia tego przymierza. Wersja kapłańska (rozdział 17) swoją uwagę koncentruje właśnie na wspomnianych obietnicach – stąd na tak rozumiane przymierze powoła się św. Paweł, argumentując, że Bóg najpierw złożył obietnice, a dopiero potem domagał się od Abrahama posłuszeństwa. Dlatego, według Pawła, uczynki nie dają zbawienia, lecz daje je Boża łaska, która uprzedza uczynki. Wersja jahwistyczna natomiast (rozdział 15) zawiera opis rytu zawarcia przymierza, który nawiązuje do starożytnych zwyczajów. Tutaj Bóg też składa obietnice – ale by je uwiarygodnić, zostaje zawarte przymierze według wskazówek samego Boga. Otóż Abraham przygotował przepołowione zwierzęta ofiarne i ułożył je tak, by w środku pozostało miejsce na przejście kontrahentów. Ryt ten ma niejako zapowiadać, co czeka tych, którzy okażą się niewierni zawieranemu przymierzu. Warte podkreślenia jest to, że środkiem, pomiędzy tymi połowami zwierząt przechodzi tylko ogień symbolizujący Boga, a zatem Bóg osobiście zawiera przymierze z Abrahamem. Jest to przymierze jednostronne, gdyż nie ma tu żadnej wzmianki o zobowiązaniach ze strony Abrahama. Jest natomiast uznanie wiary Abrahama, który uwierzył obietnicom Boga i zostało mu to poczytane jako zasługa – sprawiedliwość, dlatego jest on nazywany „Ojcem wierzących”. Nie ulega wątpliwości, że choć dla Izraela przymierze synajskie jest centralne (na jego mocy Izrael stał się ludem Bożym, otrzymał Prawo, a Mojżesz ustanowił kult ofiarniczy sprawowany przed Arką Przymierza), to jednak obietnice złożone Abrahamowi w tym przymierzu stały się nieodłącznym elementem zbawczej więzi między Bogiem a Izraelem. Izraelici mogli zawsze powoływać się na te obietnice.
Prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski podczas spotkania
Prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski poinformował w poniedziałek, że zaproponował wicepremierce Julii Swyrydenko, by stanęła na czele rządu i znacząco zmodyfikowała jego prace. Swyrydenko pełni obecnie funkcję pierwszego wicepremiera Ukrainy, kieruje też resortem gospodarki.
Zełenski poinformował o tej propozycji na Telegramie po spotkaniu z polityk.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
