Reklama

Niedziela Łódzka

Nie ma Kościoła bez diakonów

Mają żony, dzieci, a na co dzień pracują zawodowo. Mimo to pragną jeszcze bardziej ofiarować siebie dla wspólnoty Kościoła.

Niedziela łódzka 23/2022, str. IV

[ TEMATY ]

diakon stały

diakonat stały

Ks. Paweł Kłys

Nowi diakoni łódzkiego Kościoła

Nowi diakoni łódzkiego Kościoła

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Szesnastu żonatych mężczyzn przyjęło święcenia diakonatu stałego. Od teraz będą mogli odprawiać nabożeństwa, głosić homilie oraz udzielać sakramentów.

Zaczęło się 3 lata temu

25 stycznia 2019 r. abp Grzegorz Ryś wydał dekret wprowadzający w archidiecezji łódzkiej diakonat stały oraz powołujący do istnienia Ośrodek Formacji Diakonów Stałych. Tym samym rozpoczęła się rekrutacja, w której wzięło udział kilkunastu mężczyzn. Według prawa kanonicznego kandydaci będący w sakramencie małżeństwa musieli mieć ukończone 32 lata i posiadać pisemną zgodę żony na pełnienie takiej posługi, dodatkowo uzyskać opinię księdza proboszcza. – Nie ma Kościoła bez diakonów. My, niestety, zredukowaliśmy diakonat do krótkiego etapu w drodze do święceń kapłańskich. Nam są potrzebni w Kościele ludzie, którzy z diakonii czynią swój stały życiowy wybór, to znaczy ten wymiar Kościoła czynią faktycznym, obecnym w sposób stały – opisuje metropolita łódzki.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Kim są?

Swoje kandydatury zgłosili magistrowie, doktorzy, nauczyciele, przedsiębiorcy, których większość na co dzień pracuje zawodowo w szkołach lub firmach. Warto zaznaczyć, że są to osoby, które założyły rodziny, ale, jak podkreślają, wychowanie w wierze i wspólna troska o siebie przyczyniły się do podjęcia słusznej decyzji dla dobra Kościoła. – Mogę śmiało powiedzieć, że moja kochana żona i troje synów z radością wspierają mnie swoimi modlitwami i dobrym słowem. Kiedy zapytałem najstarszego syna, jak odnosi się do tej decyzji o diakonacie stałym, powiedział: czuję wielką dumę i szczęście, że Bóg przygotował taki plan właśnie dla mojego ojca – powiedział Dariusz Mroczek. Pan Bóg pomaga otwierać serca na drugiego człowieka i rozpalać ogień miłości, który może być początkiem wielkich rzeczy. Taką historię niesie ze sobą inny z diakonów, który pewnego dnia poczuł, że życie to coś więcej niż „brać i mieć”, a bardziej „być i dawać”. – Diakonat dla mnie to posługa wśród potrzebujących, uciskanych, odrzuconych, wątpiących, najmniej zauważalnych, wtapiających się na co dzień w marginalny obraz miasta. Wiem jedno, bez łaski Bożej nic nie mogę zrobić – tłumaczy Adrian Seliga. Tak poprzez rozeznanie mężczyźni wraz z rodzinami podjęli decyzję o posłudze diakonatu stałego, która dla wielu będzie wypełnieniem swojego powołania, by czynić wszystko na chwałę Pana, ku pożytkowi doczesnemu i wiecznemu.

Reklama

Droga pełna poświęceń

Zgodnie z przepisami Konferencji Episkopatu Polski kandydaci do diakonatu stałego objęci są odpowiednią formacją zarówno duchową, jak i intelektualną. Taką w archidiecezji łódzkiej mogli podjąć ci, którzy będąc w stanie małżeńskim mieli ukończone 32 lata, ale nie skończyli 60. roku życia. Okres propedeutyczny, trwający około pół roku, prowadził aspirantów i ich żony do uzyskania wiedzy, co do istoty diakonatu stałego oraz do dojrzałego przekonania o woli podjęcia dalszego rozwoju do pełnienia posługi. Po tym czasie nastąpił obrzęd dopuszczenia do grona kandydatów do diakonatu – admissio. Kolejny, 3-letni okres formacji właściwej był przeprowadzony w czterech wymiarach: ludzkim, duchowym, intelektualnym i pastoralnym. W ich zakresie mieściły się m.in. rozmowy z dyrektorem formacji oraz ojcem duchownym, dialogi małżeńskie, dni skupienia, rekolekcje, studium teologiczne, praktyka pastoralna i egzaminy z konkretnych przedmiotów przewidzianych w formacji. Następnie, mężczyźni przyjęli posługę lektoratu i akolitatu. Warunkiem przyjęcia święceń było zdanie egzaminu ex universa theologia (łac. z całej teologii), czyli podsumowującego przebyte Studium Teologiczne.

Co dalej?

Diakoni stali mogą odprawiać nabożeństwa, udzielać komunii, chrztu, głosić kazania, błogosławić śluby i prowadzić pogrzeby. Nie mogą jednak sprawować Mszy św., udzielać sakramentu pokuty i pojednania oraz namaszczenia chorych. – O diakonacie stałym mówi papież Franciszek, że nie widzi ich wyłącznie przy ołtarzu, że ta funkcja liturgiczna diakonów jest funkcją, owszem, wpisaną w święcenia i diakon może przepowiadać, może przewodniczyć niektórym liturgiom, ale ich pierwszą i absolutną misją jest posługa miłosierdzia szeroko rozumiana. Część diakonów nadal będzie pracować zawodowo, a niektórzy w pełni ofiarują się Kościołowi. Nowi diakoni stali nie kryją obaw związanych z posługą, ale pełni zaufania powierzają siebie i swoje rodziny Panu Bogu. – Pragnę, aby moja posługa stała się drogą do uświęcenia mojej rodzinny, wszystkich, których spotkam na swojej drodze życia, a także mnie samego. Chcę, by była wyrazem pokory, wierności, bezinteresowności, obowiązkowości, wiarygodności, nieustannej służby w niesieniu miłości i Słowa bliskim, ludowi oraz Kościołowi w łączności z Chrystusem i swoim Pasterzem – tłumaczy Adrian Seliga.

Reklama

Diakoni stali będą funkcjonowali głównie w strojach świeckich. Wyjątkiem będą liturgie, podczas których założą albę i stułę przepasaną z lewego ramienia na prawą stronę. W niektórych funkcjach liturgicznych, gdy nie będą używać alby, założą sutannę i komżę. Nowa misja kanoniczna wiąże się z tym, że mężczyźni owdowiali nie mogą już zawrzeć związku małżeńskiego i będzie ich obowiązywał celibat.

Od Soboru

historia diakonatu stałego sięga już czasów apostolskich, jednakże zasadniczo to Sobór Watykański II przywrócił diakonat stały jako „właściwy i trwały stopień hierarchiczny”. Wiele dokumentów opisuje wszelkie normy, obowiązki i prawa obejmujące diakonów stałych, ale to, co istotne, to fakt, że diakonat jest związany z kapłaństwem Chrystusa, ponieważ nowy diakon czyni niemalże jak ksiądz: in persona Christi. – Diakoni są dowodem na to, co mówi Sobór Watykański II, że człowiek nie może się w pełni odnaleźć, jak tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie samego, tak więc życzę nowym diakonom najpełniejszego odnalezienia siebie w darze bezinteresownym z siebie samych – powiedział abp Ryś. Druga rekrutacja dobiegła końca i wkrótce rozpocznie się rok propedeutyczny dla kolejnych kandydatów.

2022-05-31 14:44

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Diecezja kaliska: Biskup Damian Bryl wprowadził diakonat stały

2024-03-06 21:39

[ TEMATY ]

diakon stały

diakonat stały

archidiecezja.pl

Biskup Damian Bryl wprowadził w diecezji kaliskiej diakonat stały dla mężczyzn żyjących w celibacie, żonatych i wdowców. Diakoni stali nie są księżmi. Mogą jednak m.in. udzielać chrztu, Komunii świętej, błogosławić związki małżeńskie i udzielać Wiatyku umierającym.

W liście skierowanym do wiernych biskup kaliski Damian Bryl poinformował, że 25 stycznia wydał dekret o wprowadzeniu w diecezji diakonatu stałego.

CZYTAJ DALEJ

„Napełnił naczynie wodą i zaczął umywać uczniom nogi” (J 13, 5)

Niedziela warszawska 15/2004

[ TEMATY ]

Wielki Tydzień

pl.wikipedia.org

Mistrz Księgi Domowej, "Chrystus myjący nogi apostołom", 1475

Mistrz Księgi Domowej,

1. Wszelkie „umywanie”, „obmywanie się” lub kogoś albo czegoś kojarzy się ściśle z faktem istnienia jakiegoś brudu. Umywanie to akcja mająca na celu właśnie uwolnienie się od tego brudu. I jak o brudzie można mówić w znaczeniu dosłownym i przenośnym, taki też sens posiada czynność obmywania; jest to oczyszczanie się z fizycznego brudu albo akcja symboliczna powodująca uwolnienie się od moralnego zbrukania. To ten ostatni rodzaj obmycia ma na myśli Psalmista, kiedy woła: „Obmyj mnie całego z nieprawości moich i oczyść ze wszystkich moich grzechów …obmyj mnie a stanę się bielszy od śniegu” (Ps 51, 4-9). Wszelkie „bycie brudnym” sprowadza na nas złe, nieprzyjemne samopoczucie, uwolnienie się zaś od owego brudu przez obmycie przynosi wyraźną ulgę.
Biblia mówi wiele razy o obydwu rodzajach zarówno brudu jak i obmycia, czyli oczyszczenia. W rozważaniach niniejszych zajmiemy się obmyciami z brudu w znaczeniu moralnym.

CZYTAJ DALEJ

Gorzkie Żale to od ponad trzech wieków jedno z najpopularniejszych nabożeństw pasyjnych w Polsce

2024-03-28 20:27

[ TEMATY ]

Gorzkie żale

Grób Pański

Karol Porwich/Niedziela

Adoracja przy Ciemnicy czy Grobie Pańskim to ostatnie szanse na wyśpiewanie Gorzkich Żali. To polskie nabożeństwo powstałe w 1707 r. wciąż cieszy się dużą popularnością. Tekst i melodia Gorzkich Żali pomagają wiernym kontemplować mękę Jezusa i towarzyszyć Mu, jak Maryja.

Autorem tekstu i struktury Gorzkich Żali jest ks. Wawrzyniec Benik ze zgromadzenia księży misjonarzy świętego Wincentego à Paulo. Pierwszy raz to pasyjne nabożeństwo wyśpiewało Bractwo Świętego Rocha w 13 marca 1707 r. w warszawskim kościele Świętego Krzyża i w szybkim tempie zyskało popularność w Warszawie, a potem w całej Polsce.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję