Najgorsze w życiu to nie mieć marzeń”. „Oni już o niczym nie marzą” – mówi się o ludziach, którzy nie widzą swojej przyszłości. Niedawno pytanie: „O czym marzysz?”, zadała mi znajoma, która ma, delikatnie mówiąc, luźne związki z Kościołem. „Chciałabym, żebyśmy ja i moja rodzina byli zbawieni” – odpowiedziałam. „No, dobra – znajoma na to – ale co byś chciała robić, mieć? Takie zajęcie twoich marzeń, najlepsze dla ciebie miejsce do życia...”.

Nie mogłam odpowiedzieć, bo „zajęć moich marzeń” miałam w życiu wiele, a pomysłów na życie – mnóstwo. Gdyby wszystkie się spełniły, nie wiem, gdzie bym teraz była. Pewnie gdzieś na dnie, po rozwodzie, w drodze do piekła...

Pracy nie dostałam...

Moje koleżanki, studentki polonistyki w latach 90. XX wieku, nie marzyły, żeby być nauczycielkami. Ich pragnieniem była praca w pewnym kultowym piśmie kulturalnym. Tę pracę natomiast zdobyłam właśnie ja. Pracę marzeń. Po kilku latach, kiedy moja kariera zapowiadała się jak najlepiej, a małżeństwo – jak najgorzej, zaszłam w drugą ciążę. Kiedy byłam na urlopie macierzyńskim, mój mąż dostał propozycję pracy w Danii. Pieniądze! O, tak. Piękny dom, podróże – to naraz wydało mi się bardziej kuszące niż praca w wymarzonym piśmie. Wyruszyliśmy po lepsze, dostatnie życie. Wyruszyliśmy po pieniądze, ale „niechcący” znaleźliśmy Boga.

On musiał nas wyprowadzić na pustynię, żebyśmy Go znaleźli. A ja musiałam przestać służyć swoim bożkom...

Kluczowe i oczywiste było dla mnie, że bez problemu dostanę pracę w polskiej szkole w Danii. Placówka funkcjonuje w soboty. Pewna swego złożyłam potrzebne, kompletne papiery. I z jakichś zupełnie niezrozumiałych dla mnie powodów pracy tej nie dostałam. Rwałam włosy z głowy: ta kierowniczka to chyba jest jakaś chora... Moje oburzenie było wielkie. Przecież jestem tam potrzebna, przecież żadna z pracujących tam osób nie ma tak dobrych kwalifikacji jak ja! A jednak...

Została pustynia

Miałam wówczas wiele pomysłów i planowałam różne inicjatywy – amatorski teatr dla dzieci, polonijna gazetka, organizowanie koncertów, wystaw w Danii z udziałem polskich artystów. Niektóre z nich kwitły jak wiosenny kwiat, piękne na początku i potrzebne, z czasem jednak naturalnie usychały...

Kiedy już wszystkie moje pomysły wzięły w łeb, została pustynia. Dzieci w szkole, mąż w pracy, dom na odludziu z widokiem na zaorane pole.

I wtedy pojawił się On – Bóg. Przyszedł w postaci wędrownego katechisty, ks. Mikołaja, który został posłany na misję do Danii. Zastał mnie na pustyni, z niczym. Tydzień po tygodniu, miesiąc po miesiącu wlewał strumieniem Słowo do mojego suchego serca, do serca mojego męża. Do tej pory wydawało mi się, że jestem poprawnym katolikiem, a tak naprawdę po raz pierwszy usłyszałam Jego słowo. I to słowo dotyczyło mnie bezpośrednio. To ja byłam Izraelitą wyprowadzonym z niewoli swoich pragnień, to ja kilka dobrych lat spędziłam na pustyni prowadzona przez Niego. To On jest wierny swoim obietnicom, mimo moich ciągłych wątpliwości, czy przypadkiem w moim Egipcie nie byłoby mi lepiej. I powstała wspólnota neokatechumenalna, założona przez ks. Mikołaja i rodzinę misyjną, która przyjechała do Danii z Brazylii. (Eucharystie mamy w soboty, a gdybym pracowała w szkole, na pewno nie mogłabym w nich uczestniczyć). I Bóg dał nam następną dwójkę dzieci, i odnowił naszą miłość małżeńską...

*

O czym marzę? O tym, żeby pełnić Jego wolę. Żeby pójść tam, gdzie On mnie pośle, żeby nie przywiązywać się do rzeczy i miejsc. Żeby głosić Dobrą Nowinę tym, którzy nie mieli szansy jej usłyszeć. Słowem – jeśli ktoś chce słuchać, ale bardziej – życiem. Żeby umieć odczytywać Jego znaki i plany. Chociaż czasem wydają się tak trudne, że aż się chce płakać. Ale wiem, że prowadzą mnie do mojego największego pragnienia – do zbawienia.