W 798. rocznicę śmierci bł. Wincentego Kadłubka – humanisty i biskupa, który został cysterskim mnichem, dedykowaną mu kaplicę, po renowacji, poświęcił metropolita krakowski abp Marek Jędraszewski.
Doniosła uroczystość zgromadziła czcicieli Mistrza Wincentego – władze wojewódzkie, samorządowe, a Mszę św. koncelebrowali wraz z metropolitą krakowskim: biskup kielecki Jan Piotrowski, opat jędrzejowski o. Rafał Ścibiorowski oraz opaci cystersi z polskiej kongregacji zakonów, m.in. z Wąchocka, Mogiły, a także duchowni diecezji kieleckiej.
Testimonium
O. Jakub Zawadzki, proboszcz cysterskiej parafii, odczytał tekst testimonium, czyli świadectwo spisane na pamiątkę poświęcenia kaplicy, z opisem prac renowacyjnych oraz przebiegu uroczystości, które umieszczono w urnie z relikwiami bł. Wincentego Kadłubka.
Arcybiskupa Jędraszewskiego – następcę bp. Kadłubka w Krakowie, witał bp Jan Piotrowski. Zauważył, że choć bł. W. Kadłubek to postać ze średniowiecza, jednak wciąż odbiera cześć, bo świętych pamiętamy, ich kult nie przemija, co podkreślał już Jan Paweł II. – Imię tej siły jest miłość, mająca swoje źródło w Bogu – mówił biskup kielecki.
– Bł. Kadłubek zaprosił tę miłość do swojego życia, jako student, biskup, mnich (…). Jest coś szczególnego w takich postaciach, dlatego ludzie święci i błogosławieni są cenniejsi niż arcydzieła ludzkich rąk – powiedział biskup kielecki, zwracając także uwagę na estetyczne walory odnowionego obiektu kultu.
Reklama
Prace przy zabytkowej kaplicy trwały trzy lata. Ich koszt to blisko 1,5 mln zł. Inwestycja była możliwa dzięki wsparciu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz wielu indywidualnych ofiarodawców. Dla podkreślania walorów kaplicy oraz efektów zrealizowanych prac zamontowane zostało nowe oświetlenie.
Restauracja kaplicy obejmowała m.in. ołtarz główny, tabernakulum oraz 300-letnią trumienkę, w której znajdują się szczątki błogosławionego. Renowacji poddano XVIII-wieczne cenne freski autorstwa krakowskiego artysty Andrzeja Radwańskiego. Prace objęły również cztery kamienne rzeźby aniołów, XVIII-wieczną kamienną posadzkę. Odnowiono m.in. krzyż, świeczniki, wieczną lampę. Renowacja obejmowała także regencyjną kratę oddzielająca nawę kościoła od kaplicy.
Kaplica została wzniesiona przez przeora i późniejszego opata o. Wojciecha Ziemnickiego krótko przed beatyfikacją Wincentego Kadłubka. Do tworzenia jej wystroju zaproszono najlepszych wówczas artystów.
Koszt renowacji zabytkowej kaplicy to 1,5 mln złotych.
Podziel się cytatem
Ojczyzna i wspólnota
Reklama
W homilii metropolita krakowski zwrócił uwagę na wyjątkowość postaci mistrza Wincentego dla historii, kultury, na jego koncepcję wspólnoty narodowej i ojczyzny. – Humanista, intelektualista, jeden z najlepiej wykształconych ludzi w Polsce, po prestiżowych studiach – tak określał postać patrona Jędrzejowa. – Gdy Bóg go wezwał, zrezygnował z najważniejszych urzędów kościelnych i państwowych, przyszedł tutaj i rozpoczął życie jako prosty mnich w klasztorze – mówił abp Jędraszewski. – Jego Kronika Polska stała się jednym z najważniejszych arcydzieł myśli politycznej i kultury polskiej – dodał. Zwrócił także m.in. uwagę na jego definicję tożsamości, budującą jedność między pokoleniami Polaków: „tożsamość jest matką wspólnoty”. Przypomniał, iż bł. Kadłubek dał podwaliny pod pojęcie Polski jako wspólnoty Polaków, pod rozumienie ojczyzny jako „bytu idealnego i ziemskiego”, a Kronika Polska to wykładnia tego, czym jest polskość, cnota obywatelska, odpowiedzialność.
Metropolicie krakowskiemu dziękował o. opat Rafał Ścibiorowski; za ukazanie na nowo piękna idei Ojczyzny jako matki, wartości, którymi żyje i które ma w sobie pielęgnować. – Dzięki temu będziemy nieść ze sobą przesłanie wieków i Mistrza Wincentego, które nie straciły na wartości, korzeni, na których budujemy naszą tożsamość – podkreślił opat.
Otwarta została wystawa prezentująca przebieg prac renowacyjnych oraz odbyła się promocja drugiego tomu książki Artura Lisa Homo literatus.
O św. Teresie od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, karmelitance z Lisieux we Francji, powstały już opasłe tomy rozpraw teologicznych. W tym skromnym artykule pragnę zachęcić
czytelników do przyjaźni z tą wielką świętą końca XIX w., która także dziś może stać się dla wielu ludzi przewodniczką na krętych drogach życia. Może także pomóc w zweryfikowaniu własnego stosunku
do Pana Boga, relacji z Nim, Jego obrazu, który nosimy w sobie.
Życie św. Teresy daje się streścić w jednym słowie: miłość. Miłość była jej głównym posłannictwem, treścią i celem jej życia. Według św. Teresy, najważniejsze to wiedzieć, że jest się kochanym,
i kochać. Prawda to, jak może się wydawać, banalna, ale aby dojść do takiego wniosku, trzeba w pełni zaakceptować siebie. Św. Teresie wcale nie było łatwo tego dokonać. Miała niesforny charakter.
Była bardzo uparta, przewrażliwiona na swoim punkcie i spragniona uznania, łatwo ulegała emocjom. Wiedziała jednak, że tylko Bóg może dokonać w niej uzdrowienia, bo tylko On kocha miłością bez
warunków. Dlatego zaufała Mu i pozwoliła się prowadzić, a to zaowocowało wyzwoleniem się od wszelkich trosk o samą siebie i uwierzeniem, że jest kochana taką, jaka jest.
Miłość to dla św. Teresy "mała droga", jak zwykło się nazywać jej duchowy system przekonań, "droga zaufania małego dziecka, które bez obawy zasypia w ramionach Ojca". Św. Teresa ufała bowiem
w miłość Boga i zdała się całkowicie na Niego. Chciała się stawać "mała" i wiedziała, że Bogu to się podoba, że On kocha jej słabości.
Ona wskazała, na przekór panującemu długo i obecnemu często i dziś przekonaniu, że świętość nie jest dostępna jedynie dla wybranych, dla tych, którzy dokonują heroicznych czynów, ale jest
w zasięgu wszystkich, nawet najmniejszych dusz kochających Boga i pragnących spełniać Jego wolę. Św. Teresa była przekonana, że to miłosierdzie Boga, a nie religijne zasługi, zaprowadzi
ją do nieba. Św. Teresa chciała być aktywna nie w ćwiczeniu się w doskonałości, ale w sprawianiu Bogu przyjemności. Pragnęła robić wszystko nie dla zasług, ale po to, by Jemu było miło
i dlatego mówiła: "Dzieci nie pracują, by zdobyć stanowisko, a jeżeli są grzeczne, to dla rozradowania rodziców; również nie trzeba pracować po to, by zostać świętym, ale aby sprawiać radość
Panu Bogu".
Św. Teresa przekonuje w ten sposób, że najważniejsze to wykonywać wszystko z miłości do Pana Boga. Taki stosunek trzeba mieć przede wszystkim do swoich codziennych obowiązków, które często
są trudne, niepozorne i przesiąknięte rutyną. Nie jest jednak ważne, co robimy, ale czy wykonujemy to z miłością. Teresa mówiła, że "Jezus nie interesuje się wielkością naszych czynów ani nawet
stopniem ich trudności, co miłością, która nas do nich przynagla".
Przykład św. Teresy wskazuje na to, że usilne dążenie do doskonałości i przekonywanie innych, a zwłaszcza samego siebie, o swoich zasługach jest bezcelowe. Nigdy bowiem nie uda się
nam dokonać takich czynów, które sprawią, że będziemy w pełni z siebie zadowoleni, jeśli nie przekonamy się, że Bóg nas kocha i akceptuje nasze słabości. Trzeba zgodzić się na swoją małość,
bo to pozwoli Bogu działać w nas i przemieniać nasze życie. Św. Teresa chciała być słaba, bo wiedziała, że "moc w słabości się doskonali".
Ta wielka święta, Doktor Kościoła, udowodniła, że można patrzeć na Boga jak na czułego, kochającego Ojca. Jednak trwanie w takim przekonaniu nie przyszło jej łatwo. Przeżywała wiele trudności
w wierze, nieobce były jej niepokoje i wątpliwości, znała poczucie oddalenia od Boga. Dzięki temu może być nam, ludziom słabym, bardzo bliska. Jest także dowodem na to, że niepowodzenia i trudności
są wpisane w życie każdego człowieka, nikt bowiem nie rodzi się święty, ale świętość wypracowuje się przez walkę z samym sobą, współpracę z łaską Bożą, wypełnianie woli Stwórcy.
Teresa zrozumiała najgłębszą prawdę o Bogu zawartą w Biblii - że jest On miłością - i dlatego spośród licznych powołań, które odczuwała, wybrała jedno, mówiąc: "Moim powołaniem jest
miłość", a w innym miejscu: "W sercu Kościoła, mojej Matki, będę miłością".
- Modlimy się za Kościół, aby wszystkie jego trudne i bolesne rany były podejmowane i leczone w duchu prawdy, sprawiedliwości i miłosierdzia – mówił abp Marek Jędraszewski w czasie Mszy św. w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w krakowskich Łagiewnikach, w której wzięli udział uczestnicy Zgromadzenia Plenarnego Papieskiej Komisja ds. Ochrony Małoletnich.
Na początku Mszy św. wszystkich uczestników Zgromadzenia Plenarnego Papieskiej Komisja ds. Ochrony Małoletnich z jej przewodniczącym abp. Thibault Verny przywitał ks. Zbigniew Bielas. – Niech wstawiennictwo Apostołów Bożego Miłosierdzia – św. Faustyny i św. Jana Pawła II – oraz patrona dnia dzisiejszego – św. Hieronima – wyprasza wszystkim potrzebne łaski – życzył kustosz łagiewnickiego sanktuarium.
Sędzia Piotr Andrzejewski, który podczas głośnego posiedzenia Trybunału Stanu w sprawie immunitetu przewodniczącej Małgorzaty Manowskiej dyscyplinował innych sędziów, w rozmowie z dziennikarzem portalu niedziela.pl powiedział, że obecnie trwa batalia o obecność światopoglądu tożsamościowego związanego z zakotwiczeniem polskiej kultury i cywilizacji w Kościele Katolickim.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
