Reklama

Franciszek

Najważniejsza i najtrudniejsza

33 to dla chrześcijanina liczba bliska i wyjątkowa, bo Pan Jezus żył na ziemi 33 lata. Tak się złożyło, że pierwsza po kilkunastu miesiącach pandemii zagraniczna pielgrzymka Franciszka była 33. podróżą zagraniczną obecnego następcy św. Piotra. Okazało się, że była wyjątkowa. Najtrudniejsza i najważniejsza – tak powszechnie ją oceniano.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

O Iraku mówi się i pisze na świecie tylko w jednym kontekście: kiedy wybuchnie bomba na targu, spadnie rakieta na instalacje wojskowe czy zdarzy się inne nieszczęście. Tak jakby światowa opinia publiczna przyzwyczaiła się, że z tego regionu nic dobrego już nie przyjdzie. Do tego realnego ryzyka doszła kolejna fala zachorowań na COVID-19. Mimo zagrożenia Franciszek był bardzo zdeterminowany, żeby do Iraku jednak polecieć, choć wielu, i to do ostatniej chwili, odradzało podróż jako zbyt ryzykowną. – Nie mogę zawieść tych ludzi – powiedział papież i dodał, że to obowiązek wobec męczeństwa chrześcijan w Iraku i w całym regionie. 5 marca 2021 r. o godz. 7.35 naszego czasu Ojciec Święty wsiadł do samolotu i razem ze swoim otoczeniem oraz 74 dziennikarzami – wszyscy zostali wcześniej zaszczepieni – poleciał w 4,5-godzinną podróż do ziemi, w której są korzenie trzech największych monoteistycznych religii. Dodatkowo ziemi mocno zroszonej w ostatnich latach męczeńską krwią chrześcijan. Poleciał jako pielgrzym nadziei i pokoju.

Ziemia męczenników

Przed pielgrzymką zastanawiano się co jest jej głównym celem: wsparcie dla chrześcijan czy dialog międzyreligijny jako narzędzie światowego braterstwa. Obecni na tych terenach od prawie 2 tys. lat, czyli od samego początku, chrześcijanie – niektórzy do dziś mówiący tym samym dialektem aramejskim, co Pan Jezus – gorąco, i to od lat, oczekiwali następcy św. Piotra. W 2000 r., gdy było ich znacznie więcej, mieli nadzieję, że odwiedzi ich św. Jan Paweł II. Papież z Polski bardzo tego pragnął. Niestety, marzenia rozwiał iracki dyktator Saddam Husajn. Po 21 latach to marzenie się spełniło, choć sytuacja w Iraku i całym regionie jest dziś zupełnie inna niż przed dwiema dekadami. Przede wszystkim chrześcijan jest dziś znacznie mniej. Część uciekła przed trwającymi w tym czasie niepokojami, a część, szczególnie z północy, została wypędzona w latach 2014-17, kiedy terroryści z tzw. Państwa Islamskiego opanowali Równinę Niniwy i wypędzili wszystkich wyznawców Chrystusa. Nie można też pominąć tych, którzy stracili życie w zamachach terrorystycznych. Jeden z najtragiczniejszych miał miejsce w katedrze katolickiego Kościoła obrządku syryjskiego w Bagdadzie. Po standardowym powitaniu z władzami było to pierwsze miejsce, do którego udał się papież. Spotkał się tam z setką przedstawicieli duchowieństwa – pielgrzymka odbywała się w ścisłym rygorze sanitarnym i niewielu Irakijczyków mogło zobaczyć Franciszka „na żywo”. Co im powiedział papież? – Chciałbym powrócić teraz do naszych braci i sióstr, którzy zginęli w zamachu terrorystycznym w tej katedrze 10 lat temu i których proces beatyfikacyjny jest w toku. Ich śmierć przypomina nam dobitnie, że podżegania do wojny, postaw nienawiści, przemocy i rozlewu krwi nie da się pogodzić z nauczaniem religii – mówił Franciszek, wskazując drogę obecnym wyznawcom Chrystusa. Zachęcił, aby pamięć o ich ofierze była inspiracją dla wszystkich chrześcijan do „odnawiania naszej ufności w moc krzyża i jego zbawczego orędzia przebaczenia, pojednania i odrodzenia”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Mądrość krzyża

Pielgrzymka nie była łatwa nie tylko z powodu zagrożeń, ale także – i u papieża było to wyraźnie widoczne – z powodu świadomości małości słów ludzkich wobec cierpienia przeszłego i obecnego, którego doświadczają słuchacze. Cóż tu powiedzieć człowiekowi, który „nosi rany wojny i przemocy, rany widoczne i niewidoczne”, rany przeszłe oraz – niewykluczone i prawdopodobne – rany przyszłe. W takiej sytuacji można dać tylko Chrystusa, który „jest mocą i mądrością Bożą” – przypomniał Franciszek, cytując św. Pawła w pierwszych słowach homilii w Irbilu – która to moc objawia się przez „miłosierdzie i przebaczenie”.

Tylko Bóg może przynieść pokój

Zadanie jest, jak wspomniano, niełatwe. Ba, wielu może się zdawać, że po ludzku niemożliwe do osiągnięcia, że to coś w rodzaju „sprowadzenie nieba na ziemię”. Dlatego papież sporo mówił o cierpliwości. O potrzebie cierpliwego dialogu wspomniał w przemówieniu podczas spotkania z władzami Iraku i duchownymi w Bagdadzie. O cierpliwości, jako jednej z głównych cech miłości, która jest w istocie jedyną formą świadectwa chrześcijańskiego, mówił do katolików podczas Mszy św. w chaldejskiej katedrze św. Józefa w Bagdadzie w drugim dniu wizyty. W niedzielę, w dzień Zmartwychwstania Pana i trzeci dzień wizyty, mówił o tym najbardziej udręczonym wyznawcom Chrystusa z Równiny Niniwy, którzy najwięcej ucierpieli ze strony fundamentalistów z tzw. ISIS: – Droga do pełnego uzdrowienia może być jeszcze długa, ale proszę was, nie zniechęcajcie się. Konieczna jest umiejętność przebaczania, a jednocześnie odwaga do walki. Wiem, że jest to bardzo trudne. Wierzymy jednak, że Bóg może przynieść pokój na tę ziemię.

Reklama

Budowanie sojuszu

Świat szczególnie uważnie przyglądał się drugiemu dniowi pielgrzymki, który był poświęcony głównie dialogowi międzyreligijnemu. Franciszek rozpoczął go od spotkania z ajatollahem Al-Sistanim w świętym mieście szyitów An-Nadżaf. Tym, czym dla chrześcijan jest Jerozolima, tym dla szyitów jest An-Nadżaf. Spotkanie odbyło się w cztery oczy, oczywiście nie licząc tłumaczy. Jego waga polegała na tym, że papież spotkał się z autorytetem wśród szyitów – drugiego wielkiego odłamu islamu po sunnitach. Powszechnie odczytywano to jako uzupełnienie tego, co przed dwoma laty zdarzyło się w Abu Zabi w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, gdzie Franciszek podpisał dokument o ludzkim braterstwie z autorytetem świata sunnickiego – wielkim imamem kairskiego Al-Azharu Ahmedem al-Tayyebem. Tym razem wspólnego dokumentu nie było. Obydwie strony wydały tylko lakoniczne komunikaty, ale na pewno nie było to „spotkanie przy kawie”. Jego znaczenie dla Iraku, regionu i świata odczujemy pewnie w przyszłości.

Reklama

Wszyscy oczekiwali także papieskich słów wypowiedzianych w Ur – miejscowości, z której wyruszył Abraham i do której odwołują się chrześcijanie, Żydzi oraz muzułmanie. „Wracamy do domu” – mówił Franciszek, jakby nawiązując do Ewangelii dnia w liturgii Kościoła – przypowieści o synu marnotrawnym. Papieskie przemówienie miało cechy budowania sojuszu, „dzwonów z minaretami” – jak się wyraził jeden z obserwatorów, ale nie sojuszu przeciw komuś, co papież jednoznacznie potępił, lecz sojuszu dla czegoś: dla świata bardziej sprawiedliwego, pełnego pokoju, dla świata idealnego. Franciszek nie ukrywał, że to zadanie niełatwe, że „droga jest wyboista”, ale wzorem jest właśnie Abraham, który potrafił mieć nadzieję wbrew wszelkiej nadziei. – W dziejach często dążyliśmy do celów nazbyt doczesnych i każdy z nas podążał na własną rękę, jednak z Bożą pomocą możemy zmienić się na lepsze. To my, dzisiejsza ludzkość, a przede wszystkim my, wyznawcy każdej religii, musimy przekształcić narzędzia nienawiści w narzędzia pokoju – zaznaczył Ojciec Święty. Charakterystyczny, choć mało uwzględniony w przekazach medialnych, był apel Franciszka o wspólny cel misyjny, a mianowicie: – My, potomkowie Abrahama i przedstawiciele różnych religii, czujemy, że mamy przede wszystkim następujące zadanie: dopomóc naszym braciom i siostrom, aby wznieśli spojrzenie i modlitwy ku Niebu.

W Iraku papież kilkakrotnie potępiał nadużywanie i instrumentalizację religii przez terrorystów, bo „religia ze swej natury ma służyć pokojowi i braterstwu”. Po raz kolejny twardo i zdecydowanie potępił również sprzedaż broni: – Niech będzie ograniczone jej rozprzestrzenianie tu i wszędzie! Niech skończą się partykularne interesy – owe zewnętrzne interesy, w których nikogo nie obchodzi ludność lokalna.

Warunki realizacji planu

Do realizacji planu przebaczenia, pojednania i wprowadzenia pokoju potrzeba autentycznej i głębokiej wiary oraz uznania „najgłębszej tożsamości, jaką posiadamy – tożsamości dzieci jedynego Boga i Stwórcy, a także modlitwy: „Spraw, byśmy zrozumieli, że tylko bezzwłoczne wprowadzenie w życie tego planu miłości pozwoli odbudować to miasto i ten kraj i uleczyć serca rozdarte bólem”. Inaczej się nie da.

2021-03-09 12:27

Ocena: +2 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Bangkok: Franciszek odwiedził szpital św. Ludwika

[ TEMATY ]

Franciszek

"Jest dla mnie darem ujrzenie osobiście tej cennej posługi, jaką Kościół oferuje mieszkańcom Tajlandii, zwłaszcza najbardziej potrzebującym" - powiedział Franciszek podczas wizyty w szpitalu St. Louis w Bangkoku, który w tym roku obchodzi 120-lecie swojego powstania.

O godz. 11.15 czasu lokalnego Ojciec Święty przybył elektrycznym samochodem panoramicznym, zbudowanym na podłożu wózka golfowego, do szpitala św. Ludwika. Czekała na niego młodzież nie tylko katolicka, ale także innych wyznań, w tym przedstawiciele mormonów. Franciszka powitały śpiewem dzieci i rozentuzjazmowani wierni.

CZYTAJ DALEJ

Dziś Wielki Czwartek – początek Triduum Paschalnego

[ TEMATY ]

Wielki Czwartek

Pio Si/pl.fotolia.com

Od Wielkiego Czwartku Kościół rozpoczyna uroczyste obchody Triduum Paschalnego, w czasie którego będzie wspominać mękę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. W Wielki Czwartek liturgia uobecnia Ostatnią Wieczerzę, ustanowienie przez Jezusa Eucharystii oraz kapłaństwa służebnego.

Wielki Czwartek jest szczególnym świętem kapłanów. Rankiem, jeszcze przed wieczornym rozpoczęciem Triduum Paschalnego, ma miejsce szczególna Msza św. Co roku we wszystkich kościołach katedralnych biskup diecezjalny wraz z kapłanami (nierzadko z całej diecezji) odprawia Mszę św. Krzyżma. Poświęca się wówczas krzyżmo oraz oleje chorych i katechumenów. Przez cały rok służą one przy udzielaniu sakramentów chrztu, święceń kapłańskich, namaszczenia chorych, oraz konsekracji kościołów i ołtarzy. Namaszczenie krzyżem świętym oznacza przyjęcie daru Ducha Świętego.. Krzyżmo (inaczej chryzma, od gr. chrio, czyli namaszczać, chrisis, czyli namaszczenie) to jasny olej z oliwek, który jest zmieszany z ciemnym balsamem.

CZYTAJ DALEJ

Rozmowa z Ojcem - Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego

2024-03-29 14:12

[ TEMATY ]

abp Wacław Depo

Karol Porwich/Niedziela

Abp Wacław Depo

Abp Wacław Depo

Jak wygląda życie codzienne Kościoła, widziane z perspektywy metropolii, w której ważne miejsce ma Jasna Góra? Co w życiu człowieka wiary jest najważniejsze? Czy potrafimy zaufać Bogu i powierzyć Mu swoje życie? Na te i inne pytania w cyklicznej audycji "Rozmowy z Ojcem" odpowiada abp Wacław Depo.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję