Leszek Wątróbski: Od kiedy i w jakich miejscowościach chrystusowcy pracują we Włoszech?

Ksiądz Grzegorz Ryngwelski: Obecnie we Włoszech chrystusowcy pracują w Rzymie, w Torvaianicy k. Rzymu, w Mediolanie i w Bolonii. Wcześniej przez wiele lat również w Neapolu. Ja pracuję we Włoszech od 1998 r. Wcześniej przez ponad 11 lat pracowałem w kościele polskim św. Stanisława BM w Rzymie.

Aktualnie pracuje Ksiądz w Mediolanie?

Wypożyczamy tu od diecezji mediolańskiej kościół Santa Maria alla Porta, w którym sprawujemy duszpasterstwo dla Polaków, którzy mieszkają w Mediolanie i okolicach. Mszę św. sprawuję w języku polskim dwa razy w tygodniu: w czwartki i niedziele.
W niedzielnej Mszy św. Uczestniczy ok. 200 osób, natomiast kontakt mamy z grupą około 500 Polaków, ponieważ co niedziele pojawia się na nabożeństwie ktoś nowy.
Nasi rodacy często uczestniczą w życiu polskiej wspólnoty, jak również w życiu swojej włoskiej parafii. W ciągu ostatnich 8 lat nasza wspólnota zmieniła się diametralnie. Wcześniej większość stanowiły kobiety, które opiekowały się ludźmi chorymi, bądź zajmowały się sprzątaniem włoskich domów. Teraz większość to polskie rodziny z dziećmi, bądź rodziny mieszane np. polsko-włoskie. Do tej pory mieliśmy też sporo turystów oraz studentów z Polski. W ciągu tygodnia były też grupy polskich pielgrzymów.

Kto pomaga Księdzu w pracy z rodakami?

Pracuję tutaj wspólnie z naszymi siostrami Misjonarkami Chrystusa Króla. Nasze duszpasterstwo to nie tylko Msza św., ale również niedzielna katecheza dla dzieci, ze szczególnym przygotowaniem do sakramentów Pierwszej Komunii św. i bierzmowania. Mamy także swoją grupę ministrantów. Odprawiamy również nabożeństwa okresowe.

Z jakimi instytucjami Ksiądz jeszcze współpracuje?

Na co dzień współpracujemy ze Szkołą Polską w Mediolanie, z konsulatem RP w Mediolanie, ze Związkiem Polaków we Włoszech oraz z Włosko-Polskim Kołem Kulturalnym w Lombardii. Mamy też stały kontakt z „Migrantes”, które z ramienia tutejszej diecezji opiekuje się imigrantami. Wspólnie z nimi organizujemy tzw. Święto Narodów wraz z Mszą św. z księdzem kardynałem.
Jest to wspaniała okazja, aby promować naszą, polską kulturę. Staram się ponadto brać udział we wszystkich zebraniach z księżmi obcokrajowcami, którzy podobnie jak ja zajmują się opieką duszpasterską swoich rodaków. To ciekawe doświadczenie pozwala zobaczyć, jak wiele nas łączy i jak różne są nasze wspólnoty. Mamy wreszcie swoją scholę oraz organistkę, Włoszkę, która chętnie gra na organach polskie pieśni podczas naszych Mszy św. Kościół utrzymujemy sami z ofiar naszych rodaków. Oczywiście wiąże się to z dużym zaangażowaniem logistycznym. W ciągu tygodnia otwieramy natomiast kościół dla Włochów. Staramy się własnymi siłami dbać o jego wygląd. Sami sprzątamy, sami wykonujemy drobne naprawy, zakupy, kwiaty itd. W naszym kościele wiele się dzieje, organizujemy koncerty dla Polaków i Włochów, spektakle z udziałem dzieci i młodzieży, pokazy filmów oraz pielgrzymki. Wspólnie zwiedziliśmy wiele ciekawych miejsc we Włoszech i za granicą m.in. Paryż, Barcelonę-Montserrat, Ars, La Salette, a ostatnio Ziemię Świętą. Corocznie dla naszej Polonii prowadzimy rekolekcje wielkopostne, spotkanie wigilijne dla samotnych, kolędę itd. Dobrą formą naszej współpracy jest coroczny piknik rodzinny, który organizujemy na zakończenie roku katechetycznego. W ubiegłym roku uczestniczyło w nim ponad 90 osób. Poza tym mamy również wspólne wyjścia do kina, zwiedzanie muzeów, spotkania duszpasterstwa studentów. Prowadzimy naszą stronę parafialną.

Czy dojeżdża Ksiądz też z posługą duszpasterską poza Mediolan?

W drugą i czwartą niedzielę miesiąca, o godz. 16, odprawiam Mszę św. dla wspólnoty Polaków w Brescii, miasta położonego 100 km od Mediolanu. To mała wspólnota, ale bardzo prężna. Bardzo im zależy na Mszy św. w języku polskim. Oprócz naszego zaangażowania w duszpasterstwo wśród rodaków, w ciągu tygodnia współpracujemy z parafiami włoskimi. Siostry codziennie pracują we włoskim przedszkolu, a ja pomagam w parafii, przy której mieszkam. To codzienne Msze św. w rycie ambrozjańskim, spowiedź, a w razie potrzeby pogrzeby, bądź inna pomoc. Staram się uczestniczyć we wszystkich ważnych wydarzeniach włoskiej parafii.
Jestem też odpowiedzialny na co dzień za grupę tzw. fraternitá, czyli wolontariuszy, którzy roznoszą 50. chorym Komunię św., i ludzi starszych tzw. terza etá,dla których wspólnie z wolontariuszami organizujemy cotygodniowe spotkania. Staram się także uczestniczyć we wszystkich zebraniach dekanalnych.

Czym Polacy, którzy mieszkają w Mediolanie i okolicy, różnią się od reszty włoskiej Polonii?

Polonia w Mediolanie jest nieco inna niż ta np. w Rzymie. My, Polacy przyjmujemy mentalność miejscowych. Rzymianie są otwarci, uśmiechnięci, ale też bardzo beztroscy. Mediolańczycy są raczej chłodni, ale bardziej konkretni. Nasi rodacy dają sobie świetnie radę, zwłaszcza dzieci, które żyją często na styku kilku kultur, okazują się bardzo zdolne i posługują się biegle kilkoma językami. Są również świetnie wykształcone, o co dbają ich rodzice. Dużym przełomem w życiu naszej emigracji było wejście Polski do Unii Europejskiej. Od tego momentu życie stało się tutaj jakby nieco łatwiejsze. Oczywiście nasi rodacy, podobnie jak Włosi, muszą się borykać z wieloma codziennymi problemami. Nie jest im łatwo, zwłaszcza w czasie obecnego kryzysu. Po wielu latach pracy we Włoszech, coraz mniej widzę wśród naszych rodaków patologii, która jeszcze w latach 90. była bardzo widoczna. Mam wrażenie, że rodacy stali się bardziej dojrzali. Ci, którzy tu zostali, podjęli swą decyzję ze względu na włoski styl życia, który im bardzo odpowiada. Zmienia się też sam stosunek Włochów do Polaków. Wielu z nich było w Polsce i są pełni podziwu dla zmian, które nastąpiły w naszym kraju.
Różnica w pracy duszpasterskiej między Polską a Włochami jest ogromna. Pierwszą rzeczą jest to, że nasi parafianie często potrzebują prawie godzinę, żeby dotrzeć do naszego kościoła. To niesie ze sobą wiele ograniczeń. W Polsce parafianie są prawie na „wyciągniecie ręki”. Inna rzecz, to „choroba”, na którą często zapadamy wszyscy. Kiedy jesteśmy we Włoszech, tęsknimy za Polską, a kiedy jesteśmy w Polsce, tęsknimy za Włochami.