10 grudnia 1920 r. przyszedł do nuncjatury w Warszawie telefonogram informujący, że Ojciec Święty Benedykt XV powołał do życia nową diecezję ze stolicą w Łodzi.
Wydzielona ona została z archidiecezji warszawskiej. Decyzję tą potwierdził bullą Christi Domini. Pierwszym ordynariuszem diecezji został ks. Wincenty Tymieniecki, dotychczasowy proboszcz parafii św. Stanisława Kostki w Łodzi. Ten kościół parafialny stał się katedrą. Ks. Tymieniecki otrzymał sakrę biskupią 29 czerwca 1921 r. właśnie w kościele. Następnie zaczął organizować nową diecezję. Powołał instytucje centralne: kurię biskupią, sąd biskupi, seminarium duchowne, kapitułę katedralną itd.
Pierwsze lata po powstaniu diecezji naznaczone były dynamicznym rozwojem zarówno struktury organizacyjnej, jak i tworzenia (z zachowaniem tradycyjnych) nowych form duszpasterskich, jak np.: Akcja Katolicka, stowarzyszenia religijne, wydawano prasę katolicką i rozwinięto działalność społeczno-charytatywną, zwłaszcza wśród robotników.
Ten czas rozwoju przerwała II wojna światowa. Znaczna część terytorium diecezji znalazła się na ziemiach wcielonych do III Rzeszy. Tam działalność religijna przestała istnieć. Ówczesny ordynariusz bp Włodzimierz Jasiński został wysiedlony do Generalnej Guberni. Znaczna część duchowieństwa została aresztowana w ramach akcji z 5-7 października 1941 r. i osadzona w obozie koncentracyjnym w Dachau. Świątynie zostały zamknięte i w większości zamienione na magazyny. Funkcjonowały tylko parafie (26) znajdujące się na terenie Generalnej Guberni.
Po wojnie powracało życie religijne w diecezji. Najpierw odbudowywano i oddawano do użytku świątynie i przywracano służbę Bożą. Nowa władza znacznie ograniczyła możliwości działania duszpasterskiego, wprowadzając administracyjne zakazy rozwoju duszpasterstwa, zwłaszcza o charakterze oświatowym i społecznym.
Nowy duch w działalność duszpasterską wstąpił po 1989 r., gdy Polska odzyskała wolność i Kościół mógł swobodnie funkcjonować w społeczeństwie. W 1992 r. diecezja została podniesiona do rangi archidiecezji, a w 2004 r. stała się metropolią.
Helena Kasprzyk z własnoręcznie wyhaftowanym herbem św. Jana Pawła II
Urodziła się dwa dni później niż św. Jan Paweł II. Była w Częstochowie podczas jego pielgrzymki do Polski. Dziś otoczona miłością rodziny nie rozstaje się z różańcem.
Życie przepełnione wiarą i miłością do Boga i rodziny, umiłowanie do śpiewu i hafciarstwa wyróżniają Helenę Kasprzyk z parafii Stygmatów św. Franciszka z Asyżu w Ostrowach nad Okszą, która urodziła się 20 maja 1920 r. Przez wiele lat zaangażowana w życie parafii, śpiewała w chórze, wyszywała stroje dla asysty. Zawsze z dumą podkreśla, że jest rówieśniczką Ojca Świętego, a on sam jest kimś wyjątkowym w jej życiu. Doczekała się sędziwych lat i 100. rocznicy urodzin, otoczona miłością i troskliwą opieką dzieci i ich rodzin, a szczególnie tych, u których mieszka – syna Kazimierza i synowej Doroty. O jej spełnionym życiu oni właśnie opowiadają: – Doczekała się dużej rodziny (6 dzieci, 14 wnucząt, 22 prawnucząt). Przez całe życie jest osobą wierzącą i religijną, dopóki mogła (jeszcze kilka lat temu), uczestniczyła codziennie we Mszy św., od wielu lat jest stałym czytelnikiem Niedzieli. Chętnie uczestniczyła w pielgrzymkach pieszych czy autokarowych, zbierała pamiątki, książki, albumy i opracowania, szczególnie te związane z osobą naszego papieża. Przeżyła w życiu wiele dobrych chwil, ale też trudnych (wojna, ucieczka, bieda w początkowych latach swojego życia), ale zawsze ufała Bogu, a osoba Ojca Świętego, zwłaszcza jako rówieśnika, była i jest dla niej podporą.
Liturgia Słowa z dzisiejszego dnia przypomina nam, kim jest Ten, który do nas przemawia. Zwraca ona naszą uwagę na to, że Bóg jest wszechpotężny, że jest Tym, który ma moc zniszczyć naszego wroga, abyśmy mogli być wolni. A co to za wróg? Bynajmniej nie jest to opcja polityczna przeciwna moim poglądom, nie jest to złośliwy sąsiad ani bezwzględny pracodawca, który wydawałoby się, pozbawiony jest ludzkich uczuć. Moim wrogiem jest wszelkie zło, które siedzi we mnie, zaczyn wszelkiego grzechu, mój nieprzemieniony jeszcze przez łaskę Chrystusa sposób myślenia i postępowania. Mówiąc językiem biblijnym – jest to stary człowiek we mnie, którego nie ukrzyżowałem w sobie, aby mieć prawdziwe życie w sobie – życie, które daje Bóg.
„Dobrej niedzieli dla wszystkich. Bardzo dziękuję” - powiedział Ojciec Święty, który niespodziewanie pojawił się na koniec Mszy św. sprawowanej z okazji Jubileuszu Osób Chorych i Pracowników Służby Zdrowia.
Po zakończeniu Mszy św. odczytano komunikat w różnych językach: „Jego Świątobliwość Papież Franciszek serdecznie pozdrawia wszystkich, którzy wzięli udział w tej celebracji, dziękując im z całego serca za modlitwy wznoszone do Boga w intencji jego zdrowia. Życzy, aby pielgrzymka jubileuszowa przyniosła obfite owoce. Udziela im apostolskiego błogosławieństwa, obejmując nim również bliskich, chorych i cierpiących, a także wszystkich wiernych, którzy dzisiaj się zgromadzili”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
