Pierwsze 30 lat życia Ignacego Lopeza (bo takie nosił nazwisko) upłynęło, pisząc nieco kolokwialnie, pod znakiem płaszcza i szpady. Co prawda zdobył wszechstronne wykształcenie, ale najbardziej liczyło się dla niego to, że był oficerem w armii wicekróla Nawarry. Sprawy wiary go nie interesowały. Było tak do chwili jego nawrócenia, kiedy został ciężko rany w Pampelunie podczas wojny hiszpańsko-francuskiej. Przechodził potem długą i bolesną rekonwalescencję. Zaczytywał się wtedy m.in. Złotą legendą oraz Życiem Jezusa, popularnymi pobożnościowymi książkami pierwszej połowy XVI wieku.
Między innymi pod ich wpływem diametralnie zmienił swoje życie. Można powiedzieć, że z żołdaka stał się żołnierzem Chrystusa. Wzorując się na św. Franciszku z Asyżu, ogołocił się ze wszystkiego, co posiadał. Dosłownie stał się żebrakiem. Owocem takiego stylu życia i bardzo wielu przemyśleń oraz podróży stały się jego Ćwiczenia duchowne – klasyka literatury duchowej, do których sięgają kolejne pokolenia wierzących.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Święty Ignacy był wiele razy posądzany o głoszenie herezji. Na szczęście oczyszczono go z tego typu oskarżeń. Wraz z przyjaciółmi, m.in. Piotrem Faberem i Franciszkiem Ksawerym, 15 sierpnia 1534 r. w Paryżu założył Towarzystwo Jezusowe. Nowy zakon miał być wierny Kościołowi, zwłaszcza Ojcu Świętemu. Po 6 latach został oficjalnie zatwierdzony. Tak powstali popularni i słynni zarazem jezuici. W Polsce należał do nich m.in. Stanisław Kostka czy Jakub Wujek. Papież Franciszek również jest jezuitą.
Reklama
Ostatnie lata życia św. Ignacego były czasem chorób i cierpień. Zaowocowały one wieloma tekstami, m.in. listami, których pozostawił ponad 7 tys. Beatyfikowano i kanonizowano św. Ignacego w pierwszej połowie XVII wieku. Jego relikwie spoczywają w Rzymie w kościele Il Gesu.
Święty Ignacy Loyola jest patronem swojego zakonu, ale również wielu diecezji, m.in. w kraju Basków, uczestniczących i prowadzących rekolekcje. Sztuka przedstawia go najczęściej w sutannie i birecie, niekiedy z literami IHS (łac. Iesus hominum Salvator, czyli: Jezus Zbawiciel ludzi) na klatce piersiowej. Bywa również prezentowany jako rycerz lub pielgrzym. Spośród innych świętych wyróżniają go następujące atrybuty: księga, ziemski glob, który popycha nogą, czy skrót AMDG (łac. Ad maiorem Dei gloriam, czyli: Na większą chwałę Boga), a także zbroja.
Św. Ignacy z Loyoli, prezbiter, ur. 23 października 1491 r. zm. 31 lipca 1556 r.
