Reklama

Majestat na pękniętym cokole

Amerykańska telewizja ESPN wyprodukowała serial dokumentalny o ostatnim sezonie legendarnego Jordana i Chicago Bulls lat 90. XX wieku.

Niedziela Ogólnopolska 24/2020, str. 40

facebook.com

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W obliczu światowego letargu imprez masowych emisja serialu była największym wydarzeniem sportowym tego roku i gromadziła co tydzień w kwietniu i maju 30 mln widzów (ESPN i Netflix). Serial The Last Dance to iście jankeska opowieść o drodze do sukcesu. Sam sukces jest tutaj tylko zwieńczeniem, świetlistym laurem na głowie niestrudzonego herosa; dążenie, droga – to prawdziwy bohater.

Amerykański sen

I choć krytykowany przez wielu jako opłacona przez Jordana hagiografia, dokument ten pokazuje postać koszykarza wszech czasów w pełnej krasie socjopatycznego geniusza. Produkcja filmowa przez 10 godzin obrazuje bowiem nieustającą walkę koszykarzy Chicago Bulls ze wszystkimi możliwymi demonami. Niektórzy walczyli z własną psychiką, pociągiem do autodestrukcji i zatraceniem w hulaszczym życiu (Dennis Rodman); niektórzy musieli latami przełykać gorzką pigułkę niedocenienia, niedopłacenia i życia w długim cieniu Michaela (Scottie Pippen); niektórzy przekuwali stratę ojca w uporczywą pracowitość, w maksymalizację swojego potencjału (Steve Kerr), a niektórzy... potrzebowali grupy facetów, którzy zniosą obelgi i mimo upokorzeń staną mężnie ramię w ramię gotowi do walki (Jordan).

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Rezultat? Sześć tytułów mistrzowskich w 8 lat. I TYLKO tyle dlatego, że Michael Jordan pękł i półtora sezonu grał zawodowo w baseball.

Strategia spalonej ziemi, czyli Jordan jak car

Serial nie jest jednak cukierkowym zbiorem reminiscencji zespołu, nie jest zjednoczeniem po latach. Każdy bohater słynnych wydarzeń z lat 90. ubiegłego wieku pamięta dawne historie trochę inaczej, a najważniejszy i ostateczny głos ma Jego Powietrzna Wysokość (His Airness), czyli Michael Jordan. To jego wspomnienia, jego narracja i umysł są filtrem, który nadaje bieg wydarzeniom w serialu. Jest to jednak wysoce ryzykowna metoda artystyczna, która sprawia, że wszyscy podziwiamy kunszt sportowca, ale przeraża nas jego osobowość.

Byli koledzy z drużyny zalali przestrzeń medialną słowami krytyki. Niektórzy nie chcą po emisji rozmawiać z Jordanem, inni otwarcie wyrażają swój żal, a Horace Grant, skrzydłowy Chicago Bulls do 1994 r., otwarcie nazwał Jordana kapusiem sprzedającym po latach kolegów z drużyny i opowiadającym anegdoty, które nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego. Przykładowo o tym, jak to w latach 80. zespół spotykał się na narkotyki i panienki. Jak to rzeczony Grant miał sprzedawać dziennikarzom informacje z szatni...

Reklama

Co na to Jordan? Pokazuje sześć pierścieni mistrzowskich i wielokrotnie powtarza, że musiał zrobić wszystko, żeby wygrywać. Nie obchodziły go uczucia kolegów z drużyny, ich sympatia lub antypatia. Liczyła się wygrana i robił wszystko, co w jego mocy, by tę wygraną osiągnąć. Terroryzował kolegów na treningach, pyskował innym zawodnikom na meczach i wymyślał byle powody, by zmotywować się do dzieła zniszczenia. Ktoś powiedział coś o nim na parkiecie lub poza nim? Jordan maniakalnie się wtedy nakręcał i w następnym meczu wrzucał tej osobie 40, 50 punktów. Oczywiście, wygrywał.

Był gotowy posunąć się do każdego możliwego środka, by pokonać przeciwników – zupełnie jak car Aleksander I, który palił połacie Rosji i Moskwę w 1812 r., aby ostatecznie zdruzgotać Napoleona.

Michael też zdruzgotał przeciwników i wiele karier. A po latach nie zawahał się zniszczyć relacji z dawnymi kompanami w boju, aby wynieść swoją legendę na nowy poziom, rozlać majestat swojej historii na nowe pokolenie rozkochanych w koszykówce kibiców.

Historię piszą zwycięzcy

Jason Hehir (reżyseria) stworzył serial, który błyskotliwie pokazuje siłę ludzkiej woli i schizofreniczne stykanie się geniuszu z socjopatią. Etos katorżniczej pracy nad sobą pomoże w życiu każdemu sportowcowi, trudno jednak postać Michaela Jordana afirmować w całości, bo każdy z nas pamięta tego jednego kolegę na WF-ie, przez którego wszystkim odechciewało się grać. Tyrana.

The Last Dance z niezwykłą siłą przekazu opowiada historię sportowej chwały, której towarzyszą ludzkie tragedie, niezrównana ambicja i anachroniczna sylwetka człowieka, który byłby gotów zatopić własny statek, byleby go rozsławić ponad Titanica. Lepszego dokumentu sportowego ze świecą szukać.

2020-06-10 12:18

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Dlaczego trzeba spowiadać się przed kapłanem?

2024-03-27 08:03

[ TEMATY ]

spowiedź

Magdalena Pijewska

Skąd wzięła się spowiedź w Kościele? Dlaczego trzeba spowiadać się przed kapłanem? Na czym polega dobrze przeżyta spowiedź? Na te i inne pytania odpowiada nowa książka „Dar przebaczenia. O spowiedzi dla wątpiących” wydana nakładem Wydawnictwa Serafin.

„Dar przebaczenia. O spowiedzi dla wątpiących” to książka wielu autorów. Bogata jest w teksty doświadczonych duchownych: ks. Przemysława Artemiuka, ks. Mariusza Rosika, o. Kazimierza Fryzła CSSR, br. Adama Gęstwy OFMCap, br. Błażeja Strzechmińskiego OFMCap, br. Luisa Dri OFMCap. Nie zabrakło także spojrzenia osoby świeckiej - swoim doświadczeniem podzieliła się publicystka Magdalena Urbańska. Poniżej przedstawiamy fragment książki:

CZYTAJ DALEJ

Przerażające dane: 1937 osób między 15. a 17. rokiem życia skorzystało w ub.r. z tabletki "dzień po"

2024-03-27 09:25

[ TEMATY ]

Pigułka „dzień po”

Adobe Stock

Minister zdrowia Izabela Leszczyna poinformowała, że w ubiegłym roku 15-latki stanowiły 2 proc. osób korzystających z tabletki "dzień po". Dodała, że w tym czasie 1937 osób między 15. a 17. rokiem życia skorzystało z tabletki "dzień po".

W połowie marca Andrzej Duda zapowiedział, że nie podpisze ustawy, "która wprowadza niezdrowe, chore i niebezpieczne dla dzieci zasady". Jego zdaniem tabletka "dzień po" dostępna bez recepty dla osób niepełnoletnich jest "daleko idącą przesadą". Według prezydenta tabletka nadal powinna być wydawana na receptę, a w przypadku dziewczynek jej zażycie powinno być "decyzją rodzica".

CZYTAJ DALEJ

Bp Piotr Skucha w Sosnowcu: Ziarno trzeba siać. Jest to nasze zaufanie do Ducha Świętego

2024-03-28 19:59

[ TEMATY ]

Bp Piotr Skucha

diecezja sosnowiecka

Msza Krzyżma

Archiwum Redakcji

Biskup Piotr Skucha

Biskup Piotr Skucha

Ziarno trzeba siać. Jest to nasze zaufanie do Ducha Świętego - powiedział bp Piotr Skucha, emerytowany pomocniczy biskup sosnowiecki, który w tym roku przewodniczył wielkoczwartkowej Mszy Krzyżma w sosnowieckiej bazylice katedralnej. Na celebracji obecni byli pracownicy kurii diecezjalnej w Sosnowcu, seminarzyści wraz z przełożonymi i wierni. Uroczystość miała również charakter corocznej pielgrzymki Liturgicznej Służby Ołtarza do katedry.

Bp Piotr Skucha zauważył, że kapłan jest sługą tajemnic Chrystusa w szczególnym znaczeniu wtedy, kiedy swoim własnym życiem potwierdza Jego życie, przepowiadanie i cierpienie.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję