Reklama

Kultura

Jezus w filmie

Niezwykły był w tym roku Wielki Post. Okres pozbawienia tylu zwyczajnych form aktywności, łącznie z ograniczeniem możliwości wychodzenia z domu, również do kościoła, przekierował uwagę wielu ludzi na ekrany.

Niedziela Ogólnopolska 15‑16/2020, str. 41

[ TEMATY ]

wiara

Materiał prasowy

Plakat filmu Pasja

Plakat
filmu Pasja

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Jedni szukali w internecie informacji lub rozrywki, inni wybierali rozmowy i spory rozpalające media społecznościowe, jeszcze inni czas przymusowego zatrzymania przeznaczyli na nadrobienie filmowych zaległości i postawili na filmy, które są nie tylko rozrywką. Wśród nich można odnaleźć opowieści o Jezusie, inspirowane przynajmniej pośrednio Ewangelią.

Warto sobie uświadomić, że od 1897 r. Jezus z Nazaretu kilkaset razy stawał się bohaterem filmów fabularnych, które powstawały w przeróżnych okolicznościach. Niektóre kręcono z potrzeby ewangelizacji, np. rozpowszechniany z okazji Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 Jezus z 1979 r., jednak większość ekranowych portretów Jezusa powstała z powodów komercyjnych: postać tak znana i ważna dla miliardów ludzi przyciąga do kin i przed telewizory zainteresowanych widzów. W ten sposób sukces odniosły zarówno kostiumowy Jezus z Nazaretu Franca Zeffirellego, jak i Pasja Mela Gibsona. Niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego, że w ciągu niecałych dwóch dziesięcioleci XXI wieku powstało około siedemdziesięciu adaptacji Ewangelii! Jedne z nich zatrzymują się na dzieciństwie, np. Maryja, Matka Jezusa (reż. Guido Chiesa), Młody Mesjasz (reż. Cyrus Nowrasteh), niektóre próbują opowiedzieć o nauczaniu Jezusa, np. Opowieść o Zbawicielu (reż. Philip Saville), serial The Chosen, inne koncentrują się na wydarzeniach pasyjnych – Cierń Boga (reż. Óscar Parra d Carrizosa), i nieznany w Polsce Król (reż. Giovanni Columbu). Nie zawsze perspektywa twórców jest chrześcijańska: Ewangelia została odczytana w świetle Koranu w irańskim Mesjaszu (reż. Nader Talebzadeh), zaś w kilku filmach Jezus, Jego Matka i uczniowie są czarnoskórzy, np. Kolor Krzyża (reż. Jean-Claude La Marre).

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

W ekranowych adaptacjach z reguły odnajdujemy Ewangelię podkoloryzowaną przez fantazję twórców, którzy chcą ją na swój sposób uatrakcyjnić. O ile wzrusza to, że Dobra Nowina o Bożym Narodzeniu staje się też udziałem zwierząt w przeznaczonym dla najmłodszej publiczności animowanym filmie Pierwsza gwiazdka (reż. Timothy Reckart), o tyle bolesne dla ludzi wierzących są te produkcje, które nie kryją obrazoburczego, wręcz bluźnierczego traktowania Ewangelii. Kilka miesięcy temu wielu chrześcijan zgorszyła i zasmuciła brazylijska satyra o Jezusie.

Choć filmy o Jezusie przypominają dawne apokryfy, czyli pisane w stylu Ewangelii teksty, które próbują wypełnić braki w narracji Ewangelistów – np. o latach dzieciństwa Jezusa, można również w nich odnaleźć pokarm dla wiary, który na swój sposób odświeży spojrzenie na Ewangelię. Dla przykładu – wielu widzów przeżywa na nowo nabożeństwo Drogi Krzyżowej, by uświadomić sobie cierpienie Mesjasza, za sprawą Pasji Gibsona. Współczesny człowiek, który wątpi, stawia sobie samemu i Bogu pytanie o prawdę o Zmartwychwstaniu, może się rozpoznać w rzymskim oficerze, bohaterze filmu Zmartwychwstały (reż. Kevin Reynolds), który szuka ciała ukrzyżowanego Jezusa. Tęsknota za Jezusem żywym przenika Miłość i miłosierdzie Michała Kondrata, a nawet z pozoru bajkową historię o lwie Aslanie, który jest figurą Chrystusa w Opowieściach z Narnii. Filmy i seriale, które przetwarzają Ewangelię, nie powinny jej zastępować, mogą jednak doprowadzić widza do jej progu, do pragnienia karmienia się nią i życia jej słowem.

2020-04-07 14:12

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Wielkanocna wiara

Modne było dawniej mówienie, że ktoś jest wierzący a niepraktykujący. Może dziś moda na takie mówienie trochę zelżała, ale tego typu postaw pewnie wciąż nie brakuje. Miałem kiedyś takiego znajomego, który, co tu dużo mówić, przychodził na plebanię, żeby wyżebrać parę złotych na wódkę. Zawsze próbowałem mu tłumaczyć: „Kaziu, nie dam ci pieniędzy, bo jesteś alkoholikiem i zamiast chleba kupisz sobie coś do picia!”. Mój rozmówca nabierał wtedy powietrza w płuca, a potem z mocą i pewnością w głosie odpowiadał: „Proszę Księdza, jak Boga kocham, ja jestem abstynentem, tylko niepraktykującym”. Musiałem mu przyznać rację i podziwiałem, jak potrafił siebie zdefiniować. Od tamtej pory, kiedy słyszę, że ktoś deklaruje wiarę, a nie żyje nią i nie prowadzi życia sakramentalnego, przypominam sobie Kazia i myślę, że jest bardzo podobny do tych „wierzących a niepraktykujących”. Nie sądziłem jednak, że może też pojawić się w naszym duchowym krajobrazie skrajnie odmienna grupa ludzi, tacy, którzy praktykują, ale nie wierzą, którzy podejmują jeszcze jakieś religijne praktyki, ale są to już tyko dla nich elementy tradycji, albo swego rodzaju religijnej socjalizacji. Czy naprawdę można praktykować i nie wierzyć? Jaskrawym przykładem tego jest dla mnie zawsze Wielka Sobota w naszych polskich kościołach. Nie wiem, czy jest taki drugi dzień w roku, kiedy nasze świątynie tak licznie zapełniają się ludźmi i są tak bardzo ozdobione kolorowymi koszyczkami z jedzeniem przynoszonym do poświęcenia. Zwyczaj naprawdę piękny i niesłychanie symboliczny, szkoda tylko, że Pan Bóg jest gdzieś w tym wszystkim daleko z tyłu. My, księża, jak umiemy najlepiej, próbujemy wtedy przekierować uwagę zebranych z malowanych jajek na wystawionego w Pańskim grobie Pana Jezusa. Bardzo to trudne zadanie i z bólem serca widzimy, jak Pan Bóg niekiedy przegrywa ze święconymi jajkami. Takich praktykujących i niewierzących można czasem spotkać przy udzielaniu sakramentów świętych. Ile to razy przy chrzcie, pytając rodziców, o co proszą Kościół Boży dla swojego dziecka, usłyszałem odpowiedź: „O zdrowie!”. Trudno czasem, nawet najpobożniejszemu kapłanowi, zachować pokój serca, kiedy podczas sakramentalnego związku małżeńskiego cała ceremonia bardziej przypomina sesję zdjęciową niż modlitwę i spotkanie z Bogiem. Zapamiętałem nawet taką pannę młodą, która podczas przysięgi małżeńskiej była bardziej wpatrzona w fotografa niż w swojego narzeczonego. Przykładów można pewnie mnożyć i może nie zawsze niestosowne zachowania w kościele muszą wynikać z braku wiary, ale warto przy okazji Wielkanocy przyjrzeć się sobie i zobaczyć, ile w tym moim religijnym życiu jest zwyczaju, a ile wiary, ile tradycji, a ile Pana Boga. Bo dziś Chrystus chce zmartwychwstać w tym wszystkim, co Go dotyczy, a w czym odebraliśmy Mu życie, w tym, w czym On naprawdę żyje, a co my traktujemy tak, jakby w tym nie chodziło już o żywego Pana Boga. Chrystus zmartwychwstał! Prawdziwe zmartwychwstał! Z duszpasterską troską życzę sobie, moim współbraciom w kapłaństwie i wszystkim wiernym wielkanocnej wiary, czyli takiej, w której Chrystus żyje, a nie leży w grobie i ciągle czeka na zmartwychwstanie.

CZYTAJ DALEJ

Abp Galbas do kapłanów: biskup nie jest dozorcą księdza, ani jego strażnikiem

2024-03-28 13:23

[ TEMATY ]

Abp Adrian Galbas

Episkopat News/Facebook

Biskup nie jest dozorcą księdza, ani jego strażnikiem. Jeśli ksiądz prowadzi podwójne życie, jakąkolwiek postać miałoby ono mieć, powinien to jak najszybciej przerwać - powiedział abp Adrian Galbas do kapłanów. Metropolita katowicki przewodniczył Mszy św. Krzyżma w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach. Podczas liturgii błogosławił oleje chorych i katechumenów oraz poświęca krzyżmo.

W homilii metropolita katowicki zatrzymał się nad znaczeniem namaszczenia, szczególnie namaszczenia krzyżmem, „najszlachetniejszym ze wszystkich dziś poświęcanych olejów, mieszaniną oliwy z oliwek i wonnych balsamów.” Jak zauważył, olej od zawsze, aż do naszych czasów wykorzystywany jest jako produkt spożywczy, kosmetyczny i liturgiczny. W starożytności był także zabezpieczeniem walczących. Namaszczali się nim sportowcy, stający do zapaśniczej walki. Śliski olej wtarty w ciało stanowił ochronę przed uchwytem przeciwnika.

CZYTAJ DALEJ

Bp Wątroba: postawić Chrystusa w centrum swojego życia, a nie gdzieś na peryferiach

2024-03-28 16:27

[ TEMATY ]

kapłaństwo

bp Jan Wątroba

Msza Krzyżma

Karol Porwich/Niedziela

Bp Jan Wątroba

Bp Jan Wątroba

„Dziś jest kapłańskie święto. To szczególny dzień kapłańskiej refleksji, dziękczynienia za dar powołania, a zarazem kapłańskiej prośby o sprostanie zadaniom i prośby o siłę, by udźwignąć konsekwencje wypowiedzianego kiedyś przez Panem 'tak'” - mówił bp Jan Wątroba podczas Mszy Krzyżma odprawionej w katedrze rzeszowskiej w Wielki Czwartek, 28 marca 2024 r. Podczas liturgii prezbiterzy odnowili przyrzeczenia składane w dniu święceń kapłańskich. Poświęcono również krzyżmo, olej chorych oraz olej katechumenów, które będą używane przy udzielaniu sakramentów przez cały rok.

Mszy Krzyżma w Wielki Czwartek w kościele katedralnym w Rzeszowie przewodniczył bp Jan Wątroba, zaś w koncelebrze wzięli udział bp Kazimierz Górny, bp Edward Białogłowski oraz ok. 200 kapłanów z całej diecezji. W Eucharystii licznie wzięli udział również ministranci, lektorzy, animatorzy, ceremoniarze, członkowie scholi parafialnych i dziewczęcej służby maryjnej, którzy odbywają doroczną pielgrzymkę do katedry rzeszowskiej.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję