300-lecie parafialnej świątyni pw. Wszystkich Świętych obchodziła 13 października parafia w Zabierzowie. Jubileuszowa Msza św. pod przewodnictwem bp. Jana Wątroby była dziękczynieniem za dom Boży, gdzie wierni mogą się spotykać z Bogiem i uświęcać, za fundatorów, ofiarodawców, budowniczych, wszystkich troszczących się i wspierających swymi modlitwami
Z okolicznych parafii na tę uroczystość przybyli księża oraz przedstawiciele władz samorządowych województwa, gminy Boguchwała, dyrektorzy szkół gminnych, uczniowie i rodzice. Zgromadzonych gości oraz parafian przywitał ksiądz proboszcz Józef Opaliński. Następnie Elżbieta Kręgielewska wygłosiła referat, w którym przybliżyła historię kościoła w parafii Zabierzów.
Ksiądz Biskup poświęcił i pobłogosławił piękny dar jubileuszowy, który wspólnota parafialna złożyła na 300-lecie świątyni – odnowione jej wnętrze – polichromię, nawy główne, ołtarz główny, ołtarze Matki Bożej i św. Piotra oraz odnowioną elewację. Ksiądz Proboszcz dziękował współautorom tego daru, tym którzy przyczynili się do jego powstania, za ofiarność, pracę, modlitwę popartą każdym cierpieniem.
Obecnie parafia Zabierzów łączy Racławówkę z przysiółkiem Zabierzów i Nosówkę. Uroczystość 300-lecia kościoła stała się okazją do podkreślenia trudu i poświęcenia mieszkańców parafii. Wieloletnia modlitwa i ciężka praca zaowocowały przepiękną świątynią, która doczekała się jubileuszu. Na zakończenie uroczystości odśpiewano „Te Deum”. Można było nabyć pamiątki jubileuszu: medale, kubki z nadrukiem kościoła, pocztówki.
Trochę historii
Reklama
Zabierzów to przysiółek Racławówki leżący u zbiegu Nosówki i Kielanówki. Tytuł kościoła Wszystkich Świętych wskazuje, że to stara parafia, a tradycja mówi, że pierwotnie świątynia była prywatną letnią kaplicą właścicieli Zamku Rzeszowskiego, zjeżdżających na wakacje do Niechobrza. Do parafii Zabierzów należały wsie Racławówka, Nosówka, Kielanówka i Zwięczyca. Obecna świątynia, w stylu barokowym, została wzniesiona przez księcia Jerzego Ignacego Lubomirskiego, właściciela dóbr rzeszowskich, w 1719 r. Kościół ten konsekrował w 1729 r. biskup przemyski Andrzej Pruski. Była to nieduża, jednonawowa budowla kamienna. W 1873 r. dobudowano do niej kaplicę – mauzoleum właścicieli Nosówki Dąbskich i Jędrzejowiczów. W 1909 r. ówczesny proboszcz ks. Marceli Sochański przedłużył kościół i dobudował neobarokową wieżę oraz kaplicę Najświętszego Serca Pana Jezusa, sprawił nowe organy i odnowił polichromię z 1875 r.
Ołtarz główny świątyni powstał także w 1873 r., a tworzą go dwa obrazy: mniejszy – „Zdjęcie Pana Jezusa z krzyża”, większy – „Boga Ojca w otoczeniu Świętych”, których autorem jest malarz Tabiński z Rzeszowa. W niszy pod tabernakulum znajdują się relikwie świętych z tamtego okresu.
Kościół otacza od 1895 r. parkan z cegły, fundacji Aleksandra Dąbskiego z Nosówki. Jego oryginalnymi elementami są trzy kapliczki i trzy bramki.
W czasie II wojny światowej Niemcy urządzili na kościelnej wieży punkt obserwacyjny, skutkiem czego budowla została znacznie zniszczona przez artylerię rosyjską.
Kościół to nie tylko budynek, ale ludzie, którzy tworzyli tę historię, dzięki którym świątynia była budowana, odnawiana i utrzymywana. To księża proboszczowie, kolatorzy kościoła, parafianie. Kościół to szczególne miejsce wędrówki pokoleń do Boga.
Zadziwiająca, lecz z drugiej strony jakże podobna do innych jest historia odradzającej się po wojennej zawierusze, ongiś leżącej na obrzeżach, dziś ponownie będącej w granicach miasta, parafii Klęskowo. Dla wielu szczecinian jej nazwa niewiele mówi. Kiedy dookreślimy ją mianem osiedla Bukowego, jednego z największych skupisk mieszkaniowych nie tylko prawobrzeżnej, ale i pozostałych dzielnic Szczecina, większość świetnie zorientuje się, gdzie miejsca tego szukać trzeba
Parafia św. Stanisława BM powstała na fundamencie istniejącej od lat wspólnoty wiernych z samego Klęskowa, jak i rozbudowujących się okolic. Warto w tym miejscu nadmienić, iż miejscowość ta jeszcze przed II wojną światową włączona została w granice tzw. Wielkiego Szczecina. Od tamtej pory jest częścią miasta, z jedną tylko przerwą (w latach 1945-48), kiedy to przynależało do powiatu gryfińskiego. W czasie walk o Szczecin pod koniec marca 1945 r. zostało mocno zniszczone, w znacznym stopniu ucierpiał także sam kościół. Powojenni mieszkańcy początkowo korzystali ze świątyni w Dąbiu, a od 1950 r. z kościoła w Zdrojach, który przywrócono w tym czasie do sprawowania kultu. Okres do schyłku lat 70. obfituje w szereg wydarzeń o charakterze administracyjno-prawnym, regulujących także kwestie przynależności terytorialnej w ramach jurysdykcji parafialnych. Nie sposób ich wszystkich w tym krótkim artykule wymienić, warto jednak zatrzymać się na roku 1976, kiedy to szczeciński Wydział ds. Wyznań za pośrednictwem Kurii – wówczas diecezji szczecińsko-kamieńskiej – wydał zezwolenie na odbudowę zabytkowego kościoła w Klęskowie, co z entuzjazmem zostało przyjęte przez jego mieszkańców, którzy z ochotą przystąpili do gromadzenia niezbędnych materiałów. We wrześniu rozpoczęto prace przy odbudowie, by zakończyć je z końcem lata 1978 r. Rozmiar prac – choć świątynia pozornie nieduża – był ogromny. Jej ruiny miały zachowane mury obwodowe i szczyty. Należało zatem zamontować nowy strop i dach, co w pierwszej kolejności uczyniono, następnie przebudowano prezbiterium, a w północno-wschodnim narożniku dobudowano zakrystię. Tego roku odbyła się pierwsza Msza pasterska, którą 24 grudnia sprawował proboszcz z parafii w Podjuchach, ks. Władysław Szyngiera TChr, który wraz z ks. Stanisławem Rakiejem, także chrystusowcem, oraz inż. Zdzisławem Stande dźwigał ciężar odbudowy wiekowej świątyni. Od owych świąt Bożego Narodzenia aż do poświęcenia kościoła przez bp. Jana Gałeckiego 25 lutego 1979 r. w każdą niedzielę i święto odprawiana była w nim Msza św. dla mieszkańców Klęskowa. Aktu poświęcenia dokonano w asyście kanoników ks. Edwarda Cegły i ks. Andrzeja Offmańskiego, w obecności księży przybyłych z dekanatu Szczecin-Dąbie i z parafii prowadzonych przez księży chrystusowców oraz tłumnie zgromadzonych wiernych. Co ciekawe: data poświęcenia kościoła zbiegła się z datą śmierci patrona świątyni, tego roku bowiem obchodzono w kraju jubileusz 900-lecia męczeństwa tego szczególnego Patrona Polski.
Listopad zachęca nas wszystkich do refleksji nad przemijalnością i tajemnicą ludzkiej egzystencji i śmierci. Bez względu na naszą wrażliwość, wszystko w wymiarze duchowym i świeckim przypominało nam o uroczystości Wszystkich Świętych i Dniu Zadusznym. Nic, co jest na tym świecie, nie będzie trwało wiecznie. Nie jesteśmy w stanie stworzyć czy uczynić czegokolwiek, co by nie uległo zniszczeniu. Choćby było trwałe jak kamień, i tak ulegnie unicestwieniu. Nie przetrwa. Myśli te nieraz mogą napawać nas lękiem. Każdy chciałby być gotowy na dzień, w którym nastąpi przysłowiowy koniec. Ów lęk przez wielu jest wykorzystywany do szerzenia zamętu, wzbudzania trwogi i innych negatywnych uczuć.
Jezus przygotowuje swoich uczniów, a zatem i każdego z nas na dni ostateczne. W aspekcie nie tylko końca świata, ale i naszego bycia na ziemi tu i teraz. Zakładając, że każdy z nas jest świątynią, możemy powiedzieć, iż każdy może być przyozdobiony pięknem duchowym – dobrymi uczynkami i wieloma innymi walorami duchowymi, wydającymi się nie do zniszczenia. Ale jako żywa świątynia będziemy także poddawani próbie, polegającej na tym, że nasza wiara będzie stawiana przed różnymi wyzwaniami. Przyjdzie na każdego z nas taki czas, że nawet „kamień na kamieniu nie pozostanie na miejscu” w naszym życiu duchowym. Stąd potrzeba naszej czujności, zwłaszcza wtedy, kiedy czujemy się mocni i „nie do ruszenia”. W każdej próbie jednak powinniśmy być stali w naszym zaufaniu do Pana Boga. Jezus przestrzega nas przed „głosicielami dobrej nowiny” z nutą sensacji i wyłącznością na prawdę i zbawienie. Nasza wiara musi być niewzruszona. Jezus nie niesie sensacji, ale przynosi pokój. Bądź zatem wierny i stały w drodze, po której zmierzasz. Świat bowiem nie niesie pokoju, ale przynosi wojnę. Twoja wierność zostanie poddana próbie przez prześladowanie. Niekoniecznie musi ono mieć wymiar spektakularny. Czasem będą to czynić najbliżsi przez okazywanie pogardy, śmiech, kpiny, wytykanie czy inne formy upokorzenia. We wszystkim tym Jezus oczekuje od nas ufności. On w mocy Ducha Świętego będzie przy nas. Da nam niewzruszoną pewność obranej przez nas drogi, bez względu na to, z kim przyjdzie się nam zmierzyć. Może nawet wobec ludzi staniemy się całkowicie samotni i w wymiarze światowym wyobcowani, ale musimy pamiętać, że właśnie wtedy Bóg jest przy nas. Taką postawą ocalimy swoje życie.
Niemcy są europejskim liderem pod względem liczby podpaleń kościołów. Wynika to z nowego raportu rocznego 2025 pozarządowej organizacji Obserwatorium ds. nietolerancji i dyskryminacji wobec chrześcijan w Europie (OIDAC Europe).
Zgodnie z nim w 2024 r. odnotowano łącznie 2211 przestępstw z nienawiści wobec chrześcijan, w tym 274 ataki na osoby. „Za tymi liczbami stoją konkretne przypadki wandalizmu, podpaleń i przemocy fizycznej, które mają realne konsekwencje dla życia lokalnych społeczności” - wyjaśniła Anja Tang, dyrektor OIDAC Europe.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
