Modlitewny Flash Mob jest wielkopostną akcją pro-life, organizowaną przez Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Diecezji Legnickiej. Polega ona na codzienej wspólnej modlitwie o godz. 15.00 Koronką do Bożego Miłosierdzia w intencji życia poczętego
W tym roku, dzięki połączeniu sił oddziałów Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży (KSM) z parafii św. Cyryla i Metodego w Bolesławcu wraz z ks. asystentem Mateuszem Wyspiańskim i Matki Bożej Częstochowskiej w Gościszowie przy wsparciu ks. Damiana Koniecznego, udało się zorganizować taką modlitwę w dniach 18 -24 marca br. na placu przed bolesławiecką bazyliką.
– Flash Mob był krótkim spotkaniem, podczas którego mogliśmy łączyć się z tłumem ludzi w modlitwie w intencji nienarodzonych. Godne podziwu jest to, jak wielu nas się gromadziło, a jeszcze wspanialszy jest fakt, że często postronni ludzie zatrzymywali się i dołączali do modlitwy. Flash Mob był dowodem miłości bliźniego, nawet tego jeszcze nienarodzonego, dowodem nadziei i odwagi. To możliwość pokazania mocy swojej wiary, woli modlitwy oraz tego, jak wiele możemy zrobić łącząc siły – powiedziała Martyna z KSM Bolesławiec.
„Flash Mob” w tłumaczeniu z języka angielskiego oznacza „szybki tłum”. Choć pierwszego dnia zgromadziły się tylko 34 osoby, to w następnych było nas już ok. 50. Szczytową frekwencję osiągnięto w piątek, gdy na modlitwie zgromadziło się 67 osób.
Reklama
– W akcję Flash Mob zaangażowałam się ponieważ życie dzieci nienarodzonych, poczętych oraz zagrożonych aborcją jest dla mnie niezmiernie ważne. One nie są w stanie same siebie obronić. Za to nasza modlitwa i postawa może spowodować, że rodzice takich dzieci zrezygnują z wcześniejszej decyzji o aborcji. A nawet jedna zmieniona decyzja to już sukces. Chodziło o to, aby dać świadectwo swojej wiary. Zebrać się razem i wspólnie pomóc dzieciom, by pokazać innym, że tak też można ratować życie. Niech młodzi, widząc nas, swoich rówieśników, zrozumieją, że pomaganie przez modlitwę nie jest tylko dla starszych, że modlitwa może wiele zdziałać – przekonywała jedna z uczestniczek.
– Pewnie wiele osób zastanawia się, co daje taka akcja? Na pewno pozwala na poczucie, że nie jest się bezczynnym.Daje ukojenie naszej duszy ze względu na to, że nie jesteśmy obojętni na cierpienie bezbronnych, którego czasem nawet nie zauważamy. Pogłębia także nasz szacunek do życia poczętego. Biorąc udział w takiej akcji można odczuć moc, jaką daje wspólna modlitwa w jednej intencji – wyjaśnia Karolina z KSM Bolesławiec.
Chociaż ze względu na różne obowiązki, lekcje i zajęcia gromadzenie się o godz. 15.00 nie było proste, to wielu osobom udało się znaleźć czas na modlitwę.
– Włączenie się w tę modlitwę było dla mnie tak oczywiste, jak chodzenie na wykłady. Czułam wewnętrzną potrzebę, by się w to zaangażować. Obecnie wiele osób szuka wymówek, by czegoś nie robić. Jednak ta akcja pokazała, co tak naprawdę jest naszym priorytetem i czy zależy nam na losie bezbronnych, czy naprawdę doceniamy życie będące darem od Boga – dodaje Monika z KSM Bolesławiec.
KSM Bolesławiec dziękujemy wszystkim, którzy razem z nami modlili się w obronie dzieci nienarodzonych. Dziękujemy za Waszą wrażliwość serc! W myśl słów św. Jana Pawła II: „Walczcie, aby każdemu człowiekowi przyznano prawo do urodzenia się. Nie zniechęcajcie się trudnościami, sprzeciwami czy niepowodzeniami”. Nie zamierzamy się poddawać.
– Flash Mob to wspaniały pomysł na uświadamianie ludziom, jak ważne jest życie każdego człowieka, modląc się przy tym za tych, których życie jest niezauważone, zignorowane, a przez to zagrożone. Oni to przyszłość. Nie zabijajmy przyszłości – podsumowuje Amelka z KSM Bolesławiec.
Powołanie kapłańskie jest darem Bożym, stanowiącym niewątpliwie wielkie dobro dla tego, dla kogo jest przede wszystkim przeznaczone. Ale jest to również dar dla całego Kościoła, dobro dla jego życia i misji. Kościół przeto winien chronić ten dar, cenić go i miłować. Kościół ponosi odpowiedzialność za narodziny i dojrzewanie powołań kapłańskich. Dlatego aktywnym podmiotem i animatorem duszpasterstwa powołań jest wspólnota kościelna w całej swej różnorodności: od Kościoła powszechnego do Kościoła lokalnego i – dalej – do parafii i do każdego członka Ludu Bożego.
Istnieje dziś szczególna konieczność, aby rozpowszechniało się i utrwalało przekonanie, że troska o powołania jest łaską i odpowiedzialnością powierzoną wszystkim bez wyjątku członkom Kościoła. Sobór Watykański II bardzo wyraźnie stwierdził, że „obowiązek budzenia powołań ciąży na całej społeczności chrześcijańskiej, która winna spełniać go przede wszystkim przez życie w pełni chrześcijańskie”. Tylko dzięki takiemu przekonaniu duszpasterstwo powołań ukaże swe oblicze naprawdę kościelne, rozwinie jednolitą działalność, korzystając także ze specjalnych instytucji i odpowiednich środków służących budowaniu wspólnoty i współodpowiedzialności.
Odpowiedzialność za duszpasterstwo powołań kapłańskich spoczywa przede wszystkim na biskupie, który winien mu się poświęcić osobiście, chociaż może i powinien korzystać z wielorakiej współpracy. Biskup jest ojcem i przyjacielem dla swoich kapłanów, i stąd do niego przede wszystkim należy troska o „zapewnienie kontynuacji” charyzmatu i posługi kapłańskiej, o przysporzenie presbyterium nowych sił przez nałożenie rąk. Winien on dbać o to, aby duszpasterstwo ogólne miało zawsze wymiar powołaniowy, a raczej, żeby wymiar ten stanowił jego integralną, nieodłączną część. Zadaniem biskupa jest wspomaganie i koordynowanie różnych inicjatyw powołaniowych.
Biskup wie, że może liczyć przede wszystkim na pomoc swoich kapłanów. Wszyscy księża dzielą z nim troskę i odpowiedzialność za budzenie i rozwijanie powołań kapłańskich, jak bowiem stwierdził Sobór, „do kapłanów, jako wychowawców w wierze, należy troszczyć się osobiście lub przez innych, by każdy z wiernych został doprowadzony w Duchu Świętym do rozwoju swego własnego powołania”. „Obowiązek ten należy niewątpliwie do samego posłannictwa kapłańskiego, przez które prezbiter uczestniczy w trosce całego Kościoła, aby nigdy tu na ziemi nie brakło robotników wśród Ludu Bożego”. Najważniejszym i najskuteczniejszym środkiem budzenia powołań jest świadectwo życia kapłanów, ich bezwarunkowe oddanie się owczarni Bożej, ich pełna miłości służba Chrystusowi i jego Kościołowi – służba będąca dźwiganiem krzyża, przyjętego z paschalną nadzieją i radością, wreszcie braterska zgoda i gorące pragnienie ewangelizacji.
Bardzo szczególna odpowiedzialność spoczywa na rodzinie chrześcijańskiej, która na mocy sakramentu małżeństwa uczestniczy na swój własny i oryginalny sposób w misji wychowawczej Kościoła, Nauczyciela i Matki. Jak napisali Ojcowie Synodalni, „rodzina chrześcijańska, istotnie stanowiąca «niejako domowy Kościół» (Lumen gentium, 11), zawsze stwarzała i nadal stwarza warunki sprzyjające budzeniu się powołań. Ponieważ dzisiaj rodzina chrześcijańska jest zagrożona, należy przywiązywać wielką wagę do duszpasterstwa rodzin, aby one, przyjmując wielkodusznie dar ludzkiego życia, stanowiły «jakby pierwsze seminarium» (Optatam totius, 2), w którym dzieci mogłyby od początku uczyć się pobożności, modlitwy i miłości do Kościoła”. Harmonijną kontynuacją dzieła rodziny i rodziców powinna być szkoła, powołana do tego, by urzeczywistniać swą tożsamość „wspólnoty wychowującej” między innymi przez taki program kształcenia, który zdolny jest ukazać powołanie jako fundamentalną i wpisaną w naturę wartość osoby ludzkiej. W tym też znaczeniu szkoła, jeśli jest ubogacona duchem chrześcijańskim (zarówno dzięki obecności odpowiednio licznych przedstawicieli Kościoła w szkołach państwowych, zgodnie z prawem poszczególnych krajów, jak i przede wszystkim dzięki działalności szkół katolickich), może rozbudzić „w duszy chłopców i młodzieży pragnienie pełnienia woli Bożej przez wybór stanu życia najbardziej odpowiadającego każdemu, przy czym nie powinno być nigdy wykluczone powołanie do posługi kapłańskiej”.
Również świeccy chrześcijanie, w szczególności katecheci, nauczyciele, wychowawcy, animatorzy duszpasterstwa młodzieży, w miarę własnych umiejętności i na własny sposób, odgrywają wielką rolę w duszpasterstwie powołań kapłańskich; im lepiej zrozumieją sens swego powołania i misji w Kościele, tym pełniej będą cenili wartość powołania i posłannictwa kapłańskiego, którego nic nie może zastąpić.
We wspólnotach diecezjalnych i parafialnych trzeba doceniać i popierać grupy powołaniowe, których członkowie ofiarowują swe modlitwy i cierpienia w intencji powołań kapłańskich i zakonnych, a także wspierają je moralnie i materialnie.
Należy również wspomnieć o licznych grupach, ruchach i stowarzyszeniach świeckich chrześcijan, które dzięki Duchowi Świętemu rodzą się i rozwijają w Kościele i nadają bardziej misyjny charakter chrześcijańskiej obecności w świecie. Te różnorodne zrzeszenia świeckich okazują się niezwykle żyzną glebą dla rodzenia się powołań do życia konsekrowanego, prawdziwymi ośrodkami formowania się i dojrzewania powołań. Istotnie, wielu młodych właśnie w środowisku tych zrzeszeń i dzięki nim usłyszało wezwanie Pana, by iść za Nim drogą kapłańskiej posługi, oraz odpowiedziało na nie z budującą wielkodusznością. Należy zatem docenić działalność tych grup, aby w jedności z całym Kościołem i dla jego wzrostu mogły wnieść swój specyficzny wkład w rozwój duszpasterstwa powołań.
Praca różnorodnych grup i licznych członków Kościoła zaangażowanych w duszpasterstwo powołań będzie tym skuteczniejsza, im bardziej będą się starali, aby wspólnota kościelna, poczynając od parafii, zrozumiała, że sprawa powołań kapłańskich nie może być w żadnym wypadku „zlecona” wybranym „pełnomocnikom” (księżom w ogóle, a księżom pracującym w seminarium w szczególności), bowiem jest to „żywotny problem leżący w samym sercu Kościoła”, musi zatem znaleźć się w centrum miłości, jaką każdy chrześcijanin żywi do Kościoła.
Z posynodalnej adhortacji apostolskiej Jana Pawła II „Pastores dabo vobis”, nr 41 z roku 1992
Święta Teresa od Jezusa, dziewica i doktor Kościoła
Rozpoczynamy nowennę przed uroczystością św. Teresy od Jezusa. Poniżej przedstawiamy tekst na każdy dzień nowenny, zaczerpnięty z modlitewnika „Nowenna do św. Teresy od Jezusa – o łaskę o mądrej miłości” opracowanego przez o. Krzysztofa Piskorza OCD. Do odmawiania między 6 a 14 października lub w dowolnym terminie.
Miłosierdzie i nędza. To zestawienie słów skupia w sobie całą doktrynę św. Teresy, która widziała się zanurzoną w rzeczywistość wskazywaną przez te dwa słowa. Jej życie krążyło pomiędzy tymi dwoma biegunami i Teresa jest przekonana, że dzieje się tak w życiu wszystkich ludzi. Dlatego przez wstawiennictwo tej, która była i jest wielką nauczycielką modlitwy i życia duchowego, chcemy z ufnością prosić Boga o łaski potrzebne do życia prawdziwie chrześcijańskiego, opartego na zaufaniu Temu, który swoim miłosierdziem czyni nas świętymi.
Córko moja, z polecenia Boga mam ci być w sposób wyłączny i szczególny matką, ale pragnę, abyś i ty szczególnie była mi dzieckiem. Pragnę, córko moja najmilsza, abyś się ćwiczyła w trzech cnotach, które mi są najdroższe, a Bogu są najmilszymi: pierwsze – pokora, pokora i jeszcze raz pokora. Druga cnota – czystość; trzecia cnota – miłość Boża. Jako córka moja musisz szczególnie jaśnieć tymi cnotami. Polska 1937, słowa Maryi wypowiedziane do św. Faustyny Kowalskiej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
