„10/100/100” to patriotyczny projekt na stulecie niepodległości Polski. Pomysłodawcą projektu jest chrystusowiec – ks. Mariusz Sokołowski z parafii św. Józefa Oblubieńca NMP w Stargardzie
Księża chrystusowcy mówią o sobie, że są misjonarzami polskich emigrantów, bo swoją opieką duszpasterską obejmują przede wszystkim Polaków mieszkających poza granicami kraju. Do szczególnego wyczulenia na „dobro tułaczy i ich potrzeby” zachęcał założyciel Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej kard. August Hlond, który, sam będąc wiele lat poza krajem, prosił: „Bądźcie tymi, którymi ślubowaliście być: wskazując drogi Boże pielgrzymstwu polskiemu. W pokorze i ofierze zupełnej, a nade wszystko w bezgranicznym umiłowaniu duszy polskiej służcie sprawie Królestwa Bożego tam, gdzie ojczyste tęsknoty toczą i łamią serca”. Księża, pracując wśród wychodźstwa polskiego, nie tylko posługują duszpastersko, społecznie i kulturowo, ale też podtrzymują ducha patriotycznego w myśl hasła „Wszystko dla Boga i Polonii Zagranicznej”. Wielu księży chrystusowców działa na terenie kraju, w samej tylko archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej mając pod opieką ponad 20 parafii, m.in. w Szczecinie, Pyrzycach, Stargardzie, Kozielicach, Marianowie.
Ks. Mariusz Sokołowski TChr, rekolekcjonista i wieloletni referent ds. powołań Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej, zapytany o pomysł projektu, mówi:
– W związku z 100. rocznicą odzyskania przez Polskę niepodległości podjąłem się nagrania projektu radiowego „10/100/100”. Co to znaczy? To znaczy dziesięciu Polaków, ponad sto minut nagrań – rozmów z nimi – na stulecie odzyskania niepodległości. Pomysł sam jakoś pojawił się głowie, gdy jeżdżąc z posługą rekolekcyjną do Polonii, nagrywałem dla kilku stacji w Polsce rozmowy o codzienności Polaków na obczyźnie. Wówczas pomyślałem, że niektóre wypowiedzi mogą być ciekawym tematem na wspólną audycję lub cykl audycji w hołdzie Niepodległej. Poza Polską bowiem żyje obecnie około 20 milionów Polaków, którzy choć mieszkają z dala od ojczystej ziemi, wciąż mają z nią silną więź. Z rozmów dowiadujemy się o ciekawych zajęciach, jakie podejmują, np.: praca w Radiu Francja w Paryżu, trenowanie chłopaków przy klubie FC Schalke 04 w Gelsenkirchen w Niemczech, oprowadzanie pielgrzymek po Ziemi Świętej. Wielki Prymas Tysiąclecia kard. Stefan Wyszyński powiedział: „Sztuką jest umierać dla Ojczyzny, ale największą sztuką jest dobrze dla niej żyć”. Okazuje się, że dla Ojczyzny żyją nie tylko ci, którzy zamieszkują wewnątrz granic naszego kraju, ale także ci, którzy są poza granicami. Od wielu lat gdzieś tam żyją, pracują, nie wstydzą się swojej polskości, nie wstydzą się swojej przynależności do narodu polskiego, do Boga, do wiary, i raz po raz stają się ambasadorami Polski. To właśnie o ich życiu, o tej polskości, o ich patriotyzmie traktują te nagrania.
Słuchając wypowiedzi Polaków mieszkających w różnych krajach Europy i nie tylko, przekonujemy się, że Polska jest nadal dla nich ważna i nie wykluczają powrotu na stałe, bo jest ona dla nich prawdziwie matką. Za nią tęsknią, o niej dobrze mówią, bronią jej, kiedy trzeba. Rodacy na emigracji bardzo często mają dobrze płatne prace, a i zaplecze socjalne, służba zdrowia są dużo lepsze niż w Polsce. Mówiąc krótko, żyje im się łatwiej, prościej, ale tęsknota za Polską nie odpuszcza. Na emigracji zawsze jest się tylko gościem. Zawsze!
Wśród rozmówców ks. Mariusza są: graficzka w Holandii i pracownica orkiestry przy Radio France, dyrektorki polskich szkół w amerykańskim Houston i koło Belfastu w Irlandii Północnej, Katarzyna Stuka – stomatolożka pracująca w Luftwaffe, Małgorzata Kiedrowska – misjonarka świecka pracująca w Republice Środkowej Afryki; s. Magdalena Nieścioruk OSB z Wiednia, która opowiada o powołaniu, o pracy benedyktynek i Polsce; ks. Antoni Szlachta OFM – przewodnik z Ziemi Świętej oraz urodzony w Gdańsku, polski piłkarz i trener piłkarski, wieloletni zawodnik i kapitan Schalke 04, wicemistrz olimpijski z Barcelony, były kapitan reprezentacji Polski w piłce nożnej Tomasz Wałdoch, dziś mieszkający w Niemczech. Jak sam przyznaje, wiara i Bóg są dla jego rodziny najważniejsze, dlatego starają się uczęszczać na Msze św. nie tylko w niedziele. – Staramy się z małżonką pielęgnować nie tylko naszą polskość, ale i wiarę. Dzieci wysyłamy na religię, żeby ukierunkować je tak samo – podkreśla pan Tomasz, który wieczorem wraz z rodziną odmawia Różaniec.
Wywiady zostaną zamieszczone na płycie, która ukaże się przed Świętem Niepodległości, i ma być świadectwem, że Polska jest ważna dla wszystkich Polaków. Już teraz wywiadów można posłuchać na antenach Radia Szczecin, Niepokalanów, Jasna Góra i Radia Emaus z Poznania. Ks. Mariusz w projekcie „10/100/100” chce pokazać, iż Polacy mieszkający poza Polską naprawdę bardzo ją kochają, nawet jeśli mieszkają poza nią wiele lat. – Polska dla nich to matka, a matkę się kocha, o matce nigdy się nie zapomina – dodaje ks. Sokołowski. – Moi rozmówcy mają szczególną okazję, żeby Polskę obronić, ponieważ obraz Polski nie zawsze jest przekazywany rzetelnie, ale też o Polsce opowiedzieć, pokazać, jakim jesteśmy ciekawym krajem, wcale niemałym, z wielką, bogatą historią i kulturą.
W ramach realizowanego przez Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Diecezji Drohiczyńskiej projektu „Kajakowy Patrol św. Franciszka II” dofinansowanego przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej 26 kwietnia będzie można spotkać Miasteczko Kajakowe na Światowym Dniu Ziemi w Warszawie.
Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy
świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę -
czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt
wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii.
Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze
odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene
nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane
i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”.
Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia
jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia
i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy
jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość,
nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala
Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji
kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi
jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia.
Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny
do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy
wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale
cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu.
Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie.
Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by
je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała
sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło.
Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu,
albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim
życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości.
Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask
na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii
św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że
i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością.
Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie
jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec
osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę,
że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
Relikwie świętego Carlo Acutisa podczas spotkania młodych Lite for Life w Wambierzycach
Święty Carlo Acutis to młody człowiek, który swoim krótkim życiem pokazał, że świętość jest możliwa także w XXI wieku. Wyróżniała go niezwykła dojrzałość wiary i konsekwencja w codziennych wyborach. Nie uciekał od świata młodych, ale potrafił odnaleźć w nim głębię – grał w gry komputerowe, korzystał z internetu, miał przyjaciół. A jednocześnie żył tak, jakby codziennie chciał zostawić po sobie ślad miłości Boga. To właśnie jego świadectwo stało się punktem odniesienia dla rozpoczętej w diecezji świdnickiej peregrynacji relikwii.
28 września w kolegiacie Matki Bożej Bolesnej i Świętych Aniołów Stróżów w Wałbrzychu zainaugurowano czas nawiedzenia relikwii świętego nastolatka. W związku z tym wydarzeniem przez całą niedzielę kazania głosił ks. Aksel Mizera, wikariusz parafialny. Jego słowa, pełne odniesień do życia Carlo, wybrzmiały szczególnie mocno.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
